Few words made all of them stopped in second. Large boom undertaken as they heard the words that shocked them unexpectedly. They didn’t saw it coming. All of them went into curious state, jaw dropping moment.
“Ikaw ang anak ni Hector?” Morgan stood as he heard Kieffer’s word, full of puzzle pieces in mind that began to jumble.
Umigting ang panga ni Kieffer, namumuo ang galit na ‘sing tibay ng kapit ng kaniyang mga ngipin. “Oo. Anak ako ni Hector Draven De Verencia… Attorney De Verencia,” diin niya sa huling salitang binitawan niya.
Alam niya sa sarili niya na kinamumuhuan niya ang kaniyang ama. Hindi maayos ang kanilang samahan ngunit hindi niya malaman kung bakit nakakaramdam siya ng galit matapos marinig ang kwento ni Morgan na nagtuturo na ang kaniyang amang si Hector ang puno’t dulo ng lahat ng pangyayari.
“You’re the son of attorney De Verencia?” Kailra repeated, speaking was like a turtle walking on land.
Kakaibang inis ang mas lalong naramdaman ni Kieffer nang marinig ang tanong ni Kailra. Nakangisi niyang pinaglaruan ang wala ng lasang bubbled gum sa kaniyang bibig bago sinagot ang tanong ‘yon.
“Tangina! Paulit-ulit?!”
Alia couldn’t help but to gasp in the moment. Hearing the exchanging of words between the three people in front of her, she didn’t missed any seconds breathing so heavily.
Kahit siya’y hindi makapaniwala sa narinig. Naramdaman na lamang niya ang kaniyang sarili na hinahaplos ang peklat mula sa kaniyang kaliwang dibdib, espesipiko sa kaniyang collarbone.
“Stop cursing,” malamig na utos ni Raven at binalingan ng mapagbantang tingin si Kieffer.
At the very first place, Raven doesn’t really like this guy. He hates everything about Kieffer. Kapag nakikita niya ito ay hindi maganda ang panlasa niya lalo na no’ng malaman niyang si Alia ay tumuloy ng isang gabi sa bahay nito. He hates the idea of talking to him. He hates the idea of being friends with him. Ayaw na ayaw niya kapag nakikitang nag-uusap o magkasama sina Alia at Kieffer.
Kieffer just chewed his gum, ignoring Raven’s voice. “Ikaw tanda,” walang galang niyang saad at tinapunan ng tingin. “Tumigil ka na sa kalokohan mo! Wala ka sa palabas na p’wedeng kaawaan.”
Kailra went silent as a lighting of memory screenplay in her mind. Naalala niyang ang gabing narinig niya ang usapan ng kaniyang ama at ng isang hindi kilalang tao.
“What brought the most honored attorney in my house?” She heard the familiar voice. It was her dad’s voice.
“I’m here to warn you.”
“Are you threatening me, attorney?”
Nasisiguro niyang ‘yon ang lalaking nasa likod sa boses na kaniyang narinig.
Si Attorney Hector Draven De Verencia ay isang anak ng batas na kilalang kilala sa larangan ito. Bukod sa bilyong bilyong salapi nito ay napakahusay niyang tao, kayang kayang maghatid ng isang tao sa kulungan ng walang oras na sinasayang. Kulang na lamang ay sambahin siya ng sambayanan.
HDDV
Kailra uttered the letters as she remembered the written letters on her dad’s file. She’s very certain that HDDV stands for Hector Draven De Verencia, none other than the attorney that everybody honored and envy.
Her dad already knew about that. He was the main suspect of her dad. Her dad was already at the peak of truth, just waiting for the right moment to reveal everything.
Dad, you’re gonna make it. You will clear your name to everybody.
Morgan eyes are blinking rapidly. “Ibig sabihin… anak ka ni Mory?”
“Nag-iisip ka ba tanda?!” muling sampal ni Kieffer, walang-wala ang salitang respeto sa kaniyang mga salita. “Malamang, asawa ‘yon ng tatay ko.”
Kieffer couldn’t imagine that he’s fighting for his most hated man in the world. He’s defending his dad for no reason.
“Ikaw si Kieffer.” Humakbang palapit si Morgan sa gawi ni Kieffer habang hindi mapigilan ang ngiti sa kaniyang labi. “Ikaw ang anak ko kay Mory,” madahan at punong-puno ng saya ngunit pinaghahalo ng lungkot at sakit.
