4 μήνες αργότερα...
Κλείνω τα μάτια και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Πάλι φωνάζει. Ξανά και ξανά και ξανά. Δεν το σταματάει ποτέ. Όλα τον ενοχλούν, όλα τον πειράζουν, όλα τον οδηγούν στην τρέλα. Από τότε που βγήκε από το νοσοκομείο είναι τόσο κλειστός στον εαυτό του που κανείς δεν ξέρει γιατί αντιδρά έτσι συνεχώς.
Και αλήθεια με πονάει. Με πονάει που δεν μου μιλάει. Κάθε φορά που προσπαθώ να τον πλησιάσω, με σπρώχνει από κοντά του και δεν μου μιλάει. Οι μόνες φορές που ακούω την φωνή του είναι όταν φωνάζει στους γύρω του για τα πάντα μέσα στο σπίτι. Την μια τον ενοχλεί ο καναπές, την άλλη η σούπα που δεν έχει πολύ αλάτι. Άμα βρίσκομαι κοντά του, δεν μιλάει καν. Τίποτα. Τσιμουδιά.
Ένα δάκρυ κυλά στο μάγουλο μου και το καθαρίζω αμέσως. Φτιάχνω καλύτερα την ζακέτα μου και αναστενάζω, ακουμπώντας το χέρι στην κοιλιά μου. Το μωρό μου έχει αρχίσει να μεγαλώνει και στεναχωριέμαι, διότι έχουν υπάρξει επιπλοκές εξαιτίας του άγχους μου. Δεν μπορώ να πάω σε γιατρό επειδή ο Άντι-Κρίστιαν μου είπε να μην βγάλω στην φόρα το γεγονός ότι είμαι... δαίμονας. Αηδιάζω με τον εαυτό μου μόνο που το σκέφτομαι.
Ο Μπράιαν φωνάζει ξανά κάτι στα ρώσικα και κάτι ακούγεται να σπάει. Σφίγγω τα μάτια μου περισσότερο και προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Τον φοβάμαι. Έχει γίνει τόσο κρύος και απόμακρος-δεν ξέρω τι είναι ικανός να κάνει. Με μισεί; Με αγαπάει ακόμη; Τον νοιάζει που είμαι έγκυος; Το ξέρω ότι του το έχει πει ο Σεργκέι, εφόσον δεν δέχεται να ανταλλάξει ούτε μια λέξη μαζί μου.
"Μην μου μιλάς! Σου ζήτησα να με συμβουλέψεις;! Θα κάνω ό,τι θέλω," φωνάζει ο Μπράιαν και κλείνει μια πόρτα τόσο δυνατά που ακόμη κι εγώ ταράζομαι.
"Σςς, ηρέμησε, μικρούλα μου," μουρμουρίζω και χαϊδεύω την κοιλιά, στα σημεία που με κλωτσάει το μωρό.
Μπορεί να με θεωρούν τρελή, αλλά ξέρω πως είναι ένα πανέμορφο κοριτσάκι. Κάθε φορά που την σκέφτομαι, βλέπω την φτυστή εικόνα του Μπράιαν. Θα έχει πανέμορφα ξανθά μαλλιά και καταγάλανα μάτια που θα θυμίζουν τον καθαρό ουρανό. Το ένστικτο μου μού λέει ότι θα είναι το μικρό κοριτσάκι του και ας μην με νοιάζεται εμένα.
Μόλις ακούω την πόρτα του μπαλκονιού να ανοίγει, γυρνάω το κεφάλι να δω ποιος είναι. Η μαμά του Μπράιαν με πλησιάζει και της ζορίζω ένα χαμόγελο. Αν εγώ το περνάω όλο αυτό χάλια, εκείνη είναι πιο σκατά. Πεντακόσιες φορές πιο σκατά. Κάθεται δίπλα μου και μένουμε έτσι σιωπηλές να κοιτάμε πέρα, μπας και ηρεμήσουν κάπως τα κεφάλια μας.
"Σαν έφηβος κάνει," γελάει και δεν μπορώ να μην κάνω το ίδιο ως παρηγοριά. "Έτσι ξεσπάει αυτός. Όταν βρίσκεται σε δύσκολη θέση, κάνει έτσι για να νιώθει σιγουριά ότι έχει ακόμη την εξουσία."
"Μαλακίες," αγανακτώ και αναστενάζω αμέσως, προσπαθώντας να συγκρατηθώ και να μην ξεφουρνίσω ό,τι βρισιά κρατάω μέσα μου όλον αυτόν τον καιρό. "Σαν ηλίθιος κάνει. Με εκνευρίζει τόσο, αλλά και με στεναχωρεί. Νιώθω ότι εγώ φταίω."
"Μην λες τέτοια, Αλίκη, σε παρακαλώ," λέει αμέσως και μου χαϊδεύει το μπράτσο. "Μην πιέζεσαι και άλλο στην κατάσταση που βρίσκεσαι."
