ရှောင်ဝမ်လေးတို့ရဲ့အချစ်ပုံပြင် [ မြန်မာဘာသာပြန် ]

အခန္​း(၄၅)/အခန်း(၄၅)

Zawgyi
တစ္​လတာ ​ေဆာင္​းရာသီပိတ္​ရက္​က အရမ္​းႀကီးၾကာ႐ွည္​လြန္​းသည္​လည္​း မဟုတ္​​ေပ။ အရမ္​းႀကီးတိုလြန္​း​ေနတာလည္​း မဟုတ္​ျပန္​ဘူး။ ​ေ႐ွာင္​ယဲ့ ဝမ္​က်ိဳ႕အိမ္​မွာ ၃ပတ္​တာ ​ေနၿပီးမွပဲ, ​ေနာက္​ဆံုး​ေတာ့ အလုပ္​ကိစၥခရီးက​ေနျပန္​​ေရာက္​လာတဲ့ ခါးသီးစြာနဲ႔အထီးက်န္​​ေနသည္​့ သူ႔ပါးကိုအ​ေဖာ္​ျပဳ​ေပးဖို႔ ​ေနာက္​ဆံုးအပတ္​​ေတာ့ အိမ္​ကိုျပန္​သြားလိုက္​သည္​။

စာသင္​ႏွစ္​အသစ္​ရဲ႕ပထမဆံုး​ေန႔, အ​ေဆာင္​ဆီကိုဦးတည္​ျပန္​​ေနစဥ္​, အရင္​အတိုင္း ​အိမ္​မႈကိ​စၥ​ေကာင္​း​ေကာင္​းထိန္​းသိမ္​းႏိုင္​သည္​့လူျဖစ္​သည္​့ ဝမ္​က်ိဳ အ​ေဆာင္​ခန္​းကိုသန္​႔႐ွင္​း​ေရးလုပ္​ၿပီးၿပီလို႔ မက္​​ေဆ့ခ်္​ပို႔တဲ့အခ်ိန္​မွာ ​ေ႐ွာင္​ယဲ့က​ေတာ့ လမ္​းမွာပဲ႐ွိ​ေသးတယ္​။

အဲ့ညမွာပဲ, သူကို႔တစ္​လ​ေက​်ာ္​​ေလာက္​မ​ေတြ႔ရတဲ့ လ်ိဳ႕ဟန္​နဲ႔ ​ေ႐ွာင္​​ေ႐ွာင္​က သူ႔ကို အျပင္​ထြက္​ ​ေဟာ့​ေပါ့သြားစားရ​ေအာင္​ဆိုၿပီး ျမဴဆြယ္​လာသည္​, အထူးသျဖင္​့ သူ႔ရဲ႕မိသားစုဝင္​ကို​ေခၚလာဖို႔ သူ႔ကိုအမိန္​႔လည္​း​ေပးလိုက္​​ေသးတယ္​။

​ေ႐ွာင္​ယဲ့ အဲ့မက္​​ေဆ့ခ်္​ကို သ​ေရာ္​လိုက္​​ေပမဲ့ သူတို႔ရဲ႕ဆႏၵကို​ေတာ့ ျဖည္​့​ဆည္​း​ေပးလိုက္​ပါတယ္​​ေလ, ယံုၾကည္​ခ်က္​႐ွိ႐ွိနဲ႔ ဝမ္​က်ိဳ႕ကို အတူ​ေခၚသြားလိုက္​တယ္​။

သူနဲ႔ဝမ္​က်ိဳ ဆိုင္​ထဲကိုဝင္​လိုက္​လွ်င္​ျခင္​းပဲ, လ်ိဳ႕ဟန္​ရဲ႕ စူး႐ွတဲ့မ်က္​လံုး​ေတြက သူတို႔ကို​ေတြ႔သြားသည္​။ လ်ိဳ႕ဟန္​ သူကိုလႈပ္​ယမ္​းလိုက္​ၿပီး ​ေအာ္​​ေခၚလိုက္​သည္​။
"​ေ႐ွာင္​.........ယဲ့​ေပါင္​, ဒီလိုလာထိုင္​"

​ေ႐ွာင္​ယဲ့ အံကိုႀကိတ္​ကာ, ဒီ​ေကာင္​က​ေတာ့ ကံအ​ေၾကာင္​းမလွစြာနဲ႔ သူ႔စကား​ေတြကိုမွတ္​မိတယ္​ဆို​ေပမဲ့ ဒီနာမည္​​ေျပာင္​ႀကီးက​ေတာ့ စိတ္​တိုစရာပဲ။ ​ေ႐ွာင္​ယဲ့ ​အဲ့ကို​ေလွ်ာက္​သြားလိုက္​ၿပီး လ်ိဳ႕ဟန္​ကို ထု႐ိုက္​ပလိုက္​သည္​။
"အဲ့နာမည္​ကို ​ေနာက္​တစ္​ႀကိမ္​ထပ္​​ေခၚၾကည္​့စမ္​း, ဘာျဖစ္​မလဲ ၾကည္​့ရ​ေအာင္​?"

(T/n ​ေ႐ွာင္​ယဲ့က သူ႔နာမည္​က သူ႔လင္​​ေလးပဲ ​ေခၚရမယ္​လို႔​ေျပာထားတာဆို​ေတာ့ လ်ိဳ႕ဟန္​က သူအဲ့လို​ေျပာထားတာမွတ္​မိသြားၿပီး ​ယဲ့​ေပါင္​လို႔​ေခၚလိုက္​တာပါ😂😂 တ႐ုတ္​မွာ ​ေပါင္​​ေပ့လား အသံထြက္​က အဲ့လိုထင္​တယ္​ ခ်စ္​စႏိုးနဲ႔ က​ေလး​​ေလးလို႔​ေခၚတာဆို​ေတာ့)

