(A/N): Shout out naar @FloorDenOtter : Jep ik ga verder :)
Ik heb het alleen wat druk gehad en kwam om de een of andere rede niet verder rond halverwege het hoofdstuk.
Dus bij deze een nieuw hoofdstukje!
Veel leesplezier,
xx SweetLoveWriter
**************************************
De zon schijnt fel naar binnen op een van de weinige zonnige dagen van de eerste vakantiemaand. Layla heeft haar ramen openstaan en de gordijnen bollen ligt op in het zachte verkoelende briesje. Ze hoort beneden de deur tussen het woonhuis en The Leaky Cauldron dichtvallen, gevolgd door gelach in de gang. Neville en Lizzy waren naar Diagon Alley geweest om de beste bezem voor haar uit te zoeken. Ondanks dat ze officieel nog geen lid was van het team, kon Neville zijn geluk niet op dat zijn dochter zo dicht bij een selectie was. Niet lang daarna hoort Layla gestommel op de trap en een seconde later staat Lizzy in de deuropening, met in haar hand een flyer van een Starsweeper XXX, de nieuwste van de geïmporteerde bezems uit Amerika. Met een brede grijns om haar mond stapt Lizzy de kamer in, terwijl Layla de Lionfish Spines die ze net had verbrijzeld in haar cauldron gooit. Ze veegt het laatste beetje net van de stamper op het moment dat Lizzy op een kussen naast haar zusje neerploft en de flyer beter laat zien.
'Kijk Layla, deze heeft papa voor me besteld. De allerbeste. Ze zijn zo snel en gemakkelijk te besturen. En papa heeft beloofd dat Ginny me gaat trainen. Ginny Potter gaat mij trainen, Layla!'
Layla kijkt even snel op en dan weer naar de Cauldron. Ze leunt naar achteren en pakt haar zak Standard Ingredient, waar ze 2 delen van in haar vijzel doet, gevolgd door nog een snufje die ze met haar handen uit de zak haalt en in de vijzel stopt. Dan pakt ze de stamper op en begint de ingredienten kapot te stampen.
'Layla heb je me wel gehoord?'
Layla kijkt op naar Lizzy, die haar vol ongeduld aan staart, wachtend op de reactie die niet kwam. Voordat ze iets zegt, stopt ze echter met vijzelen en gooit 2,75 delen in haar cauldron. Ze pakt haar wand op en zwaait hem in een kalme, ronde beweging over de cauldron heen. Dan legt ze hem neer. Lizzy heeft de hele tijd zitten toekijken, maar heeft ondertussen een heel groot deel van haar enthousiasme verloren. Dan vliegt Layla haar plotseling om de nek en valt ze bijna achterover tegen de bedrand aan.
'Dat is echt geweldig Lizzy. Nu krijg je zeker een plek in het team volgend schooljaar.'
Lizzy begint te lachen, maar haar ogen lachen niet mee. Als Layla haar weer aankijkt, ziet die dat ook.
'Wat is er Lizzy?'
Ze valt even stil en Lizzy zegt ook niets, het enige wat ze doet, is kijken naar Layla's cauldron.
'Je voelt je toch niet gepasseerd voor een cauldron Herbicide?'
Lizzy haalt haar schouders op.
'Misschien een beetje.'
Layla kijkt haar zusje even aan, maar dan duwt ze haar zacht weg en schiet in de lach.
'Gekkie, dat is toch nergens voor nodig? Papa had gevraagd of ik meer Herbicide wilde maken voor het onkruid in de tuin, en als ik het nu niet even had afgemaakt, had ik weer opnieuw moeten beginnen.'
Lizzy's ogen zijn hard, alsof ze de Cauldron kan laten exploderen met haar blik.
'Dat betekent toch niet dat je me helemaal hoeft te negeren als ik hier in je kamer zit? Alsof ik er helemaal ben?'
Layla pakt de cauldron op en zet hem achter zich neer, zodat ze zelf tegenover Lizzy kan gaan zitten.
'Lizzy, kijk me aan.'
Lizzy blijft nog even wegkijken, maar voelt Layla's ogen die zich in haar hoofd branden en ze kijkt op.
'Het feit dat ik of wie dan ook even geen tijd voor je hebben als jij er bent, omdat ze met iets bezig zijn wat tijdgebonden is, zoals het brouwen van Potions, betekend niet dat ze niet heel veel van je houden en je zo snel mogelijk al hun onverdeelde aandacht willen geven.'
Lizzy blijft strak voor zich uitstaren, Layla pakt de handen van haar zusje stevig vast.
'Hoor je me Lizzy? Ik zou je nooit expres negeren, nooit.'