"Δεν μπορώ να μην. Με τρελαίνει που κάνει έτσι. Πάνε σχεδόν τέσσερις μήνες τώρα από τότε που βγήκε από το νοσοκομείο και δεν μου έχει πει λέξη!" φωνάζω και τα δάκρυα ξεφεύγουν από μέσα μου. "Δεν είναι εφηβεία αυτό!"
Έχω φτάσει σε άλλο επίπεδο απελπισίας μαζί του. Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν ξέρω άμα μπορώ να κάνω κάτι έστω. Νιώθω ότι όλα έχουν γλιστρήσει από τα χέρια μου και δεν μπορώ να ελέγξω τίποτα. Έχω χάσει πια την ελπίδα ότι τα πράγματα θα φτιάξουν, θα γίνουν καλύτερα και στο τέλος θα ευτυχίσω. Όποιος γράφει την ιστορία μου, ξέρει καλά να την κάνει οδυνηρή και ανυπόφορη.
"Να του μιλήσεις," προτείνει η μαμά του Μπράιαν και στρέφω τα δακρυσμένα μάτια μου προς εκείνη. "Μπορεί να μην σου μιλάει, αλλά σε ακούει. Άμα δεν σε ήθελε, δεν θα σε κρατούσε στο σπίτι, Αλίκη μου. Σε παρακαλώ, προσπάθησε να του πεις κάτι."
"Δ-Δεν ξέρω," μουρμουρίζω και κοιτώ τα μπούτια μου, πραγματικά αναποφάσιστη. "Δεν ξέρω, ειλικρινά."
"Καν'το. Πιστεύω σε σένα και γνωρίζω καλά τον γιο μου. Μίλα του," επιμένει.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και χαϊδεύω την κοιλιά μου. Για το μικρό μου κοριτσάκι θα κάνω τα πάντα. Χρειάζεται τον πατέρα της όσο τον χρειάζομαι κι εγώ. Θέλω να ξέρω ότι μπορώ να έχω κάπου να στηριχθώ κι εγώ. Δεν γίνεται τώρα να χωριστούμε έτσι, σαν να μην σεβόμαστε καθόλου το παρελθόν μας κι ό,τι έχουμε περάσει.
Σηκώνομαι αργά και χαρίζω ένα χαμόγελο στην μαμά του Μπράιαν. Φαίνεται πολύ πονεμένη και έχει χάσει αρκετά κιλά από το άγχος και την στεναχώρια. Είναι σκέτη τρέλα να βλέπεις το παιδί σου να περνάει τέτοια φάση αφού βγήκε από το νοσοκομείο με ένα τόσο σοβαρό τραύμα, το οποίο θα μπορούσε να του είχε κοστίσει και την ζωή.
Περπατάω μέσα στο σπίτι και το ένστικτο μου μού λέει ότι είναι στο γραφείο του στον πρώτο όροφο. Πλησιάζω την πόρτα και αφού χτυπήσω δυο φορές, την ανοίγω. Τον βρίσκω να κάθεται στην καρέκλα του γραφείου του και να παίζει με ένα στυλό πάνω από κάτι χαρτιά. Ούτε που ενδιαφέρεται να με κοιτάξει καθώς βολεύω την πολυθρόνα μπροστά του. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και τον παρατηρώ.
Δεν έχει αλλάξει στα μάτια μου. Παραμένει ο ίδιος Μπράιαν, με τα ξανθά μαλλιά του και τα γαλανά του μάτια-βασικά, το γαλανό του μάτι. Το άλλο είναι καλυμμένο με μια οφθαλμοκαλύπτρα μαύρη, την οποία δεν βγάζει ποτέ τον τελευταίο καιρό. Το σώμα του είναι γυμνασμένο και σφιγμένο, μην πω και περισσότερο από πριν, που δηλώνει ότι γυμνάζεται τόσο για να ξεσπάσει.
"Μπράιαν, μπορούμε να μιλήσουμε;" ρωτάω και η φωνή μου ξεκάθαρα τρέμει.
Δεν απαντά.
"Μπράιαν, σε ικετεύω μίλα μου," επιμένω και τα μάτια μου γεμίζουν με δάκρυα εφόσον ακόμη με αγνοεί. "Μπράιαν."
Τίποτα. Συνεχίζει να κοιτάει τα χαρτιά του και να χτυπά το στυλό ρυθμικά στην ξύλινη επιφάνεια του γραφείου. Έχει φορέσει ένα ολόμαυρο κοστούμι και φαίνεται συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνει.
"Μπράιαν," συνεχίζω απελπισμένη για την προσοχή του και σουφρώνει τα φρύδια του.
"Τι θες;" απαντά τόσο κρύα, αλλά και μόνο που ακούω την φωνή ξαπλώνω πίσω ανακουφισμένη. "Έχω δουλειά, βλέπεις."
