Zawgyi
သတိေပးတားျမစ္ခ်က္။ ၁၈ႏွစ္ႏွင့္ ၁၉ႏွစ္ၾကားျဖစ္သည့္အတြက္ ကေလးမ်ားအတြက္မသင့္ေတာ္ပါ။ လူႀကီးသီးသန္႔ ဇုန္။ latte သေဘာက်ရတဲ့ ကာ႐ိုက္တာေတြကို ႐ိုင္းဆုိင္းၿပီးေျပာတာပဲျဖစ္ျဖစ္, hate comment ျဖစ္ျဖစ္ လက္မခံပါဘူး။ သည္းခံေပးပါ။ မႀကိဳက္လွ်င္ေက်ာ္သြားရန္။
_____________________________________
ေနာက္ေန႔ကလည္း ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စေနေန႔ျဖစ္ေနတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ပစၥည္းေတြကိုလြယ္လြယ္ထုပ္ပိုးကာ စတင္ထြက္ခြာလိုက္သည္။ ကစားကြင္းက ေ႐ွာင္ယဲ့အိမ္ကဆို ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝး လမ္းေလွ်ာက္သြားရတာေၾကာင့္ သူကေလးတုန္းက အဲ့ဒါကိုစိတ္ပ်က္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီးၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့, ေ႐ွာင္ယဲ့ ဒီေနရာကို လူသစ္စိတ္သစ္နဲ႔ျပန္လာခဲ့ၿပီ။
လာၿပီးကစားၾကတဲ့လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကေလးေတြပါပါတဲ့ သက္ႀကီးပိုင္းအတြဲေတြပင္။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာ အသက္ငယ္ငယ္အတြဲေလးေတြလည္း႐ွိတယ္။ သူတုိ႔လိုမ်ိဳး အယ္လ္ဖာတစ္ေယာက္နဲ႔ အိုမီဂါတစ္ေယာက္ လမ္းအတူတူတြဲေလွ်ာက္တယ္ဆိုတာက အံ့ၾသစရာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့, ေ႐ွာင္ယဲ့က ေဘာင္းဘီအိပ္ကပ္ထဲလက္ထည့္ၿပီး အေ႐ွ႕ကို ကားကား,ကားကား ေလွ်ာက္ေနၿပီး သူ႔ရဲ႕အယ္လ္ဖာက အေနာက္ကေန လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ လိုက္လာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ျခားအိုမီဂါေတြကေတာ့ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းၿပီးအကူအညီမဲ့ေနသည့္ဟန္မ်ဳိးေတြျဖင့္ ေဘးနားကသူတို႔အယ္လ္ဖာေတြကို တိုးေဝွ႕ပူးကပ္ေနၾကသည္။
ဒါ့အျပင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးက အရမ္းကိုမွထင္းခနဲျမင္သာလြန္းတာေၾကာင့္ သူတို႔ဘက္ကို လွည့္,လွည့္လာတဲ့ ေခါင္းအေရအတြက္က ေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားတယ္။
ေ႐ွာင္ယဲ့ သူတို႔ကိုဂ႐ုစိုက္မေနဘဲ, ဝမ္က်ိဳ႕ဘက္လွည့္ကာ ေမးလိုက္သည္, "ဘယ္တစ္ခုကို အရင္လုပ္ရမာလဲ?"
ဝမ္က်ိဳက ေျမပံုေပၚမွ ပထမဆံုးအမွတ္လုပ္ထားတဲ့အမွတ္ကို လက္ညႇိဳးထိုးျပၿပီး သူတို႔ေတြအဲ့ေနရာကို အရင္သြားသင့္တယ္လို႔ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ပဲ ေျပာသည္။
"......ငါအဲ့ဒါကိုစဥ္းစားပါ့မယ္လို႔ ငါေျပာၿပီးၿပီေလ။ မင္းငါ့ကို စကားမေျပာေသးဘူးလား?"
ဝမ္က်ိဳေခါင္းခါျပလိုက္သည္။ သူ႔ကိုယ္ဟန္ကေတာ့ ျပတ္သားလို႔ေနသည္။
ေ႐ွာင္ယဲ့ စြံ႕အသြားတယ္။ ၾကည့္ရတာေတာ့, သူအေနနဲ႔ အထူးစပယ္႐ွယ္မဟာဗ်ဴဟာႀကီးကို တကယ္သံုးကိုသံုးရမဲ့ပံုပဲ။ အဲ့လိုမွမဟုတ္ရင္ ဒီေအာခ်ရေလာက္တဲ့အျပစ္ေပးမႈႀကီးက ဘယ္ေတာ့မွအဆံုးသတ္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။
သူတို႔ေတြ စီစဥ္ထားတဲ့ပလန္လမ္းေၾကာင္းအတိုင္းပဲ သြားလိုက္တယ္။ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ ေရလႊာေလွ်ာစီးၾကည့္ဖို႔ သြားၾကတယ္။ ေရာ္ဘာေလွဝိုင္းႀကီးက ဆင္ေျခေလွ်ာကေန ေအာက္ကိုထိုးဆင္းသြားၿပီး ဗြမ္းခနဲပက္ျဖန္းလိုက္တဲ့ေရေတြက သူတို႔အက်ႌေတြေပၚကို အကြက္ႀကီးေတြအျဖစ္
စိုစြတ္သြားေတာ့သည္။ ကံေကာင္းစြာနဲ႔, ရာသီဥတုက ျပန္ၿပီးပူေႏြးလာသည္။ ေရလႊာေလွ်ာစီးၿပီးသြားေတာ့, သူတို႔ေတြ ပင္လယ္ဓားျပစီးက်တယ္, အဲ့ဒါေၾကာင့္ သူတို႔အဝတ္ေတြ ျပန္ၿပီးေတာင္ေျခာက္ေတာ့မယ္။
ဝမ္က်ိဳက စကားတစ္လံုးေတာင္မေျပာဘူးဆိုေပမဲ့လည္း, သူ ဓာတ္ပံုေတြလည္း႐ိုက္ေပးၿပီး အေအးဝယ္ဖို႔တန္းစီေပးတဲ့အျပင္ တစ္ျခားလူရဲ႕တာဝန္ေသးေသးေလးေတြကိုလည္း ကိုင္တြယ္ေျဖ႐ွင္းေပးတယ္။ သူ ခ်ားကို ကေလးတစ္သိုက္နဲ႔ထုိုင္စီးတဲ့အခ်ိန္မွာ အေ႐ွ႕ကေန ေ႐ွာင္ယဲ့ကိုမွတ္တမ္းတင္ဖို႔ သူ႔ဖုန္းကို အေနာက္မွာကိုင္ထားေလရဲ႕။ သူ႔အျပံဳးမွာ ၾကင္နာမႈေတြ အလိုလိုက္ထားသည့္ဟန္အျပည့္ပင္။
ကစားကြင္းထဲမွာ ျပဇာတ္ပြဲၾကည့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ေ႐ွာင္ယဲ့ သူ႔လက္ေမာင္းကိုဆြဲယူလိုက္ၿပီး သူ႔ကိုမွီလိုက္တယ္။ ဝမ္က်ိဳက ဘာမွမေျပာေပမဲ့ သူ႔ေခါင္းကို ေ႐ွာင္ယဲ့ေခါင္းေပၚမွ ဖြဖြေလးတင္ကာမွီလာသည္။
ဖံုးဝွက္ထားတဲ့ ေ႐ွာင္ယဲ့ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလးကေတာ့ အေပၚကိုျမႇင့္တက္သြားေတာ့သည္။
မင္းဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေတာင့္ထားႏိုင္မလဲဆိုတာ ၾကည့္ရေအာင္။
လမ္းေၾကာင္းကိုေသေသခ်ာခ်ာအစီအစဥ္ခ်ထားတဲ့အတြက္, ေကာင္းကင္ႀကီးလံုးဝေမွာင္မဲမသြားခင္ေလးမွာပဲ, ေမွ်ာ္မွန္းထားတာထက္ ၁နာရီႀကိဳၿပီး ေနာက္ဆံုးေနရာကို သူတို႔ေရာက္သြားတယ္: ခ်ားရဟတ္။
အိမ္ငယ္ေလးရဲ႕တံခါးက ပိတ္သြားၿပီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေပၚကိုျမင့္တက္သြားသည္။ အကြာအေဝးတစ္ခုျခားသြားတာေၾကာင့္ လူအုပ္ႀကီးကဆူညံသံေတြက တျဖည္းျဖည္း မပီမသေတြျဖစ္လာေတာ့သည္။ အိမ္ငယ္ေလးရဲ႕မွန္ေတြကို တုန္ခါေနေစတဲ့ ေလတိုက္သံေတြပဲက်န္ရစ္ေတာ့သည္။ ဒီေနရာေသးေသးေလးမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ႐ွိတယ္။
သူတို႔အေပၚမွာ႐ွိတဲ့အိမ္ေလးထဲက အတြဲက နမ္းေနၿပီကိုေ႐ွာင္ယဲ့ ျမင္လိုက္ရေတာ့ ဝမ္က်ိဳ႕ေျခေထာက္ကို ကန္ပစ္လိုက္တယ္။
"ေဟး, မင္း ငါ့ကို ဘယ္အခ်ိန္နမ္းမွာလဲ?"
ေအာက္ကျမင္ကြင္းကိုငံု႔ၾကည့္ေနတဲ့ဝမ္က်ိဳက မၾကားသလိုဟန္ေဆာင္ေနေပမဲ့ သူ႔နားရြက္ေတြကေတာ့ အနီေရာင္ေတာင္ေျပာင္းေနၿပီ။
"မင္းမလာဘူးဆိုရင္ ငါအဲ့ကိုလာရမွာလား?"
ေ႐ွာင္ယဲ့က ေျပာသည့္အတိုင္းလုပ္တတ္တယ္, အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေ႐ွာင္ယဲ့ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး ဝမ္က်ိဳနားကိုေရာက္ဖို႔ ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲလွမ္းကာေလွ်ာက္လိုက္သည္။ ေ႐ွာင္ယဲ့ သူ႔လက္ေတြနဲ႔ သူ႔ကိုယ္သူ ေထာက္လိုက္ၿပီး ဝမ္က်ိဳ႕ကို လက္ေတြၾကား ညႇပ္ဖမ္းကာ သူ႔ကိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုေအာင္ ဖိအားေပးလိုက္သည္။
"မင္းငါ့ကိုမနမ္းဘူးဆိုရင္, ငါ ျပဳတ္က်သြားမွာက်ိန္းေသတယ္"
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဝမ္က်ဳိ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမထိန္းထားႏိုင္ေတာ့ဘဲ ပါးစပ္ဟကာ အသံၾသၾသျဖင့္စကားဆိုလာသည္။
"......ေ႐ွာင္ယဲ့ဘာလို႔နမ္းခ်င္ေနတာလဲ? ေ႐ွာင္ယဲ့ အခုထိကြၽန္ေတာ့္ကိုကတိမေပးရေသးဘူးေလ"
လက္ဖ်ားခါရေလာက္တယ္, ဒီဝံပုေလြေပါက္စေလးက အရမ္းရက္စက္တာပဲ။
ေ႐ွာင္ယဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ က်ိတ္ရယ္ေနမိၿပီး တမင္တကာကာ ေျပာမိတာကေတာ့,
"ငါကတိမေပးဘူးဆိုရင္ေရာ, မင္း ငါ့ကိုဘာလုပ္မလို႔လဲ?"
"ကြၽန္ေတာ္ ေ႐ွာင္ယဲ့ကိုဘာမွမလုပ္ႏုိင္ဘူးဆိုတာ ေ႐ွာင္ယဲ့ လံုးဝသိေနတာပဲေလ"
ဝမ္က်ိဳ မ်က္ႏွာကိုတစ္ျခားဘက္လွည့္လိုက္သည္, သူ႔မ်က္ႏွာထားကေတာ့ ဝမ္းနည္းေနသလို မမွ်မတခံစားရေနပါတယ္ဆိုတဲ့ဟန္မ်ိဳးေပါက္ေနသည္။
"ေ႐ွာင္ယဲ့ ဒဏ္ရာရသြားၿပီးေအာက္ကိုျပဳတ္က်သြားတာကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ ၾကည့္ေနရမွာပဲေလ။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ၿပီး ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ေခါင္းမာမာနဲ႔အရဲစြန္႔တဲ့ ေ႐ွာင္ယဲ့ကို ကြၽန္ေတာ္ မထိန္းထားႏိုင္ဘူး။ အဲ့ေတာ့ ေ႐ွာင္ယဲ့နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ဘာလုပ္လို႔ရလို႔လဲ?"
ေ႐ွာင္ယဲ့ အသံတိုးတိုးျဖင့္ရယ္လိုက္ၿပီး သူ႔ႏွာထိပ္ဖ်ားေလးနဲ႔ ဝမ္က်ိဳ႕ပါးကိုပြတ္သပ္ရန္အလို႔ငွါ ေခါင္းကိုငံု႔ကာ,
"အဲ့ေတာ့ မင္းတကယ္ႀကီး စိတ္ဆိုးေနတာလား?"
ဝမ္က်ိဳ ေ႐ွာင္ယဲ့ကိုေ႐ွာင္ဖို႔ ေခါင္းကိုေစာင္းလိုက္ၿပီး,
"ဟုတ္တယ္, ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ စိတ္ဆိုးေနတာ။ ေ႐ွာင္ယဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ႐ိုက္ၿပီးဆူပူေနရင္ေတာင္မွ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္မဆိုးဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေ႐ွာင္ယဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မခ်စ္ျမတ္ႏိုးရင္ေတာ့, ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ပဲ စိတ္ဆိုးမိတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေ႐ွာင္ယဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုကတိမေပးခင္အထိ ကြၽန္ေတာ္ ေ႐ွာင္ယဲ့ကို မနမ္းဘူး"
ေ႐ွာင္ယဲ့ 'ဟြန္း' ခနဲႏွာမႈတ္ကာေငါ့လိုက္ၿပီး သူ႔ေနရာမွာပဲသူ ျပန္ထိုင္လိုက္သည္။
"အရြယ္ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ အေတာင္ပ်ံေတာင္ျဖန္႔ တတ္ေနၿပီေပါ့? ငါ့ကိုေတာင္ ၿခိမ္းေျခာက္ရဲေနၿပီလား?"
ဝမ္က်ိဳခမ်ာ တစ္ကိုယ္လံုးေတာင့္သြားေတာ့သည္, ႏႈတ္ခမ္းကို စူကာ တစ္ျခဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ေပ။
ေနာက္, ေ႐ွာင္ယဲ့ကေတာ့ ေအးတိေအးစက္အသံနဲ႔ စကားဆက္ေနသည္,
"မေန႔က အဲ့ဒါကသူ႔အမွားပါဆိုၿပီး, သူ႔အိုမီဂါကိုသူ မကာကြယ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူးဆိုၿပီး ေျပာခဲ့တာ ဘယ္သူလဲ? အခုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းကိုပဲ, ငါ့ကို စိတ္ဆိုးေနတယ္"
“……”
"ငါမင္းကို အခြင့္အေရးေပးခဲ့တယ္ေနာ္,မင္းမယူခဲ့ဘူး။ ငါမင္းဆီက အနမ္းခံရတာကို ႀကိဳက္တယ္လို႔ မင္းထင္ေနတာလား?"
