LEXA's POV
"What is happening?!" Natatarantang tanong ko.
Hindi ko alam kung anong nangyayari at pinipilit kami ni tito Andreighus na sumakay sa kotse at umalis na.
"Just hop in and leave this fucking place!" Sigaw ni tito Andreighus.
"Tara na Lexa." Hinihila naman ako ni Yxan sa kung saan.
Magtatanong pa sana ako ng makarinig kami ng sigawan at isang........... putong ng baril???!!!!!
"Umalis na kayo! BILIS!" Sigaw ulit ni tito Andreighus.
"P-p-pero－" Hindi ko na natapos ang aking sasabihin ng marahas akong ipinasok sa loob ng kotse.
Hindi ko na alam kung sino ang nagtulak sa akin sa loob, ssumakit ang paa kong natapilok sa biglaang pagsakay sa kotse. Kahit masakit ito ay pinilit kong huwag dumaing.
Maya-maya ay umandar na ang kotse. Nakakarinig ako ng sigawan, iyakan, barilan at angilan ng mga lobo. Nagkakagulo na alam ko, base sa ingay na naririnig ko.
Sobra ang kaba ko, sobrang bilis ng tibok ng puso ko. Niyakap ako ng mahigpit ni Yxan at naramdaman ko nalang na nababasa ang balat ko, umiiyak si Yxan? Napayakap nalang din ako sa kaniya ng mahigpit at sinamahan siyang umiyak dahil hindi ko na rin alam ang gagawin ko.
Napakabilis rin ng pagtakbo ng sinasakyan namin, halatang nagmamadaling makalayo sa isang napakalaking gulo.
"Yxan, I'm scared." Umiiyak na sabi ko.
"I'm scared too, but I will protect you so don't worry." Sagot naman niya sa gitna ng pag-iyak.
Nag-iiyakan lang kami nang biglang napahinto ang sinasakyan namin. No! Hindi kami tumigil. NABANGGA KAMI!
Nahihilo ako sa pagkakabangga namin, nakakaramdam din ako ng hapdi sa katawan. Hindi ko masabi kung anong nangyari dahil hindi ko makita ni pati katawan ko, sariling sugat ko ay hindi ko alam kung anong nangyari.
"Lexa, gising." Pilit akong ginigising ni Yxan gamit ang tawag at pagyugyog niya sa balikat ko.
"Uhhmmmm." Ungol ko at pumikit ng mariin.
"Y-you need t-to h-hide." Rinig ko ang nahihirapan boses ni lola Olivia.
"N-now. P-please l-leave this p-place." Dagdag nito kaya napaiyak ako lalo.
"But lola..." Sabi ni Yxan.
"Leave. G-gusto k-kong mabuhay k-kayo." Halata sa boses ni lola ang pagmamakaawa.
"L-LEAVE! N-NOW!!! B-bago sila d-dumating." Sigaw ni Lola Olivia.
Naramdaman ko nalang na hinila na ako sa braso ni Yxan. Palayo sa lugar na iyon. Palayo sa naghihingalong lola namin.
"P-paano si l-lola?" Umiiyak na tanong ko.
"I'm sorry. P-papatayin nila t-tayo." Sagot ni Yxan na nahihirapan din.
"Hindi natin pwedeng iwan si lola!" Sigaw ko.
"BUT WE HAVE TO! LEXA HUWAG MATIGAS ANG ULO! KAPAG BUMALIK TAYO PATI TAYO AY MAMAMATAY SA KAMAY NG MGA LOBONG IYON! GUSTO MO BA IYON HA?! LOLA OLIVIA JUST WANTED TO SAVE OUR LIVES KAYA MAKISAMA KA NAMAN!" Sigaw ni Yxan.
Natulala ako sa pagsigaw niya, i didn't expect that. Alam ko natataranta na rin siya at kinakabahan gaya ko. Bakit ba hindi ako nag-iisip?
"S-sorry *sob*" Sabi ko.
Pero imbes sumagot ay hinalikan lang ako ni Yxan sa noo at inakay nang maglakad muli.
Malayo na rin nang makarinig kami ng pagsabog at malalakas na tawanan. May parang napunit akong narinig. Ewan ko pero habang tumatagal ay patalas ng patalas ang pandinig ko na kahit malayo na ay parang ang lakas pa rin ng tunog.
"A-ano iyon, Yxan?" Natatakot na tanong ko.
"Ssshhhh. Keep walking." Seryosong sabi ni Yxan.