Κλείνω τα μάτια και ξεσπάω σε αθόρυβα κλάματα. Η καρδιά μου είναι έτοιμη να σκάσει, να εκραγεί από τον πόνο. Δεν αντέχω άλλο. Η ζωή μου έχει γίνει ένα μπουρδέλο και μόλις θέλησα να ζήσω ευτυχισμένη με τον άνθρωπο που αγαπώ, όλα κατέρρευσαν. Πετάγομαι όρθια και αγριεμένα πετάω τα χαρτιά πίσω του. Με κοιτάει αμέσως ενώ χτυπάω τις παλάμες μου στο γραφείο.
"ΚΟΙΤΑ ΜΕ ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ!" φωνάζω και προσπαθώ να ανασάνω σαν άνθρωπος και όχι σαν κάποιο τέρας του δάσους. "ΔΕΣ ΜΕ ΠΟΣΟ ΥΠΟΦΕΡΩ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΣΟΥ, ΗΛΙΘΙΕ!"
Έχω χάσει τον κάθε έλεγχο στο σώμα μου. Εκείνο ξεσπάει δίχως έλεος ό,τι έχει κρατήσει μέσα του τόσον καιρό και δεν περνάει απαρατήρητο από τον Μπράιαν, ο οποίος έχει σηκωθεί για να με αντιμετωπίσει καλύτερα. Το μάτι του είναι σκοτεινό και δεν καθρεφτίζει τίποτα, κάτι που θα με φόβιζε άμα δεν ήμουν τόσο νευριασμένη μαζί του.
"Χέστηκα για τις ηλίθιες δουλειές σου, χέστηκα για τα χαζά σου χαρτιά και κυρίως για τον λόγο που κάνεις σαν καθυστερημένος έφηβος," γρυλίζω και το βλέμμα του σκοτεινιάζει ακόμη περισσότερο. "Γιατί με αρραβωνιάστηκες άμα δεν με ήθελες; Γιατί κουβαλάω το παιδί σου, άμα με μισείς τόσο που δεν με κοιτάς τέσσερις μήνες τώρα; Εεε; Απάντα μου!"
Ο Μπράιαν περπατάει γύρω από το γραφείο για να με πλησιάσει και μόλις το κάνει, γέρνει το κεφάλι ελαφρώς στο πλάι. Ξαφνικά ακουμπά τα δάχτυλα του έτσι στα μάγουλα μου, που τα πιέζει και τα χείλη μου θυμίζουν ψάρι. Με πονάει τόσο, αλλά δεν μπορώ να ξεφύγω εφόσον είναι πολύ πιο δυνατός από μένα.
"Άμα δεν σε αγαπούσα, Αλίκη, θα σε πέταγα στον δρόμο," λέει και με κοιτάει στα μάτια. "Όμως όταν δουλεύω, μην με διακόπτεις. Το κατάλαβες;"
Τον σπρώχνω από μπροστά μου και αμέσως ξεφεύγω από τα χέρια του. Καθαρίζω τα δάκρυα μου και τον κοιτάω με αηδία. Πως μπορεί να μου φέρεται έτσι; Τι την έχει δει ακριβώς; Ένας πόνος στο κάτω μέρος της κοιλιά μου κάνει ένα επιφώνημα να ξεγλιστρήσει από τα χείλη μου. Στηρίζομαι αμέσως στο γραφείο και παίρνω μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω. Χωρίς να μπορώ να πάω στον γιατρό, είναι δύσκολο να καταλάβω που οφείλονται αυτοί οι πόνοι.
"Αλίκη," ανησυχεί αμέσως και μόλις κάνει να με πλησιάσει, σηκώνω το χέρι για να τον σταματήσω.
"Άμα ανησυχούσες πραγματικά, δεν θα με έφερνες σε αυτή την στιγμή," δηλώνω και ξαναπαίρνω μια βαθιά ανάσα.
"Πίστεψε με, δεν θέλω, αλλά είμαι αναγκασμένος," μουρμουρίζει και πρώτη φορά τον ακούω τόσο θλιμμένο. "Ξέρω, Αλίκη, ότι είσαι δαίμονας."
Παγώνω στην θέση μου και νιώθω τον πόνο στην κοιλιά μου να μεγαλώνει. Γίνεται ανυπόφορος, σαν να ξεριζώνεται η ψυχή από μέσα μου. Ο Μπράιαν φαίνεται να μην ενοχλείται, σαν να μην ανησυχεί καθόλου ξαφνικά. Με κοιτάει πλάγια και ύστερα μου γυρνάει την πλάτη, αφήνοντας με να πέσω κάτω, καθώς προσπαθώ να αντέξω τον πόνο.
Τα μάτια μου βαραίνουν και κλείνουν αργά...
~~~
4 κεφάλαιαααααα ακόμη και τέλος.