ဝမ္က်ိဳ႕ကို ေအးစက္စက္မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ေ႐ွာင္ယဲ့ၾကည့္ကာ, "ငါမင္းကို ႀကိဳက္တယ္လို႔မင္းထင္ေနတာလား?"
မယံုၾကည္မႈေၾကာင့္ ဝမ္က်ိဳ႕မ်က္လံုးမ်ား ျပဴးက်ယ္သြားေတာ့သည္။ စကၠန္႔အနည္းငယ္မွ်ကာၿပီးေနာက္, ဝမ္က်ိဳ ကတုန္ကယင္အသံျဖင့္ ေမးေတာ့သည္,
"ေ႐ွာင္ယဲ့......ေ႐ွာင္ယဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုမႀကိဳက္ဘူးလား...?"
အဲ့အခ်ိန္မွာပဲ, ခ်ားရဟတ္က သူ႔ရဲ႕သက္ဆင္းျခင္း အဆံုးသတ္ကိုေရာက္႐ွိသြားၿပီျဖစ္သည္။
ေ႐ွာင္ယဲ့ တံခါးကိုတြန္းဖြင့္ကာ အျမန္ႏႈန္းျဖင့္ အျပင္ကိုထြက္လိုက္သည္။ သူ႔ေနာက္ကို ဝမ္က်ိဳ သိုင္းကြက္နင္းကာအျမန္လိုက္၍ ေ႐ွာင္ယဲ့လက္ကို လွမ္းဖမ္းဆြဲလိုက္သည္။
"ေ႐ွာင္ယဲ့ပဲ ေ႐ွာင္ယဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကိုႀကိဳက္ပါတယ္လို႔ေျပာခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးလား? စီနီယာ, စီနီယာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုမညာပါနဲ႔, ဟုတ္တယ္မလားလို႔?"
သူ႔အသံက အလြန္႔အလြန္ကိုမွ စိုးရိမ္ေသာကဘက္ေရာက္ေန၏။
ေ႐ွာင္ယဲ့ကေတာ့ ေခါင္းကို အေနာက္သို႔လွည့္မၾကည့္ေပ။ ေ႐ွာင္ယဲ့ သူ႔ကိုတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ကိုင္ကာ သူ႔အိမ္တံခါးနားေရာက္သည္အထိ တစ္လမ္းလံုးဆြဲေခၚသြားေတာ့သည္။
ျပန္စာမရေသာ္ျငားလည္း ဝမ္က်ဳိကေတာ့ တစ္လံုးလမ္း မရပ္မနားကိုေမးေနေတာ့တာပဲ, ေသေတာ့မတတ္ ဝမ္က်ိဳ ေၾကာက္စိတ္မႊန္ေနရၿပီ။ သူ အိမ္ထဲကိုဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ေ႐ွာင္ယဲ့လက္ကို ျဖဳတ္ခ်ကာ ေ႐ွာင္ယဲ့ကို နံရံေပၚဖိကပ္လိုက္သည္။ အသံတိုးတုိးျဖင့္ ဝမ္က်ိဳ ဟစ္ေအာ္ေမးလိုက္သည္,
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာစမ္းပါ! ဘာလို႔ မင္းစကားမေျပာတာလဲ!"
ဥေပကၡာျပဳသည့္ဟန္ျဖင့္ ေ႐ွာင္ယဲ့ သူ႔ကို ေအးစက္စက္အၾကည့္ျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ေပးလိုက္တယ္,
"ႀကိဳက္တယ္, ငါမင္းကို ေသေလာက္ေအာင္ႀကိဳက္တယ္လို႔"
ဝမ္က်ိဳ႕ရဲ႕နီရဲေနေသာမ်က္ဝန္းမ်ားသည္ ျပဴးက်ယ္သြားေတာ့သည္။
"အဲ့ေတာ့ မင္းႀကိဳက္တဲ့လူဆီကေန မင္းအဖက္အလုပ္မခံရတဲ့အခါ ဘယ္လိုခံစားရလဲဆိုတာကို အခုမင္းသိၿပီမွတ္လား?"
ေ႐ွာင္ယဲ့ရဲ႕မ်က္ႏွာအမူအယာက ျပံဳးရိပ္သန္းလာေတာ့သည္။
"တစ္လေလာက္ ငါ့ကိုအဖက္မလုပ္,ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ, မင္းစိတ္ဆိုးမယ္ဆိုရင္, ငါေရာပဲ စိတ္ဆိုးလို႔မရဘူးလား?"
သူထပ္ၿပီးအစခံလိုက္ရၿပီဆိုတာ ဝမ္က်ိဳသေဘာေပါက္သြားၿပီး သူအေနနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းနာက်င္ေနတယ္ဆိုေသာ္ျငားလည္း အသက္႐ွဴေပါက္ရသြားသလို သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္စိတ္ဆိုးတဲ့အခါ, ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဒီလိုအေျပာင္အပ်က္မ်ိဳး မလုပ္ဘူး......"
ဝမ္က်ိဳ ဝမ္းနည္းညႇိဳးငယ္စြာျဖင့္ မ်က္ႏွာကိုလႊဲလိုက္ၿပီး,
"ကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္က ေ႐ွာင္ယဲ့အတြက္ သိပ္အေရးမပါဘူးလား......"
ေ႐ွာင္ယဲ့ႏွလံုးသားေလးခမ်ာ နာက်င္သြားရ၏။
ငါေတာ့ေသၿပီပဲ, အႏိုင္က်င့္လိုက္တာ လြန္သြားၿပီ။
သူ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ဝမ္က်ိဳ႕က အေနာက္ကေန ဖက္ကာ,
"ေတာင္းပန္ပါတယ္,ငါေတာင္းပန္ပါတယ္။ ငါမင္းကို စိတ္ဆိုးသြားရံုေလးပါ။ ငါမင္းကိုမႀကိဳက္ဘူးလို႔ ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါဘူး။ မင္းရဲ႕အခ်စ္က ငါ့အတြက္အရမ္းအေရးႀကီးတယ္, အေရးအႀကီးဆံုးပဲ! ငါမွားသြားပါတယ္, ငါ့ကိုစိတ္မဆိုးပါနဲ႔, ကိုကို, စိတ္မဆိုးပါနဲ႔လို႔"
'ကိုကို' လို႔အေခၚခံလိုက္ရတာေလးနဲ႔ပင္, ဝမ္က်ိဳ႕ရဲ႕စိတ္ပ်က္မႈေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မတတ္ဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ခြင့္မျပဳသလိုမ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ သူစကားေတာ့မေျပာေသးေပ။
ထင္႐ွားျပတ္သားသည့္ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေဘးတိုက္ေကာက္ေၾကာင္းက အတင္းဖ်စ္ညႇစ္ထားသလိုပံုေပါက္လို႔ေနသည္။
ေ႐ွာင္ယဲ့ သူ႔အေ႐ွ႕ကိုသြားကာ ဝမ္က်ိဳ႕လည္ပင္းမွာ သူ႔ရဲ႕လက္ေတြကိုခ်ိတ္ဆက္၍ သူ႔ကိုမ်က္ႏွာလိုမ်က္ႏွာရဖားရေအာင္လို႔ ဝမ္က်ိဳ႕ကိုနီးသြားေအာင္ ဆြဲလိုက္သည္။
"ငါမင္းဆီက အနမ္းခံရတာကိုႀကိဳက္တယ္,အရမ္းႀကိဳက္တယ္, အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငါ့ကိုနမ္းပါေနာ္,ဟုတ္ၿပီလား?"
"No" , ဝမ္က်ိဳ မ်က္ႏွာထားကိုမျပင္ဘဲ, အထူးတလည္ ေပခံေနသည္။
"ေကာင္းၿပီေလ။ အဲ့ဒါဆိုရင္လည္း နမ္းတာကိုငါပဲလုပ္ေတာ့မယ္"
ေ႐ွာင္ယဲ့ နည္းနည္းေလးေတာင္႐ွက္တယ္လို႔မခံစားရဘူး။ ပထမဆံုး ဝမ္က်ိဳ႕ေမးေစ့ကိုနမ္းလိုက္ၿပီး မွ သူ႔ပါးကိာဖိနမ္းလိုက္တယ္။
"မလုပ္........"
ဝမ္က်ိဳ႕ပါးျပင္ေတြမွာ နီျမန္းလာေတာ့သည္။ ဝမ္က်ိဳ သူ႔အေ႐ွ႕ကိုလူကို တြန္းထုတ္လိုက္ခ်င္ေပမဲ့ သူ႔လက္ေတြကေတာ့ သူ႔အိုမီဂါေလးရဲ႕ေသးသြယ္က်ဥ္းေျမာင္းထဲခါးကို ဖမ္းဆြဲကာ ျပန္ၿပီးေတာင္ဆြဲယူၿပီးရစ္ပတ္လို႔ေနသည္။
ေ႐ွာင္ယဲ့ နာနာခံခံနဲ႔ပဲ ဝမ္က်ိဳ႕ရဲ႕ေပြ႕ဖက္မႈအတြင္းကိုၿပိဳလဲက်သြားေတာ့သည္။ သူ႔ရဲ႕နက္ေမွာင္ေတာက္ပေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြကို ဝမ္က်ိဳ႕ကိုေမာ္ဖူးဖို႔ ပင့္တင္ကာ ဝမ္က်ိဳ႕ရဲ႕ရဲရဲေတာက္နီျမန္းေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကိုလွ်က္လိုက္သည္။
"ကိုကို,ငါမွားသြားပါတယ္။ ငါဆက္ၿပီးေတာ့ အဲ့လိုျပင္းျပင္းထန္ထန္ရန္ျဖစ္တာေတြကို အရဲမစြန္႔ေတာ့ပါဘူး။ အဲ့ဒါဆိုရင္ ဘာျပန္ေျပာမွာလား, ဒါလံုေလာက္ၿပီလား? ငါ့ကိုနမ္းပါေတာ့.....ကိုကိုငါ့ကိုမနမ္းဘူးဆိုရင္ ငါအသက္႐ွင္ခ်င္တဲ့စိတ္ေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္လို႔........"
သူ႔ရဲ႕အယ္လ္ဖာကိုႏိုးႂကြားတက္ႂကြလာေအာင္ သူ အ႐ွက္မ႐ွိစကားေတြ နည္းနည္းေလာက္ပိုၿပီးေျပာခ်င္တယ္ဆိုေပမဲ့ ဝမ္က်ိဳက နဂိုကတည္းက သူရန္စတာကိုမေတာင့္ခံႏိုင္တာကုိ သူေမ့သြားတယ္, ဝမ္က်ိဳကတစ္လႀကီးမ်ားေတာင္ သည္းခံခဲ့ရတာဆိုေတာ့လည္း.......။
တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းဆိုသလို အသက္႐ွဴရပ္ရေလာက္ေအာင္ ဖိညႇစ္ခံထားရၿပီး သူ႔ေခါင္းအေနာက္ပိုင္းကလည္း တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဆြဲဆုပ္ခံထားရသည္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းသားေတြက ဝမ္က်ိဳ႕ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုနဲ႔ ဖိကပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ, လွ်ာေလးက သူ႔ပါးစပ္အတြင္းနက္ထဲကို တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ထိုးခြဲဝင္လာသည္။ သူ႔လည္ေခ်ာင္းထဲက စို႔တစ္ေနတဲ့စကားသံေတြကို လံုးဝကို ပိတ္ပင္တားဆီးသြားသည္။
“Oh……ha……”
သူ႔ေမးေစ႔ေဆာင့္ဆြဲခံလိုက္ရၿပီး ျပင္းျပင္း႐ွ႐ွအနမ္းမခံလိုက္ရ ခင္ေလးမွာပဲ ေ႐ွာင္ယဲ့ ေလကိုအသည္းအသန္႐ွဴ႐ိႈက္လိုက္ရသည္။ ဒီလို ႏိုင္လိုမင္းထက္ျပဳမူတတ္သလိုဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံရတဲ့ပံုမ်ိဳးရယ္, တင္တင္စီးစီး အထိအေတြ႕ေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရေသာ္လည္း, ေ႐ွာင္ယဲ့ လံုးဝကို မေၾကာက္မိပါ။ ဒါေပမဲ့, ေၾကာက္တာအစား, စိတ္လႈပ္႐ွားသလိုခံစားခ်က္ေၾကာင့္ တဆတ္ဆတ္တုန္လို႔ေနသည္။ ေ႐ွာင္ယဲ့ ေျခဖ်ားေထာက္ရပ္ကာ အဲ့ဒီ့တက္ႂကြထက္သန္ေနတဲ့ အာေခါင္အတြင္း သူ႔လွွ်ာေလးကို အရင္ဖိသြင္းလိုက္သည္။
အယ္လ္ဖာနဲ႔အိုမီဂါအနံ႔က တျဖည္းျဖည္း အျပင္ကိုထြက္လွ်ံလာ၍ အတူတူရစ္ပတ္ေနၿပီး ေရာေႏွာသြားကာ သူတို႔ရဲ႕စိတ္ေတြ မူးေဝယစ္မူးသြားသည္အထိ မ်ားျပားၿပီး စြဲမက္စရာရနံ႔အျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲလို႕သြားသည္။
ရနံ႔ေတြရဲ႕ျပင္းျပင္းထန္ထန္, အားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ တစ္႐ွိန္ထိုးတက္လာတာရယ္, ၿပီးေတာ့ သူ႔ပါးစပ္အတြင္းက ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေဆာ့ကစားေနတဲ့လွ်ာကိုပါ ေတာင့္ထားရန္အလို႔ငွါ ေ႐ွာင္ယဲ့ ေခါင္းေလးကို အေပၚေျမႇာက္ထားလိုက္ေတာ့သည္။
ေ႐ွာင္ယဲ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းအသက္႐ႈရခက္လာၿပီး သူ႔လက္ေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အားလံုးဝမ႐ွိေတာ့ေပ, ေအာက္ကိုေလွ်ာဆင္းသြားၿပီး ဝမ္က်ိဳ႕ပံုခံုးေတြေပၚမွာ တင္က်န္ေနေတာ့သည္။
"အား.......ခဏေလး...."
ဒီေခြး႐ူးေလးက အရင္ကလည္း အရမ္းၾကမ္းတမ္းတာပဲလား.......
ဒီအနမ္းကိုလက္ခံရတာ ဘာေၾကာင့္မ်ား ငါအသက္႐ွင္လ်က္အၿမိဳခံေနရတယ္လို႔ ခံစားရတာလဲ?
