The Lost Princess

Kabanata XX - Chapter 20

Chapter 20- Brother
Written by yeexizx

Charlie's POV

Nakaramdam naman ako ng inis nang hilain ako ni Coldy papalayo doon sa g'wapong lalaki na nabangga ko.

"Bakit mo ba ako hinila palayo?" naiinis kong usal.

"Tss, you're putting yourself on danger." malamig niyang tugon sa'kin.

"Bakit ako mapapahamak? Nakikipagkilala lang naman ako. You're too exaggerated." malamig kong saad sa kaniya.

"At sino ka para pakialaman kung kanino dapat ako makikipagkilala?" ani ko.

Napabalik ako sa sarili ko nang makita ko ang lungkot sa mga mata nito. Bakit ko ba 'yon nasabi!? He's probably hurt.

Hindi niya na pinansin ang sinabi ko at mas piniling maglakad palayo. I'm too curious kung bakit niya 'yon ginawa. Hindi niya 'yon gagawin kung walang dahilan.

Ano bang pinupunto mo, Coldy? I can't understand you anymore...




Coldy's POV

I just chose to stay away and leave her because I couldn't give her an answer that will calm her down, even though I am not sure kung anong isasagot ko. But I fucking hurt because of what she said.

Why doesn't she understand that she's putting herself on danger!? Damn.

He's Cody, my brother.

I am very angry with him because I know that he killed my girl for no fucking reason.

I know she killed Hazel. It was impossible for Inang to not beat the Darkenians na susugod sa kanila without Cody.

Are you really dead Hazel?

Who are you really?

Who are you? My love?

Many questions were bothering me, I knew it wasn't the Darkenians, it was my fucking brother who killed Hazel.

"Kuya Cody, where are you going?" I asked.

"May pupuntahan lang ako, mag-iingat ka rito." he replied to me and left our little home.

I can't help but to follow him because he always tells me everything kung saan siya pupunta. I'm confused.

I also found out that Darkenians killed Hazel. I could not help but to harbor hatred against Darkenians. I want a revenge. A fucking revenge.

But why? Why her? She is just a human being...

I was just following Kuya Cody and ended up in a black palace. Ito ang kuta ng mga Darkenians, kung hindi ako nagkakamali.

What are you doing here, Kuya Cody?

"Tagumpay akong patayin ang babaeng mahal ng aking kapatid, ama." my brother's cold response.

I'm his only brother, is he referring to Hazel?

"Magaling, anak ko. Sa tamang panahon, ang hindi mo namang totoong kapatid ang papatayin mo." response of the king of the Darkenians na nagpabagsak ng mundo ko.

I'm not your brother?

"Sa pagbabalik ng nawawalang prinsesa, saka mo ito papatayin. Sa ngayon, magpalakas ka lang at mag ensayo upang mas lalo kapang lumakas, anak." the king replied and laughed like a demon.

Are you a traitor, Kuya Cody?

Simula noon, lumayo na ang loob ko sa kan'ya. Doon din nagsimula ang pagiging malamig ng buong pagkatao ko.

Why? Why did you do that when you have nothing to gain?

End of Flashback

Charlie's POV

Na-wiwirduhan ako sa mga nagdaang araw, pati ang mga nilalang rito ay nagiging wirdo na din sa hindi ko malamang dahilan. Katulad ni Coldy na bigla nalang mangingialam sa buhay ko. Tss.

"Charlieee!" sigaw ni Divina sa'kin at pumasok sa kwarto ko.

Napabalikwas naman ako. "Why?" kunot-noo kong tanong rito.

"May seal guardians summoner tayo bukas, maghanda ka. Alam kong alanganin pero may tiwala naman ako sa'yo! Ikaw pa!" sigaw niya at ngumiti.

"Okay, maghahanda lang ako. Doon ka na sa kabilang k'warto! Alis!" sigaw ko rito at humalakhak.

"You should rest, madaming events bukas." huling katagang binitawan niya bago naglaho.

