Chapter 33- I'm
Written by yeexizx
Kimmy's POV
Nananabik na akong makapunta muli sa Explodery Kingdom, kung saan kami nagkakilala ng pinakamamahal kong si Kian.
Kailan kaya ulit ako makakapunta doon?
Hindi ko pa pala nababanggit na magkapatid kami ni Coldy, I'm his stepsister.
Nagka-anak kasi si Mommy Thunderea at si Haring Blasty pero hindi naman iyon ikinagalit ni Reyna Firey dahil p'wedeng mag-asawa ng dalawa o higit noon pang kapanahunan nila, ngayong panahon ay ipinagbabawal na rin iyon sa aming kultura.
Napangiti na lamang ako nang maalala ko kung paano kami nagkakakilala ni Kian noong bata pa lamang kaming dalawa.
Flashback:
Kasalukuyan akong pangiti-ngiti sa kawalan dahil napag-alaman kong ngayon ko na makikilala ang lalaking papakasalan ko sa hinaharap na taga ibang kaharian.
Ilang taon na kaya siya? Sana'y malapit lamang ang aming edad sa isa't isa...
Bumukas naman ang pinto sa aking kwarto at inuluwa nito si Mommy kaya napabalikwas ako ng higa. "Kimmy, Kian is here..." nakangiting sinabi nito sa'kin. Napangiti naman ako ng malawak.
Wala pang ano-ano'y tumakbo na kaagad ako palabas sa k'warto ko habang dala-dala ko ang teddy bear na pinangalanan kong Polly. Pagkababa ko, bumungad sa'kin ang isang g'wapong batang lalaki na may matangos na ilong, mapupungay na mata, makapal na kilay, at kulay-rosas na labi.
Sinuri ko naman ang kan'yang suot, siya ay galing sa Machinery Kingdom.
"He's the prince of Machinery Kingdom..." bulong ko sa'king sarili.
Kaming dalawa lamang ang naiwan dito sa sala, marahil ay nagluluto si Mommy ng aming kakainin sa hapon.
"Hi?" naiilang niyang bati sa'kin habang kumakamot pa sa kan'yang ulo.
Sumilay naman ang ngiti sa labi ko. "Hellooo!!!"
Bata pa kaming dalawa, I think we're just seven years old.
"Ilang taon kana, Kimmy?"
Kumunot naman ang batang ako. "How did you know my name?"
"Mommy Goldea and Daddy Bronzeo told me." aniya.
"Oh... I'm just seven years old."
Yes, aaminin ko... Una palang kaming nagkakilala ay nagustuhan ko na siya kaagad without any reasons. I just like his attitude, the way he respected me was rare.
"I'm seven also!" sigaw niya.
Naalimpungatan kaming dalawa nang sumigaw si Mommy. "Kimmy! Kian! Come here first and go eat these snacks I have prepared!" tumakbo naman kami sa kinaroroonan ni Mommy. Amoy na amoy ko na kaagad ang mabangong paborito kong pagkain.
"Oh! This is my favorite snacks! Tuna sandwich and lychee juice." natutuwa kong ani kay Kian.
Kumuha naman ako ng isang sandwich at nginuya ito, nag-aalinlangan namang kumuha si Kian ngunit hindi kalaunan ay kumuha na rin s'ya marahil sa inggit.
Tinikman na niya ito at napanganga nalang sa kawalan. "How could this snack really taste good? Tastes great."
"Thank you, Kian. But, did you already know why you're here?"
Nagkibit-balikat na lamang Si Kian at umiling iling, "Not really, Tita Thundrea. But, may I ask if what am I doing here?"
"Nasabi na ba sayo nina Bronzeo at Goldea na may arrange marriage kayo ni Kimmy?" seryosong tanong ni Mommy sa kaniya na nagpagulat sa kaniya. Hindi na ako na-apektuhan dahil pinaalam na ni Mommy sa'kin ng maaga.
Umiling-iling na lamang s'ya, "Mommy and Daddy haven't told me yet about that arrange marriage. They just told me that I'm going to the Kingdom of Explodery and I must find a girl named Kimmy. Daddy Bronzeo is the one brought me here." ma-awtoridad na usal ni Kian habang ngumunguya ng sandwich.
"Oh, I see... Uhh... The both of you has a power, a power that makes you both connected. Ang kapangyarihan mo ay teknolohiya. Try to open your hands and focus, isipin mong makakagawa ka ng bagay gamit ang kapangyarihan mo." pormal na utos ni Mommy.
Tama ba ang narinig ko? May powers kami ni Kian? Paano?
Nag-focus naman si Kian at unti-onting ipinikit ang mata niya, nakita ko namang umilaw ang palad niya na nagpakurap sa'kin ng ilang beses.
Is this really true? Am I just daydreaming?