Lizzy knikt naar de vloer, maar geloofd Layla nog niet helemaal. Die komt overeind en loopt naar haar plank met haar Potions. Daar pakt ze een klein flesje met het label Feix Felicis en draait ze zich weer om.
'Weet je dit nog?'
Lizzy kijkt op en ziet het flesje in Layla's hand, terwijl die langzaam naar Lizzy toe loopt en naast haar op de grond gaat zitten. Lizzy knikt opnieuw, maar kijkt nu haar zus verbaasd aan.
'Je zei dat het niets deed, maar dat kan toch niet?'
Layla begint te glimlachen.
'Als je het recept van Feix Felicis bekijkt, zie je dat alles wat erop staat nutteloos is en allemaal ingredienten zijn die iedere muggle ook kan krijgen.'
Ze draait het flesje een keer om, waardoor het bladgoud door het water begint te dwarrelen alsof het een schudbol met sneeuw is. Of een schudbol zoals naast Layla's bed stond, met een draak die rondjes vliegt door de bol terwijl van kleur veranderende vlammetjes naar beneden vallen.
'Alles van het recept zit hierin Lizzy, maar het doet helemaal niets behalve iemand iets meer zelfvertrouwen geven zodat ze meer durven.'
Ze buigt zich naar Lizzy toe.
'Maar zodra je het geheim weet, hoef je het nooit meer te gebruiken.'
Lizzy kijkt bewonderend naar de gouden vlokjes die door het water dwarrelen. Ze hoorde Layla wel, maar haar oog werd aangetrokken door het flesje. Zelfvertrouwen in een flesje, of eerder, de belofte van meer zelfvertrouwen wat al in haar zat.
'Weet je waarom ik dit er weer bij pak Lizzy?'
Nu kijkt Lizzy pas op naar haar zus, die haar serieus aankijkt. Dan schudt het meisje haar hoofd. Layla draait zich weg van Lizzy en leunt met haar rug tegen haar bed aan, starend naar het flesje in haar hand.
'Je denkt dat je mij nodig hebt om voor jezelf op te kunnen komen. Maar ik hoop, dat nu je dit weet, je ook begrijpt dat jij veel sterker bent dan je ooit denkt.'
Ze kijkt met alleen haar ogen naar Lizzy.
'Jij hebt mij en papa helemaal nodig. Als je heel eerlijk bent, weet jij precies wat je wil. En ook al zal het ooit moeilijk zijn, jij kan alles.'
Ze keert haar ogen weer terug naar het flesje.
'En als je het echt niet meer weet, dan ben ik er altijd. Ook al ben ik niet altijd dichtbij.'
Lizzy kijkt Layla verbaasd aan.
'Waarom zou je zoiets zeggen Layla? Waar zou je naartoe gaan? En wat heeft die Felix Felicis ermee te maken?'
Layla blijft naar het flesje staren. Het was alweer een maand sinds ze Scorpius voor het laatst had gezien toen de Hogwarts Express hen op Platform 9 ¾ afzette. Ze had veel nagedacht, over alles wat er de afgelopen tijd was gebeurd. Ze was eruit, ze moest eindelijk weten waarom ze zich nergens echt thuis voelde. Telkens had ze het op een lager pitje gezet. Voor haar vrienden, haar zusje, haar school. De ruzie met Scorpius was het begin geweest, maar nu had ze het beeld duidelijk in haar hoofd.
'Ik moet mijn moeder vinden. Mijn echte moeder, Lizzy. Zodat ik eindelijk begrijp waarom ik ben wie ik ben. En er is niemand meer die me tegen kan houden of me kan vertellen dat ik fout zit. Wie me in de weg staat duw ik aan de kant. Ik wil de waarheid weten, nu meer dan ooit.'
Ze kijkt een stomverbaasde Lizzy met betraande ogen aan.
'Zodat ik me eindelijk ook echt zo sterk kan voelen als mijn kleine zusje, en niet meer hoef te doen alsof.'
Albus' gezicht is gefocust op het schaakspel voor zich. In het bijzonder zijn zijn ogen gericht op de koningin halverwege het bord. Niet omdat ze per se op een dreigende positie stond, maar omdat de zwarte koningin hem altijd deed denken aan Layla.
'Albus, waar zit je met je hoofd?'
