The Last Snape

Hoofdstuk 61: Een Glimmer van Licht

Happy New Year!! Ik wens iedereen al het beste toe voor dit nieuwe jaar!!

Heel veel liefs en geniet van dit nieuwe hoofdstuk.

xx

SweetLoveWriter

***********************************************************************************************

De verlichting in de kerstbomen van de Great Hall wordt elke dag aangestoken door de Hogwarts elven. Elke ochtend komt een klein groepje uit de keuken naar de Great Hall met een kaars in hun handen. Bij elke boom is een andere elf aan de beurt om de kaarsen aan te steken. Op elkaars schouders bouwen ze een torentje van elven die de kaars naar boven doorgeven, totdat hij de elf bereikt wiens beurt het was. De glinstering in hun ogen als de kaars ontvlamt voor hun ogen liet zien hoeveel de Hogwarts elven genoten van dit kleine ritueel wat ze al jarenlang in stilte uitvoerden voordat iemand in het grote kasteel opstond. Elke dag een groepje nieuwe elven. Elke dag een nieuwe volgorde. Alleen de kerstbomen in de Great Hall werden met de hand aangestoken door de elven, gezien alle kaarsen eeuwig brandend waren. Eigenlijk hoefden de kaarsen niet eens uitgeblazen te worden, maar een klein ritueel verzonnen door een elf met een fascinatie voor schoenen was uitgelopen tot een hoogtepunt voor elke Hogwarts elf. Niemand hoefde te weten wat er gebeurde in de Great Hall voordat het ontbijt uberhaupt geserveerd werd, en niemand was er voor een lange tijd achter gekomen. Twee dagen voor het begin van de Kerstvakantie komt een groepje elven de Great hall binnen sluipen. De voorste elf loopt met zelfvertrouwen naar de eerste boom toe. Achter haar volgt een groepje schichtige, voorzichtig sluipende elven in uiteenlopende kledij. Steeds meer elven werden gevonden op straat, buiten gezet en afgedankt door hun oude families, in de hoop om hun trots te redden tegenover andere tovenaarsfamilies. Sinds het begin van Hermione's periode als Minister for Magic was het welzijn van vele House elven verbetert, maar lang niet voor allemaal. De voorste elf draait zich naar het groepje achter haar en glimlacht.

'Maak je geen zorgen, er is niemand om jullie te straffen. Nooit meer. Dit is een moment om van te genieten, dat zal iedere Hogwarts elf je vertellen. Vandaag is de eerste dag dat jullie het zelf mogen meemaken.'

Een ronde elf in een okergeel gilet achtervolgt de groep met een brede glimlach. In zijn handen heeft hij een flikkerende kaars. De elf voor de groep vervolgd haar verhaal terwijl de elf zich bij het groepje voegt en de zenuwachtige nieuwelingen bemoedigend toelacht.

'Het is een oude Hogwarts elf traditie waar de witches en wizards niets mee van doen hebben-'

'Ze liggen allemaal nog te pitten, hahaha...'

Alle nieuwelingen schrikken terug van de luide lach van de kaarsdragende elf.

'Precies...'

Met een zachte stem haalt de elf de aandacht weer naar zich toe. Met een open hand neemt ze het groepje elven mee naar de eerste boom.

'Elke elf krijgt 1 boom. De kaarsen blazen we elke avond uit, en we steken ze elke ochtend weer aan. Een glimmer van licht die jij aansteekt en die andermans pad verlicht.'

De elven kijken een voor een omhoog. Een aantal nog altijd angstig en bang, enkelen met een langzaam doorbrekende glimlach met de gedachten aan het delen van licht na een lange tijd van duisternis.

Het is nog donker buiten, maar langzaam wordt het lichter in de Great Hall naarmate er meer kerstbomen van brandende kaarsen worden voorzien. Een voor een begint de glinstering te verschijnen in meer en meer elven ogen en meer en meer beginnen de nieuwe Hogwarts elven de hoop van de kaars te zien. Druk fluisteren ze over en weer over hoe mooi de kaarsen flikkeren en hoe mooi het was om de kaarsen zelf aan te mogen steken. Plotseling opent een deur aan het einde van de Great Hall. De toren van elven bevriest en de bovenste elf, die op het punt stond zijn eerste kaars aan te steken, durft niet meer te bewegen. Met grote ogen ziet hij een lang figuur opdoemen in de hal. Hij voelt de greep om zijn polsen al voordat er maar iets was gebeurd. De pijn aan zijn oren van het slepen naar de vlek op de kristalkast die hij was vergeten, de druk als datzelfde oor wordt gebruikt als poetsdoek voor de vlek. De tranen branden in de grote ogen op het moment dat Fred met een lichtje op zijn Wand de Great Hall binnenstapt. Zijn ogen vallen op het torentje van elven een aantal meter van hem vandaan. In het kille licht van de Wand glimlacht hij warm naar de elf bovenaan. Zonder een woord te zeggen neemt hij plaats aan de docententafel, op het hoekje het dichtst bij de nog donkere kerstbomen. Na een paar seconden merkt Fred echter op dat er niet meer gefluisterd wordt zoals hij gewend was, en dat er ook niet meer kaarsen ontstoken werden. Als hij opkijkt ziet hij de Hogwarts elven die hij al kende naar boven kijken, waar de bovenste elf nog altijd als bevroren, met grote betraande ogen naar Fred staart, de kaars in zijn kleine handen, maar bijna vergeten. Fred legt zijn Wand op de tafel neer, zijn blik gefocust op de jonge elf. Hij glimlacht opnieuw, terwijl hij zijn blik recht op die van de elf legt. Hij wist van de kersttraditie van de Hogwarts elven. Hij en Severus wisten het al sinds hun 4e jaar op Hogwarts. Vanaf het moment dat de kerstbomen op Hogwarts stonden, probeerden ze zo vaak mogelijk vroeg op te staan om de elven de kaarsen aan te zien steken. Bemoedigend knikt hij naar de jonge elf.