လ်ိဳ႕ဟန္​ နာသြားတာကို ႀကိတ္​မွိတ္​ခံလိုက္​ၿပီး ျမန္​ျမန္​ ​ေ႐ွာင္​​ေ႐ွာင္​့​ေနာက္​သြားပုန္​း​ေ႐ွာင္​လိုက္​သည္​။
(T/n လ်ိဳ႕ဟန္​ အိုမီဂါ= ​ေ႐ွာင္​​ေ႐ွာင္​)

"အဲ့ဒါဆို ဘာျဖစ္​မွာလဲ! ​'​ေ႐ွာင္​ယဲ့' အျပင္​ ငါမင္​းကိုတစ္​ျခားဘယ္​လိုမ်ိဳး​ေခၚရမွာလဲ? ငါမင္​းကို ယဲ့​ေကာလို႔​ေတာ့ မ​ေခၚခ်င္​ပါဘူး, ငါကသမာဓိ႐ွိတဲ့အယ္​လ္​ဖာတစ္​​ေယာက္​!
ငါ ဘယ္​​ေတာ့မွ မင္​းရဲ႕ ႏိုင္​လိုမင္​းထက္​ျပဳတဲ့မဟားတရားအႏိုင္​က်င္​့တာကို လက္​ခံမွာမဟုတ္​ဘူး!"

​ေ႐ွာင္​ယဲ့ လက္​သီးကိုက်စ္​က်စ္​ဆုပ္​လိုက္​ၿပီး,
"ငါ လူမ႐ိုက္​တာ​ေတာ္​​ေတာ္​ၾကာ​ေနၿပီ, အဲ့​ေတာ့ တကယ္​လို႔ ငါစိတ္​လြတ္​ၿပီး မင္​းကို ​ေသ​ေအာင္​႐ိုက္​မိရင္​, ငါ့ကို​ေဗြမယူပါနဲ႔"

လ်ိဳ႕ဟန္​စိုးရိမ္​ထိတ္​လန္​႔သြားၿပီး, "အခ်စ္​​ေလး, ကိုယ္​့ကိုကယ္​ပါဦး! ဝမ္​က​်ိဳ, ငါ့ကိုကယ္​ပါဦး!"

ဝမ္​က​်ိဳ ျပံဳးကာ ​ေ႐ွာင္​ယဲ့လက္​​ေမာင္​းကိုဆြဲယူလိုက္​သည္​။
"စီနီယာ, ယဲ့​ေပါင္​ဆိုတာ​ေလးက အရမ္​းခ်စ္​ဖို႔​ေကာင္​းတယ္​လို႔ ကြၽန္​​ေတာ္​ထင္​တယ္​။ ဘယ္​လို အဲ့နာမည္​ရသြားတာလဲ?"

​ေ႐ွာင္​ယဲ့ႏွလံုးသား​ေလးခမ်ာ လႈပ္​႐ွားသြားရၿပီး သိမ္​သိမ္​​ေမြ႕​ေမြ႕​ေျပာလိုက္​သည္​,
"ဘာလို႔လဲဆို​ေတာ့ , ငါ့အ​ေဖငါ့ကို ​ေပါင္​​ေပ့လို႔​ေခၚတာကို ဒီ​ေကာင္​ၾကားသြားတာ​ေလ။ ငါ့ရဲ႕အခင္​ဆံုးသူငယ္​ခ်င္​း​ေတြကပဲ ငါ့ကိုအဲ့လို​ေခၚတာ"

ဒီအရိပ္​အႁမြက္​က အရမ္​းကိုမွ သိသာလြန္​းတယ္​။

ဒါ​ေပမဲ့ ဝမ္​က်ိဳဆီက​ေတာ့ နားလည္​သြားသည္​့ဟန္​ျဖင္​့ ႐ိုး႐ိုး႐ွင္႐ွင္​း 'အိုး' ဆိုတဲ့အသံတစ္​လံုးသာထြက္​လာသည္​။

ဒီ​ေခြး႐ူး​ေလးက​ေတာ့ သင္​​ေပးလို႔မရဘူးပဲ။

လ်ိဳ႕ဟန္​က​ေတာ့ အဆံုးသတ္​၌ ကံ​ေကာင္​းစြာနဲ႔ အ႐ိုက္​ခံရမဲ့ဒဏ္​က​ေန လြတ္​​ေျမာက္​သြားသည္​။ သူတို႔အုပ္​စုက mandarin ducks’ pot မွာထားတာ​ေၾကာင္​့ ​ေ႐ွာင္​ယဲ့ ​ေရာက္​တဲ့အခ်ိန္​မွာ ​ေဟာ့​ေပါ့ကဆူ​ေတာင္​ဆူ​ေနၿပီ, စပ္​တတ္​တတ္​အနံ႔က ​ေလထဲစိမ္​့ဝင္​ပ်႕ံႏွံ႔​ေနၿပီး သူ႔ကိုယ္​​ေပၚကအနံ႔ကိုဖုံးသြားသည္​။ သို႔​ေသာ္​ျငားလည္​း, သူ ထိုင္​ခံုယူထိုင္​လိုက္​တဲ့အခ်ိန္​မွာ သူတို႔ၾကားရွိအကြာအ​ေဝးက ​ေလ်ာ့နည္​းသြားၿပီး သူ႔​ေဘးနားမွာ႐ွိတဲ့ ​ေ႐ွာင္​​ေ႐ွာင္​က ခ်က္​ခ်င္​းဆိုသလို သူ႔ရနံ႔ရဲ႕​ေျပာင္​းလဲ​ေနမႈကို သတိထားမိသြားသည္​။

"ယဲ့ယဲ့, ​ေဟ့, မင္​းရဲ႕အနံ႔က......ထူးဆန္​း​ေနသလိုပဲ"
​ေ႐ွာင္​ေ႐ွာင္​ သူ႔အသံကိုႏွိမ္​့ကာ ​ေ႐ွာင္​ယဲ့​ေပၚ အာရံစူးစိုက္​လိုက္​သည္​။

​ေ႐ွာင္​ယဲ့​ေခါင္​းက​ေတာ့ တစစ္​စစ္​ကိုက္​လာျပန္​သည္​, ဒီလိုစိတ္​ညစ္​စရာ​ေကာင္​းတဲ့ နာမည္​ ထြက္​လာျပန္​ၿပီ။