ဝမ္က်ိဳကေတာ့ ခဏေလးေတာင္မေစာင့္ေပ, ေထာင့္ေနရာကို ေျပာင္းလုိက္တာေၾကာင့္ သူ႔လွ်ာက ပိုၿပီးနက္နက္ေရာက္ေအာင္ေတာင္ ဖိသြင္းႏိုင္သြားသည္။ ေ႐ွာင္ယဲ့တကယ္ပဲ အသက္႐ွဴရက်ပ္လာေတာ့မလိုျဖစ္တဲ့အထိ သူ႔ကိုမလႊတ္ေပးေပ။
အညိဳေရာင္သမ္းသမ္း ထိုအစိမ္းေရာင္မ်က္လံုးေတြက နက္ေမွာင္လာၿပီး အဆံုးမျမင္ရေတာ့သည္အထိျဖစ္လာကာ, "ေ႐ွာင္ယဲ့ အျမဲတမ္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ျဖားေယာင္း
ေ႐ွာင္ယဲ့ သူ႔အသက္႐ွဴသံေတြကို ထပ္ၿပီးတည္ၿငိမ္ေအာင္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်, မ်က္ႏွာေပၚကအျပံဳးကို ထိန္းထားဖို႔မနည္း ႀကိဳးစားလိုက္ရသည္။
"အဲ့.....အဲ့ဒါက အခ်ိန္တိုင္းအက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ႐ွိတယ္ဆိုတာ သက္ေသျပတာပဲမလား?"
ဝမ္က်ိဳ႕လက္ေတြက ပိုၿပီးတင္းၾကပ္သြားကာ,
"ေ႐ွာင္ယဲ့, ကြၽန္ေတာ္ အတည္ေျပာေနတာ......ကြၽန္ေတာ့္ကိုကတိေပးပါ,ဟုတ္ၿပီလား? ကြၽန္ေတာ္ ေ႐ွာင္ယဲ့ ဒဏ္ရာရတာကို ထပ္ၿပီးမျမင္ခ်င္ဘူး........"
ေ႐ွာင္ယဲ့လည္း ဝမ္က်ိဳ႕ကို ျပန္ဖက္လိုက္ၿပီး,
"အဲ့ဒါဆို အရာအားလံုးကို မင္းအေပၚမွာပဲမွီခိုၿပီး လံုးဝမၾကမ္းတမ္းေတာ့ဘဲ မင္းေျပာတာကိုပဲငါနားေထာင္ေတာ့မယ္ဆိုရင္, ေနာက္က်ေတာ့ မင္းငါ့ကိုမႀကိဳက္ဘဲ ပစ္ထားခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ?"
"ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ! ေ႐ွာင္ယဲ့အေပၚမွာ႐ွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ေတြကို ေ႐ွာင္ယဲ့ သံသယဝင္ေနေသးတယ္လို႔ေတာ့ မေျပာပါနဲ႔——"
"ငါ စတာပါ" , ေ႐ွာင္ယဲ့ သူ႔ပါးစပ္ကို ကာလိုက္ၿပီး,
"ငါနည္းနည္းေတာ့ ေၾကာက္တယ္.....တကယ္ေတာ့, ငါ့ကိုယ္ငါ ဘယ္သူ႔ဆီကိုမွ မအပ္ႏွံဖူးဘူး။"
ေ႐ွာင္ယဲ့အဲ့စကားလည္းေျပာလို႔ၿပီးေရာ ႐ွက္သလိုေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္, "fuck, ဒီလိုခြၽဲပစ္ေနတဲ့စကားေတြ ေျပာမိတဲ့ ငါ့ကိုယ္ငါေတာင္ ေအာ္ဂလီဆန္လာၿပီ"
အၾကာႀကီးၾကာၿပီးကာမွ, ဝမ္က်ိဳ ျပံဳးကာ,
"ေ႐ွာင္ယဲ့ေၾကာက္မိတယ္လို႔ ေ႐ွာင္ယဲ့ေျပာလိုက္တာက ေ႐ွာင္ယဲ့ ကြၽန္ေတယ့္အေပၚ မွီခိုစျပဳေနၿပီ လို႔ဆိုလိုတာေလ, ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ"
ေ႐ွာင္ယဲ့ပါးေတြက စူ၍ေဖာင္းကားလာၿပီး ေ႐ွာင္ယဲ့လည္း ေဒါသထြက္သြားသလိုဟန္ေဆာင္လိုက္သည္,
"မင္းအခုေက်နပ္သြားၿပီလား? ငါ့ကိုထပ္နမ္းပါဦး, ဒီၿပီးခဲ့လတစ္လလံုး, ဒီဆရာသမားမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်ဳပ္တည္းထားခဲ့ရတာ"
ဝမ္က်ဳိ နာနာခံခံနဲ႔ ေ႐ွာင္ယဲ့ကိုနမ္းရံုသာမက အနမ္းတစ္ခုတည္းနဲ႔ ရပ္တန္႔မသြားေတာ့ေပ။ ေ႐ွာင္ယဲ့ေျခလက္ေတြကေတာ့ ေနာက္တစ္ခါထပ္ၿပီး ေပ်ာ့ေခြသြားရျပန္ၿပီ။ သူ႔ခါးကိုတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ရစ္ပတ္ထားတဲ့ဝမ္က်ိဳ႕လက္ေတြကို ဆြဲကာ ဖယ္ထုတ္လိုက္ၿပီး,
"အခုေတာ့လႊတ္ေပးဦးလို႔.....ငါအသက္ေတာင္ယဲ့ယဲ့ပဲ ႐ွဴႏိုင္ေတာ့တယ္"
ဒါေပမဲ့, သူ႔ကိုဖက္တြယ္ထားတဲ့ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း လက္ေတြက ဆုပ္ကိုင္ထားတာကို လႊတ္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့, သူ႔ရဲ႕ေပ်ာ့ေခြေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဒူးေခါင္းေတြက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေခြေခါက္သြားၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ဒူးေထာက္လ်က္သား ေလွ်ာဆင္းက်သြားေတာ့သည္။
ဝမ္က်ိဳ ခပ္ျမန္ျမန္ ေ႐ွာင္ယဲ့ကိုအေပၚကိုဆြဲတင္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္ေပမဲ့ ေ႐ွာင္ယဲ့ သူ႔ကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ခါျပကာ,
"ခဏေလး..........."
သူ႔အသက္႐ွဴသံေတြ နည္းနည္းေလာက္မတည္ၿငိမ္ခင္အထိ ေ႐ွာင္ယဲ့ အသက္ကို႐ႈိက္ကာ႐ႈိက္ကာ ႐ွဴသြင္းလိုက္ရတယ္။ အဲ့ေနာက္, ဝမ္က်ိဳ႕ကိုၾကည့္ဖို႔ ေခါင္းကို အေပၚကိုေမာ့ေျမႇာက္လိုက္သည္။ သူ႔အေ႐ွ႕မွာ႐ွိတဲ့ ထိုထိုေသာ ေနရာကို သူလက္နဲ႔ဖိလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ပါးစပ္ဖ်ားေထာင့္ေလးေတြက စဥ္းလဲသည့္အျပံဳးတစ္ခုအသြင္ သက္ဝင္လႈပ္႐ွားသြားသည္။
"!!!!!!!" , ေ႐ွာ့ခ္ရသြားၿပီး ဝမ္က်ိဳ႕ေနာက္သို႔ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္ကာ ထိုင္က်သြားသည္, သူ႔ရဲ႕ေက်ာကိုလညး္ နံရံမွာ မွီထားလိုက္ရေတာ့တယ္။
ဒူးေထာက္လ်က္ျဖင့္ပင္ ေ႐ွာင္ယဲ့ နည္းနည္းပါးပါးအေ႐ွ႕ကို ႐ွပ္တုိက္ေလွ်ာက္ကာ, ခုဏကလိုမ်ိဳးပဲ ဝမ္က်ိဳ႕ကို ထပ္ဖိကိုင္လုိက္ၿပီး,
"ဘာလို႔ မင္းက ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာျဖစ္ေနရတာလဲ? တကယ္လို႔ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာနဲ႔အေၾကာက္တလန္႔ျဖစ္ရမယ္ဆိုရင္, အဲ့လူက ငါျဖစ္သင့္တာေလ"
ေ႐ွာင္ယဲ့ ဒါကုိေျပာေနခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ, ဝမ္က်ိဳ႕ရဲ႕ထသြားထလာေဘာင္းဘီရဲ႕ ခါးပတ္ကို ဆြဲျဖဳတ္လိုက္ၿပီး, ေဘာင္းဘီနဲ႔ခါးပတ္ကုိဆြဲကိုင္ကာ ေအာက္ကိုဆြဲခြၽတ္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ သူ႔မ်က္စိအေ႐ွ႕က, က်ပ္က်ပ္ကပ္ကပ္ေဘာင္းဘီတိုထဲကအဖုအေဖာင္းကအရမ္းကုိမွႀကီးမားေနၿပီးေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။
"မင္းဘာေတြမ်ားစားၿပီး ႀကီးထြားလာလို႔ ဒါက ဒီေလာက္ေတာင္ႀကီးလာႏိုင္ရတာလဲ........"
မနာလိုအားက်သည့္ေလသံျဖင့္ ေ႐ွာင္ယဲ့ တီးတိုးေျပာကာ, ျဗဳန္းစားႀကီး သူ႔ပါးစပ္ကိုအေ႐ွ႕တိုးကာ ဖိကပ္၍ အဲ့ေနရာေလးကို မြမြေပးလို႔ေနသည္။
ဝမ္က်ိဳကေတာ့ အထိတ္တလန္႔ျဖစ္သြားရသလုိ ႐ွက္လည္း႐ွက္သြားၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ေၾကာင္သြားသည္။
"စီနီယာ, ဘာ- ဘာ ေတြလုပ္ေနတာလဲ.......မလုပ္ပါနဲ႔........"
ေ႐ွာင္ယဲ့ကေတာ့ ထူထူထဲထဲ ႐ွည္လ်ားသည့္ အေမာက္ေထာင္ၾကက္ဖကုိ အျပင္ကိုဆြဲထုတ္လုိ႔ၿပီးသြားၿပီး ထိုအရာနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ပါးျပင္ေတြကို ပြတ္သီးပြတ္သပ္လုပ္ေနေတာ့သည္။
"ငါမင္းကို ကတိေပးၿပီးၿပီဆိုေပမဲ့လည္း ႀကိဳတင္ၿပီးငါမင္းနဲ႔ ညႇိႏိႈင္းတာကို ၿပီးေအာင္လုပ္ရမယ္။ အဲ့တုန္းကငါတကယ္ပဲ ငါ့ရဲ႕စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကို ငါ့ရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြအေပၚ ခ်ယ္လွယ္ခြင့္ေပးခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ငါ သူတို႔ကို ငါ့ကိုမထိခိုင္းေစခ်င္ရံုေလးပါ။ ငါက မင္းအပိုင္ေလ, ငါ မင္းဆီကပဲ အထိခံႏိုင္တာလို႔, နားလည္လား?"
သူ႔ရဲ႕လွလွပပမ်က္ႏွာေလးေပၚမွာ မာန္အျပည့္မ်က္ႏွာထားမ်ိဳး တပ္ဆင္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕အိုမီဂါေလးကို ဝမ္က်ိဳ ငံု႔ၾကည့္လိုက္ၿပီး အခ်ိန္နဲ႔အမွ် သူ႔ရဲ႕ၾကက္ဖအေပၚ ပြတ္တိုက္ေနတဲ့ စိုျပည္နီျမန္းေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို ၾကည့္လိုက္သည္။
သူ႔ရဲ႕ဦးေႏွာက္ကေတာ့ လံုးဝကိုဗလာဟင္းလင္း ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဝမ္က်ိဳ႕အေနနဲ႔, "ကြၽန္ေတာ္နားလည္ပါၿပီ....." လို႔ပဲ ေျပာႏုိင္ေတာ့တယ္။
"ေကာင္းတယ္"
ေ႐ွာင္ယဲ့စိတ္ေက်နပ္စြာျဖင့္ ေျပာလိုက္ၿပီး, "ဂ႐ုတစိုက္ေလးၾကည့္ထား......ဆရာသမားက ဒီလိုအရာမ်ိဳးကုိ မင္းအတြက္ပဲ လုပ္ေပးတာ"
အဲ့လိုေျပာၿပီး, ေ႐ွာင္ယဲ့ သူ႔ပါးစပ္ကိုဟကာ ထိုထူထဲ႐ွည္လ်ားတာႀကီးကို သူ႔ပါးစပ္ထဲငံုလိုက္ၿပီး တစ္ခါတည္းနဲ႔ တစ္ဝက္အထိေရာက္ေအာင္ စုပ္လိုက္သည္။
ဝမ္က်ိဳ႕အေနနဲ႔ အသက္ကိုအျပင္းအထန္႐ႈမထုတ္ခင္ေလးမွာပဲ အသက္ကိုတစ္ဝက္တစ္ပ်က္ပဲ႐ွဴဖို႔အခ်ိန္ေလးပဲ ႐ွိေတာ့တယ္။
အရင္က, ေ႐ွာင္ယဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္က္ု ခံစားလို႔ေကာင္းေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆုိတာ နားလည္ေအာင္လို႔ 'ပညာေပးဗီဒီယို' ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ဖူးတယ္။ သူ႔လည္ေခ်ာင္းကို ေလ်ာ့ေျဖထားဖို႔ သူ.အသည္းအသန္ ႀကိဳးစားလိုက္ရၿပီး ျဖစ္ႏိုင္သမွ် ၿမိဳႏိုင္သေလာက္ ၿမိဳခ်လိုက္သည္။ အဲ့အခ်ိန္မွာပဲ, သူ႔လည္ေခ်ာင္းႂကြက္သားေတြကို တင္းၾကပ္ကာ သူ႔ပါးေခ်ာင္ထဲက ႀကီးမားသည့္ၾကက္ဖႀကီးကို ေခ်ာ့ျမဴဖို႔ သူ႔ပါးစပ္အတြင္းက ႏူးညံ့တဲ့အသားစိုင္ကို အသံုးျပဳလိုက္သည္။ တစ္ခဏေလာက္ၾကာေတာ့, အ႐ိုးအတံက နီျမန္းပူေလာင္ေနသည့္ သံေခ်ာင္းလို လံုးဝကို ေထာင္မတ္ကာ မာလာၿပီး ပူေလာင္လာေတာ့သည္, ထိပ္ကေန အဆက္မျပတ္ အရည္ၾကည္ေလးေတြ ဖိတ္လွ်ံစီးက်လာ၍ ေပါမ်ားလွသည့္အယ္လ္ဖာ pheromone ရနံ႔က စြန္းက်န္ေနေတာ့သည္။
ေ႐ွာင္ယဲ့ ဒီအနံ႔အရသာကို မျငင္းပယ္ႏိုင္ဘဲ သူ႔တံေတြးအရည္ၾကည္နဲ႔ေတာင္ ေရာေႏွာလိုက္ၿပီး စိတ္အားထက္သန္စြာျဖင့္ ထိုတစ္ခုလံုးကို ငံုခ်လိုက္ေတာ့သည္။
ဝင္ေပါက္က ဗီဒိုကို ဝမ္က်ိဳ လက္နဲ႔ ျမဲျမဲဆုပ္ကိုင္ျဖစ္ညႇစ္ထားရတယ္။ တကယ္လို႔ သူသာအဲ့လိုမလုပ္ဘူးဆိုရင္, ေနာက္တစ္ကၠန္႔ေလာက္အတြင္းမွာပဲ သူ အသိစိတ္ေပ်ာက္ၿပီး သူ႔အရာတစ္ခုလံုးကို အထဲကုိထိုးသြင္းဖို႔ သူ႔ေအာက္ကလူရဲ႕ေခါင္းကိုဆြဲကိုင္မိေကာင္း ဆြဲကိုင္ႏိုင္တယ္။
သူ႔ဘက္ကၾကည့္မယ္ဆိုရင္, သူျမင္ရတာေတြက ေ႐ွာင္ယဲ့ရဲ႕ ႐ွည္လ်ားၿပီးအႏုစိတ္လွသည့္ မ်က္ေတာင္ေလးေတြရယ္ သူ႔ရဲ႕သား႐ိုင္းကိုစုပ္ယူဖို႔ မရပ္မနားျဖန္႔က်က္ထားတဲ့ ပန္းႏုေရာင္ႏႈတ္ခမ္းသားေတြပင္။ ျပင္းထန္သည့္မာေတာင့္မႈက အဲ့ဒါေလးေတြရဲ႕ႏူးညံ့မႈနဲ႔ ယွဥ္ရင္ သိသိသာသာကို ျပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္းျဖစ္ေန၍ ဒီပံုစံက ဖိႏွိပ္ညႇင္းပန္းတဲ့ျမင္ကြင္းမ်ိဳးနဲ႔ေတာင္ တူေနေသးတယ္။
ေ႐ွာင္ယဲ့ရဲ႕ပါးေတြ ေတာင့္လာတာေၾကာင့္ အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ ေ႐ွာင္ယဲ့ ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ေ႐ွာင္ယဲ့ သူ႔လက္ေတြကိုေတာ့ ရပ္တန္႔ျခင္းမ႐ွိဘဲ ဆက္ၿပီးလႈပ္႐ွားေနကာ သား႐ိုင္းေကာင္ရဲ႕ထိပ္ငံုအေရျပားေလးကုိ အေခ်ာပြတ္သပ္လိုက္ၿပီး မိႈပြင့္နဲ႔သူ႔ရဲ႕ထိပ္ဖ်ားမွာ႐ွိတဲ့ အေပါက္ေလးကို လွ်ာကို သံုးကာလွ်က္လိုက္သည္။
"ေတာ္.........ေတာ္ေလာက္ၿပီ"
ဝမ္က်ိဳ႕အသံက အရမ္းကိုမွအက္ကြဲေနတာေၾကာင့္ အသံေတာင္မထြက္ေတာ့မတတ္ပဲ။
ေ႐ွာင္ယဲ့ မ်က္လံုးကိုေမာ့ၾကည့္ကာ,
"မလံုေလာက္ေသးဘူး။ ငါမင္းရဲ႕××× ေလးကို ေသာက္ခ်င္ေသးတယ္"
(T/n မရေတာ့ဘူး ဆင္ဆာျဖတ္ၿပီ ႐ိုင္းတဲ့စကားေတြပါရင္ ဆင္ဆာျဖတ္သလိုပဲ "ငါမင္းရဲ႕*ဒီဒီဒီ* ေပါ့>////<)
"ေ႐ွာင္ယဲ့......ဟင္းးး......"
