CHAPTER THIRTY SIX
LAWRENCE
Tumakas kami ni Leiah sa mga werewolves. Hapon nang paalis kami. Hindi ko alam kung paanong walang nagbabantay sa dinaanan namin pero nakaalis kami. Sinusundan naman namin ngayon ang mapa na hawak niya ngayon papunta sa main quarters daw ng hunters.
"Saan mo nakuha 'yan?" tanong ko.
"Basta," sagot niya habang ang attention ay nasa mapa pa rin. Napatitig ako sa kaniya.
Hanggang ngayon hindi pa rin ako makapaniwalang may kakambal si Zeiah. Half-vampire, half-mortal. May katangian siyang katulad ng mga bampira pero wala siyang special powers katulad ng iba. Kamukhang-kamukha niya si Zeiah. Ang pinagkaiba lang nila ay ang mga mata.
Hindi niya sinabi kung kaninong anak sila. Basta ang gagawin namin ngayon ay ililigtas ang mommy niya na hawak ngayon ng mga hunters. Nakaramdam ako ng kaba dahil kaharap ko ang kamag-anak ni Zeiah. Hindi ko alam kung dapat ko bang pagkatiwalaan si Leiah but I know deep inside me, I trust her.
Nakasunod lang ako kay Leiah. She's nice but she has this strict features in her face. Seryoso palagi ang mukha niya habang si Zeiah ay may pagkamataray. Gusto ko rin silang matulungan. Ito lang ang magagawa ko para kay Zeiah. After all, I'm still her big brother.
"Sandali," napatigil siya kata napatigil din ako. Napakunot ang noo ko. "Medyo malayo pa tayo pero hindi ko inaasahan na dito nagsisimula ang mga bantay nila."
Hindi ko maintindihan ang mga sinabi niya pero nang makita ko na may nagmamasid sa amin ay agad ko itong nakuha. Shit. Agad akong nakaramdam ng kaba. May kapangyarihan ako pero hindi pa ako bihasa sa pakikipaglaban. Bigla silang sumugod ng sabay. Agad kong pinaulanan ng asido ang venom vampires habang si Lei ay nakikipaglaban gamit ang kutsilyong hawak.
May limang motor na dumating. Damn! Ang dami na nga ng venom vampires may dadagdag pa na hunters?! Paniguradong hindi namin kakayaning dalawa lalo na't sobrang dami nila at may mga armas pa sila. Tumingin sa akin si Leiah.
"Ako na ang bahala sa kanila. Go and look for some help," sabi niya sa akin.
Agad akong umiling. Hindi ako papayag. Hindi ko siya iiwan dito! I'll fight with her!
"Sundin mo na lang ako, Luxer please! Just trust me, please. Wala silang gagawin sa akin." Kahit anong sabihin niya hindi pa rin ako makapapayag. Tiningnan ko lang soya habang parehas pa rin kami nakikipag laban. "That necklace. It will help you to call a help from your brother. He will help you, Luxer. Trust him. Go!"
Tinulak-tulak niya ako palayo. Bahagya siyang napadaing nang may tumama sa kaniya mula sa armas ng mga hunters. Panay ang mura ko nang iwan ko siya doon. Damn! I feel so useless! Ano nang mangyayari sa kaniya? Anong sasabihin ko kay Zeiah? Napabayaan ko ang kakambal niya? It's all my fault.
Napahawak ako sa kwintas ko na kasama ang kaparehas na kwintas kay Luxrill. Kapag ba pinindot ko ito, tutulungan niya talaga ako? Would he help me? Napatingin ako sa mga puno dito sa kagubatan. I don't know where I am pero alam kong sinusundan nila ako.
Napaupo ako sa isang malaking puno. Hinihingal ako at ramdam ko ang panghihina ko. Pinindot ko ang botton sa kwintas ko kaya umilaw ito. Hindi ako tumigil sa kakapindot. I silently hoping that he would come and help me. I hope he will save me.