"ဘယ္​လိုထူးဆန္​း​ေနတာလဲ, အဲ့ဒါကheat လြန္​ၿပီးသြားရင္​ျဖစ္​တဲ့အနံ႔မဟုတ္​ဘူးလား?"
​ေ႐ွာင္​ယဲ့ အဲ့ဒါကို​ေျပာရင္​း သူ႔ရဲ႕တူ​ေတြနဲ႔ညႇပ္​ထားတဲ့ အ​ေကာင္​းဆံုးအသားကို ပစ္​မွတ္​ထားလိုက္​သည္​။ သူ႔ရဲ႕မ်က္​ႏွာအမူအယာက သူ႔ရဲ႕ခုန္​​ေပါက္​​ေနတဲ့ႏွလံုးသားကို ဖံုးကြယ္ထားသည္​။

"အ​မ​ေလး ဘုရားသခင္​! မင္​းဘာမွမ​ေျပာဘဲ မင္​းရဲ႕ ပထမဆံုးအႀကိမ္​ heat က အဆံုးသတ္​သြားတာလား?"

​ေ႐ွာင္​​ေ႐ွာင္​ တစ္​ျခားတစ္​ဖက္​မွာ႐ွိတဲ့ ဝမ္​က်ိဳ႕ကို တစ္​ခ်က္​ၾကည္​့လိုက္​ၿပီး တိုးတိုးညႇင္​းညႇင္​းအသံျဖင္​့ တုန္​တုန္​ယင္​ယင္​​ေျပာလိုက္​မိသည္​။
"သူ႔ pheromone က လံု​ေလာက္​ရဲ႕လား? မင္​း​ေတာ္​​ေတာ္​​ေလး ခံစားခဲ့ရတာလား?"

နာက်င္​ခံစားရမွာကို ကာကြယ္​​ေပးရံုမကဘူး, အဲ့ဒါက ဒီအတိုင္​းကို ​ေတာ္​​ေတာ္​​ေလးမ်ားတယ္​။

​ေ႐ွာင္​ယဲ့ အားႀကီးနဲ႔ အမဲအသားလံုးကို ဆတ္​ခနဲဆြဲယူလိုက္​ၿပီး, "လံု​ေလာက္​ပါတယ္​, ​​အရမ္​းအရမ္​းကိုမွ ​ေစာက္​ရမ္​းမ်ားတာ"

သံုးပတ္​ၾကာၿပီးတာ​ေတာင္​မွ, ​ေ႐ွာင္​ယဲ့ သူ႔ကိုယ္​​ေပၚကပိုလွ်ံ​ေနတဲ့ pheromone ​ေတြ ခံစားႏိုင္​​ေန​ေသးတုန္​းပဲ။ အဲ့ဒါက မလံု​ေလာက္​ဘူးဆိုတာ ဘယ္​လိုလုပ္​ ျဖစ္​ႏုိင္​မွာလဲ?

သူတို႔​ေတြစကား​ေျပာ​ေနတာကို ဝမ္​က်ဳိ သတိထားမိသြားၿပီး ​ေမးဖို႔အနားကိုကပ္​သြားလိုက္​သည္​။
"စီနီယာ, စီနီယာ ဘာစားခ်င္​လဲ? ကြၽန္​​ေတာ္​ စီနီယာအတြက္​ သြားယူ​ေပးမယ္​"

"မ႐ွိဘူး", ​ေ႐ွာင္​ယဲ့ ​ေက်ာက္​ကပ္​အသားပိုင္​း​ေလးကို ယူလိုက္​ၿပီး ဝမ္​က်ိဳ႕ပန္​းကန္​လံုးထဲ ထည္​့​ေပးလိုက္​သည္​။

"မင္​းရဲ႕ခါးကိုအားျဖည္​့လိုက္​။ မၾကာ​ေသးခင္​တုန္​းက ငါ့ကိုအရမ္​းကိုမွ​ေကာင္​း​ေကာင္​းမြန္​မြန္​ ဂ႐ုစိုက္​​ေပးခဲ့တဲ့အတြက္​ ငါမင္​းရဲ႕ခါးကို ​ေက်းဇူးတင္​ရဦးမယ္​"

ဝမ္​က​်ိဳ ​ေအးစက္​​ေတာင္​့ခဲသြားၿပီး​ေနာက္​, သူ႔ရဲ႕ မ်က္​ႏွာက ​ေဟာ့​ေပါ့အိုး​ေလယက္​ နီရဲတက္​လာသည္​။

ဒီစားပြဲၿပီး​ေတာ့, ​ေ႐ွာင္​ယဲ့ရဲ႕ရင္​းႏွီးတဲ့သူငယ္​ခ်င္​း​ေတြက အလိုလို သူနဲ႔​ဝမ္​က်ိဳက အတူအကြျဖစ္​​ေနၿပီဆိုတာ သိသြားၾကသည္​။ ႏွစ္​​ေယာက္​သား အရမ္​းကိုမွပြတ္​သီးပြတ္​သပ္​မ​ေနဘူးဆို​ေပမဲ့လည္​း, သူတို႔ႏွစ္​​ေယာက္​ဆီကထြက္​လာတဲ့ ခ်ဥ္​ေပါက္​ထြက္​လာတဲ့အခ်စ္​နံ႔စူးစူးက အရမ္​းကိုမွသိသာလြန္​းလို႔ လ်စ္​လ်ဴ႐ႈထားလို႔​ေတာင္​မရဘူး။

