The Last Snape

Hoofdstuk 15: Gebroken, maar alles komt goed

'L... miss Layla, kijkt u toch uit!'

Neville schiet naar voren, zwaaiend met zijn toverstok, maar Layla is hem voor en bevrijdt zichzelf uit de tentakels van een of andere plant die plotseling haar bij haar haren greep. Neville gaat voor haar staan en kijkt haar bezorgd aan.

'Gaat het een beetje?'

Layla schudt haar vaders beschermende en liefdevolle hand los.

'Ja het gaat weer professor, ik stond gewoon iets te ver naar achteren, het spijt me.'

Neville kijkt zijn dochter verbaasd aan, maar dan knikt hij en draait zich om. Als de les voorbij is en iedereen de kassen heeft verlaten, leunt Neville op een van de tafels, starend naar de deur, waardoor Layla was verdwenen. Ze had afstand van hem genomen, en dat merkte hij in alles. Ze schudde zijn steun los, ze praatte amper met hem buiten de lessen en ga zo maar door. Het was ook niet gemakkelijk, denkt hij, voor ons beide. Mijn dochter is gesorteerd in Slytherin. Mijn dochter! Hij slaat met een vuist op tafel, dit had niet mogen gebeuren, hufflepuff en ravenclaw oke, dat was jammer geweest voor de lange traditie van Longbottoms in Gryffindor, maar alles was beter dan dit. Layla was een slytherin!

Layla loopt door de gangen van Hogwarts richting de Library, haar armen vol met boeken die ze terug wilde brengen. Dan hoort ze plotseling een roep achter zich, als ze haar hoofd omdraait om te zien waar het vandaan komt, voelt ze de boeken lichter worden in haar handen en nog geen seconde later vliegen ze door de lucht. Layla volgt ze met haar ogen en ziet vaag iemand doorlopen, hard lachend, maar haar focus ligt meer op de boeken die op de grond zijn gevallen. Ze gaat door haar knieën en begint langzaam die boeken, die bijna allemaal waren opengevallen en gevouwen, bij elkaar te rapen. Niemand kwam haar helpen, niemand deed dat eigenlijk ooit als ze alleen liep, en dit was absoluut niet de eerste keer dat zoiets gebeurde. Dan hoort ze plotseling een stem achter zich, ze kijkt niet op maar krijgt het heel duidelijk mee.

'James! Was dat nu echt nodig?!'

Een schampere lach.

'Ach broertje van me, snap je het nu nog niet?'

Even een stilte, waarin Albus zijn broer verbaasd aankijkt.

'Ze is een misplaatste Longbottom, ze is niet goed genoeg om normaal behandeld te worden...'

'Ze is een vriendin!'

'Was een vriendin Albus! Ze is nu niet meer dan jij bent.'

Albus kijkt nog verbaasder naar James.

'Maar... ik ben je...'

'Nee, jij WAS mijn broer en nu, uit de weg. Ga maar naar je vriendinnetje toe Misfit. Jij hoort hier niet, en je hoort ook niet in deze familie, net zo min als zij in die van haar hoort!'

'James, kom nou, trek je er niet teveel van aan.'

Rose trekt James mee aan zijn robes en ze lopen door, Albus verslagen achterlatend. Dan draait hij zich om en trekt een sprintje naar Layla, die nog steeds op de grond zit, met de boeken om haar heen. Hij knielt naast haar neer en begint de boeken bij elkaar te rapen. Er was niemand anders in de gang, ze zaten er helemaal alleen. Een lange tijd blijft het stil, Albus legt voorzichtig de boeken voor Layla neer, die hem nog niet aan had gekeken.

'L?'

Dan ziet hij het, de schokken in haar schouders, Layla had niets meer gedaan vanaf het moment dat Albus bij haar was komen zitten, zonder dat ze het wilde was ze in huilen uitgebarsten en had ze in stilte zitten snikken, Moste Potente Potions in haar armen geklampt. Als Albus haar ziet snikken, komt hij meteen naast haar zitten en slaat zijn armen om zijn beste vriendin heen. Zijn hoofd legt hij op haar haren en hij strijkt zacht over haar rug. Nog nooit had ze echt gehuild in zijn bijzijn. Ze ging altijd weg als ze op het punt stond te gaan huilen, dan sloot ze zichzelf op of eiste ze van Scorpius en hem dat ze haar niet zouden volgen. Nu brak ze, eindelijk, ze liet eindelijk haar emoties zien, wat ze nooit deed, behalve als ze alleen was. Het had lang geduurd, het was april, maar het was Layla, dus vond Albus het niet gek. Hij blijft haar tegen zich aan drukken, ondanks dat ze tegenstribbelt, het kon hem niet schelen. Zo blijven ze een hele lange tijd zitten. Uiteindelijk helpt Albus Layla overeind, pakt hij de stapel boeken en neemt haar mee naar de Common Room. Daar volgen vele blikken hen, maar Albus had geleerd het te negeren, iets wat Fred en Severus hem hadden geleerd en iets wat hij Layla zou leren, omdat het toch lastiger was om te doen dan het leek. Hij neemt haar mee naar haar slaapkamer, duwt de gordijnen rond haar bed aan de kant en legt haar erin, dan kijkt hij en schrikt, met moeite houdt hij zijn schreeuw in.