XEINA
Papasok dapat ako sa opisina ni Xenon nang marinig ko siyang sumigaw. Napangiti ako nang marinig ko ang frustration sa kaniyang boses. Narinig ko pang may nabasag na kung ano sa loob. Mukhang may problema. Dahan-dahan kong binuksan ang pintuan at pumasok.
"Paano nangyari iyon?! Paano namatay si Magnus? Ang dami-dami niyo diyan ah!" galit na sigaw niya.
Nakatalikod siya sa akin kaya hindi niya ako nakita. May basag na vase sa tabi ng office table niya. Nanatili lang akong nakatayo roon habang hinihintay siyang matapos sa katawagan niya. Nang humarap siya sa akin ay nagulat siya na nandito ako. Ibinaba niya ang cellphone at lumapit sa akin.
Pinanatili kong walang expression ang mukha ko. Itinago ko ang lahat ng galit na nararamdaman ko para sa lalaking nasa harap ko ngayon. He's evil! Halos masuka ako nang hinawakan niya ang pisngi ko.
"Kanina ka pa ba?" malumanay na tanong niya na parang napakabait niya.
Umiling ako. "Hindi. Kakapasok ko lang." Inilibot ko ang tingin ko at dumako sa basag na vase. "Anong nangyari?"
"Wala nasagi ko lang. Bakit ka nga pala nandito?" pag-iiba niya ng usapan.
"Wala. Binibisita lang kita. Bakit bawal ba?" malamig na tanong ko.
"Hindi. Hindi naman." Umiling-iling siya. Tiningnan niya ako na para bang pinag-aaralan niya ako. Tiningnan ko siya pabalik.
"Are you really my husband?" tanong ko. I am giving him a chance to tell me the truth.
I remember everything. Naalala ko na ang lahat. And it hurts to think na siya ang nagtraydor sa amin noon. Na siya ang may kagagawan ng lahat ng ito. I treated him as my friend but he betrayed me.
"Of course. We're married, Xeina." Tumango lang ako sa kaniya at nagpaalam na para magpahinga. Pigil ang luha ko nang makabalik sa kwarto ko.
Liar. Liar. He's not my husband! I am Xeina Belzer! I am married to Vhaxrus Belzer! He is my husband. He is the one I love! Naaalala ko na ngayon. Kaya wala akong maramdaman ni katiting kay Xenon dahil si Vhax ang asawa at mahal ko. Si Vhax ang pinakasalan ko.
Kumikirot ang puso ko sa tuwing iniisip kung ayos lang ba siya? Kamusta na siya? Alam niya ba na buhay ako? Kamusta ang anak namin? We have a daughter! At hindi ko man lang siya nahawakan at nakasama. Ni hindi ko alam kung ano nang nangyari sa kanila!
Lahat nang iyon, kagagawan ni Xenon! Akala ko noon, mapagkakatiwalaan siya. Akala ko, tanggap na niya kami ni Vhax pero may plinaplano pala siyang iba. Hindi man lang namin napansin. What hurts me so much is that I trusted him! Dahil sa pagtitiwala ko sa kaniya kaya kami napahamak.
Napahawak ako sa dibdib ko. I cried, I let out my feelings. Lahat-lahat. Sobra-sobra ang galit na nararamdaman ko. Galit, takot at pangungulila sa asawa at anak ko. Pagkatapos nito, kailangan kong magsagawa ng plano kung paano makakaalis dito. Kahit na magpanggap ako. Basta't makaalis ako. I want this to end.
Kinabukasan, umalis si Xenon dahil may aasikasuhin daw siyang importante na hindi ko alam kung ano. Ginamit ko naman ang pagkakataon na ito para pumasok sa head quarters nila sa likod ng mansion na ito. Naalala ko iyong babaeng dinala nila noong nakaraan. Kung hindi ako nagkakamali, isa iyong bampira na gagamitin nila sa isang instrumento.