ဗုဒၶဟူး​ေန႔ည​ေနပိုင္​းမွာ​​ေတာ့, ​ေ႐ွာင္​ယဲ့ သူ႔ရဲ႕ textbooks ​ေတြကို ထုပ္​ပိုးလိုက္​ၿပီး သူ႔ရဲ႕ စိတ္​ႀကိဳက္​ဘာသာအတန္​းကို ဝမ္​က​်ိဳနဲ႔အတူသြားလိုက္​သည္​။ အရင္​စာသင္​ႏွစ္​က သူတို႔ႏွစ္​​ေယာက္​လံုး​ေရြးခဲ့တဲ့ အတန္​းပင္​။ ဝမ္​က်ိဳက သူတမင္​သက္​သက္​ အတန္​းတူ​ေအာင္​​ေရြးထားတယ္​ဆိုတာကို ဝန္​ခံခဲ့တယ္​။ ​ေ႐ွာင္​ယဲ့က​ေတာ့ ဝမ္​က်ိဳရဲ႕အၾကံ​ေသး​ေသး​ေလးကို အရမ္​းကိုမွသ​ေဘာက်တယ္​။ ဘာလို႔လဲဆို​ေတာ့, အၾကာႀကီးက်မွ, ပထမႏွစ္​ဂ်ဴနီယာ​ေလးနဲ႔ တတိယႏွစ္​ စီနီယာတို႔ရဲ႕ အတန္​းအတူတူတက္​ခ်င္​တဲ့ ဆႏၵက ျပည္​့​ေျမာက္​ႏိုင္​သြားၿပီ။

ႀကီးမားလွတဲ့စာသင္​ခန္​းကို သူတို႔​ေရာက္​တဲ့အခ်ိန္​မွာ, ဘယ္​လိုလုပ္​, ဒီအတန္​းကိုယူထားတဲ့သူတို႔နဲ႔သိတဲ့လူကို ​ေတြ႔လိုက္​ရတာလဲ။

​ေ႐ွာင္​ယဲ့ အဲ့​ေကာင္​ကိုဂ႐ုမစိုက္​ဘဲ​ေဘးက​ေန ျဖတ္​​ေလွ်ာက္​သြားဖို႔ စီစဥ္​ထားခဲ့တာဆို​ေပမဲ့ ​ေအာ္​သံတစ္​ခုနဲ႔ သူ ရပ္​တားျခင္​းခံလိုက္​ရတယ္​။

"က်န္​႔ ​ေ႐ွာင္​ ယဲ့" , ယို႔ရီ ​ေဒါသတႀကီးနဲ႔ သူ႔သြား​ေတြကိုႀကိတ္​ကာ,: "မင္​းရဲ႕အယ္​လ္​ဖာလုပ္​ခဲ့တဲ့ ​ေကာင္​းမြန္​လွပါခ်ည္​ရဲ႕ဆိုတာ​ေတြကို ၾကည္​့လိုက္​စမ္​း, က်ိဳး​ေရြးရဲ႕မ်က္​ႏွာက ​ေတာ္​​ေတာ္​ၾကာ​ေအာင္​ ​ေရာင္​ကိုင္​းသြားတယ္​!"

​ေ႐ွာင္​ယဲ့ နား​ေပၚလက္​တင္​လိုက္​ၿပီး သူ​ေျပာတာကို ရွင္​း႐ွင္​းလင္​းလင္​း မၾကားလိုက္​သလို ဟန္​​ေဆာင္​လိုက္​သည္​။
"အာ? မင္​းဘာ​ေျပာလိုက္​တာလဲ? ငါ့ရဲ႕အယ္​လ္​ဖာက မင္​းရဲ႕အယ္​လ္​ဖာကို ဒဏ္​ရာရၿပီး ခ်ံဳးခ်ံဳးက်သြားတဲ့အထိ ႐ိုက္​လိုက္​တယ္​? မင္​းပဲ ဝမ္​က်ိဳ႕ကို အားအ​ေပ်ာ့ဆံုးလို႔​ေျပာခဲ့တာမဟုတ္​ဘူးလား? တကယ္​လို႔ သူသာ က်ိဳး​ေရြးကို ႐ိုက္​ႏိုင္​တယ္​ဆိုရင္​ စၾကဝ႒ာတစ္​ဝွမ္​းမွာ အသန္​မာဆံုး က်ိဳး​ေရြးက တကယ္​ပဲ အ​ားနည္​း​ေနတာလား?"

ဝမ္​က်ိဳ က်ယ္​က်ယ္​​ေလာင္​​ေလာင္​ ​ေအာ္​ရယ္​မိသြားသည္​။ ဒါ​ေပမဲ့သူတို႔အနားမွာ႐ွိတဲ့ တစ္​ျခား​ေက်ာင္​းသား​ေတြ ၾကားႏိုင္​တယ္​ဆိုတာ သူသတိထားမိသြားခ်ိန္​မ​ွာ​ပဲ, သူ႔ပါးစပ္​ကို အုပ္​လိုက္​သည္​, သူ႔ပုခံုး​ေတြက​ေတာ့ အဆက္​မျပတ္​တုန္​​လို႔​ေနသည္​။

ခုဏ​ေလးတင္​မွလွ​ေနစဲျဖစ္​တဲ့ ယို႔ရီရဲ႕မ်က္​ႏွာက တစ္​ခဏတာ နီျမန္​းသြားရာက​ေန စိမ္​းသြားသည္​။
"မင္​း ​ေစာင္​့ၾကည္​့​ေနလိုက္​! မင္​းကို ဒီအတိုင္​းသြားခြင္​့မ​ေပးႏုိင္​ဘူး!"