ဝမ္က်ိဳ႕ရဲ႕ သန္႔႐ွင္းၿပီးဘာဆိုဘာမွမသိတဲ့ ဦးေႏွာက္ေလးက အဲ့စကားေတြရဲ႕ထိေရာက္တဲ့အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈိကု ခက္ခက္ခဲခဲ ေတာင့္ခံေနရတယ္။ ႐ွက္႐ွက္နဲ႔ ဝမ္က်ိဳ မ်က္ႏွာကို ကာလိုက္ၿပီးကာမွ ေသြးပြက္ပြက္ဆူေစတဲ့ ျမင္ကြင္းကို မလြဲေခ်ာ္ခ်င္တာေၾကာင့္ ဝမ္က်ိဳအေနနဲ႔ လက္ေတြကို ျပန္ခ်လိုက္ရျပန္တယ္။
ေ႐ွာင္ယဲ့ကေတာ့ ဆက္လုပ္ေနစဲပင္, ႁပြတ္ခနဲႁပြတ္ခနဲ ျမည္သံေတြက ခပ္က်ယ္က်ယ္ထြက္လာသည့္တိုင္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းသားေတြနဲ႔ စုပ္ယူေနစဲပင္, သူ႔လွ်ာေလးက ထိပ္ဖ်ားမွာ ရစ္ပတ္ေခြေနၿပီး မရပ္မနား လွ်က္လို႔ေနသည္။ အဲ့ေနာက္, ေ႐ွာင္ယဲ့ သူ႔ပါးစပ္ကို ထပ္ၿပီး ပိုၿပီးက်ယ္ေအာင္ဟကာ လည္ေခ်ာင္းကိုေျဖေလ်ာ့လိုက္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မိႈပြင့္တစ္ခုလံုးကို ငံု႔ပလိုက္သည္။
ဒီနည္းလမ္းက ေကြ႔ပတ္ၿပီး နာက်င္ရတယ္ဆိုေပမဲ့ ေ႐ွာင္ယဲ့က အျမဲတမ္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို ယွဥ္ၿပိဳင္ခ်င္စိတ္ျပင္းတဲ့အတြက္ သူ သူ႔ပန္းတိုင္ကိုမေရာက္ေသးခင္အထိ သူမရပ္ခဲ့ဘူး။
ငါးမိနစ္နီးပါး ထပ္ခါတလဲလဲ ခ်ဥ္းကပ္မႈအၿပီးမွာေတာ့, သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေနာက္ဆံုးအဆံုးသတ္မွာ ဝမ္က်ိဳ႕ ခြၾကားမွာ႐ွိတဲ့ လူမျမင္ခံႏိုင္သည့္အေမႊးအမွ်င္ေတြနဲ႔ ထိသြားေလရဲ႕။
ထူထဲၿပီး႐ွည္လ်ားတဲ့မႈိတစ္ခုလံုးကို သူငံုလိုက္ႏိုင္ၿပီ။
ေ႐ွာင္ယဲ့ သူ႔မ်က္ခံုးေတြကို ျမဲျမဲၾကဳတ္လိုက္သည္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြက အရမ္းကိုမွက်ယ္ေအာင္ ဟထားရတာေၾကာင့္ သူ႔မွာ နာေနတဲ့အသံေတာင္ မထုတ္ႏိုင္ဘူး။ တံေတြးမ်ိဳခ်တာက လြဲၿပီး သူဘာမွလုပ္လို႔မရေခ်။ အရည္ေတြက စီးက်စရာေနရာမ႐ွိဘဲ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းကေန စီးက်လာကာ, သူ႔ပံုက အႏွိပ္ခံေနရသလိုမ်ိဳး ေပါက္ေနေတာ့သည္။
ဝမ္က်ိဳ႕အေနနဲ႔ အခ်ိန္အၾကာႀကီး သူ႔စိတ္ဆႏၵေတြကိုထိန္းခ်ဳပ္ထားရတာေၾကာင့္သူအျပင္ကိုဆြဲထုတ္ၿပီး ၿပီးခ်င္ေနၿပီ။
"ဆက္မလုပ္နဲ႔ေတာ့.....ကြၽန္ေတာ္ ေ႐ွာင္ယဲ့ အဆင္မေျပခံစားရေအာင္ မလုပ္ခ်င္ဘူး....."
ေ႐ွာင္ယဲ့ ဝမ္က်ိဳ႕ကိုျပန္မေျပာခ်င္ဘူး, ၿပီးေတာ့လည္း ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူျပန္ေျပာလို႔လည္းမရဘူးေလ။ ဝမ္က်ိဳ႕ရဲ႕ေဖ်ာင္းဖ်ခ်က္ကိုေတာ့ ေ႐ွာင္ယဲ့ မၾကားသလိုေနလိုက္တယ္။ သူ႔အယ္လ္ဖာရဲ႕ခြၾကားေ႐ွ႕မွာ ဒူးေထာက္ကာ သူ႔လည္ေခ်ာင္းထိုးဝင္ေနတဲ့ ထိုမိႈပြင့္ႀကီးႀကီးကို ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ သူ႔ပါးစပ္ကိုသံုးၿပီး ေ႐ွာင္ယဲ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေခါင္းကိုလႈပ္ယမ္းလိုက္သည္။
ပိုၿပီးေတာ့ရာဂရမၼက္တက္ႂကြစြာျဖင့္ ေ႐ွာင္ယဲ့ သူ႔အားေတြကို လွ်က္တာနဲ႔ စုပ္ယူတဲ့အလုပ္ေတြမွာထည့္သြင္း၍ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို မ်က္ရည္ဖြဲ႕ကာ ေတာက္ပေစၿပီး အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ဝမ္က်ိဳ႕မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ကာ ရမၼက္ႂကြေအာင္လႈံ႕ေဆာ္လိုက္သည္။
ဝမ္က်ိဳၿပီးဆံုးသြားေတာ့မလိုမ်ိဳး သူ႔ပါးစပ္အတြင္းမွာ႐ွိတဲ့ သား႐ိုင္းေကာင္က ပိုပိုႀကီးထြားလာေတာ့သည္။ ေ႐ွာင္ယဲ့ ဝမ္က်ိဳ႕ကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ၿပီး ႏိႈးဆြေပးခ်င္ေပမဲ့ သူ႔ေခါင္းအေနာက္ကေန ဆံပင္ေဆာင့္ဆြဲခံလိုက္ရၿပီး သူလည္းပဲ ဆြဲခြာအထုတ္ခံလိုက္ရတယ္။
"*အဟြတ္ အဟြတ္*........မင္းဘာလုပ္တာလဲ?"
ေ႐ွာင္ယဲ့ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနသည့္ ေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
ဝမ္က်ိဳ႕ပါးျပင္ေတြက ရဲရဲေတာက္နီျမန္းေနၿပီး သူ႔မ်က္လံုးေတြထဲမွာလည္း တစ္႐ွိန္ထိုးတက္ေနတဲ့ရာဂဆႏၵ အျပည့္ပင္။ကြဲအက္ေနသည့္အသံနဲ႔ ဝမ္က်ိဳ စကားဟလာေလရဲ႕, "ေ႐ွာင္ယဲ့ ညစ္ပစ္သြားလိမ့္မယ္........"
"အဲ့လိုရယ္စရာေကာင္းတာေတြ မေျပာစမ္းနဲ႔။ မင္း ငါ့အတြင္းထဲမွာ ဘယ္ႏွႀကိမ္ေလာက္ ၿပီးခဲ့ၿပီးသြားၿပီလဲ?"
ခ်က္ခ်င္းကိုပင္ ႐ွက္ရြံ႕မႈေၾကာင့္ ဝမ္က်ိဳ စကားေတာင္ျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့ေပ, "....ကြၽန္ေတာ္......ေ႐ွာင္ယဲ့........"
ေ႐ွာင္ယဲ့ သူ႔ကိုလက္ခါျပလိုက္ၿပီး ပါးစပ္ကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ဟ၍ အနားကိုတိုးကပ္ကာေခါင္းကိုကိုင္းလိုက္သည္။ သူ႔ရဲ႕လွ်ာႏုေလးနဲ႔ ထိပ္ကိုလွ်က္လိုက္ၿပီး ေ႐ွာင္ယဲ့ ဝမ္က်ိဳ႕ကို ၾကည့္ကာ,
"ကိုကို, ငါ့ကိုေကြၽးပါေတာ့"
ဝမ္က်ိဳ႕ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္အေၾကာင္းျပခ်က္ေလးမွာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ျပာအျဖစ္သို႔ ေလာင္ကြၽမ္းသြား၏။
ဝမ္က်ိဳ သူ႔ရဲ႕အရမ္းကိုမွမာန္အျပည့္ျဖစ္ေနတဲ့ အိုမီဂါကို ေအာက္ဘက္ၾကမ္းျပင္ေပၚ တြန္းလိုက္ၿပီး သူ႔ေခါင္းကိုခြလ်က္ျဖင့္ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္သည္။ သူ႔ရဲ႕မာေတာင့္ေနတဲ့ လွံတံကို ေ႐ွာင္ယဲ့ ပါးစပ္ထဲထည့္ကာ အခ်ိန္ဒါဇင္ေလာက္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ထိုးသြင္းၿပီး, ေနာက္ေတာ့ ညည္းညဴ၍ အထြတ္အထိပ္သို႔ေရာက္သြားေတာ့သည္။
ေ႐ွာင္ယဲ့မွာေတာ့ ပူပူေႏြးေႏြးအရည္ၾကည္ေတြကို ၿမိဳခ်ဖို႔ေတာင္ လံုးဝအခ်ိန္မ႐ွိေပ။ သူ႔မွာ ထပ္ကာတလဲလဲ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးေနရၿပီး မ်ားျပားၿပီးတိမ္စိုင္ေတြလိုအရည္ၾကည္ေတြက သူ႔ပါးစပ္ကေန ဖိတ္လွ်ံယိုစီးကာ နီျမန္းေနသည့္ သူ႔ပါးျပင္ေတြကေန ေအာက္ၾကမ္းျပင္ေပၚ တစ္စက္စက္ စီးက်ေနေတာ့သည္။
ျပင္းထန္တဲ့အယ္လ္ဖာရနံ႔ပါတဲ့အရည္ၾကည္က အေကာင္းဆံုးကာမအားတိုးေဆးပင္။ နည္းနည္းေလာက္ ေ႐ွာင္ယဲ့ၿမိဳခ်မိေတာ့ အတြင္းကေနအျပင္ကိုပါ သူ ေလာင္ကြၽမ္းေတာက္ေလာင္ေနသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ သူ႔အေနနဲ႔ အားကုန္သြားတာေၾကာင့္ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ခက္ခက္နဲနဲ ေလွ်ာက္ေနရၿပီး သူ႔ယုန္တြင္းေလးကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ *ဒီးဒီး* ေတြ စီးက်လာကာ သူ႔ကိုျဖည့္သြင္းေပးဖို႔ ပူေလာင္ႀကီးမားသည့္ တစ္ခုခုကို ပြက္ေလာညံေအာင္ ေတာင္းဆုိေနေတာ့သည္။
(T/n latte ရဲ႕ ဒီးဒီး = ဆင္ဆာပါေနာ္ အဟိ)
"ကိုကို......."