"K-Kian..." nauutal kong bulong ko sa kan'ya.
Lumipas ang isang minuto'y dumilat na siya at nakita ko ang mata niyang nagbago ng kulay.
Ang mata niya'y naging purong kulay-abo.
"You did it correctly Kian! I am so proud of you!" natutuwang sambit ni Mommy sa kaniya.
Napabalikwas naman siya ng upo nang makita ang ginawa niyang espada na kulay-ginto.
"W-Wow, I didn't expect this..." nauutal nitong saad sa sarili niya.
"Ikaw naman, anak... You're my daughter, parehas tayo ng kapangyarihan. Subukan mong magpokus ng maigi at isipin na may thunder o malakas na enerhiya ang dadaloy sa katawan mo. Subukan mong ilabas 'yon sa hintuturo o sa kamay mo." pursigidong pagtuturo sa'kin ni Mommy.
Inisip ko na mayroong enerhiya na dadaloy sa katawan ko, isang minuto na ang nakalipas ngunit wala pa ding nalabas na kapangyarihan sa kamay ko, napakunot naman kaming tatlo. Lumipas ang tatlongpung segundo ay naramdaman kong may ground akong nararamdaman sa aking katawan at kamay.
Palakas ng palakas ang ground hanggang mapatayo nalang ako sa hapdi, sunod namang tumayo si Kian at Mommy
Nakita ko na may electricity ang bumungad sa kanila mula sa kamay ko.
"You did it, Kimmy! I'm so proud of you, my baby girl!" nakangiting sigaw ni Mommy sa akin.
Ngumiti na lang ako sa kawalan, napakaswerte ko kahit papaano. Mayroon akong mapagmahal na ina at ama, kahit hindi ko talaga tunay na ama si Daddy, minahal niya ako higit pa sa buhay niya. I'm so lucky to have them in my life.
Halos araw-araw kaming nag-bobonding ni Kian, walang oras na hindi siya pumunta dito sa kaharian namin. Nakakataba lang ng puso na may kaibigan akong hinahanap-hanap ako sa bawat oras.
Lumipas ang mga araw, buwan, at taon. Aalis na ang pinakamamahal kong lalaki, ang lalaking iminulat ako sa masaklap na reyalidad na mundo.
Ngunit, mawawala na lang iyon bigla-bigla dahil sa paglisan niya...
Niyakap niya ako ng bahagya na parang wala ng bukas, niyakap ko din siya pabalik habang tumutulo ang luha ng palihim.
"Babalik ako, Kimmy! Wag kanang umiyak!" pagpapatahan niya sa'kin.
"B-Babalik ka ha..."
"Oo naman! Wala namang dahilan para hindi ako bumalik." nakangiti nitong sabi sa'kin.
"Talaga lang ha?" nakangiti kong tugon rito habang pinupunasan ang mga luhang napatak sa mata ko.
"Promise, Kimmy."
"Mahal kita, Kian!" wala sa sarili kong sigaw rito.
"Mahal din naman kita, Kimmy... Don't cry na ha?"
"Hindi naman ako umiiyak e'! Malakas kaya 'to!"
"Dapat lang! Mawawala na ang superhero ng buhay mo!" masigla nitong sambit kahit na pumipiyok-piyok na.
"Mamimiss kita, Kian." malungkot kong usal rito.
Tumawa naman siya. "Ako din naman, Kimmy e'! Mamimiss natin ang isa't isa."
"Basta... Gusto ko, pag nagkita tayo ulit... Gusto ko ganito pa rin tayo kakulit." emosyonal kong sambit.
"S'yempre naman, aalis lang ako pero hindi mawawala 'yon!"
"Oh Kian... Nand'yan kalang pala... Hinahanap ka na ni Haring Bronzeo, aalis na daw kayo papunta sa paaralan na pag-aaralan mo." pagsulpot ni Mommy sa tabi namin.
"Sige na, Kimmy... Aalis na ako ha?" malungkot nitong pagpapaalam.
"Sige, mag-iingat ka 'don ha? 'Wag mo 'kong ipagpapalit!"
"Oo naman, ikaw pa rin... Hanggang sa pagtanda ko." malambing nitong tugon.
"Paalam, Kimmy..." huling katagang sinabi niya bago ako tinalikuran.
Lumuha muli ako ng marahan habang pinapanood siyang lumalayo mula sa akin. Halos madurog ang buong sistema ko sa nararanasan ko.
Lumipas ang mga buwan at taon, ngunit wala pa ding Kian na bumubungad sa araw-araw kong paggising. Nakakawalang gana gumising kung wala ding Kian ang bubungad sa umaga ko kumpara noon.
Hinding-hindi ko makakalimutan si Kian, ang lalaking minahal ko noong labing-isang gulang pa lamang ako. Ilang taon ko siyang hinintay, ilang taon din akong umasa na babalik siya...