သူ ဒါကို​ေျပာၿပီးသည္​ႏွင္​့ ​ေဆာင္​့​ေဆာင္​့​ေအာင္​့​ေအာင္​့ျဖင္​့ တံခါးကို​ေစာင္​့ပိတ္​ကာ ထြက္​သြားသည္​။

"ဘယ္​လို​​​ေတာင္​ေ​ခတ္​မမီတဲ့စကားမ်ိဳးႀကီးလဲ"
​ေ႐ွာင္​ယဲ့ အထင္​​ေသးသည္​့ပံုျဖင္​့ ​ေျပာလိုက္​သည္​။

"ပထမဆံုးအတန္​းခ်ိန္​ကို တစ္​​ေယာက္​ပ်က္​ကြက္​တာ​ေၾကာင္​့ ငါဆရာမကိုသြား​ေျပာမယ္​"

ဝမ္​က်ိဳ႕မ်က္​ႏွာသြင္ျပင္​က​ေတာ့ အထင္​ႀကီးအားက်မႈအျပည္​့ပင္​,  "စီနီယာက စကားၿပိဳင္​ျငင္​းတဲ့​ေနရာမွာ အရမ္​း​ေတာ္​တာပဲ"

"အဲ့ဒါက ရန္​ျဖစ္​ရတာရဲ႕အစိတ္​အပိုင္​းတစ္​ခုလို႔​ေျပာရမွာပဲ။ စကားၿပိဳင္​​ေျပာတာက ငါရဲ႕ ဒုတိယ​ေျမာက္​ဂုဏ္​အယူရဆံုး စ​ေကးပဲ​ေလ"

​ေ႐ွာင္​ယဲ့အ​ေနနဲ႔လည္​း သူ႔ကိုယ္​သူ​ေတာ္​​ေတာ္​​ေလး ​ေက်နပ္​အားရမိတယ္​။ ၿပီး​ေတာ့ ခုဏကယို႔ရီအ​ေၾကာင္​းကို ျပန္​​ေတြးၾကည္​့လိုက္​ၿပီး,
"ဒီ​ေကာင္​က ကိုင္​တြယ္​​ေျဖ႐ွင္​းလို႔လြယ္​တဲ့လူမဟုတ္​ဘူး။ မင္​းအရင္​တစ္​ခါက ​ေလွကား​ေပၚကျပဳတ္​က်ၿပီး ဒဏ္​ရာရသြားတာရတဲ့အ​ေၾကာင္​းျပခ်က္​က သူျဖစ္​ရမယ္​လို႔ ငါသံသယ႐ွိ​ေနမိတယ္​။ အဲ့ဒါ​ေၾကာင္​့ အခုကစၿပီး သတိထား သူ႔ကိုၾကည္​့​ေတာ့"

ဝမ္​က်ိဳ႕အမူအယာက ခ်က္​ခ်င္​းကိုပင္​ ထိတ္​လန္​႔​ေၾကာက္​ရြံ႕သြားသည္​။
"သူက ​စီနီယာကိုလည္​း ထိခိုက္​​ေအာင္​လုပ္​မွာလား?"

"ရပါတယ္​, သူ ငါ့ကို ဘာမွမလုပ္​ႏုိင္​ပါဘူး"

ဒါ​ေပမဲ့ ဝမ္​က်ိဳက​ေတာ့ အရမ္​းကိုမွ စိုးရိမ္​​ေနမိတုန္​းပဲ။ အတန္​းၿပီးသြားတာ​ေတာင္​မွ သူက ျပႆနာကို ထပ္​ၿပီးျပန္​သယ္​လာျပန္​တယ္​။ ဒါ​ေပမဲ့ ​ေ႐ွာင္​ယဲ့က​ေတာ့ ဘယ္​လိုမွ​ေၾကာက္​မ​ေန​ေပ။ ယို႔ရီလိုမ်ိဳး ႏုႏုယြယြအထိမခံႏိုင္​တဲ့ အိုမီဂါမ်ိဳးက, ဘယ္​လိုျပႆနာမ်ိဳးကို သူကဖန္​တီးႏိုင္​မွာလဲ? ​ေ႐ွာင္​ယဲ့ သူ႔ကိုလက္​တစ္​ဖက္​တည္​းနဲ႔​ေတာင္​ ႏွိမ္​ႏွင္​းလို႔ရတယ္​။

Unicode
တစ်လတာ ဆောင်းရာသီပိတ်ရက်က အရမ်းကြီးကြာရှည်လွန်းသည်လည်း မဟုတ်ပေ။ အရမ်းကြီးတိုလွန်းနေတာလည်း မဟုတ်ပြန်ဘူး။ ရှောင်ယဲ့ ဝမ်ကျို့အိမ်မှာ ၃ပတ်တာ နေပြီးမှပဲ, နောက်ဆုံးတော့ အလုပ်ကိစ္စခရီးကနေပြန်ရောက်လာတဲ့ ခါးသီးစွာနဲ့အထီးကျန်နေသည့် သူ့ပါးကိုအဖော်ပြုပေးဖို့ နောက်ဆုံးအပတ်တော့ အိမ်ကိုပြန်သွားလိုက်သည်။

စာသင်နှစ်အသစ်ရဲ့ပထမဆုံးနေ့, အဆောင်ဆီကိုဦးတည်ပြန်နေစဉ်, အရင်အတိုင်း အိမ်မှုကိစ္စကောင်းကောင်းထိန်းသိမ်းနိုင်သည့်လူဖြစ်သည့် ဝမ်ကျို အဆောင်ခန်းကိုသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးပြီလို့ မက်ဆေ့ချ်ပို့တဲ့အချိန်မှာ ရှောင်ယဲ့ကတော့ လမ်းမှာပဲရှိသေးတယ်။

အဲ့ညမှာပဲ, သူကို့တစ်လကျော်လောက်မတွေ့ရတဲ့ လျို့ဟန်နဲ့ ရှောင်ရှောင်က သူ့ကို အပြင်ထွက် ဟော့ပေါ့သွားစားရအောင်ဆိုပြီး မြူဆွယ်လာသည်, အထူးသဖြင့် သူ့ရဲ့မိသားစုဝင်ကိုခေါ်လာဖို့ သူ့ကိုအမိန့်လည်းပေးလိုက်သေးတယ်။

ရှောင်ယဲ့ အဲ့မက်ဆေ့ချ်ကို သရော်လိုက်ပေမဲ့ သူတို့ရဲ့ဆန္ဒကိုတော့ ဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်ပါတယ်လေ, ယုံကြည်ချက်ရှိရှိနဲ့ ဝမ်ကျို့ကို အတူခေါ်သွားလိုက်တယ်။