Pabilis ng pabilis ang lakad namin. Sa kakahuyan ata kami napadpad base na rin sa mga tuyong dahon na natatapakan namin at sa huni ng mga ibon sa paligid.
Hindi ko na alam kung nasaan kami, nagsisimula na rin mamanhid ang mga paa ko. Yung paa kong natapilok kanina ay sumasakit na, idagdag pa ang aksidenteng nangyari kanina.
"Y-yxan, m-masakit na." Daing ko sa paa ko.
"Please Lexa, konting tiis pa. Kailangan natin makalayo." Sagot naman ni Yxan.
"O-okay." Saad ko.
Inabot kami ng isang oras. At pagod na pagod na kaming dalawa. Hindi ko alam kung nasaan na kami.
"There! May kweba. Magtago muna tayo at magpahinga roon." Sabi ni Yxan.
Inakay niya ako papasok sa isang kweba. Napakatahimik dito. Walang umiimik sa aming dalawa, kapwa hinihingal sa kapaguran.
"I knew it." Panimula ko.
"About what?" Takang tanong niya.
"My nightmare." Sagot ko.
"What do you mean by that?" Tanong niya.
"May mga pinagkaiba lang. Like my dress, in my dream i am wearing a white dress. And everyone was laughing at me but in reality, all i can hear was shouting in pain and fear........ And i k-know, the man who stabbed me was the one who was responsible for all of this." Kwento ko.
"Yxan I'm sure my dream is not really a nightmare, it was.........." Pagtigil ko sa sasabihin ko.
"......... A warning." Sabay naming nasabi.
"If that's the case we need to be careful." Seryosong sabi ni Yxan na tinanguan ko lang.
Ilang minuto rin kaming natahimik nang makarinig kami ng kaluskos.
"Sssshhh. Don't make any sound." Bulong ni Yxan at tinabihan ako.
May mga yabag ng mga paa kaming naririnig, rinig na rinig ito dahil sa mga tuyong dahon sa lupa. Hindi ko masabi kung ilan sila, basta more than 3 werewolves.
Walang nagsalita sa amin, ni pati ata paghinga ay napigil namin huwag lang makagawa ng ingay. Dahil kung hindi? Katapusan na naming dalawa.
Kahit natatakot at nanginginig sa maaaring mangyari ay sinikap kong manahimik sa kinauupuan ko.
"Kailangan natin silang mahanap at madala kay Alpha Gordon." Narinig naming sabi ng isa sa kanila.
"Ang alam ko ay bulag ang babae kaya sigurado mahihirapan silang makatakas." Dagdag naman ng isa pa.
"Maghiwa-hiwalay tayo." Utos ng isa pa.
Ilang minuto pa ang lumipas at tumahimik nang muli ang paligid, nawala na rin ang mga yabag ng mga paa galing sa werewolves. Wala ng nagsasalita, wala nang ingay pa.
"Wait me here. Ichecheck ko lang kung wala na talaga sila." Sabi ni Yxan.
Tumango lang ako at napahawak sa dibdib ko. Napakabilis kasi ng tibok nito, hakatang kinakabahan.
"Wala na sila." Sabi ni Yxan.
"Dumidilim na Lexa. We have to move." Sabi ni Yxan at hinawakan ako sa aking braso.
"Saan tayo pupunta?" Tanong ko ng makatayo na.
"Hindi ko rin alam. Hindi ako pamilyar dito pero kailangan na natin umalis dito." Sagot niya.
"Okay." Sagot ko nalang.
Ang mga lakad namin ay may pag-iingat. Dahan-dahan lang upang hindi mahanap ng mga kaaway. Madilim na rin sabi ni Yxan kaya nag-aalala ako kung nakikita pa ba niya ang dinaraanan namin.
Lumipas muli ang isang oras na paglalakad. Pero nasa kagubatan pa rin ata kami at hindi na natatapos ang mga tuyong dahon na natatapakan namin.
"Lexa." Biglang tawag sa akin ni Yxan at napahigpit ang hawak niya sa braso ko kaya napakunot ang noo ko sa pagtataka.
"Why?" Curious na tanong ko.
"Kapag sinabi kong takbo ay tumakbo ka ha?" Sabi niya.
"But why?" Tanong ko.
"I think they are following us." Sagot ni Yxan.
Natigilan ako sa sinabi niya. Bigla akong kinabahan sa sinabi ni Yxan na sinusundan nila kami. Hindi ko nakikita at wala rin akong nararamdaman.
"I can't see Yxan. Paano ako tatakbo?" Medyo nagpapanik na ako pero bumibilis na ang mga lakad namin.