Sinundan ni Alia ng tingin si Morgan habang naglalakad ito papalapit sa kay Kieffer. Binabasa niya ang eskpresyon nito at kitang kita niya ang halo-halong emosyong naglalaban-laban sa mukha ng matanda.
Natigilan si Kieffer sa pagnguya ng kaniyang bubble gum habang unti-unting lumiliit ang kaniyang distansya sa papalapit na si Morgan. Nagsalubong ang kaniyang kilay at hindi niya maikakaila na may kakaiba siyang nararamdaman habang naririnig niya ang maliit na hakbang ng matanda patungo sa kaniya.
Bakit?
Nalilito siya sa kaniyang sarili. May kakaibang pwersa na tila humihila sa kaniya dahilan upang maramdaman ang pagbigat ng kaniyang damdamin.
Habang papalapit ang matanda ay nakakaramdam siya ng kakaibang pagpintig sa kaniyang dibdib na tila matagal niya itong hinanap. Animo’y kumukulo ang kaniyang dugo na kailanma’y hindi niya naranasan sa kaniyang buhay.
“Ako ang tunay mong ama.”
Narinig niya ang mga salitang nagpatigil sa kaniyang mundo. It felt like his heartbeat stopped for a second hearing those words. Kasama ng mga salitang iyon ay ang pakiramdam na hindi maipaliwanag ni Kieffer sa kaniyang loob. Hindi niya maamin kung bakit nakaramdam siya nang panghihina at sa kabilang banda ay tumatalon ang kaniyang puso sa tuwa.
Hindi.
A hurrid laugh surrounded the whole restaurant, mixing the warmth breath with the cold atmosphere roaming around. Pinilit niyang itinago ang totoo niyang nararamdaman sa likod ng mga tawang kaniyang binitawan at ginawa ang lahat upang hindi ito makita ng iba.
“Tanda, psychiatrist lang ang katapat niyan!” Muli siyang nagpakawala ng malakas na pagtawa. “Nababaliw ka na ata!”
Hindi nagustuhan ni Alia ang sinabing ito ni Kieffer, maging sina Kailra at Raven ay napatayo na sa kanilang kinauupuan.
“Magkaro’n ka naman ng respeto,” pakiusap ni Alia, may diin ang kaniyang pananalita at ramdam ang inis doon.
“I’m just fucking helping here! Mamaya, nag-iimbento lang pala ‘tong baliw na matandang ito!”
“Totoo ang sinasabi ko,” depensa ng matanda. “Minahal ko ang Mama mo, Kieffer. Siya ang una kong minahal.”
Malalim na humugot ng hininga si Alia at ginawi ang atensyon sa matanda. Habang naririnig niya ang salita nito pati na rin ang tono, parang tinutusok siya nito sapagkat nararamdam niya ang sakit na binabato sa kanila ng matanda.
“Pero sadyang hindi kampi sa ‘kin ang tadhana, dahil ang taong minahal ko… ay minahal din ng kaibigan ko. At siya ang kinilala mong ama… si Hector.” Nagpatuloy si Morgan, sinusubukan ang lahat upang masabi ang mapaglarong nakaraan.
“…Mabuting tao si Hector. Utang ko ang lahat sa kaniya at ayaw kong masira ang pagkakaibigan namin. Kaya—“ naputol ang kaniyang sasabihin nang makaramdam siya ng pagbabara sa kaniyang dibdib.
Naalarma si Kailra, bilang siya ang pinakamalit sa matanda, mabilis siyang lumapit dito at hinawakan ang likod nito habang bahagyang hinahagod.
“Ayos lang ho kayo?” nag-aalalang tanong ni Kailra at tumango ang matanda. “Itigil—“
“Hindi,” pigil sa kaniya ng matanda. “Gusto kong malaman niya ang totoo. Siya na lang meron ako at gusto ko maintindihan niya. Kaya sana… hayaan mo ako.”
Walang nagawa si Kailra kundi hayaan ang matanda. “Sige po.”
Morgan gathered all his strength to face Kieffer once again. He straighten his body and met Kieffer’s eyes.
“Ako ang bumitaw…” Morgan almost whispered, pain delivering his words. “Ako ang nagparaya.”
Kieffer just stood, controlling his feeling by secretly clenching his fist. Bahagya ring umiigting ang kaniyang kapit sa bubble na pilit iniipin ng kaniyang bibig.