သူနဲ့ဝမ်ကျို ဆိုင်ထဲကိုဝင်လိုက်လျှင်ခြင်းပဲ, လျို့ဟန်ရဲ့ စူးရှတဲ့မျက်လုံးတွေက သူတို့ကိုတွေ့သွားသည်။ လျို့ဟန် သူကိုလှုပ်ယမ်းလိုက်ပြီး အော်ခေါ်လိုက်သည်။
"ရှောင်.........ယဲ့ပေါင်, ဒီလိုလာထိုင်"

ရှောင်ယဲ့ အံကိုကြိတ်ကာ, ဒီကောင်ကတော့ ကံအကြောင်းမလှစွာနဲ့ သူ့စကားတွေကိုမှတ်မိတယ်ဆိုပေမဲ့ ဒီနာမည်ပြောင်ကြီးကတော့ စိတ်တိုစရာပဲ။ ရှောင်ယဲ့ အဲ့ကိုလျှောက်သွားလိုက်ပြီး လျို့ဟန်ကို ထုရိုက်ပလိုက်သည်။
"အဲ့နာမည်ကို နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ခေါ်ကြည့်စမ်း, ဘာဖြစ်မလဲ ကြည့်ရအောင်?"

(T/n ရှောင်ယဲ့က သူ့နာမည်က သူ့လင်လေးပဲ ခေါ်ရမယ်လို့ပြောထားတာဆိုတော့ လျို့ဟန်က သူအဲ့လိုပြောထားတာမှတ်မိသွားပြီး ယဲ့ပေါင်လို့ခေါ်လိုက်တာပါ😂😂 တရုတ်မှာ ပေါင်ပေ့လား အသံထွက်က အဲ့လိုထင်တယ် ချစ်စနိုးနဲ့ ကလေးလေးလို့ခေါ်တာဆိုတော့)

လျို့ဟန် နာသွားတာကို ကြိတ်မှိတ်ခံလိုက်ပြီး မြန်မြန် ရှောင်ရှောင့်နောက်သွားပုန်းရှောင်လိုက်သည်။
(T/n လျို့ဟန် အိုမီဂါ= ရှောင်ရှောင်)

"အဲ့ဒါဆို ဘာဖြစ်မှာလဲ! 'ရှောင်ယဲ့' အပြင် ငါမင်းကိုတစ်ခြားဘယ်လိုမျိုးခေါ်ရမှာလဲ? ငါမင်းကို ယဲ့ကောလို့တော့ မခေါ်ချင်ပါဘူး, ငါကသမာဓိရှိတဲ့အယ်လ်ဖာတစ်ယောက်!
ငါ ဘယ်တော့မှ မင်းရဲ့ နိုင်လိုမင်းထက်ပြုတဲ့မဟားတရားအနိုင်ကျင့်တာကို လက်ခံမှာမဟုတ်ဘူး!"

ရှောင်ယဲ့ လက်သီးကိုကျစ်ကျစ်ဆုပ်လိုက်ပြီး,
"ငါ လူမရိုက်တာတော်တော်ကြာနေပြီ, အဲ့တော့ တကယ်လို့ ငါစိတ်လွတ်ပြီး မင်းကို သေအောင်ရိုက်မိရင်, ငါ့ကိုဗွေမယူပါနဲ့"

လျို့ဟန်စိုးရိမ်ထိတ်လန့်သွားပြီး, "အချစ်လေး, ကိုယ့်ကိုကယ်ပါဦး! ဝမ်ကျို, ငါ့ကိုကယ်ပါဦး!"

ဝမ်ကျို ပြုံးကာ ရှောင်ယဲ့လက်မောင်းကိုဆွဲယူလိုက်သည်။
"စီနီယာ, ယဲ့ပေါင်ဆိုတာလေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတယ်လို့ ကျွန်တော်ထင်တယ်။ ဘယ်လို အဲ့နာမည်ရသွားတာလဲ?"

ရှောင်ယဲ့နှလုံးသားလေးခမျာ လှုပ်ရှားသွားရပြီး သိမ်သိမ်မွေ့မွေ့ပြောလိုက်သည်,
"ဘာလို့လဲဆိုတော့ , ငါ့အဖေငါ့ကို ပေါင်ပေ့လို့ခေါ်တာကို ဒီကောင်ကြားသွားတာလေ။ ငါ့ရဲ့အခင်ဆုံးသူငယ်ချင်းတွေကပဲ ငါ့ကိုအဲ့လိုခေါ်တာ"

ဒီအရိပ်အမြွက်က အရမ်းကိုမှ သိသာလွန်းတယ်။

ဒါပေမဲ့ ဝမ်ကျိုဆီကတော့ နားလည်သွားသည့်ဟန်ဖြင့် ရိုးရိုးရှင်ရှင်း 'အိုး' ဆိုတဲ့အသံတစ်လုံးသာထွက်လာသည်။

ဒီခွေးရူးလေးကတော့ သင်ပေးလို့မရဘူးပဲ။

လျို့ဟန်ကတော့ အဆုံးသတ်၌ ကံကောင်းစွာနဲ့ အရိုက်ခံရမဲ့ဒဏ်ကနေ လွတ်မြောက်သွားသည်။ သူတို့အုပ်စုက mandarin ducks’ pot မှာထားတာကြောင့် ရှောင်ယဲ့ ရောက်တဲ့အချိန်မှာ ဟော့ပေါ့ကဆူတောင်ဆူနေပြီ, စပ်တတ်တတ်အနံ့က လေထဲစိမ့်ဝင်ပျံ့နှံ့နေပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်ကအနံ့ကိုဖုံးသွားသည်။ သို့သော်ငြားလည်း, သူ ထိုင်ခုံယူထိုင်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ သူတို့ကြားရှိအကွာအဝေးက လျော့နည်းသွားပြီး သူ့ဘေးနားမှာရှိတဲ့ ရှောင်ရှောင်က ချက်ချင်းဆိုသလို သူ့ရနံ့ရဲ့ပြောင်းလဲနေမှုကို သတိထားမိသွားသည်။