သူ႔ပါးစပ္အတြင္းက အရည္အကုန္လံုးကို ေ႐ွာင္ယဲ့ မၿမိဳခ်ရေသးဘူး, အဲ့ဒါေၾကာင့္ သူ႔ႏႈတ္က လံုးဝကို စီးကပ္လို႔ေနသည္။ ေ႐ွာင္ယဲ့ သူ႔ရဲ႕နီရဲရဲမ်က္လံုးေတြျဖင့္ အသနားခံခ်က္ သူ႔အယ္လ္ဖာကို ေမာ့ၾကည့္ကာ,
"ကိုကို, ငါ့ယုန္တြင္းေလးကလည္းကိုကိုစားတာခံခ်င္ေနၿပီတဲ့"
T/n
အရမ္းအရမ္းႀကီးၾကာသြားပါတယ္ေနာ္ အဟဲ....ၾကာရတဲ့အေၾကာင္းအရင္ကေတာ့ latte က BJ(ဒီအပိုင္းရဲ႕ေ႐ွာင္ယဲ့ ပညာေပးတာေလး) ဆို မႀကိဳက္ပါဘူး, အဲ့ဒါႀကီးဆိုရင္ နည္းနည္း မသတီသလို,ေအာ္ဂလီဆန္သလိုခံစားရလို႔ပါ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဒီအပိုင္းက latte အတြက္ေတာ္ေတာ္ေလး ေရးရတာခက္ပါတယ္။ ေရးသမွ် ဒီအပိုင္းအ႐ွည္ဆံုးပဲေနာ္။ ဆရာမက ေသေသခ်ာခ်ာႀကီးေရးထားေတာ့ ကိုယ့္မွာ ျပန္ရတာ အဆင္လည္းသိပ္မေျပ ၾကာလည္းၾကာပါတယ္လို႔။ over 18 ေတြဘာေတြဆို ျပႆနာမ႐ွိေပမဲ့ BJ ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ထဲမွာ အဲ့လိုျဖစ္ေနလို႔ပါေနာ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္လုံးမက်န္ျပန္ေပးထားပါတယ္။
Unicode
သတိပေးတားမြစ်ချက်။ ၁၈နှစ်နှင့် ၁၉နှစ်ကြားဖြစ်သည့်အတွက် ကလေးများအတွက်မသင့်တော်ပါ။ လူကြီးသီးသန့် ဇုန်။ latte သဘောကျရတဲ့ ကာရိုက်တာတွေကို ရိုင်းဆိုင်းပြီးပြောတာပဲဖြစ်ဖြစ်, hate comment ဖြစ်ဖြစ် လက်မခံပါဘူး။ သည်းခံပေးပါ။ မကြိုက်လျှင်ကျော်သွားရန်။
_____________________________________
နောက်နေ့ကလည်း ဖြစ်ချင်တော့ စနေနေ့ဖြစ်နေတယ်။ နှစ်ယောက်သား ပစ္စည်းတွေကိုလွယ်လွယ်ထုပ်ပိုးကာ စတင်ထွက်ခွာလိုက်သည်။ ကစားကွင်းက ရှောင်ယဲ့အိမ်ကဆို တော်တော်ဝေးဝေး လမ်းလျှောက်သွားရတာကြောင့် သူကလေးတုန်းက အဲ့ဒါကိုစိတ်ပျက်ခဲ့ဖူးတယ်။ ဒါပေမဲ့ အခုနှစ်တွေအများကြီးကြာပြီးတဲ့နောက်မှာတော့, ရှောင်ယဲ့ ဒီနေရာကို လူသစ်စိတ်သစ်နဲ့ပြန်လာခဲ့ပြီ။
လာပြီးကစားကြတဲ့လူတော်တော်များများက ကလေးတွေပါပါတဲ့ သက်ကြီးပိုင်းအတွဲတွေပင်။ ဒါပေမဲ့ ဒီမှာ အသက်ငယ်ငယ်အတွဲလေးတွေလည်းရှိတယ်။ သူတို့လိုမျိုး အယ်လ်ဖာတစ်ယောက်နဲ့ အိုမီဂါတစ်ယောက် လမ်းအတူတူတွဲလျှောက်တယ်ဆိုတာက အံ့သြစရာတော့မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမဲ့, ရှောင်ယဲ့က ဘောင်းဘီအိပ်ကပ်ထဲလက်ထည့်ပြီး အရှေ့ကို ကားကား,ကားကား လျှောက်နေပြီး သူ့ရဲ့အယ်လ်ဖာက အနောက်ကနေ လိမ်လိမ်မာမာနဲ့ လိုက်လာနေတဲ့အချိန်မှာ တစ်ခြားအိုမီဂါတွေကတော့ ချစ်ဖို့ကောင်းပြီးအကူအညီမဲ့နေသည့်ဟန်မျိုးတွေဖြင့် ဘေးနားကသူတို့အယ်လ်ဖာတွေကို တိုးဝှေ့ပူးကပ်နေကြသည်။
ဒါ့အပြင် သူတို့နှစ်ယောက်လုံးက အရမ်းကိုမှထင်းခနဲမြင်သာလွန်းတာကြောင့် သူတို့ဘက်ကို လှည့်,လှည့်လာတဲ့ ခေါင်းအရေအတွက်က တော်တော်လေးများတယ်။
ရှောင်ယဲ့ သူတို့ကိုဂရုစိုက်မနေဘဲ, ဝမ်ကျို့ဘက်လှည့်ကာ မေးလိုက်သည်, "ဘယ်တစ်ခုကို အရင်လုပ်ရမာလဲ?"
ဝမ်ကျိုက မြေပုံပေါ်မှ ပထမဆုံးအမှတ်လုပ်ထားတဲ့အမှတ်ကို လက်ညှိုးထိုးပြပြီး သူတို့တွေအဲ့နေရာကို အရင်သွားသင့်တယ်လို့ လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ပဲ ပြောသည်။
"......ငါအဲ့ဒါကိုစဉ်းစားပါ့မယ်လို့ ငါပြောပြီးပြီလေ။ မင်းငါ့ကို စကားမပြောသေးဘူးလား?"
ဝမ်ကျိုခေါင်းခါပြလိုက်သည်။ သူ့ကိုယ်ဟန်ကတော့ ပြတ်သားလို့နေသည်။
ရှောင်ယဲ့ စွံ့အသွားတယ်။ ကြည့်ရတာတော့, သူအနေနဲ့ အထူးစပယ်ရှယ်မဟာဗျူဟာကြီးကို တကယ်သုံးကိုသုံးရမဲ့ပုံပဲ။ အဲ့လိုမှမဟုတ်ရင် ဒီအောချရလောက်တဲ့အပြစ်ပေးမှုကြီးက ဘယ်တော့မှအဆုံးသတ်တော့မှာမဟုတ်ဘူး။
သူတို့တွေ စီစဉ်ထားတဲ့ပလန်လမ်းကြောင်းအတိုင်းပဲ သွားလိုက်တယ်။ ပထမဆုံးအနေနဲ့ ရေလွှာလျှောစီးကြည့်ဖို့ သွားကြတယ်။ ရော်ဘာလှေဝိုင်းကြီးက ဆင်ခြေလျှောကနေ အောက်ကိုထိုးဆင်းသွားပြီး ဗွမ်းခနဲပက်ဖြန်းလိုက်တဲ့ရေတွေက သူတို့အင်္ကျီတွေပေါ်ကို အကွက်ကြီးတွေအဖြစ် စိုစွတ်သွားတော့သည်။ ကံကောင်းစွာနဲ့, ရာသီဥတုက ပြန်ပြီးပူနွေးလာသည်။ ရေလွှာလျှောစီးပြီးသွားတော့, သူတို့တွေ ပင်လယ်ဓားပြစီးကျတယ်, အဲ့ဒါကြောင့် သူတို့အဝတ်တွေ ပြန်ပြီးတောင်ခြောက်တော့မယ်။
ဝမ်ကျိုက စကားတစ်လုံးတောင်မပြောဘူးဆိုပေမဲ့လည်း, သူ ဓာတ်ပုံတွေလည်းရိုက်ပေးပြီး အအေးဝယ်ဖို့တန်းစီပေးတဲ့အပြင် တစ်ခြားလူရဲ့တာဝန်သေးသေးလေးတွေကိုလည်း ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းပေးတယ်။ သူ ချားကို ကလေးတစ်သိုက်နဲ့ထိုင်စီးတဲ့အချိန်မှာ အရှေ့ကနေ ရှောင်ယဲ့ကိုမှတ်တမ်းတင်ဖို့ သူ့ဖုန်းကို အနောက်မှာကိုင်ထားလေရဲ့။ သူ့အပြုံးမှာ ကြင်နာမှုတွေ အလိုလိုက်ထားသည့်ဟန်အပြည့်ပင်။
ကစားကွင်းထဲမှာ ပြဇာတ်ပွဲကြည့်နေတဲ့အချိန်မှာပဲ ရှောင်ယဲ့ သူ့လက်မောင်းကိုဆွဲယူလိုက်ပြီး သူ့ကိုမှီလိုက်တယ်။ ဝမ်ကျိုက ဘာမှမပြောပေမဲ့ သူ့ခေါင်းကို ရှောင်ယဲ့ခေါင်းပေါ်မှ ဖွဖွလေးတင်ကာမှီလာသည်။
ဖုံးဝှက်ထားတဲ့ ရှောင်ယဲ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းလေးကတော့ အပေါ်ကိုမြှင့်တက်သွားတော့သည်။
မင်းဘယ်လောက်ကြာကြာတောင့်ထားနိုင်မလဲဆိုတာ ကြည့်ရအောင်။
လမ်းကြောင်းကိုသေသေချာချာအစီအစဉ်ချထားတဲ့အတွက်, ကောင်းကင်ကြီးလုံးဝမှောင်မဲမသွားခင်လေးမှာပဲ, မျှော်မှန်းထားတာထက် ၁နာရီကြိုပြီး နောက်ဆုံးနေရာကို သူတို့ရောက်သွားတယ်: ချားရဟတ်။
အိမ်ငယ်လေးရဲ့တံခါးက ပိတ်သွားပြီး တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အပေါ်ကိုမြင့်တက်သွားသည်။ အကွာအဝေးတစ်ခုခြားသွားတာကြောင့် လူအုပ်ကြီးကဆူညံသံတွေက တဖြည်းဖြည်း မပီမသတွေဖြစ်လာတော့သည်။ အိမ်ငယ်လေးရဲ့မှန်တွေကို တုန်ခါနေစေတဲ့ လေတိုက်သံတွေပဲကျန်ရစ်တော့သည်။ ဒီနေရာသေးသေးလေးမှာ သူတို့နှစ်ယောက်ပဲရှိတယ်။
သူတို့အပေါ်မှာရှိတဲ့အိမ်လေးထဲက အတွဲက နမ်းနေပြီကိုရှောင်ယဲ့ မြင်လိုက်ရတော့ ဝမ်ကျို့ခြေထောက်ကို ကန်ပစ်လိုက်တယ်။
"ဟေး, မင်း ငါ့ကို ဘယ်အချိန်နမ်းမှာလဲ?"
အောက်ကမြင်ကွင်းကိုငုံ့ကြည့်နေတဲ့ဝမ်ကျိုက မကြားသလိုဟန်ဆောင်နေပေမဲ့ သူ့နားရွက်တွေကတော့ အနီရောင်တောင်ပြောင်းနေပြီ။
"မင်းမလာဘူးဆိုရင် ငါအဲ့ကိုလာရမှာလား?"
ရှောင်ယဲ့က ပြောသည့်အတိုင်းလုပ်တတ်တယ်, အဲ့ဒါကြောင့် ရှောင်ယဲ့ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး ဝမ်ကျိုနားကိုရောက်ဖို့ ခြေလှမ်းကျဲကျဲလှမ်းကာလျှောက်လိုက်သည်။ ရှောင်ယဲ့ သူ့လက်တွေနဲ့ သူ့ကိုယ်သူ ထောက်လိုက်ပြီး ဝမ်ကျို့ကို လက်တွေကြား ညှပ်ဖမ်းကာ သူ့ကိုမျက်နှာချင်းဆိုအောင် ဖိအားပေးလိုက်သည်။
"မင်းငါ့ကိုမနမ်းဘူးဆိုရင်, ငါ ပြုတ်ကျသွားမှာကျိန်းသေတယ်"
နောက်ဆုံးတော့ ဝမ်ကျို ကိုယ့်ကိုယ်ကိုမထိန်းထားနိုင်တော့ဘဲ ပါးစပ်ဟကာ အသံသြသြဖြင့်စကားဆိုလာသည်။
"......ရှောင်ယဲ့ဘာလို့နမ်းချင်နေတာလဲ? ရှောင်ယဲ့ အခုထိကျွန်တော့်ကိုကတိမပေးရသေးဘူးလေ"
လက်ဖျားခါရလောက်တယ်, ဒီဝံပုလွေပေါက်စလေးက အရမ်းရက်စက်တာပဲ။
ရှောင်ယဲ့ စိတ်ထဲမှာတော့ ကျိတ်ရယ်နေမိပြီး တမင်တကာကာ ပြောမိတာကတော့,
"ငါကတိမပေးဘူးဆိုရင်ရော, မင်း ငါ့ကိုဘာလုပ်မလို့လဲ?"
"ကျွန်တော် ရှောင်ယဲ့ကိုဘာမှမလုပ်နိုင်ဘူးဆိုတာ ရှောင်ယဲ့ လုံးဝသိနေတာပဲလေ"
ဝမ်ကျို မျက်နှာကိုတစ်ခြားဘက်လှည့်လိုက်သည်, သူ့မျက်နှာထားကတော့ ဝမ်းနည်းနေသလို မမျှမတခံစားရနေပါတယ်ဆိုတဲ့ဟန်မျိုးပေါက်နေသည်။
"ရှောင်ယဲ့ ဒဏ်ရာရသွားပြီးအောက်ကိုပြုတ်ကျသွားတာကိုပဲ ကျွန်တော် ကြည့်နေရမှာပဲလေ။ နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ပြီး ဒီလိုမျိုးတွေ ခေါင်းမာမာနဲ့အရဲစွန့်တဲ့ ရှောင်ယဲ့ကို ကျွန်တော် မထိန်းထားနိုင်ဘူး။ အဲ့တော့ ရှောင်ယဲ့နဲ့ပတ်သက်ပြီး ကျွန်တော် ဘာလုပ်လို့ရလို့လဲ?"
ရှောင်ယဲ့ အသံတိုးတိုးဖြင့်ရယ်လိုက်ပြီး သူ့နှာထိပ်ဖျားလေးနဲ့ ဝမ်ကျို့ပါးကိုပွတ်သပ်ရန်အလို့ငှါ ခေါင်းကိုငုံ့ကာ,
"အဲ့တော့ မင်းတကယ်ကြီး စိတ်ဆိုးနေတာလား?"
ဝမ်ကျို ရှောင်ယဲ့ကိုရှောင်ဖို့ ခေါင်းကိုစောင်းလိုက်ပြီး,
"ဟုတ်တယ်, ကျွန်တော် တကယ် စိတ်ဆိုးနေတာ။ ရှောင်ယဲ့ ကျွန်တော့်ကို ရိုက်ပြီးဆူပူနေရင်တောင်မှ ကျွန်တော် စိတ်မဆိုးဘူး။ ဒါပေမဲ့ ရှောင်ယဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မချစ်မြတ်နိုးရင်တော့, ကျွန်တော် တကယ်ပဲ စိတ်ဆိုးမိတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် ရှောင်ယဲ့ ကျွန်တော့်ကိုကတိမပေးခင်အထိ ကျွန်တော် ရှောင်ယဲ့ကို မနမ်းဘူး"
ရှောင်ယဲ့ 'ဟွန်း' ခနဲနှာမှုတ်ကာငေါ့လိုက်ပြီး သူ့နေရာမှာပဲသူ ပြန်ထိုင်လိုက်သည်။
"အရွယ်ရောက်လာပြီဆိုတော့ အတောင်ပျံတောင်ဖြန့် တတ်နေပြီပေါ့? ငါ့ကိုတောင် ခြိမ်းခြောက်ရဲနေပြီလား?"