Labing-pitong taong gulang na ako bukas, ngunit sa bawat kaarawan ko ay walang ganap na masaya ako. Hinahanap-hanap ko pa din ang presensya ni Kian.
Kinabukasan, maaga akong nagising kahit hindi espesyal para sa akin ang araw. Labing-pitong taon na ako ngayon, sawang-sawa na maghintay ang lalaking minahal ko noon. Tanging milagro na lamang siguro ang magdadala kay Kian rito. Imposibleng maalala niya pa ako, imposible.
Habang lumalaki ako, nararamdaman ko naman ang lakas ko, ramdam ko ang lakas ng isang prinsesa sa kaloob-looban ko.
"Happy 17th birthday anak ko, dalaga ka na..." natatawang bati sa'kin ni Mommy.
Unti-onti na din akong sumuko sa pagbabalik ng mahal ko, pagod na akong maghintay. Pagod na akong umasang may pag-asa pang makita ko siya.
"Uhh, thanks Mom..." malamig kong pagpapasalamat kay Mommy.
"Uhh, anak?"
Napadako naman ang tingin ko kay Mommy. "Why, Mom?"
"We have a special gift for you..." nakangiting sambit ni Mommy na nagpakunot-noo sa'kin.
"What's that?" kunot-noo kong tanong rito.
"U-Uhh, I hope you'll like it... Hindi ito materyal na bagay, o tungkol sa kapangyarihan o posisyon. This is all about the man you loved the past few years, makikita mo na siya, anak..." nakangiting ani Mommy sa'kin na nakapagpatibok ng puso ko.
"Anak, ipapasok ka namin sa paaralan kung saan pumasok si Kian noon. Alam kong nandoon pa din siya." sabay ani Daddy.
"Mom and Dad, ilang beses ko na ba sasabihin sa inyo na sawang-sawa na ako sa paghihintay sa kan'ya? You see, I'm mad at him. Galit ako sa kan'ya, so bakit ko pa kailangang mag-aral do'n?" napaiwas naman ako ng tingin.
"Kimmy, hindi si Kian ang dahilan kung bakit doon ka mag-aaral... We want you to expert your power, para hindi ka na mahirapan pang kontrolin ito." mahinahong sinabi ni Mommy.
"There's a lot of thunder teachers out there, bakit ko pa kailangan lumayo Mom!?"
"You have two powers, kung thunder lamang ang kapangyarihan mo ay dito ka nalang namin pag-aaralin, as if namang gusto naming mapalayo ka sa'min... Ayaw din namin 'yon, but we don't have any choice kung hindi pag-aralin ka sa Arteya Kingdom." pagpapaliwanag ni Daddy.
"Uhh, Dad... Wala bang electricity teacher o user man lang dito?" nakakunot-noo kong tanong rito.
"Ang kapangyarihan mo ay hindi pang-karaniwan katulad ng kapangyarihan namin ng Mommy mo. Mostly, ang mga Bathala ang naghahasa sa mga nilalang na may dalawang kapangyarihan o higit pa. Matagal nang walang Bathalang nalabas sa mundo natin, anak." pagpapaliwanag ni Daddy at tango na lamang ang nairesponde ko.
"Kailangan mo nang umalis ngayon, Kimmy. Naka-impake na lahat ng gamit mo, anak. Gusto mo man o hindi..." pahabol na saad ni Mommy.
Lumabas naman ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan. "Bye, Mom and Dad... I'll miss the both of you." dinambahan ko naman sila ng yakap.
"We will miss you too, anak ko." sabay nilang tugon habang nakayakap sa'kin.
Lumipas ang mga oras sa byahe, inaalala ko pa din ang madaling pamamaalam ko kina ina at ama. Napatulo nalang ang luha ko sa kawalan. Hindi ko inaasahan na ganu'n lang kadali akong mawawalay sa kanila.
"Prinsesa, nandito na tayo sa Arteya Academy." rinig kong usal ng kawal na nagpapatakbo ng pegasus.
Bumababa na ako at nakita ang kulay gintong gate na sa tingin ko ay anh entrance door ng mga estudyanteng napasok rito. Ang daming bulong-bulungan tungkol sa'kin na kesyo maganda at malakas ako. Hindi ko inaasahan na ganito ang bubungad sa'kin sa paaralan na 'to. Buong buhay ko kasi, wala akong naging kaibigan. Lagi lang akong nasa palasyo at nagmumuni-muni. Napakaboring ng buhay ko dito sa mundo.
Pumunta na ako sa Headmaster Office upang alamin ang seksyon ko. Bumungad agad ang mukha ni Headmaster. Napabalikwas naman siya ng makita ako.
"Welcome to Arteya Kingdom, Princess Kimmy." pagbati niya sa'kin.