"ယဲ့ယဲ့, ဟေ့, မင်းရဲ့အနံ့က......ထူးဆန်းနေသလိုပဲ"
ရှောင်ရှောင် သူ့အသံကိုနှိမ့်ကာ ရှောင်ယဲ့ပေါ် အာရံစူးစိုက်လိုက်သည်။

ရှောင်ယဲ့ခေါင်းကတော့ တစစ်စစ်ကိုက်လာပြန်သည်, ဒီလိုစိတ်ညစ်စရာကောင်းတဲ့ နာမည် ထွက်လာပြန်ပြီ။

"ဘယ်လိုထူးဆန်းနေတာလဲ, အဲ့ဒါကheat လွန်ပြီးသွားရင်ဖြစ်တဲ့အနံ့မဟုတ်ဘူးလား?"
ရှောင်ယဲ့ အဲ့ဒါကိုပြောရင်း သူ့ရဲ့တူတွေနဲ့ညှပ်ထားတဲ့ အကောင်းဆုံးအသားကို ပစ်မှတ်ထားလိုက်သည်။ သူ့ရဲ့မျက်နှာအမူအယာက သူ့ရဲ့ခုန်ပေါက်နေတဲ့နှလုံးသားကို ဖုံးကွယ်ထားသည်။

"အမလေး ဘုရားသခင်! မင်းဘာမှမပြောဘဲ မင်းရဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ် heat က အဆုံးသတ်သွားတာလား?"

ရှောင်ရှောင် တစ်ခြားတစ်ဖက်မှာရှိတဲ့ ဝမ်ကျို့ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး တိုးတိုးညှင်းညှင်းအသံဖြင့် တုန်တုန်ယင်ယင်ပြောလိုက်မိသည်။
"သူ့ pheromone က လုံလောက်ရဲ့လား? မင်းတော်တော်လေး ခံစားခဲ့ရတာလား?"

နာကျင်ခံစားရမှာကို ကာကွယ်ပေးရုံမကဘူး, အဲ့ဒါက ဒီအတိုင်းကို တော်တော်လေးများတယ်။

ရှောင်ယဲ့ အားကြီးနဲ့ အမဲအသားလုံးကို ဆတ်ခနဲဆွဲယူလိုက်ပြီး, "လုံလောက်ပါတယ်, အရမ်းအရမ်းကိုမှ စောက်ရမ်းများတာ"

သုံးပတ်ကြာပြီးတာတောင်မှ, ရှောင်ယဲ့ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကပိုလျှံနေတဲ့ pheromone တွေ ခံစားနိုင်နေသေးတုန်းပဲ။ အဲ့ဒါက မလုံလောက်ဘူးဆိုတာ ဘယ်လိုလုပ် ဖြစ်နိုင်မှာလဲ?

သူတို့တွေစကားပြောနေတာကို ဝမ်ကျို သတိထားမိသွားပြီး မေးဖို့အနားကိုကပ်သွားလိုက်သည်။
"စီနီယာ, စီနီယာ ဘာစားချင်လဲ? ကျွန်တော် စီနီယာအတွက် သွားယူပေးမယ်"

"မရှိဘူး", ရှောင်ယဲ့ ကျောက်ကပ်အသားပိုင်းလေးကို ယူလိုက်ပြီး ဝမ်ကျို့ပန်းကန်လုံးထဲ ထည့်ပေးလိုက်သည်။

"မင်းရဲ့ခါးကိုအားဖြည့်လိုက်။ မကြာသေးခင်တုန်းက ငါ့ကိုအရမ်းကိုမှကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဂရုစိုက်ပေးခဲ့တဲ့အတွက် ငါမင်းရဲ့ခါးကို ကျေးဇူးတင်ရဦးမယ်"

ဝမ်ကျို အေးစက်တောင့်ခဲသွားပြီးနောက်, သူ့ရဲ့ မျက်နှာက ဟော့ပေါ့အိုးလေယက် နီရဲတက်လာသည်။

ဒီစားပွဲပြီးတော့, ရှောင်ယဲ့ရဲ့ရင်းနှီးတဲ့သူငယ်ချင်းတွေက အလိုလို သူနဲ့ဝမ်ကျိုက အတူအကွဖြစ်နေပြီဆိုတာ သိသွားကြသည်။ နှစ်ယောက်သား အရမ်းကိုမှပွတ်သီးပွတ်သပ်မနေဘူးဆိုပေမဲ့လည်း, သူတို့နှစ်ယောက်ဆီကထွက်လာတဲ့ ချဉ်ပေါက်ထွက်လာတဲ့အချစ်နံ့စူးစူးက အရမ်းကိုမှသိသာလွန်းလို့ လျစ်လျူရှုထားလို့တောင်မရဘူး။

ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ညနေပိုင်းမှာတော့, ရှောင်ယဲ့ သူ့ရဲ့ textbooks တွေကို ထုပ်ပိုးလိုက်ပြီး သူ့ရဲ့ စိတ်ကြိုက်ဘာသာအတန်းကို ဝမ်ကျိုနဲ့အတူသွားလိုက်သည်။ အရင်စာသင်နှစ်က သူတို့နှစ်ယောက်လုံးရွေးခဲ့တဲ့ အတန်းပင်။ ဝမ်ကျိုက သူတမင်သက်သက် အတန်းတူအောင်ရွေးထားတယ်ဆိုတာကို ဝန်ခံခဲ့တယ်။ ရှောင်ယဲ့ကတော့ ဝမ်ကျိုရဲ့အကြံသေးသေးလေးကို အရမ်းကိုမှသဘောကျတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့, အကြာကြီးကျမှ, ပထမနှစ်ဂျူနီယာလေးနဲ့ တတိယနှစ် စီနီယာတို့ရဲ့ အတန်းအတူတူတက်ချင်တဲ့ ဆန္ဒက ပြည့်မြောက်နိုင်သွားပြီ။

ကြီးမားလှတဲ့စာသင်ခန်းကို သူတို့ရောက်တဲ့အချိန်မှာ, ဘယ်လိုလုပ်, ဒီအတန်းကိုယူထားတဲ့သူတို့နဲ့သိတဲ့လူကို တွေ့လိုက်ရတာလဲ။