"Trust me, i will hold your hand. Sabay tayong tatakbo. I will guide you." Sagot naman niya kaya medyo kumalma ako.
"I trust you." Sagot ko naman.
"Good." Sabi niya at hinalikan ang noo ko kaya napapikit ako.
"We can do this Lexa, you and me, we will survive tonight." Seryosong sabi ni Yxan.
Tumango naman ako at kahit hirap at pagod na kami ay mas binilisan namin ang paglalakad na halos patakbo na.
"Let's go." Sabi ni Yxan at hinawakan ng mahigpit ang kamay ko.
That's my cue. We have to run. I need to run as fast as i can. We will survive tonight, i trust my twin.
Tumakbo na kami na magkahawak kamay. Hindi talaga binitawan ni Yxan ang kamay ko. Sabay kaming tumakbo sa gitna ng kagubatan na magkahawak kamay.
Ilang sandali pa ay naramdaman ko na ang presensya ng mga sumusunod sa amin. Tumatakbo na rin ang mga ito, at nakarinig pa kami ng tawanan sa malayo.
"Alexandrite!"
"Alyxandrius!"
"Monroe Twins!"
"We will get you both!"
"Hahahaha."
Ilan sa mga pagsigaw nila na naririnig namin. Naluluha na ako, ayoko pang mamatay. Hindi pwede.
"Bilis pa Lexa!" Sabi ni Yxan na sinunod ko naman agad.
Mas binilisan ko pa ang pagtakbo namin, pagod na ang paa ko pero walang balak si Yxan na tumigil.
"There! I saw a boundary." Sabi ni Yxan.
"Safe ba iyan? Hindi natin alam kung kaninong teritoryo ang papasukin natin!" Sigaw na sagot ko.
"It is better than to be caught by our enemies!" Sagot naman ni Yxan.
"YUHOOO! RUN MONROES! RUN! HAHAHA!"
Sigaw nila sa likuran, nakarinig pa kami ng putok ng baril. Kaya napatili ako pero hinila pa rin ako ni Yxan kaya hindi ko nagawang tumigil sa pagtakbo.
"Aaahhhh!" Sigaw ko dahil pinapaputukan na kami ng bala ng baril.
Hindi ko magawang umiwas dahil hindi ko naman alam kung saan tatama ang mga putok nila.
"Argh!" Rinig kong daing ni Yxan.
"What happened Yxan?!" Nagpapanik na tanong ko.
"N-nothing. Just run!" Balik sigaw niya.
Tumakbo pa kami ng tumakbo, ito ata 'yong sinasabi nilang 'Run for your lives!' . Pambihira! I can't die here!
"W-wait." Sabi ni Yxan at tumigil kaya napatigil rin ako.
Binitawan niya ang kamay ko kaya nagpanik ako, kinuha naman niya agad ang kamay ko at ikinapit sa damit niya.
Nakarinig ako ng parang alambre. Baka nasa boundary na kami ng kung kaninong teritoryo man ito. Kinakabahan na ako ng sobra lalo pa at patuloy sila sa pagbaril at pagtawa.
"Tara na." Hila sa akin ni Yxan at pinapasok ako sa loob ng boundary.
Hinihintay ko si Yxan na sumunod sa akin. Hindi ako mapakali sa kinatatayuan ko. Nakarinig ako ng mga alambre ulit, baka ibinabalik na niya sa dati ang pinasukan namin.
"Argh!"
Narinig kong pagdaing muli ni Yxan. Pinapaputukan parin kami ng baril. Oh Lord! Help us! Umiiyak na ako sa takot.
"Yxan!" Tawag ko kay Yxan habang basang basa na ang mukha ko sa kakaiyak.
"I-I'm here." Nahihirapang sagot niya at hinawakan ako sa balikat.
Agad ko siyang niyakap sa bewang at tinulungang makabalanse. Hindi man sabihin ni Yxan ay alam kong natamaan siya ng bala. Hindi niya lang sinasabi sa akin upang hindi ako mag-alala.
Naglakad kaming muli habang akay-akay ko si Yxan. Nakarinig kami ng putukan ng baril, parang may nagpapalitan ng putok ng baril. At napahiga ako dahil sa pagkakatumba ni Yxan.
"Yxan? Yxan wake up!" Paggising ko sakaniya at napahagulgol.
"HEY MISS! WHO ARE YOU??!!"
Napatigil ako sa narinig kong sumigaw. Hindi ko magawang gumalaw dahil sa kaba ko.
Oh no!