ဝမ်ကျိုခမျာ တစ်ကိုယ်လုံးတောင့်သွားတော့သည်, နှုတ်ခမ်းကို စူကာ တစ်ခြဘာမှထပ်မပြောတော့ပေ။
နောက်, ရှောင်ယဲ့ကတော့ အေးတိအေးစက်အသံနဲ့ စကားဆက်နေသည်,
"မနေ့က အဲ့ဒါကသူ့အမှားပါဆိုပြီး, သူ့အိုမီဂါကိုသူ မကာကွယ်နိုင်ခဲ့ပါဘူးဆိုပြီး ပြောခဲ့တာ ဘယ်သူလဲ? အခုတော့ ချက်ချင်းကိုပဲ, ငါ့ကို စိတ်ဆိုးနေတယ်"
“……”
"ငါမင်းကို အခွင့်အရေးပေးခဲ့တယ်နော်,မင်းမယူခဲ့ဘူး။ ငါမင်းဆီက အနမ်းခံရတာကို ကြိုက်တယ်လို့ မင်းထင်နေတာလား?"
ဝမ်ကျို့ကို အေးစက်စက်မျက်လုံးတွေနဲ့ ရှောင်ယဲ့ကြည့်ကာ, "ငါမင်းကို ကြိုက်တယ်လို့မင်းထင်နေတာလား?"
မယုံကြည်မှုကြောင့် ဝမ်ကျို့မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်သွားတော့သည်။ စက္ကန့်အနည်းငယ်မျှကာပြီးနောက်, ဝမ်ကျို ကတုန်ကယင်အသံဖြင့် မေးတော့သည်,
"ရှောင်ယဲ့......ရှောင်ယဲ့ ကျွန်တော့်ကိုမကြိုက်ဘူးလား...?"
အဲ့အချိန်မှာပဲ, ချားရဟတ်က သူ့ရဲ့သက်ဆင်းခြင်း အဆုံးသတ်ကိုရောက်ရှိသွားပြီဖြစ်သည်။
ရှောင်ယဲ့ တံခါးကိုတွန်းဖွင့်ကာ အမြန်နှုန်းဖြင့် အပြင်ကိုထွက်လိုက်သည်။ သူ့နောက်ကို ဝမ်ကျို သိုင်းကွက်နင်းကာအမြန်လိုက်၍ ရှောင်ယဲ့လက်ကို လှမ်းဖမ်းဆွဲလိုက်သည်။
"ရှောင်ယဲ့ပဲ ရှောင်ယဲ့ကျွန်တော့်ကိုကြိုက်ပါတယ်လို့ပြောခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးလား? စီနီယာ, စီနီယာ ကျွန်တော့်ကိုမညာပါနဲ့, ဟုတ်တယ်မလားလို့?"
သူ့အသံက အလွန့်အလွန်ကိုမှ စိုးရိမ်သောကဘက်ရောက်နေ၏။
ရှောင်ယဲ့ကတော့ ခေါင်းကို အနောက်သို့လှည့်မကြည့်ပေ။ ရှောင်ယဲ့ သူ့ကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ကိုင်ကာ သူ့အိမ်တံခါးနားရောက်သည်အထိ တစ်လမ်းလုံးဆွဲခေါ်သွားတော့သည်။
ပြန်စာမရသော်ငြားလည်း ဝမ်ကျိုကတော့ တစ်လုံးလမ်း မရပ်မနားကိုမေးနေတော့တာပဲ, သေတော့မတတ် ဝမ်ကျို ကြောက်စိတ်မွှန်နေရပြီ။ သူ အိမ်ထဲကိုဝင်လိုက်သည်နှင့် ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ရှောင်ယဲ့လက်ကို ဖြုတ်ချကာ ရှောင်ယဲ့ကို နံရံပေါ်ဖိကပ်လိုက်သည်။ အသံတိုးတိုးဖြင့် ဝမ်ကျို ဟစ်အော်မေးလိုက်သည်,
"ကျွန်တော့်ကိုပြောစမ်းပါ! ဘာလို့ မင်းစကားမပြောတာလဲ!"
ဥပေက္ခာပြုသည့်ဟန်ဖြင့် ရှောင်ယဲ့ သူ့ကို အေးစက်စက်အကြည့်ဖြင့် ပြန်ကြည့်ပေးလိုက်တယ်,
"ကြိုက်တယ်, ငါမင်းကို သေလောက်အောင်ကြိုက်တယ်လို့"
ဝမ်ကျို့ရဲ့နီရဲနေသောမျက်ဝန်းများသည် ပြူးကျယ်သွားတော့သည်။
"အဲ့တော့ မင်းကြိုက်တဲ့လူဆီကနေ မင်းအဖက်အလုပ်မခံရတဲ့အခါ ဘယ်လိုခံစားရလဲဆိုတာကို အခုမင်းသိပြီမှတ်လား?"
ရှောင်ယဲ့ရဲ့မျက်နှာအမူအယာက ပြုံးရိပ်သန်းလာတော့သည်။
"တစ်လလောက် ငါ့ကိုအဖက်မလုပ်,ဂရုမစိုက်ဘဲ, မင်းစိတ်ဆိုးမယ်ဆိုရင်, ငါရောပဲ စိတ်ဆိုးလို့မရဘူးလား?"
သူထပ်ပြီးအစခံလိုက်ရပြီဆိုတာ ဝမ်ကျိုသဘောပေါက်သွားပြီး သူအနေနဲ့ စိတ်ထဲမှာ နည်းနည်းနာကျင်နေတယ်ဆိုသော်ငြားလည်း အသက်ရှူပေါက်ရသွားသလို သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
"ကျွန်တော်စိတ်ဆိုးတဲ့အခါ, ကျွန်တော့်အနေနဲ့ ဒီလိုအပြောင်အပျက်မျိုး မလုပ်ဘူး......"
ဝမ်ကျို ဝမ်းနည်းညှိုးငယ်စွာဖြင့် မျက်နှာကိုလွှဲလိုက်ပြီး,
"ကျွန်တော့်အချစ်က ရှောင်ယဲ့အတွက် သိပ်အရေးမပါဘူးလား......"
ရှောင်ယဲ့နှလုံးသားလေးခမျာ နာကျင်သွားရ၏။
ငါတော့သေပြီပဲ, အနိုင်ကျင့်လိုက်တာ လွန်သွားပြီ။
သူ မြန်မြန်ဆန်ဆန် ဝမ်ကျို့က အနောက်ကနေ ဖက်ကာ,
"တောင်းပန်ပါတယ်,ငါတောင်းပန်ပါတယ်။ ငါမင်းကို စိတ်ဆိုးသွားရုံလေးပါ။ ငါမင်းကိုမကြိုက်ဘူးလို့ ဆိုလိုတာမဟုတ်ပါဘူး။ မင်းရဲ့အချစ်က ငါ့အတွက်အရမ်းအရေးကြီးတယ်, အရေးအကြီးဆုံးပဲ! ငါမှားသွားပါတယ်, ငါ့ကိုစိတ်မဆိုးပါနဲ့, ကိုကို, စိတ်မဆိုးပါနဲ့လို့"
'ကိုကို' လို့အခေါ်ခံလိုက်ရတာလေးနဲ့ပင်, ဝမ်ကျို့ရဲ့စိတ်ပျက်မှုတွေ ပျောက်ကွယ်သွားတော့မတတ်ဘဲ။ ဒါပေမဲ့ ခွင့်မပြုသလိုမျက်နှာမျိုးနဲ့ သူစကားတော့မပြောသေးပေ။
ထင်ရှားပြတ်သားသည့် သူ့ရဲ့မျက်နှာဘေးတိုက်ကောက်ကြောင်းက အတင်းဖျစ်ညှစ်ထားသလိုပုံပေါက်လို့နေသည်။
ရှောင်ယဲ့ သူ့အရှေ့ကိုသွားကာ ဝမ်ကျို့လည်ပင်းမှာ သူ့ရဲ့လက်တွေကိုချိတ်ဆက်၍ သူ့ကိုမျက်နှာလိုမျက်နှာရဖားရအောင်လို့ ဝမ်ကျို့ကိုနီးသွားအောင် ဆွဲလိုက်သည်။
"ငါမင်းဆီက အနမ်းခံရတာကိုကြိုက်တယ်,အရမ်းကြိုက်တယ်, အဲ့ဒါကြောင့် ငါ့ကိုနမ်းပါနော်,ဟုတ်ပြီလား?"
"No" , ဝမ်ကျို မျက်နှာထားကိုမပြင်ဘဲ, အထူးတလည် ပေခံနေသည်။
"ကောင်းပြီလေ။ အဲ့ဒါဆိုရင်လည်း နမ်းတာကိုငါပဲလုပ်တော့မယ်"
ရှောင်ယဲ့ နည်းနည်းလေးတောင်ရှက်တယ်လို့မခံစားရဘူး။ ပထမဆုံး ဝမ်ကျို့မေးစေ့ကိုနမ်းလိုက်ပြီး မှ သူ့ပါးကိာဖိနမ်းလိုက်တယ်။
"မလုပ်........"
ဝမ်ကျို့ပါးပြင်တွေမှာ နီမြန်းလာတော့သည်။ ဝမ်ကျို သူ့အရှေ့ကိုလူကို တွန်းထုတ်လိုက်ချင်ပေမဲ့ သူ့လက်တွေကတော့ သူ့အိုမီဂါလေးရဲ့သေးသွယ်ကျဉ်းမြောင်းထဲခါးကို ဖမ်းဆွဲကာ ပြန်ပြီးတောင်ဆွဲယူပြီးရစ်ပတ်လို့နေသည်။
ရှောင်ယဲ့ နာနာခံခံနဲ့ပဲ ဝမ်ကျို့ရဲ့ပွေ့ဖက်မှုအတွင်းကိုပြိုလဲကျသွားတော့သည်။ သူ့ရဲ့နက်မှောင်တောက်ပနေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေကို ဝမ်ကျို့ကိုမော်ဖူးဖို့ ပင့်တင်ကာ ဝမ်ကျို့ရဲ့ရဲရဲတောက်နီမြန်းနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းကိုလျှက်လိုက်သည်။
"ကိုကို,ငါမှားသွားပါတယ်။ ငါဆက်ပြီးတော့ အဲ့လိုပြင်းပြင်းထန်ထန်ရန်ဖြစ်တာတွေကို အရဲမစွန့်တော့ပါဘူး။ အဲ့ဒါဆိုရင် ဘာပြန်ပြောမှာလား, ဒါလုံလောက်ပြီလား? ငါ့ကိုနမ်းပါတော့.....ကိုကိုငါ့ကိုမနမ်းဘူးဆိုရင် ငါအသက်ရှင်ချင်တဲ့စိတ်ပျောက်သွားလိမ့်မယ်လို့........"
သူ့ရဲ့အယ်လ်ဖာကိုနိုးကြွားတက်ကြွလာအောင် သူ အရှက်မရှိစကားတွေ နည်းနည်းလောက်ပိုပြီးပြောချင်တယ်ဆိုပေမဲ့ ဝမ်ကျိုက နဂိုကတည်းက သူရန်စတာကိုမတောင့်ခံနိုင်တာကို သူမေ့သွားတယ်, ဝမ်ကျိုကတစ်လကြီးများတောင် သည်းခံခဲ့ရတာဆိုတော့လည်း.......။
တစ်ပြိုင်နက်တည်းဆိုသလို အသက်ရှူရပ်ရလောက်အောင် ဖိညှစ်ခံထားရပြီး သူ့ခေါင်းအနောက်ပိုင်းကလည်း တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဆွဲဆုပ်ခံထားရသည်။ သူ့နှုတ်ခမ်းသားတွေက ဝမ်ကျို့နှုတ်ခမ်းတစ်စုံနဲ့ ဖိကပ်နေတဲ့အချိန်မှာပဲ, လျှာလေးက သူ့ပါးစပ်အတွင်းနက်ထဲကို တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ ထိုးခွဲဝင်လာသည်။ သူ့လည်ချောင်းထဲက စို့တစ်နေတဲ့စကားသံတွေကို လုံးဝကို ပိတ်ပင်တားဆီးသွားသည်။
“Oh……ha……”
သူ့မေးစေ့ဆောင့်ဆွဲခံလိုက်ရပြီး ပြင်းပြင်းရှရှအနမ်းမခံလိုက်ရ ခင်လေးမှာပဲ ရှောင်ယဲ့ လေကိုအသည်းအသန်ရှူရှိုက်လိုက်ရသည်။ ဒီလို နိုင်လိုမင်းထက်ပြုမူတတ်သလိုဖိနှိပ်ချုပ်ချယ်ခံရတဲ့ပုံမျိုးရယ်, တင်တင်စီးစီး အထိအတွေ့တွေနဲ့ ရင်ဆိုင်ရသော်လည်း, ရှောင်ယဲ့ လုံးဝကို မကြောက်မိပါ။ ဒါပေမဲ့, ကြောက်တာအစား, စိတ်လှုပ်ရှားသလိုခံစားချက်ကြောင့် တဆတ်ဆတ်တုန်လို့နေသည်။ ရှောင်ယဲ့ ခြေဖျားထောက်ရပ်ကာ အဲ့ဒီ့တက်ကြွထက်သန်နေတဲ့ အာခေါင်အတွင်း သူ့လှျှာလေးကို အရင်ဖိသွင်းလိုက်သည်။
အယ်လ်ဖာနဲ့အိုမီဂါအနံ့က တဖြည်းဖြည်း အပြင်ကိုထွက်လျှံလာ၍ အတူတူရစ်ပတ်နေပြီး ရောနှောသွားကာ သူတို့ရဲ့စိတ်တွေ မူးဝေယစ်မူးသွားသည်အထိ များပြားပြီး စွဲမက်စရာရနံ့အဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲလို့သွားသည်။
ရနံ့တွေရဲ့ပြင်းပြင်းထန်ထန်, အားကောင်းကောင်းနဲ့ တစ်ရှိန်ထိုးတက်လာတာရယ်, ပြီးတော့ သူ့ပါးစပ်အတွင်းက ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဆော့ကစားနေတဲ့လျှာကိုပါ တောင့်ထားရန်အလို့ငှါ ရှောင်ယဲ့ ခေါင်းလေးကို အပေါ်မြှောက်ထားလိုက်တော့သည်။
ရှောင်ယဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်းအသက်ရှုရခက်လာပြီး သူ့လက်တွေကလည်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အားလုံးဝမရှိတော့ပေ, အောက်ကိုလျှောဆင်းသွားပြီး ဝမ်ကျို့ပုံခုံးတွေပေါ်မှာ တင်ကျန်နေတော့သည်။
"အား.......ခဏလေး...."