Hinanda ko naman ang susuootin ko para bukas at nagdasal na rin upang ako'y gabayan ni Bathala bukas para sa sinasabing seal guardian summoner ni Divina.

Ito na ba ang pangyayaring papalabasin ng mga estudyanye ang kanilang guardians?

Whatever. I can handle that.

Pinatay ko na ang ilaw at humiga na sa aking kama. Ipinikit ko na rin ang mga mata ko. Dumilim na ang paningin ko, hudyat na ako'y nakatulog na.

-
Nasaan ako?

Nagising nanaman ako sa maliwanag na lugar na hindi ko alam kung ano ang tawag, puro puti lamang ang aking nakikita.

"Charlie..." tawag sa'kin ng isang nilalang.

Lumingon ako sa likod ko dahil doon nanggagaling ang tunog. Na-mukhaan ko naman ang babaeng tumawag sa'kin, napangiti naman ako.

"Valentina!" tawag ko sa kan'ya nang ngiti sa labi. Niyapos ko naman siya.

"Mahal na prinsesa, nandito ka sapagkat ngayon mo papalabasin ang iyong mga guardians." nakangiting saad niya at napatango ako.

"Lahat? Marami sila?" kunot-noo kong tanong rito.

"Oo, labing-isa lahat ng guardians mo. Ang mga Royalties ay meron din nito at kagaya ng sa'yo ngunit mas makapangyarihan at mas marami ang iyo, Prinsesa Charlotte." aniya.

Kumunot naman ang noo ko. "Paano ko ito ilalabas?"

Ngumiti naman siya. "Ika'y mag pokus lamang at huwag mag-isip-isip ng kung ano-ano."

"Isipin mo ang pinakamagandang nangyari sa iyo..." nakangiting usal nito.

Inisip ko naman ang magagandang bagay na nangyari sa'kin. Ang pagkakaroon ng mga kaibigan at sila ang dahilan kung bakit natanggal ang lamig at bigat sa puso ko, ngunit nagtira pa rin ako ng kahit kaunti upang hindi malinlang ng sino man.

Sunod ang mga alaala namin ni Inang Tamara na naibaon ko sa aking puso't isipan. Napainda nalang ako dahil sa sakit nagmumula sa ulo ko, unti-onting nawala ang sakit at napalitan ito ng isang imahe ng lalaking kilalang-kilala ko at ako.

"Hazel?" tawag nito, lumingon naman ako sa gawi niya't lumapit ng bahagya.

"I wish, you would be going to believe me and I hope you don't think I'm not serious." pasunod niyang usal na ikinakunot ng noo ko.

"H-Hazel, I love you so much. When we first met, but I know it's forbidden because it's too dangerous for you. I have something to give you that I hope you don't forget. Please don't lose it because this necklace contains my love and... I'll not going to forget you. I love you." aniya na ikinalungkot ko.

Ibinigay niya sa'kin ang kwintas na diyemante na hugis puso at may nakalagay na letrang "H".

"Mahal din kita, huwag kang mag-alala. Huwag ka ding mangamba sapagkat lagi ka lamang nandito sa puso't isip ko. Mahal na mahal din kita." marahan kong sambit at niyakap siya ng mahigpit.

Hindi niya napigilan na halikan ako, nabigla ako sa kan'yang ginawa ngunit ang hindi niya inaasahan ay ang pagtugon ko sa kan'yang mga halik.

"Goodbye." huli niyang binitawan na kataga bago siya naglaho.

Alam kong nasaktan siya dahil nakita niya mismo sa mga mata ko ang luha at ang kalungkutan pati na rin sa mukha ko.

Napabalik ako sa aking reyalidad nang yugyugin ako ni Valentina, bumungad sa'kin ang nag-aalala nitong mukha.

Bakit siya?

Bakit ikaw, Coldy?

Sino ka ba talaga?

Kaano-ano ba kita?

Konektado ba tayong dalawa?

Bakit may nakalipas na nangyari sa'tin na hindi ko matandaan?

Bakit wala akong matandaan kahit isa sa nakaraan nating dalawa?

-
The Lost Princess. Chapter 20. Fantasy.