The Last Snape

Hoofdstuk 3: Layla's vraag en Neville

De daarop volgende dagen ging Layla steeds vaker naar Ananda toe. En dan praatten ze de hele tijd over van alles, en stiekem probeerden ze ooit wat te toveren. Maar Ananda was nog wat stroef, wat Layla niet gek vond, ze had zich jaren in moeten houden tussen al die muggles. Als de zon bijna ondergaat, het teken dat Ananda naar binnen moet en Layla naar huis moet, springt Layla weer op de muur, ze gaat er op zitten en kijkt Ananda aan, die haar aankijkt.

'Wat?'

Ananda kijkt beschaamd naar beneden, maar kijkt dan toch weer op naar haar vriendin.

'Niets, het is gewoon dat elke keer als ik je op die muur zie springen, wil ik hetzelfde doen. Ik wil hier gewoon weg.'

Layla knikt begrijpend.

'Maar als je Hogwarts letter komt, dan komt het allemaal goed.'

Ananda lacht, maar haar ogen lachen niet mee. Layla kijkt haar verbaasd en een beetje bezorgd aan.

'Of ben je bang dat ze je niet zullen laten gaan?'

Ananda kijkt weer naar de grond.

'Ja, dat denk ik ja.'

Layla springt van de muur en legt haar handen op de schouders van haar vriendin.

'Maak je geen zorgen, ik ga praten met mijn vader. Hij werkt op Hogwarts en misschien kan hij je hier weg krijgen.'

Ananda kijkt Layla hoopvol aan en knikt. De vriendinnen omhelzen elkaar, maar dan neemt Layla weer een aanloop en springt weer op de muur.

'Layla..'

Layla kijkt om.

'Wil je me ooit meer vertellen over je vader, en je moeder, en heb je broers of zussen?'

Layla lacht, maar kijkt dan weer naar voren, naar de zon die bijna onder is. Ze kijkt om en glimlacht.

'Volgende keer Ananda, ik moet nu echt weg.'

Ananda knikt en zwaait, Layla glimlacht en springt aan de andere kant van de muur af. Met haar handen diep in haar broekzakken loopt ze naar huis, wat een paar minuten lopen was. Ananda wilden meer weten over haar familie, maar dat ging ze nooit toegeven. Ananda zou weten van haar moeder, dat het niet altijd even soepel ging tussen hen. Maar ze zou niet weten van Layla's ideeën, dat Hannah niet haar echte moeder was. Ze waren in niets hetzelfde, juist compleet het tegenovergestelde. Het enige wat ze allebei waren was koppig, maar dat zorgde er niet voor dat Layla zich meer verbonden voelde met Hannah. Juist niet, na jaren te hebben nagedacht en te hebben gehoopt dat het beter zou worden had Layla iets voor zichzelf besloten. Hannah was niet haar moeder, dat kon gewoon bijna niet. Maar ze zou er snel achterkomen of haar gedachten waar waren. Als haar Hogwarts letter zou komen, dan zou ze eindelijk naar de plaats gaan waar haar ouders ook naar school waren geweest, en zou ze uitvinden of er misschien toch een ander was, die meer op haar leek in alles wat ze deed. Ze had al haar boeken voor Potions al, voor de komende 7 jaar, en ze had ze bijna allemaal al doorgewerkt en opmerkingen gemaakt bij de werkwijzen die niet klopten. Als er nu een iemand rondliep op heel Hogwarts met haar talent voor Potions, dat zou toch al een hele stap zijn. Want, dacht Layla, dat talent moet toch ergens vandaan komen en van Neville en Hannah komt het zeker niet. Als ze thuis is, komt Neville meteen naar haar toe.

'Layla, waar was je nu, ik was je kwijt lieverd.'

Hij tilt haar op en draait haar met een brede glimlach rond en Layla lacht ook. Ze hield van haar vader, echt waar, maar ze wilde dat hij gewoon niet tegen haar zou liegen over wie ze was. En dat hij meer aandacht aan Lizzy zou besteden, haar door de lucht zou zwieren. Neville zet Layla op de grond en kijkt haar dan streng aan.