“May nangyari sa ‘min bago sila ikinasal. Isang gabi, nagkita kami at ‘yon na rin ang huling sandali na nakita ko siya bago ko tuluyang binitawan ang kamay ng Mama mo,” pagpapatuloy ni Morgan. “Masakit makita na naglalakad ang taong mahal mo sa altar at hindi ang kamay ko ang kaniyang hinawakan.”
Humakbang papalapit ang matanda at hinawakan ang balikat ni Kieffer. “Ikaw ang naging bunga nang pagmamahalan namin.”
Umaasa sina Alia, kasama sina Kailra at Raven na hahawiin ni Kieffer ang nakapatong na kamay ng matanda, ngunit nakakabigla sapagkat hindi ito nangyari. Hinayaan ni Kieffer na hawakan siya ng matanda at sinalubong ang mga mata nito.
“Bakit hindi mo siya pinaglaban? Bakit hindi mo k-kami pinaglaban?”
Parang unti-unting nakaramdan ng panlalabot si Kieffer. Ang dating nakilala ng mundo na sakit sa ulo, matapang, basagulero at mapagtaas, heto ngayon, sinusubukang tanggapin ang naririnig.
“Dahil ‘yon ang—“
“Argh! Hindi mo ako anak!”
Nagulat ang lahat sa ginawang pagsigaw ni Kieffer kasunod ng pagtumba ng matanda sa sahig dahil sa pagtulak nito. Mabilis na naalerto si Kailra at inalalayan ang matanda. Napatakbo rin sina Alia at Raven sa posisyon ng matanda. Nagkamali sila sa inaasahan nila kay Kieffer.
“This is bullshit!” bulalas ni Kieffer sabay dura ng bubble gum sa matanda. “If only I knew that this will be a shit, dapat hindi na lang ako sumama sa putanginang lugar na ‘to!”
Another large noise awaken the place as he kicked the table in anger. Napasilip na rin ang ilang stuffs ng restaurant sa gawi nila ngunit mas pinili ng mga ito na huwag na lamang mangialam.
“Shit you old man!” he cursed once more and smashed the table. Hinampas niya ito kasunod nang marahas na pagtumba ng lamesa na nagdulot muli ng ingay. “Bahala kayo! I’m done with this shit!”
Padamog niyang nilisan ang lugar at hindi na muling lumingon. Gulat na gulat naman sina Alia sa nangyari kaya hinayaan na lamang nila sa pag-alis si Kieffer at tumulong upang makatayo ang matanda.
“Ayos lang ho ba kayo?” tanong ni Kailra at inalalayang tumayo ang matanda. Sa kabilang kamay naman ay umalalay si Raven habang si Alia ay pinagmamasdan lamang sila. “I told you, hindi makakatulong ang gungong na ‘yon,” mahina niyang sabi sabay tingin kay Alia.
“I’m sorry.” Tanging nasabi na lamang ni Alia at napatungo.
Morgan Romes already accept the unexpected but expected. He didn’t knew that this day will come. Seeing his own child shutting him away and denying him as his father wa nothing but more painful. Wala nang sasakit pa sa katotohanang hindi ka kayang tanggapin ng taong mahal mo.
Muli nilang pinaupo ang matanda sa upuan na kanina’y pinag-uupuan ni Kieffer. Tinayo rin ni Raven ang natumbang lamesa. Inisa-isa namang pulutin nina Alia at Kailra ang mga nagkalat na papeles.
“We’re sorry about what happened,” Raven uttered as he hand a glass of water to Morgan.
“Ayos lang po kung ayaw—“
Morgan interrupted Kailra. “Hindi. Ayos lang ako,” wika nito at maliit na ngumiti. “Anong pang kailangan n’yong malaman?”
Nagkatinginan ang tatlo, nangungusap ang mga mata kung dapat ba nilang ituloy ang imbestigasyon sa sitwasyon ngayon. Pare-pareho silang nagulat sa rebelasyong naganap, lalo na sa ginawa ni Kieffer at alam nilang higit pa ro’n ang nararamdaman ng matanda.
They are planning to stop this for now but they also all know that there’s no enough time. There’s no more time left and they have to finish this before another lives will be eliminated.
All of them took a deep breath in unison. Alia went back to her set and leaned back to the chair; Raven fixed his sweater; and Kailra began to open another file and removed a pasted picture on it.
“Do you know this woman?” Kailra handed a picture on the center of the table, allowing everyone to see the figure of a woman.
Natigilan ang matanda at nagbitaw ng mapait na ngiti. Parang kay tagal niyang hindi nasilayan ang mukhang nakikita niya ngayon.