Ngumiti ako ng marahan, "Thank you."
"You are from what kingdom again?"
"Explodery Kingdom." tipid kong sagot.
"U-Uhh... Basically, ang dorm mo ay nasa building ng mga Royalties. Enjoy, Princess Kimmy."
"Ikaw nalang ang kulang sa kanila, hurry up." pasunod niyang sinabi.
"Okay..." malamig kong sagot rito.
Pumunta na ako ngayon habang nakasuot ng damit at korona na sumisimbolo na isa akong prinsesa na galing pa sa ibang kaharian. Madami pa ding mga matang nakatitig sa'kin. Ang iba ay binabati ako para makapagbigay galang.
Nakita ko naman ang sign na nandito na ako sa room ng mga Royalties. Walang ano-ano'y pumasok na ako, napatitig lang sila sakin at unti-onting namuo ang mga ngiti nila.
Unang napadako ang mga mata ko sa lalaking minahal at hinintay ko ng sampung taon, ang lalaking hindi man lang tinupad ang pangako niyang babalikan ako...
Hindi ako galit sa kan'ya, marahil may namumuong sama ng loob sa puso ko dahil nasasaktan ako sa pagsira niya ng tiwala ko sa kan'ya.
Umaasa ako palagi na sana ay dumating o kahit man lang dumalaw siya ng isang beses. Pero wala, walang bumungad na Kian sa harap ko noong nasa Explodery Kingdom pa lamang ako. Sa bawat kaarawan na nangyayari sa buhay ko, siya lamang ang gusto kong regalo. Sa bawat paghipan ko ng mga kandila, siya lang ang tanging lalaking hinihililing ko.
"Welcome!" pagbati nila sa'kin ngunit hindi ko pinansin 'yon.
Lumipas ang mga araw, naging mas malapit kami ng mga Royalties. Masasabi kong mababait sila dahil kahit anong ugaling ipinapakita ko sa kanila, tinatanggap nila 'yon. Maliban kay Kian, nagmamakaawa lang siyang mapatawad ko siya. Pero hinding-hindi ko siya mapapatawad.
End of Flashback
Napabalikwas ako ng may pumatak na luha sa'king mata. Kahit matagal na lahat ng pangyayari ay mas'yado pa ding sariwa lahat ng mga alaala namin. Ang mga alaalang ayaw ko nang maalala pa, masasaktan lang ako.
"Ang sabi ko, huwag ka nang iiyak 'di ba? Oh, panyo... Wipe your tears."
Nagulat ako ng may nag-abot sa'kin ng panyo, kaagad ko namang pinunasan ang mga luhang kanina pa natulo.
"U-Uhh, h-hindi na... Hindi ako u-umiiyak, n-napuwing lang a-ako." nauutal kong pagpapalusot at marahang yumuko.
"Napuwing? Kaya pala tuloy-tuloy ang pagbagsak ng luha mo. Care to share your problem?" nakangiti nitong usal sa'kin.
Paano ko masasabi sa'yo kung ikaw mismo ang problema ko?
Mapait naman ang ngumiti. "Nothing. May naalala lang, 'wag mo na akong alalahanin."
"Alam kong meron. Hindi ka iiyak ng walang dahilan, Kimmy. I know you..." aniya.
"Sabihin mo lang kung anong p'wede kong gawin para patahanin ka. You know... I'm worried." malambing nitong saad.
I shook my head. "No need."
"Damn, Kimmy..." he cursed.
"Why? Why are you acting like that?"
"Can't you understand? That... Seeing you in that situation is the most painful view I've ever seen!" sigaw niya habang nangingilid ang luha.
"Kian..." halos mamaos ang boses ko.
"And did you know the worst thing?"
"A-Ano?" nauutal kong tanong.
Nanghihina ako... Lahat ng parte ng katawan ko'y nanghihina.
"The worst thing is I don't even know how to help you out to get over it!" sigaw nito.
"Kian..." muli kong tawag sa kan'ya.
"I'm your superhero right? But I'm useless."
"You're not. Please, Kian..." pagmamakaawa ko rito.
"It hurts me to see you in this way. How I wish I could take away your pain..."
"But, I can't... Bullshit!" emosyonal nitong ani.
"Kian, can you please stop?" pagsusumamo ko rito.
"How can I stop if I gave you a lot of pains!?" namimiyok niyang sigaw.
"N-No, Kian... It's not your fault." naiiyak kong tugon ko.
"Kasalanan ko 'to. It's my fault because I gave you a lot of tears, binigyan kita ng sakit na hindi naman talaga karapa't dapat para sa dilag na tulad mo! Putangina!"
See? My bullshit life, gulong-gulo na ako.
Ang paglayo... Ayun ang gusto kong makamtam sa kan'ya.
-
The Lost Princess. Chapter 33. Fantasy.