ဒီခွေးရူးလေးက အရင်ကလည်း အရမ်းကြမ်းတမ်းတာပဲလား.......
ဒီအနမ်းကိုလက်ခံရတာ ဘာကြောင့်များ ငါအသက်ရှင်လျက်အမြိုခံနေရတယ်လို့ ခံစားရတာလဲ?
ဝမ်ကျိုကတော့ ခဏလေးတောင်မစောင့်ပေ, ထောင့်နေရာကို ပြောင်းလိုက်တာကြောင့် သူ့လျှာက ပိုပြီးနက်နက်ရောက်အောင်တောင် ဖိသွင်းနိုင်သွားသည်။ ရှောင်ယဲ့တကယ်ပဲ အသက်ရှူရကျပ်လာတော့မလိုဖြစ်တဲ့အထိ သူ့ကိုမလွှတ်ပေးပေ။
အညိုရောင်သမ်းသမ်း ထိုအစိမ်းရောင်မျက်လုံးတွေက နက်မှောင်လာပြီး အဆုံးမမြင်ရတော့သည်အထိဖြစ်လာကာ, "ရှောင်ယဲ့ အမြဲတမ်း ကျွန်တော့်ကို ဖြားယောင်း
ရှောင်ယဲ့ သူ့အသက်ရှူသံတွေကို ထပ်ပြီးတည်ငြိမ်အောင်မလုပ်နိုင်တော့ချေ, မျက်နှာပေါ်ကအပြုံးကို ထိန်းထားဖို့မနည်း ကြိုးစားလိုက်ရသည်။
"အဲ့.....အဲ့ဒါက အချိန်တိုင်းအကျိုးသက်ရောက်မှုရှိတယ်ဆိုတာ သက်သေပြတာပဲမလား?"
ဝမ်ကျို့လက်တွေက ပိုပြီးတင်းကြပ်သွားကာ,
"ရှောင်ယဲ့, ကျွန်တော် အတည်ပြောနေတာ......ကျွန်တော့်ကိုကတိပေးပါ,ဟုတ်ပြီလား? ကျွန်တော် ရှောင်ယဲ့ ဒဏ်ရာရတာကို ထပ်ပြီးမမြင်ချင်ဘူး........"
ရှောင်ယဲ့လည်း ဝမ်ကျို့ကို ပြန်ဖက်လိုက်ပြီး,
"အဲ့ဒါဆို အရာအားလုံးကို မင်းအပေါ်မှာပဲမှီခိုပြီး လုံးဝမကြမ်းတမ်းတော့ဘဲ မင်းပြောတာကိုပဲငါနားထောင်တော့မယ်ဆိုရင်, နောက်ကျတော့ မင်းငါ့ကိုမကြိုက်ဘဲ ပစ်ထားခဲ့ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ?"
"ဘယ်လိုလုပ်ဖြစ်နိုင်မှာလဲ! ရှောင်ယဲ့အပေါ်မှာရှိတဲ့ ကျွန်တော့်ခံစားချက်တွေကို ရှောင်ယဲ့ သံသယဝင်နေသေးတယ်လို့တော့ မပြောပါနဲ့——"
"ငါ စတာပါ" , ရှောင်ယဲ့ သူ့ပါးစပ်ကို ကာလိုက်ပြီး,
"ငါနည်းနည်းတော့ ကြောက်တယ်.....တကယ်တော့, ငါ့ကိုယ်ငါ ဘယ်သူ့ဆီကိုမှ မအပ်နှံဖူးဘူး။"
ရှောင်ယဲ့အဲ့စကားလည်းပြောလို့ပြီးရော ရှက်သလိုတောင် ဖြစ်သွားတယ်, "fuck, ဒီလိုချွဲပစ်နေတဲ့စကားတွေ ပြောမိတဲ့ ငါ့ကိုယ်ငါတောင် အော်ဂလီဆန်လာပြီ"
အကြာကြီးကြာပြီးကာမှ, ဝမ်ကျို ပြုံးကာ,
"ရှောင်ယဲ့ကြောက်မိတယ်လို့ ရှောင်ယဲ့ပြောလိုက်တာက ရှောင်ယဲ့ ကျွန်တေယ့်အပေါ် မှီခိုစပြုနေပြီ လို့ဆိုလိုတာလေ, ကျွန်တော် အရမ်းပျော်တာပဲ"
ရှောင်ယဲ့ပါးတွေက စူ၍ဖောင်းကားလာပြီး ရှောင်ယဲ့လည်း ဒေါသထွက်သွားသလိုဟန်ဆောင်လိုက်သည်,
"မင်းအခုကျေနပ်သွားပြီလား? ငါ့ကိုထပ်နမ်းပါဦး, ဒီပြီးခဲ့လတစ်လလုံး, ဒီဆရာသမားမှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ချုပ်တည်းထားခဲ့ရတာ"
ဝမ်ကျို နာနာခံခံနဲ့ ရှောင်ယဲ့ကိုနမ်းရုံသာမက အနမ်းတစ်ခုတည်းနဲ့ ရပ်တန့်မသွားတော့ပေ။ ရှောင်ယဲ့ခြေလက်တွေကတော့ နောက်တစ်ခါထပ်ပြီး ပျော့ခွေသွားရပြန်ပြီ။ သူ့ခါးကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ် ရစ်ပတ်ထားတဲ့ဝမ်ကျို့လက်တွေကို ဆွဲကာ ဖယ်ထုတ်လိုက်ပြီး,
"အခုတော့လွှတ်ပေးဦးလို့.....ငါအသက်တောင်ယဲ့ယဲ့ပဲ ရှူနိုင်တော့တယ်"
ဒါပေမဲ့, သူ့ကိုဖက်တွယ်ထားတဲ့တောင့်တောင့်တင်းတင်း လက်တွေက ဆုပ်ကိုင်ထားတာကို လွှတ်လိုက်ချိန်မှာတော့, သူ့ရဲ့ပျော့ခွေနေပြီဖြစ်တဲ့ ဒူးခေါင်းတွေက ချက်ချင်းဆိုသလို ခွေခေါက်သွားပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ဒူးထောက်လျက်သား လျှောဆင်းကျသွားတော့သည်။
ဝမ်ကျို ခပ်မြန်မြန် ရှောင်ယဲ့ကိုအပေါ်ကိုဆွဲတင်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်ပေမဲ့ ရှောင်ယဲ့ သူ့ကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ခါပြကာ,
"ခဏလေး..........."
သူ့အသက်ရှူသံတွေ နည်းနည်းလောက်မတည်ငြိမ်ခင်အထိ ရှောင်ယဲ့ အသက်ကိုရှိုက်ကာရှိုက်ကာ ရှူသွင်းလိုက်ရတယ်။ အဲ့နောက်, ဝမ်ကျို့ကိုကြည့်ဖို့ ခေါင်းကို အပေါ်ကိုမော့မြှောက်လိုက်သည်။ သူ့အရှေ့မှာရှိတဲ့ ထိုထိုသော နေရာကို သူလက်နဲ့ဖိလိုက်ချိန်မှာတော့ သူ့ပါးစပ်ဖျားထောင့်လေးတွေက စဉ်းလဲသည့်အပြုံးတစ်ခုအသွင် သက်ဝင်လှုပ်ရှားသွားသည်။
"!!!!!!!" , ရှော့ခ်ရသွားပြီး ဝမ်ကျို့နောက်သို့ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်ကာ ထိုင်ကျသွားသည်, သူ့ရဲ့ကျောကိုလည်း နံရံမှာ မှီထားလိုက်ရတော့တယ်။
ဒူးထောက်လျက်ဖြင့်ပင် ရှောင်ယဲ့ နည်းနည်းပါးပါးအရှေ့ကို ရှပ်တိုက်လျှောက်ကာ, ခုဏကလိုမျိုးပဲ ဝမ်ကျို့ကို ထပ်ဖိကိုင်လိုက်ပြီး,
"ဘာလို့ မင်းက ထိတ်ထိတ်ပျာပျာဖြစ်နေရတာလဲ? တကယ်လို့ ထိတ်ထိတ်ပျာပျာနဲ့အကြောက်တလန့်ဖြစ်ရမယ်ဆိုရင်, အဲ့လူက ငါဖြစ်သင့်တာလေ"
ရှောင်ယဲ့ ဒါကိုပြောနေချိန်အတွင်းမှာပဲ, ဝမ်ကျို့ရဲ့ထသွားထလာဘောင်းဘီရဲ့ ခါးပတ်ကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်ပြီး, ဘောင်းဘီနဲ့ခါးပတ်ကိုဆွဲကိုင်ကာ အောက်ကိုဆွဲချွတ်ချလိုက်တော့သည်။ သူ့မျက်စိအရှေ့က, ကျပ်ကျပ်ကပ်ကပ်ဘောင်းဘီတိုထဲကအဖုအဖောင်းကအရမ်းကိုမှကြီးမားနေပြီးကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်။
"မင်းဘာတွေများစားပြီး ကြီးထွားလာလို့ ဒါက ဒီလောက်တောင်ကြီးလာနိုင်ရတာလဲ........"
မနာလိုအားကျသည့်လေသံဖြင့် ရှောင်ယဲ့ တီးတိုးပြောကာ, ဗြုန်းစားကြီး သူ့ပါးစပ်ကိုအရှေ့တိုးကာ ဖိကပ်၍ အဲ့နေရာလေးကို မွမွပေးလို့နေသည်။
ဝမ်ကျိုကတော့ အထိတ်တလန့်ဖြစ်သွားရသလို ရှက်လည်းရှက်သွားပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ကြောင်သွားသည်။
"စီနီယာ, ဘာ- ဘာ တွေလုပ်နေတာလဲ.......မလုပ်ပါနဲ့........"
ရှောင်ယဲ့ကတော့ ထူထူထဲထဲ ရှည်လျားသည့် အမောက်ထောင်ကြက်ဖကို အပြင်ကိုဆွဲထုတ်လို့ပြီးသွားပြီး ထိုအရာနဲ့ သူ့ရဲ့ပါးပြင်တွေကို ပွတ်သီးပွတ်သပ်လုပ်နေတော့သည်။
"ငါမင်းကို ကတိပေးပြီးပြီဆိုပေမဲ့လည်း ကြိုတင်ပြီးငါမင်းနဲ့ ညှိနှိုင်းတာကို ပြီးအောင်လုပ်ရမယ်။ အဲ့တုန်းကငါတကယ်ပဲ ငါ့ရဲ့စိတ်ခံစားချက်တွေကို ငါ့ရဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်တွေအပေါ် ချယ်လှယ်ခွင့်ပေးခဲ့တာမဟုတ်ဘူး။ ငါ သူတို့ကို ငါ့ကိုမထိခိုင်းစေချင်ရုံလေးပါ။ ငါက မင်းအပိုင်လေ, ငါ မင်းဆီကပဲ အထိခံနိုင်တာလို့, နားလည်လား?"
သူ့ရဲ့လှလှပပမျက်နှာလေးပေါ်မှာ မာန်အပြည့်မျက်နှာထားမျိုး တပ်ဆင်ထားတဲ့ သူ့ရဲ့အိုမီဂါလေးကို ဝမ်ကျို ငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီး အချိန်နဲ့အမျှ သူ့ရဲ့ကြက်ဖအပေါ် ပွတ်တိုက်နေတဲ့ စိုပြည်နီမြန်းနေသည့် နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ကြည့်လိုက်သည်။
သူ့ရဲ့ဦးနှောက်ကတော့ လုံးဝကိုဗလာဟင်းလင်း ဖြစ်နေပြီ ဖြစ်တာကြောင့် ဝမ်ကျို့အနေနဲ့, "ကျွန်တော်နားလည်ပါပြီ....." လို့ပဲ ပြောနိုင်တော့တယ်။
"ကောင်းတယ်"
ရှောင်ယဲ့စိတ်ကျေနပ်စွာဖြင့် ပြောလိုက်ပြီး, "ဂရုတစိုက်လေးကြည့်ထား......ဆရာသမားက ဒီလိုအရာမျိုးကို မင်းအတွက်ပဲ လုပ်ပေးတာ"
အဲ့လိုပြောပြီး, ရှောင်ယဲ့ သူ့ပါးစပ်ကိုဟကာ ထိုထူထဲရှည်လျားတာကြီးကို သူ့ပါးစပ်ထဲငုံလိုက်ပြီး တစ်ခါတည်းနဲ့ တစ်ဝက်အထိရောက်အောင် စုပ်လိုက်သည်။
ဝမ်ကျို့အနေနဲ့ အသက်ကိုအပြင်းအထန်ရှုမထုတ်ခင်လေးမှာပဲ အသက်ကိုတစ်ဝက်တစ်ပျက်ပဲရှူဖို့အချိန်လေးပဲ ရှိတော့တယ်။
အရင်က, ရှောင်ယဲ့ ယောက်ျားတစ်ယောက်က်ု ခံစားလို့ကောင်းအောင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဆိုတာ နားလည်အောင်လို့ 'ပညာပေးဗီဒီယို' တွေကို သေသေချာချာ ကြည့်ဖူးတယ်။ သူ့လည်ချောင်းကို လျော့ဖြေထားဖို့ သူ.အသည်းအသန် ကြိုးစားလိုက်ရပြီး ဖြစ်နိုင်သမျှ မြိုနိုင်သလောက် မြိုချလိုက်သည်။ အဲ့အချိန်မှာပဲ, သူ့လည်ချောင်းကြွက်သားတွေကို တင်းကြပ်ကာ သူ့ပါးချောင်ထဲက ကြီးမားသည့်ကြက်ဖကြီးကို ချော့မြူဖို့ သူ့ပါးစပ်အတွင်းက နူးညံ့တဲ့အသားစိုင်ကို အသုံးပြုလိုက်သည်။ တစ်ခဏလောက်ကြာတော့, အရိုးအတံက နီမြန်းပူလောင်နေသည့် သံချောင်းလို လုံးဝကို ထောင်မတ်ကာ မာလာပြီး ပူလောင်လာတော့သည်, ထိပ်ကနေ အဆက်မပြတ် အရည်ကြည်လေးတွေ ဖိတ်လျှံစီးကျလာ၍ ပေါများလှသည့်အယ်လ်ဖာ pheromone ရနံ့က စွန်းကျန်နေတော့သည်။
ရှောင်ယဲ့ ဒီအနံ့အရသာကို မငြင်းပယ်နိုင်ဘဲ သူ့တံတွေးအရည်ကြည်နဲ့တောင် ရောနှောလိုက်ပြီး စိတ်အားထက်သန်စွာဖြင့် ထိုတစ်ခုလုံးကို ငုံချလိုက်တော့သည်။
ဝင်ပေါက်က ဗီဒိုကို ဝမ်ကျို လက်နဲ့ မြဲမြဲဆုပ်ကိုင်ဖြစ်ညှစ်ထားရတယ်။ တကယ်လို့ သူသာအဲ့လိုမလုပ်ဘူးဆိုရင်, နောက်တစ်က္ကန့်လောက်အတွင်းမှာပဲ သူ အသိစိတ်ပျောက်ပြီး သူ့အရာတစ်ခုလုံးကို အထဲကိုထိုးသွင်းဖို့ သူ့အောက်ကလူရဲ့ခေါင်းကိုဆွဲကိုင်မိကောင်း ဆွဲကိုင်နိုင်တယ်။
သူ့ဘက်ကကြည့်မယ်ဆိုရင်, သူမြင်ရတာတွေက ရှောင်ယဲ့ရဲ့ ရှည်လျားပြီးအနုစိတ်လှသည့် မျက်တောင်လေးတွေရယ် သူ့ရဲ့သားရိုင်းကိုစုပ်ယူဖို့ မရပ်မနားဖြန့်ကျက်ထားတဲ့ ပန်းနုရောင်နှုတ်ခမ်းသားတွေပင်။ ပြင်းထန်သည့်မာတောင့်မှုက အဲ့ဒါလေးတွေရဲ့နူးညံ့မှုနဲ့ ယှဉ်ရင် သိသိသာသာကို ပြဒါးတစ်လမ်း သံတစ်လမ်းဖြစ်နေ၍ ဒီပုံစံက ဖိနှိပ်ညှင်းပန်းတဲ့မြင်ကွင်းမျိုးနဲ့တောင် တူနေသေးတယ်။
ရှောင်ယဲ့ရဲ့ပါးတွေ တောင့်လာတာကြောင့် အချိန်ကြာလာတော့ ရှောင်ယဲ့ ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ရှောင်ယဲ့ သူ့လက်တွေကိုတော့ ရပ်တန့်ခြင်းမရှိဘဲ ဆက်ပြီးလှုပ်ရှားနေကာ သားရိုင်းကောင်ရဲ့ထိပ်ငုံအရေပြားလေးကို အချောပွတ်သပ်လိုက်ပြီး မှိုပွင့်နဲ့သူ့ရဲ့ထိပ်ဖျားမှာရှိတဲ့ အပေါက်လေးကို လျှာကို သုံးကာလျှက်လိုက်သည်။
"တော်.........တော်လောက်ပြီ"
ဝမ်ကျို့အသံက အရမ်းကိုမှအက်ကွဲနေတာကြောင့် အသံတောင်မထွက်တော့မတတ်ပဲ။
ရှောင်ယဲ့ မျက်လုံးကိုမော့ကြည့်ကာ,
"မလုံလောက်သေးဘူး။ ငါမင်းရဲ့××× လေးကို သောက်ချင်သေးတယ်"
(T/n မရတော့ဘူး ဆင်ဆာဖြတ်ပြီ ရိုင်းတဲ့စကားတွေပါရင် ဆင်ဆာဖြတ်သလိုပဲ "ငါမင်းရဲ့*ဒီဒီဒီ* ပေါ့>////<)
"ရှောင်ယဲ့......ဟင်းးး......"