“Si Aleng…” Awtomatikong napalingon si Alia sa gawi ng matanda nang marinig niya ang pagtawag na iyon.
“A-Aleng?” pag-uulit ni Alia at bahagyang bumigat ang kaniyang paghinga nang maalala ang kaniyang ama.
“Anak ko siya, si Aliana,” tugon ni Morgan. Kinuha niya ang larawan at hinawakan ito na parang hinahawakan ang mukha ng kaniyang anak.
Muling naglabas si Kailra ng isang clip. “Does she own something like this?”
Tumango ang matanda. “Binigay ko ‘yan sa kaniya dahil parati niyang tinatabunan ang kaniyang mukha gamit ang kaniyang buhok.”
“Why?” Raven curiously asked as he began folding again the sleeve of his sweater.
“Bulag ang kabilang mata niya.” Muli silang natigilan dahil sa sinabi ng matanda. “Tinatabunan niya ang kaliwang mata niya gamit ang kaniyang buhok.”
Alia at Kailra both look at each other as if they have the same idea in mind. They were thinking that this could also be a basis if the Aliana that Alia saw and the Aliana that Kailra saw was the same. If she was the real one or not.
“Could you tell us about her?” Kailra rubbed her hands together as she stated, leaning an inch forward.
“Matalino ang anak kong ‘yon, mahilig siya sa mga poem,” simula ng matanda. “Hindi ko alam ang eksaktong tawag, pero mahilig siya sa mga palaisipan at…”
“Codes?” pagtutuloy ni Kailra.
Napangiti ang matanda at tumango-tango. “Oo, ciphers at iba pa.”
Kailra cut the connection in her eyes and looked at the files. She pinned her eyes on the white sheet of paper filled with words, magnifying one word in her eyes… one picture.
Little Church...
That was the dying message of Aliana Romes. She left a code leading to the name of the guy who stabbed her.
A lighting blast of idea flash inside her mind. Now, Kailra think something that has a higher possibility.
“Thank you Mister Morgan.” She stood and extended her hand to Morgan. “Thank you for helping us, and be assured that we’ll going to put a justifiable end to the death of your family.”
Naguguluhan namang tumayo si Raven at Alia sa kanilang kinauupuan. Hindi niya makuha ang pinupunto ng mga kilos ni Kailra dahil mukhang handa na itong umalis.
“Salamat,” maikling pasasalamat ni Morgan at tinanggap ang kamay ni Kailra.
Sinimulang ligpitin ni Kailra ang mga files and sinilid sa kaniyang leather case. Nilingon niya sina Alia, tumango na tila nagsasabi na aalis na sila at may kailangan silang puntahan. Kahit naguguluhan ay sumunod na lamang sina Raven.
Sabay-sabay silang nagtungo palabas. Hinawakan ni Kailra ang pinto, kasabay nang pagbukas nito ay ang pagtunod na chimpanzee mula sa itaas na sinundan ang isang boses.
“Mag-iingat kayo,” paalala ng matanda. “Kung ano man ang gagawin n’yo, ipagdarasal ko na maging ligtas kayo at maging okay ang lahat.”
All of them looked slowly to Morgan as if they were child of him, leaving their dad and hoping they’ll come back to see their father again. They formed a smile that warmth Morgan, saying that they can make it and he didn’t have to worry about them.
Tuluyan na nilang nilisan ang lugar. Tinungo nila ang sasakyan at mabilis na sumakay do’n. Pagkapasok na pagkapasok ay mabilis na pinaandar ni Kailra ang sasakyan. Habang pinagmamasdan naman ni Morgan ang papalayong sasakyan ay hindi niya napigilang mapangiti sa hangin.
Mag-iingat kayo.
---
“Sa’n tayo pupunta?” Hindi na napigilan ni Alia na magtanong.
“Bahay n’yo,” maikling tugon ni Kailra.
Mabilis kumunot ang noo ni Alia. “Bakit?”
“Gigibain na natin.”
“Ha?” Her jaw dropped, couldn’t comprehend what Kailra wanted to say.
Kailra laughed hearing Alia’s word, seeing her reaction. “C’mon, Alia. You heard it.” She look at her in the rear mirror. “Aliana loves encrypting codes and ciphers. Maybe… she left something in your house since that’s where the incident happened.”
Alia immediately understand everything in no time. Wala siyang nagawa kundi manahimik na lamang buong byahe hanggang sa makarating sila. Wala naman silang sinayang na oras na ‘agad na lumabas.
