Podemos pintar, colores al alma

Rozdział XXXIX: Burza

Kiedy rano się obudziłam, zobaczyłam, że za oknem pada deszcz. Na dworze było ponuro. Ledwo zeszłam z łóżka, a z codziennymi czynnościami mi zeszło dwa razy więcej czasu.

O, dziwo zdążyłam zanim Leon przyszedł. Czekałam na niego w salonie, gdy Angie o mało biegnąc po schodach, nie zabiła się.

- Violetta, ty jeszcze w domu?!

- Tak, czekam na Leon'a. Spóźnia się. Dzwoniłam do niego parę razy, ale nie odbiera.

- Na dworze leje, może pomyślał, że Rammalo cię odwiezie.

- Pewnie masz rację. Gdzie on w ogóle jest?

- Poprosił o jeden dzień wolnego. Ja was podwiozę. - powiedział tata, który przed chwilą wszedł.

Nagle ktoś zaczął walić w drzwi.

- Kto to?! - zapytałam przerażona z Angie.

- Ja otworzę.

Tata podszedł do drzwi i je otworzył. Za nimi stał całkowicie mokry Leon z połamanym parasolem.

- Dzień... Dobry-y, pa-a-a-nie Castillo.

Szybko podbiegłam do niego i zaprowadziłam do środa. Cały się trząsł.

- Przyniosę ręcznik. - powiedziała Angie i poszła na górę.

- Co się stało, Leon? - zapytałam .

Cały czas ściekała z niego woda.

- To może ja przyniosę ci jakieś suche ubrania. Może nie będą idealne, ale w tym domu nikt inny ci nie pożyczy, więc... - powiedział tata i poszedł w stronę swojego pokoju

- Leon! Co się stało?

- Pada.

- Czemu szedłeś na piechotę?!

- No bo... Zawsze cie odprowadzam do szkoły. Wziąłem parasol, ale potem zaczęło strasznie lać i wiać wiatr, więc chciałem do ciebie zadzwonić i powiedzieć, że lepiej jak ktoś cię zawiezie, ale zapomniałem komórki, poślizgnąłem i... - przerwałam mu.

- Rozumiem. - pogłaskałam mu po ramieniu, po mokrym ramieniu.

- Co tu się stało ?!!! - krzyknęła Olga.

Spojrzałam na podłogę. Przy wejściu było tak mokro jakby ktoś wylał wiadro wody. Nie zdążyłam nic powiedzieć, bo wybiegła do kuchni i wróciła z wielkim mopem.

- Mam ręczniki. - powiedziała Angelika, która schodziła po schodach.

Wzięłam je od niej i okryłam Leon'a.

- Gdzie się Angie zgubiła? - zapytałam po chwili.

- Rozmawia z Pablo. Odwołali zajęcia. - W tym momencie zagrzmiało, a mnie przeszył dreszcz.

- Viola, boisz się burzy? - zapytał Leon, a ja lekko pokiwałam głową.

- Kiedy byłam mała, nie zdążyłam wrócić do domu przed burzą i strasznie się jej bałam. Myślałam, że... - przerwał mi

- Nie musisz kończyć. - Chyba zobaczył, że zaczęłam się trząść bardziej od niego.

- Te powinny być dobre. Nic lepszego nie znalazłem. - powiedział tata i podał Leon'owi ubrania

- Dziękuję, panie Castillo.

- German.

- Och, zapomniałem, German'ie.

- Nie szkodzi, przyzwyczaisz się.

- To może ja Leon'owi pokażę łazienkę, aby mógł się wysuszyć i przebrać.

- Dobry pomysł, ja muszę was przeprosić, bo mam dużo pracy, a jeszcze Rammalo wziął sobie wolne...

Zaprowadziłam Leon'a do łazienki i pokazałam mu gdzie trzymamy rożne szampony i mydła.

- Sugerujesz, że się dziś nie myłem? - zapytał z głupim wyrazem twarzy

- Sugeruję, że jesteś cały mokry i zaraz się przeziębisz. A do tego chyba wpadłeś na jakieś gałęzie, bo owszem jesteś trochę brudny.

- Poślizgnąłem się na trawie...

- Nieważne.

- No, wiesz!

- Co?

- Przedzierałem się do ciebie z tym głupim parasolem, przez którego parę razy oberwałem. Moja twarz spotkała trawnik z bliska... - przerwałam mu.

Stanęłam lekko na palcach i pocałowałam go.

- Hmm...

- Co?

- Nic, nic...

- Okey, ja idę. Jakby co to będę w swoim pokoju.

Wyszłam z łazienki i poszłam do na dół do kuchni poprosić Olgę, aby zrobiła Leon'owi gorącą czekoladę. Mam nadzieję, że lubi...

Ledwo co zdążyłam wejść do pokoju, a po chwili pojawił się Leon.

- Co ty tak szybko?! - krzyknęłam zdziwiona - Ostatnio u Francesci siedziałeś prawie godzinę.

- U niej nie mogłem ogarnąć co gdzie jest, a potem w co się ubrać, a tym bardziej nie mam przy sobie swoich kosmetyków.

- Aha...

- No co?

- Nic.

Spojrzałam na niego. Miał na sobie niebieską koszulę i jasne spodnie. Leżały na nim idealnie. To chyba te ubrania których tata nie nosi i są na niego niedobre.

- Leon, jaki ty elegancki. - Wybuchnęłam śmiechem.

- Z czego się śmiejesz? Włożyłem tylko to, co mi dał twój tata.

- Okey... Chodź na dół. Poprosiłam o coś Olgę.

Kiedy byliśmy w kuchni Leon ucieszył się z kubka czekolady.

- Skąd wiedziałaś? - uśmiechnął się.

- Nie wiedziałam. Ale też lubię pić czekoladę.

- Widzisz, Viola. Pasujemy do siebie idealnie. Jesteśmy tacy podobni.

- Och, tak. Oczywiście, Leon. - Zaczęłam się z niego śmiać.

Nagle wpadła do kuchni zdyszana Angie.

- Wszystko w porządku? - zapytałam.

- Jest problem.

- Jaki?

- Musicie zadzwonić do wszystkich swoich przyjaciół. Luca dzwonił, że Francesca rano wyszła do Studia i do tej pory nie wróciła.

Przed oczami stanęły m najczarniejsze scenariusze. Jest burza. A co jak poraził ja piorun? Poślizgnęła się i złamała nogę, albo gorzej...

- Na pewno nic jej nie jest. - powiedział smutno Leon, jakby czytał mi w myślach i pogłaskał mnie po dłoni.

- Chodź, musimy do wszystkich zadzwonić.

Siedziałam z Leon'em w pokoju i dzwoniliśmy do przyjaciół. Nikt nic nie wiedział. Nikt nie zdążył wyjść z domu do Studia. Wszyscy zostali. Oprócz Fran.

- A Marco? - zapytał Leon.

- Nie mam do niego numeru... - wyszeptałam i zaczęłam płakać.

Co jak jej się coś stało?

Mam nadzieję, że jest u Marco. Nie mam do niego numeru. Nikt nie ma. Tylko Francesca.

Zadzwoniliśmy do Resto. Luca też go nie miał.

W głowie zaświtała mi pewna myśl. Na telefonie nie mam numeru do Marco, ale mam kogoś kto go dobrze zna. Jego brata, Diego'a.