Ipinusod ko ang buhok ko at gamit ang itim na panyo ay itinakip ko ito sa buhok ko. Hinanda ko na ang mga gagamitin kong panlaban na nakita ko rin dito sa mansion. Nang masigurong handa na ako ay pumunta na ako sa likod ng mansion na ito. Naroon ang isa ring malaking bahay na head quarters nila.
Sinigurado kong walang makakakita sa akin kahit na sinong kasambahay. Alam kong pinababantayan ni Xenon ang mga galaw ko rito sa loob. Hindi niya ako pwedeng mahuli. Sa labas ng quarters ay mga may nag-iikot na bantay. Kinuha ko ang fake explosion na dala ko na may pampatulog at inihagis iyon. Gusto ko sanang totoong explosion kaya lang ayaw ko ng masyadong magulo.
Agad na kumalat ang usok kasabay ng pagtumba ng mga nagbabantay. Dali-dali akong pumasok sa loob at napausok ulit. Nang makitang puro aparato sa ibaba at umakyat ako sa second floor. Kailangan kong mahanap iyong babae at mailigtas ito. Isa-isa kong binuksan ang pintuan. Ang iba ay may nakakasalubong ako at isa-isa kong pinabagsak.
Napangiti ako habang itinukod ang kamay nang mapatumba ko ang huli. Hindi ko aakalaing magagamit ko ang mga itinuro sa akin ni Vhax noon. Idinagdag pa na isa na akong bampira ngayon. Nabuhay ako dahil kay Vhax nang ipinanganak ko ang anak namin sa kasagsagan ng gyera noon. I took years for me to wake up dahil kahit ako mismo ay pinag-eksperimentuhan din ni Xenon.
Binuksan ko ang huling pintuan at nakita ko ang isang babaeng nakagapos at may kung ano-anong nakakabit sa kaniya. I gritted my teeth in anger at isa-isang sinugod ang mga naroon. Natanggal pa ng isa ang tabon ng mukha ko kaya wala akong choice kun'di patayin siya. Panigurado kasing magsusumbong siya kay Xenon at hindi p'wedeng mangyari iyon.
Napatingin ako sa babaeng nakagapos. Kinalas ko ang mga nakatali sa kaniya pati ang mga aparato at tinulungan siyang makatayo. Hindi makapaniwala siyang nakatingin sa akin. Napaisip tuloy ako. Does she know me? Inalis ko muna iyon sa isipan ko. Ang importate ngayon ay makatakas siya.
"W-what. . .H-how. . ." usal niga.
"Drink this."
Binigay ko sa kaniya ang isang pack ng dugo na nakuha ko sa storage ni Xenon. I know Xenon have some pack of bloods dahil kahit siya ang pinuno ng vampire hunters ay isa pa rin siyang bampira. Kinuha naman niya iyon at ininom para manumbalik ang lakas niya.
"You're a-alive," hindi makapaniwalang komento niya pagkatapos. Mabilis akong tumango sa kaniya. Kailangan na niyang makaalis!
"We don't have much time. You need to get out of here," sabi ko at inalalayan siya patayo. May kinuha ako sa ilalim ng damit ko na sulat. "Pakibigay ito kay Vhax, please."
"Hindi po ba kayo sasama?" naguguluhang tanong niya.
"Hindi pa. May kailangan pa akong gawin. Kailangan mong makaalis dito para mainigay 'yan kay Vhax. Ikaw na lang ang pag-asa ko and I trust you with this."
Alam kong nagdadalawang-isip pa siya pero sa huli ay sumunod din. Tinulungan ko siyang makaalis doon. Unti-unti na ring nanumbalik ang lakas niya. Hindi rin kami nahirapan dahil wala pa ring malay ang mga bantay. Nang makatakas siya ay dali-dali akong bumalik sa mansyon.
I hope. I hope makabalik siya at maibigay kay Vhax ang sulat ko. Alam kong ililigtas niya ako rito. I will wait. I will wait for him.
LUXRAE
Staring at my window, I held on my necklace. Nagtataka ako dahil kanina pa ito umiilaw. Impossible namang si Luxrill dahil nandito siya nakatambay sa opisina na ko. Then, who is it? Sa aming magkakapatid, kaming tatlo lang nila Luxer at Luxrill ang mayroon nito. Si Papa mismo ang nagbigay sa amin.