“Magtitingin tayo—“ Kailra stopped, extending her arms to block the way, making Alia at Raven stopped also.
“Why?” Raven confusedly uttered, raising both of his eyebrows.
“May tao sa loob.”
As Kailra whispered those words, it delivered a chill on Alia’s spine. Hindi lamang natigilan si Alia sa paglalakad kundi ang kaniyang paghinga ay natigilan din, animo’y isang hinga niya ay maari itong maramdaman ng nasa loob.
Alia took a deep breath. “S-Sino?”
Kailra just shook her head. She pointed her index finger in front of her mouth, saying they should keep quiet. They began to move forward to the main door, slowly and cautiously.
Kailra was leading the way. She halt her hand as they reached the door, making both Alia and Raven stopped once again. She signaled the two to just stay behind as she began to sneak her eyes inside.
Hindi siya nagkamali sa kaniyang hinala. Sinalubong siya ng isang nakatalikod na bulto. Hindi niya maaninag ang mukha ng babae ngunit ang uniporme nito ang nagpagulo sa kaniyang sistema. Katulad ito ng uniform nina Alia, nagsasabing pumapasok rin ang babae sa school na pinapasukan nina Raven.
The girl was roaming her eyes to the whole house… ito ang nakikita ni Kailra. Muli siyang nagtago sa pinto at hinarap sina Raven.
“What’s the status inside?” Raven asked, sounding like an NBI or SWAT in action.
Kailra looked to both of them. “May babae sa loob… same uniform… same school.”
Dagling napaisip si Alia dahil sa sinabi ni Kailra. Sa narinig niyang ito, isang babae ang mabilis na pumasok sa isip niya.
Nessine.
Napakapit si Kailra sa kaniyang bulsa at kinapa ang isang maliit na armas. “On the count of three,” she stated, gripping the small gun in her pocket. “One… two…”
“Three!” Raven shouted, surrounding the atmosphere in chaos.
“Don’t move!” Kailra pointed the gun. “Kaya kong pasabugin ang bungo mo!”
“Nessi—“ Natigilan si Alia sa kaniyang sasabihin nang tuluyang makita ang nakatalikod na babae. Naningkit ang kaniyang mga mata kasabay ng panlalaki nito nang mamukhaan kung sino ito. “Harriela…”
Unti-unting lumingon ang babae sa kanilang gawi kasabay ng pagkislap ng salamin nito sa pagtama ng kaunting liwanag mula rito.
“What happened here?” Harriela mumbled. Same old days, her voice was cold and with no touch of emotion.
“A-Anong ginagawa mo rito?” nagtatakang tanong ni Alia.
“Teka! You know her?” Kailra asked with disbelief.
Harriela slowly looked at the pointed gun. Walang anumang bahid ng takot sa kaniyang mukha. “I came here because I didn’t saw you at school. But I was shocked seeing this mess.”
Kumunot ang noo ni Alia sa kaniyang isip dahil sa sinabi ni Harriela. Nasabi nitong nagulat siya pero kung pagmamasdan, hindi siya kakikitaan ng kahit anong gulat o takot man lamang.
Alia looked at Kailra, eyes were in question. She was having those eyes, asking what to do and what to say. Those eyes were asking if she can tell the truth or she must make up everything.
Kailra impatiently nodded her head. After all, there was no escape. They were already caught because Harriela was now in doubt and she already saw the situation inside the house.
Kailra just surrender and lowered the gun. “Go.”
Sinimulang ikwento ni Alia ang lahat at hindi na nakakagulat, walang emosyon na tumango lamang si Harriela, nagsasabing naiintindihan niya at wala silang dapat problemahin. She can keep secrets after all. Her mouth was zipped, words were secured as if protecting a billions of dollars.
“To hide a secret is to think that there’s no secret at all.”
“What should we do now?” Raven asked, walking and observing the place.
Pare-pareho silang nakatayo at pinagmamasdan ang paligid. Their eyes were focused and in serious. Lahat sila ay determinado sa ginagawa nila at umaapaw ang kagustuhang mahanap ang taong nasa likod ng lahat ng pagyayari.
“We have to find clues,” Kailra response, crossing her arms.
All of them looked at each other, reading each and everyone’s mind. With no hesitation, they started investigating the house as they began to separate. Having their own specific and designated place, they began to find clues that would lead to an end… clues that will answer the mystery.
We’ll find you.
----