Chapter 42

305 10 2
                                    

Future

Napa buntong hininga ako at sumimsim sa kape ko. Saktong umuulan pa kaya naman ay perfect ang ganitong mainit na inumin pero hindi ko manlang magawang enjoyin ang pag inom dahil nag iisip parin ako kung saan ako makaka lipat.

It happened very fast. Suddenly, they want me out of their boarding house at gustohin ko mang baguhin ang isip nila, wala na akong magagawa. I didn't expect this to happen. You really can't have it all, huh?

"Elviña?" Umangat ang tingin ko sa taong nag salita. He was surprised to see me there at gano'n rin ako.

"Anong ginagawa mo rito?" He smiled.

"Tristan." It's been a week since the last time i saw him and compared last week? He looked more fresh now.

Ano na kayang nangyari sa kanila ni Genna?

"Nag kakape," sagot ko.

"I see..." He scratched his head.

"Are you okay?" Tanong niya at umupo sa bakanteng upuan na nasa harap ko.

"Yes, may iniisip lang," I guess i couldn't hide the stress on my face dahil napansin niya agad na hindi ako okay. Kahit sino namang bigla nalang paaalisin sa tinutuluyan niya ay mamomroblema talaga.

"I can't find a place to stay that fast, you know?" I ended up sharing my problems with him at nakinig naman siya.


"May kakilala akong nagmamay-ari ng isang apartment. You can stay there." He offered.


If i was the same Elviña, i would've feel so touched and accepted his offer but after what happened in the past? I learned that i couldn't trust him. I don't want to be involved with him anymore and i might as well end it today.

"Thanks for listening to me. Hindi ko matatanggap ang tulong mo but still, i appreciate it." I gave him a small smile.

"Simula ngayon, sana iwasan na natin ang isa't-isa. I don't want to be friends or be connected with you anymore. I hope your understand." Tumayo ako matapos kunin ang mga gamit ko at hindi na hinintay ang sasabihin niya. He looked hurt and shocked by what i said but I didn't mind it. May iba pa akong mas dapat na pagkaabalahan.

Bumalik akonsa boarding house to pack my things and found Rafael outside, waiting for me. Nang makita ako, agad niya akong nilapitan at niyakap.

"Where were you? Nag-alala ako sa 'yo," he sounded so worried.

"Wala ka sa school ngayong araw and i couldn't reach you. San ka ba nag punta, ha?" Humiwalay siya sa yakap at tinignan ako. I sighed and told him everything.

"Pwede ka namang tumira muna sa 'kin, sa 'yo rin naman ang bahay ko,"he said.

"Rafael!" Pinanlakihan ko siya ng mata.


"What? I'm serious," aniya.

"Nakakahiya! Tsaka, what do you mean akin rin ang bahay mo?" He chuckled and pinched my cheek.

"Ni wala manlang akong naging ambag rito."

Sa ayaw at sa gusto ko, dinala niya ako at lahat ng gamit ko sa bahay niya. I couldn't say no dahil hindi niya rin naman tinatanggap ang no ko kaya heto kame, nag lilipat ng mga gamit sa bakanteng kwarto ng bahay.


"Done." Aniya nang maipasok ang huling maleta sa loob ng kwarto.

"Thank you, Rafael. This means a lot." I smiled at him.

Safe In Your ArmsWhere stories live. Discover now