Chapter 31

434 10 7
                                    

.

"Do you have a family?"


"Why?" Dave chuckled. Nagkibit balikat ako.



"You're always with me... wala ka bang pamilya?"


I was a curious child. Dave was always with me wherever I go kaya nagtataka ako. Wala ba siyang anak? I didn't know much about him except from he was a very nice person. I wanted to know more.

"Si Dave... p-paano..." Nanginig ako. Binalingan ko si Niña na puno ng pagkamuhi ang matang nakatingin sa 'kin.

"After you took him away from Tita Charlotte... ngayon, si Rafael naman ang kukunin mo sa'kin? I hate you!" Hindi ko alam kung ano ang sasabihin. I was so confused and I didn't know how to react.

Unti unting nag s-sink in sa'kin ang lahat and I cried even more.


Ibig sabihin... Rafael and Dave are related? anak ni Dave si Rafael?



"Niña? Anong nangyayari--" napalingon ako kay Rafael nang pumasok siya sa loob ng bodega. Napunta ang tingin niya sa frame na nasa harap ko and then his gaze returned to me. I couldn't read his face because there was no emotions in it, it made my heart ache even more.


"Tatay mo si Dave?" My voice broke.


"It doesn't matter, get out," he said in a cold tone.

"Bakit hindi mo sinabi?" Patuloy parin sa pag buhos ang luha ko.

Anak siya ni Dave and my father killed his dad!

Nang hindi siya sumagot ay agad akong umalis ro'n. Nakasalubong ko ang mga kaibigan niya sa labas ng bahay nila and they gave me a smile but I couldn't return it, it just hurts so bad. I can't stay here. Hindi ko kaya.


"Elvi? Okay ka lang?" Art held my hand but Rafael immediately pushed him dahilan para mabitawan niya ako.



"What the hell-- problema mo, pare?" Rafael ignored him and focus his gaze on me.


"Saan ka pupunta?" Sinubukan niyang hawakan ang kamay ko pero agad akong lumayo.


"Why are you chasing after her? Ang pamilya niya ang nagkasala sa'yo, sa inyo!" Niña came and held his hand.

Naguguluhang tumingin sa amin ang mga kaibigan niya, hindi alam kung ano ang pinag uusapan namin. I didn't know what to do or say, I cried and held my own shaking hands and then Asaki came, isang tingin palang sa'kin ay kaagad niya nang nakuha ang dapat niyang gawin.


Inalalayan niya ako patungo sa kotse niya at walang sabi sabing binuksan ito. When I was about to get inside, Rafael stopped me. Napatingin ako sa kaniya at agad kong nakita ang lungkot sa mga mata niya.


He looked like he was about to say something but he stopped himself. Umatras siya at hinayaan akong makasakay sa loob ng kotse and I did. Asaki then drove away from there, from him, from them.

"Alam kong wrong timing ito but you need to know something about your parents," Asaki broke the silence.


It's been an hour mula nang umalis kame sa bahay ni Rafael. I left everything there. Ang tanging dala ko lang ay sarili ko, even my phone was left behind. Lahat naiwan. I didn't have the strength to even pack my things or say goodbye to Tita Charlotte. I don't even know if I could face her, she was nothing but a good person to me and it breaks my heart sa tuwing naiisip kong pinatay ng ama ko ang lalakeng mahal niya.


Safe In Your ArmsWhere stories live. Discover now