ဝမ်ကျို့ရဲ့ သန့်ရှင်းပြီးဘာဆိုဘာမှမသိတဲ့ ဦးနှောက်လေးက အဲ့စကားတွေရဲ့ထိရောက်တဲ့အကျိုးသက်ရောက်မှိုကု ခက်ခက်ခဲခဲ တောင့်ခံနေရတယ်။ ရှက်ရှက်နဲ့ ဝမ်ကျို မျက်နှာကို ကာလိုက်ပြီးကာမှ သွေးပွက်ပွက်ဆူစေတဲ့ မြင်ကွင်းကို မလွဲချော်ချင်တာကြောင့် ဝမ်ကျိုအနေနဲ့ လက်တွေကို ပြန်ချလိုက်ရပြန်တယ်။
ရှောင်ယဲ့ကတော့ ဆက်လုပ်နေစဲပင်, ပြွတ်ခနဲပြွတ်ခနဲ မြည်သံတွေက ခပ်ကျယ်ကျယ်ထွက်လာသည့်တိုင် သူ့နှုတ်ခမ်းသားတွေနဲ့ စုပ်ယူနေစဲပင်, သူ့လျှာလေးက ထိပ်ဖျားမှာ ရစ်ပတ်ခွေနေပြီး မရပ်မနား လျှက်လို့နေသည်။ အဲ့နောက်, ရှောင်ယဲ့ သူ့ပါးစပ်ကို ထပ်ပြီး ပိုပြီးကျယ်အောင်ဟကာ လည်ချောင်းကိုဖြေလျော့လိုက်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း မှိုပွင့်တစ်ခုလုံးကို ငုံ့ပလိုက်သည်။
ဒီနည်းလမ်းက ကွေ့ပတ်ပြီး နာကျင်ရတယ်ဆိုပေမဲ့ ရှောင်ယဲ့က အမြဲတမ်း တော်တော်လေးကို ယှဉ်ပြိုင်ချင်စိတ်ပြင်းတဲ့အတွက် သူ သူ့ပန်းတိုင်ကိုမရောက်သေးခင်အထိ သူမရပ်ခဲ့ဘူး။
ငါးမိနစ်နီးပါး ထပ်ခါတလဲလဲ ချဉ်းကပ်မှုအပြီးမှာတော့, သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက နောက်ဆုံးအဆုံးသတ်မှာ ဝမ်ကျို့ ခွကြားမှာရှိတဲ့ လူမမြင်ခံနိုင်သည့်အမွှေးအမျှင်တွေနဲ့ ထိသွားလေရဲ့။
ထူထဲပြီးရှည်လျားတဲ့မှိုတစ်ခုလုံးကို သူငုံလိုက်နိုင်ပြီ။
ရှောင်ယဲ့ သူ့မျက်ခုံးတွေကို မြဲမြဲကြုတ်လိုက်သည်။ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက အရမ်းကိုမှကျယ်အောင် ဟထားရတာကြောင့် သူ့မှာ နာနေတဲ့အသံတောင် မထုတ်နိုင်ဘူး။ တံတွေးမျိုချတာက လွဲပြီး သူဘာမှလုပ်လို့မရချေ။ အရည်တွေက စီးကျစရာနေရာမရှိဘဲ သူ့နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းကနေ စီးကျလာကာ, သူ့ပုံက အနှိပ်ခံနေရသလိုမျိုး ပေါက်နေတော့သည်။
ဝမ်ကျို့အနေနဲ့ အချိန်အကြာကြီး သူ့စိတ်ဆန္ဒတွေကိုထိန်းချုပ်ထားရတာကြောင့်သူအပြင်ကိုဆွဲထုတ်ပြီး ပြီးချင်နေပြီ။
"ဆက်မလုပ်နဲ့တော့.....ကျွန်တော် ရှောင်ယဲ့ အဆင်မပြေခံစားရအောင် မလုပ်ချင်ဘူး....."
ရှောင်ယဲ့ ဝမ်ကျို့ကိုပြန်မပြောချင်ဘူး, ပြီးတော့လည်း ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သူပြန်ပြောလို့လည်းမရဘူးလေ။ ဝမ်ကျို့ရဲ့ဖျောင်းဖျချက်ကိုတော့ ရှောင်ယဲ့ မကြားသလိုနေလိုက်တယ်။ သူ့အယ်လ်ဖာရဲ့ခွကြားရှေ့မှာ ဒူးထောက်ကာ သူ့လည်ချောင်းထိုးဝင်နေတဲ့ ထိုမှိုပွင့်ကြီးကြီးကို ဂရုစိုက်ဖို့ သူ့ပါးစပ်ကိုသုံးပြီး ရှောင်ယဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ခေါင်းကိုလှုပ်ယမ်းလိုက်သည်။
ပိုပြီးတော့ရာဂရမ္မက်တက်ကြွစွာဖြင့် ရှောင်ယဲ့ သူ့အားတွေကို လျှက်တာနဲ့ စုပ်ယူတဲ့အလုပ်တွေမှာထည့်သွင်း၍ သူ့မျက်လုံးတွေကို မျက်ရည်ဖွဲ့ကာ တောက်ပစေပြီး အချိန်နဲ့အမျှ ဝမ်ကျို့မျက်နှာကိုကြည့်ကာ ရမ္မက်ကြွအောင်လှုံ့ဆော်လိုက်သည်။
ဝမ်ကျိုပြီးဆုံးသွားတော့မလိုမျိုး သူ့ပါးစပ်အတွင်းမှာရှိတဲ့ သားရိုင်းကောင်က ပိုပိုကြီးထွားလာတော့သည်။ ရှောင်ယဲ့ ဝမ်ကျို့ကို နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ပြီး နှိုးဆွပေးချင်ပေမဲ့ သူ့ခေါင်းအနောက်ကနေ ဆံပင်ဆောင့်ဆွဲခံလိုက်ရပြီး သူလည်းပဲ ဆွဲခွာအထုတ်ခံလိုက်ရတယ်။
"*အဟွတ် အဟွတ်*........မင်းဘာလုပ်တာလဲ?"
ရှောင်ယဲ့ မကျေမနပ်ဖြစ်နေသည့် လေသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
ဝမ်ကျို့ပါးပြင်တွေက ရဲရဲတောက်နီမြန်းနေပြီး သူ့မျက်လုံးတွေထဲမှာလည်း တစ်ရှိန်ထိုးတက်နေတဲ့ရာဂဆန္ဒ အပြည့်ပင်။ကွဲအက်နေသည့်အသံနဲ့ ဝမ်ကျို စကားဟလာလေရဲ့, "ရှောင်ယဲ့ ညစ်ပစ်သွားလိမ့်မယ်........"
"အဲ့လိုရယ်စရာကောင်းတာတွေ မပြောစမ်းနဲ့။ မင်း ငါ့အတွင်းထဲမှာ ဘယ်နှကြိမ်လောက် ပြီးခဲ့ပြီးသွားပြီလဲ?"
ချက်ချင်းကိုပင် ရှက်ရွံ့မှုကြောင့် ဝမ်ကျို စကားတောင်ပြန်မပြောနိုင်တော့ပေ, "....ကျွန်တော်......ရှောင်ယဲ့........"
ရှောင်ယဲ့ သူ့ကိုလက်ခါပြလိုက်ပြီး ပါးစပ်ကို နောက်တစ်ကြိမ်ဟ၍ အနားကိုတိုးကပ်ကာခေါင်းကိုကိုင်းလိုက်သည်။ သူ့ရဲ့လျှာနုလေးနဲ့ ထိပ်ကိုလျှက်လိုက်ပြီး ရှောင်ယဲ့ ဝမ်ကျို့ကို ကြည့်ကာ,
"ကိုကို, ငါ့ကိုကျွေးပါတော့"
ဝမ်ကျို့ရဲ့ နောက်ဆုံးလက်ကျန်အကြောင်းပြချက်လေးမှာ ချက်ချင်းဆိုသလို ပြာအဖြစ်သို့ လောင်ကျွမ်းသွား၏။
ဝမ်ကျို သူ့ရဲ့အရမ်းကိုမှမာန်အပြည့်ဖြစ်နေတဲ့ အိုမီဂါကို အောက်ဘက်ကြမ်းပြင်ပေါ် တွန်းလိုက်ပြီး သူ့ခေါင်းကိုခွလျက်ဖြင့် ဒူးထောက်ချလိုက်သည်။ သူ့ရဲ့မာတောင့်နေတဲ့ လှံတံကို ရှောင်ယဲ့ ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ အချိန်ဒါဇင်လောက် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ထိုးသွင်းပြီး, နောက်တော့ ညည်းညူ၍ အထွတ်အထိပ်သို့ရောက်သွားတော့သည်။
ရှောင်ယဲ့မှာတော့ ပူပူနွေးနွေးအရည်ကြည်တွေကို မြိုချဖို့တောင် လုံးဝအချိန်မရှိပေ။ သူ့မှာ ထပ်ကာတလဲလဲ ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဆိုးနေရပြီး များပြားပြီးတိမ်စိုင်တွေလိုအရည်ကြည်တွေက သူ့ပါးစပ်ကနေ ဖိတ်လျှံယိုစီးကာ နီမြန်းနေသည့် သူ့ပါးပြင်တွေကနေ အောက်ကြမ်းပြင်ပေါ် တစ်စက်စက် စီးကျနေတော့သည်။
ပြင်းထန်တဲ့အယ်လ်ဖာရနံ့ပါတဲ့အရည်ကြည်က အကောင်းဆုံးကာမအားတိုးဆေးပင်။ နည်းနည်းလောက် ရှောင်ယဲ့မြိုချမိတော့ အတွင်းကနေအပြင်ကိုပါ သူ လောင်ကျွမ်းတောက်လောင်နေသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူ့အနေနဲ့ အားကုန်သွားတာကြောင့် တရွေ့ရွေ့နဲ့ ခက်ခက်နဲနဲ လျှောက်နေရပြီး သူ့ယုန်တွင်းလေးကလည်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ *ဒီးဒီး* တွေ စီးကျလာကာ သူ့ကိုဖြည့်သွင်းပေးဖို့ ပူလောင်ကြီးမားသည့် တစ်ခုခုကို ပွက်လောညံအောင် တောင်းဆိုနေတော့သည်။
(T/n latte ရဲ့ ဒီးဒီး = ဆင်ဆာပါနော် အဟိ)
"ကိုကို......."
သူ့ပါးစပ်အတွင်းက အရည်အကုန်လုံးကို ရှောင်ယဲ့ မမြိုချရသေးဘူး, အဲ့ဒါကြောင့် သူ့နှုတ်က လုံးဝကို စီးကပ်လို့နေသည်။ ရှောင်ယဲ့ သူ့ရဲ့နီရဲရဲမျက်လုံးတွေဖြင့် အသနားခံချက် သူ့အယ်လ်ဖာကို မော့ကြည့်ကာ,
"ကိုကို, ငါ့ယုန်တွင်းလေးကလည်းကိုကိုစားတာခံချင်နေပြီတဲ့"
T/n
အရမ်းအရမ်းကြီးကြာသွားပါတယ်နော် အဟဲ....ကြာရတဲ့အကြောင်းအရင်ကတော့ latte က BJ(ဒီအပိုင်းရဲ့ရှောင်ယဲ့ ပညာပေးတာလေး) ဆို မကြိုက်ပါဘူး, အဲ့ဒါကြီးဆိုရင် နည်းနည်း မသတီသလို,အော်ဂလီဆန်သလိုခံစားရလို့ပါ။ အဲ့ဒါကြောင့် ဒီအပိုင်းက latte အတွက်တော်တော်လေး ရေးရတာခက်ပါတယ်။ ရေးသမျှ ဒီအပိုင်းအရှည်ဆုံးပဲနော်။ ဆရာမက သေသေချာချာကြီးရေးထားတော့ ကိုယ့်မှာ ပြန်ရတာ အဆင်လည်းသိပ်မပြေ ကြာလည်းကြာပါတယ်လို့။ over 18 တွေဘာတွေဆို ပြဿနာမရှိပေမဲ့ BJ ဆိုရင်တော့ တော်တော်လေးစိတ်ထဲမှာ အဲ့လိုဖြစ်နေလို့ပါနော်။ ဒါပေမဲ့ တစ်လုံးမကျန်ပြန်ပေးထားပါတယ်။