Albus' gezicht schiet omhoog en hij kijkt in het glimlachende gezicht van zijn vader, die de schaakstukken niet veel aandacht meer geeft, maar meer oog heeft voor zijn zoon. Het avondrood schijnt door de ramen de bibliotheek in en de lampen aan het plafond had Harry net aangedaan voordat hij en Albus hun schaakspel van voor het eten af kwamen maken. De afgeslagen magische stukken lagen door de pauze niet meer in stukken naast het bord, wat in Harry's jeugd nog wel gebeurde toen de stukken ondanks dat ze magisch waren, verder nog niet veel deden. In zijn huidige set, waren de schaakstukken beweeglijker en liepen echt over het bord heen en maakten ze meer geluid dan vroeger. Voordat hij de deur van de bibliotheek had gesloten had Albus nog net de groepjes kleinere schaakstukken in de vorm van verpleegstertjes in het wit en zwart waren uit de zijkant van het bord zien rennen. Nu zaten alle uitgeschakelde stukken met kleine mitella's, nekbanden gipsen beentjes in een assortiment van stoeltjes, terwijl een paar stukken over de rand meekijken naar het vervolg van het spel, wat nu stillag, tot hun ongenoegen.
'Sorry vader, was het mijn zet weer?'
Harry knikt, maar voordat Albus zijn aandacht weer verlegd naar de schaakstukken op het bord onder het toeziend oog van de toeschouwers, trekt de vader weer de aandacht van zijn zoon.
'Je hebt zeker drie minuten naar mijn koningin zitten staren, het valt me nog van haar mee dat ze nog geen commentaar begon te geven.'
Albus voelt zijn wangen warm worden en kijkt onvrijwillig weer naar de zwarte koningin.
'Doet ze je aan iemand denken?'
Zonder op te kijken knikt Albus. Het scheelde hem niet dat zijn vader het wist, hij had het nu toch al opgemerkt en had al meer geraden dan hij ooit voor mogelijk had gehouden. Harry leunt naar achteren met een grijns op zijn gezicht en vouwt zijn armen over elkaar.
'Een leuk meisje?'
Albus knikt opnieuw.
'Waarom schaam je je dan voor haar?'
Albus kijkt voor het eerst met een schuin oog op en ziet hij zijn vader zitten. Zijn vingers zoeken naar iets wat hem kan afleiden en vinden een in een uitgebreid verband gedraaide pion, die hij tussen zijn vingers begint te rollen.
'Ik schaam me niet...'
Harry blijft naar achteren leunen, maar ondertussen is hij een en al oor. Hij begreep zijn zoon wel, dat hij onzeker was. Hij kende dat gevoel maar al te goed van toen hij net zo oud was. Dan tilt Albus zijn hele gezicht op en kijkt recht naar het gezicht met het nog altijd ontembare haar wat hij al zijn hele leven kende.
'Ik weet gewoon dat zij niet hetzelfde voor mij voelt als ik voor haar, en dat is soms wel moeilijk.'
Harry's glimlach vervaagd en hij leunt wat meer naar voren.
'Mag ik weten over wie het gaat, Albus?'
Albus wil weer naar beneden kijken als zijn vader dichterbij komt, maar iets in de groene ogen dwingt hem om te blijven kijken. Dan knikt hij.
'Layla'
Harry's glimlach verschijnt weer, iets wat Albus absoluut niet kan waarderen. Waarom begon zijn vader nu te glimlachen? Wat was er zo grappig aan het feit dat Layla hem niet als meer zag als een vriend? Waarom zou dat zo grappig zijn?
'Heb je haar al ooit gezegd dat je haar leuker vindt dan alleen een vriendin?'
De vraag slaat Albus even uit het veld. Dan gaat hij in zijn hoofd alle gesprekken die hij ooit met Layla had gehad na. Elke keer dat hij in haar ogen bleef staren, haar lach in zijn oren klonk. Zelfs het geklik van haar hakken op de grond of hoe ze speelde met haar haren tijdens de les.
'Nooit.'
Harry's glimlach wordt breder en hij leunt over het schaakspel heen om nog dichter bij het gezicht van zijn jongste zoon te komen.
'Zeg het haar dan. Wees eerlijk. En je kent haar goed genoeg om te weten dat ze je nooit zal laten vallen of expres zou kwetsen, toch?'
Albus laat de woorden even bezinken, maar dan begint hij langzaam te knikken. Zijn vader had gelijk. Als hij het zou zeggen, was het er tenminste uit. Layla zou hem nooit kwetsen, zelfs niet als ze niet hetzelfde voelde voor hem als hij voor haar. Hij moest het haar zeggen, dat was hij haar verschuldigd als vriend. Harry leunt weer tegen de rug van zijn stoel aan en na een korte blikwisseling buigt Albus zich weer over het schaakbord, nu op zijn beurt met een glimlach om zijn mond. Zacht gejuich klinkt vanaf de zijlijn als Albus, eindelijk, een schaakstuk verplaatst en het spel na minuten van wachten weer wordt voortgezet.