Luxer. . .
I suddenly remember Lawrence. Siya ang nawawala dito sa amin at pinagdudududahan ko. Is it possible? Kung siya nga si Luxer, siya nga ang kailangan ng tulong ko? Well, I don't have any proof na siya nga ang nawawala kong kapatid. Kung siya nga, why didn't he tell me in the first place?
"Luxrae?" I blink twice. I saw Zeiah with her brows furrowed in front of me. Kanina pa pala ako nakatulala.
"Hmm?" I asked. I put my arms around her waist and pulled her closer to me. I suddenly felt calm and at ease.
"May problema ba?" malumanay na tanong niya. I looked up to her. She stared at me with care and confusion while I am drowned with her angelic face. Her eyes went down to my neck and saw my necklace.
"Umiilaw?" she asked. She got Luxrill's attention so he stood up and went towards me to see the necklace.
"Umiilaw, kuya?" tanong din ni Luxrill, siguro ay naguguluhan din. I took off the necklace and place it on my table. Sinulyapan iyon ni Luxrill at naguguluhang tumingin sa akin. Si Zeiah ay naguguluhan din.
"It was given by our father. Sa aming tatlong magkakapatid. Just incase we are in danger and need help, we could easily call each other," I explained to Zeiah. Tumango-tango siya pero nanatiling nakatingin sa kwintas.
"Tatlo?"
"Kuya Luxrae, Kuya Luxer at ako, Zei," sagot ni Luxrill sa kaniya.
I got my wallet and show her our picture. Letrato noong mga bata pa kami. I looked at Luxrill. He was staring at me also, like he was asking me of it is okay. He knew that I don't want to talk anything about our brother. My brother was my weakness. I carried guilt and pain because of him until now.
But the girl in front of me was different with others. She hold everything with me and I don't mind telling her everything about me, even if it is about my brother. I held on it for a longest time and maybe it's time to let go. As time goes by, I know it will heal. I will allow myself to heal.
My love for Zeiah taught me how to let go, to set myself free. To get out myself in the cage that I built. I love her and from now on, I will share every moment with her.
"Luxer is my younger brother. He died. . . because of me," I said and looked down. I felt a pinch in my heart.
"No! Of course not, Kuya!" Luxrill exclaimed.
"I left him twenty-five years ago. I didn't mean to. I just want to check on Mama and Papa. When I came back, he was gone. He wasn't there anymore. I don't know what happened but they said he died." I felt a tear dropped from my eye. I looked at Zeiah and saw her with her teary eyes. "It's my fault right? If I just didn't left him that time. If I just stayed with him—"
I stopped when Zeiah embraced me. I felt how her warm arms envelop around me. Her shoulders was shaking as she cried. No! Don't cry because of me, my queen.
"Hindi mo kasalanan, King," Humiwalay siya sa akin. I used my thumb to wipe her tears. "Luxrae, I think your brother is alive."
I felt my whole world stopped because of what she said. My heart stopped beating for a second. I already have my own idea but hearing my brother is alive is something. She showed me the photo that I gave her earlier.
"Hindi ako sigurado pero kamukha ni Lawrence ang nasa litrato noong mga bata pa kami."
My phone rang. Nanginginig ang kamay na tiningnan ko kung sino ang tumatawag. It was Leon.
"Any update?" I asked. I tried hard to not break my voice.
"Anna Quizon is dead but we have all the information from her. King. . ." he paused. My lips went in grim line as I wait. "Lawrence Quizon is your long lost brother. He is Luxer, King. And--"
I cut him off. "Get back here and report to me everything. I need to do something important."
I hung up the phone and looked at Luxrill. He was looking at me and waiting for my confirmation. I looked back at the necklace. Now I know who needs help.
"Come on, Luxrill. We need to save our brother."
Wait for me, Luxer. I hope it's not too late. I will save you.
• • •