ရှောင်ယဲ့ အဲ့ကောင်ကိုဂရုမစိုက်ဘဲဘေးကနေ ဖြတ်လျှောက်သွားဖို့ စီစဉ်ထားခဲ့တာဆိုပေမဲ့ အော်သံတစ်ခုနဲ့ သူ ရပ်တားခြင်းခံလိုက်ရတယ်။

"ကျန့် ရှောင် ယဲ့" , ယို့ရီ ဒေါသတကြီးနဲ့ သူ့သွားတွေကိုကြိတ်ကာ,: "မင်းရဲ့အယ်လ်ဖာလုပ်ခဲ့တဲ့ ကောင်းမွန်လှပါချည်ရဲ့ဆိုတာတွေကို ကြည့်လိုက်စမ်း, ကျိုးရွေးရဲ့မျက်နှာက တော်တော်ကြာအောင် ရောင်ကိုင်းသွားတယ်!"

ရှောင်ယဲ့ နားပေါ်လက်တင်လိုက်ပြီး သူပြောတာကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မကြားလိုက်သလို ဟန်ဆောင်လိုက်သည်။
"အာ? မင်းဘာပြောလိုက်တာလဲ? ငါ့ရဲ့အယ်လ်ဖာက မင်းရဲ့အယ်လ်ဖာကို ဒဏ်ရာရပြီး ချုံးချုံးကျသွားတဲ့အထိ ရိုက်လိုက်တယ်? မင်းပဲ ဝမ်ကျို့ကို အားအပျော့ဆုံးလို့ပြောခဲ့တာမဟုတ်ဘူးလား? တကယ်လို့ သူသာ ကျိုးရွေးကို ရိုက်နိုင်တယ်ဆိုရင် စကြဝဋ္ဌာတစ်ဝှမ်းမှာ အသန်မာဆုံး ကျိုးရွေးက တကယ်ပဲ အားနည်းနေတာလား?"

ဝမ်ကျို ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် အော်ရယ်မိသွားသည်။ ဒါပေမဲ့သူတို့အနားမှာရှိတဲ့ တစ်ခြားကျောင်းသားတွေ ကြားနိုင်တယ်ဆိုတာ သူသတိထားမိသွားချိန်မှာပဲ, သူ့ပါးစပ်ကို အုပ်လိုက်သည်, သူ့ပုခုံးတွေကတော့ အဆက်မပြတ်တုန်လို့နေသည်။

ခုဏလေးတင်မှလှနေစဲဖြစ်တဲ့ ယို့ရီရဲ့မျက်နှာက တစ်ခဏတာ နီမြန်းသွားရာကနေ စိမ်းသွားသည်။
"မင်း စောင့်ကြည့်နေလိုက်! မင်းကို ဒီအတိုင်းသွားခွင့်မပေးနိုင်ဘူး!"

သူ ဒါကိုပြောပြီးသည်နှင့် ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့်ဖြင့် တံခါးကိုစောင့်ပိတ်ကာ ထွက်သွားသည်။

"ဘယ်လိုတောင်ခေတ်မမီတဲ့စကားမျိုးကြီးလဲ"
ရှောင်ယဲ့ အထင်သေးသည့်ပုံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။

"ပထမဆုံးအတန်းချိန်ကို တစ်ယောက်ပျက်ကွက်တာကြောင့် ငါဆရာမကိုသွားပြောမယ်"

ဝမ်ကျို့မျက်နှာသွင်ပြင်ကတော့ အထင်ကြီးအားကျမှုအပြည့်ပင်,  "စီနီယာက စကားပြိုင်ငြင်းတဲ့နေရာမှာ အရမ်းတော်တာပဲ"

"အဲ့ဒါက ရန်ဖြစ်ရတာရဲ့အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုလို့ပြောရမှာပဲ။ စကားပြိုင်ပြောတာက ငါရဲ့ ဒုတိယမြောက်ဂုဏ်အယူရဆုံး စကေးပဲလေ"

ရှောင်ယဲ့အနေနဲ့လည်း သူ့ကိုယ်သူတော်တော်လေး ကျေနပ်အားရမိတယ်။ ပြီးတော့ ခုဏကယို့ရီအကြောင်းကို ပြန်တွေးကြည့်လိုက်ပြီး,
"ဒီကောင်က ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းလို့လွယ်တဲ့လူမဟုတ်ဘူး။ မင်းအရင်တစ်ခါက လှေကားပေါ်ကပြုတ်ကျပြီး ဒဏ်ရာရသွားတာရတဲ့အကြောင်းပြချက်က သူဖြစ်ရမယ်လို့ ငါသံသယရှိနေမိတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် အခုကစပြီး သတိထား သူ့ကိုကြည့်တော့"

ဝမ်ကျို့အမူအယာက ချက်ချင်းကိုပင် ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့သွားသည်။
"သူက စီနီယာကိုလည်း ထိခိုက်အောင်လုပ်မှာလား?"

"ရပါတယ်, သူ ငါ့ကို ဘာမှမလုပ်နိုင်ပါဘူး"

ဒါပေမဲ့ ဝမ်ကျိုကတော့ အရမ်းကိုမှ စိုးရိမ်နေမိတုန်းပဲ။ အတန်းပြီးသွားတာတောင်မှ သူက ပြဿနာကို ထပ်ပြီးပြန်သယ်လာပြန်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ရှောင်ယဲ့ကတော့ ဘယ်လိုမှကြောက်မနေပေ။ ယို့ရီလိုမျိုး နုနုယွယွအထိမခံနိုင်တဲ့ အိုမီဂါမျိုးက, ဘယ်လိုပြဿနာမျိုးကို သူကဖန်တီးနိုင်မှာလဲ? ရှောင်ယဲ့ သူ့ကိုလက်တစ်ဖက်တည်းနဲ့တောင် နှိမ်နှင်းလို့ရတယ်။