"Marry me again Anna, please." Nagtilian ang mga kulisap at mga paro paro sakin katauhan, gayundin ang demonyong nangingisi habang mahigpit na nakahawak sakin kamay si Cyrus.
His words are true. I can feel it.
Ibang iba ito sa ginawang proposal niya sakin noon nung buntis ako. Walang mga matang nakatingin at mamimilit sayo na pasukin ang isang relasyon magkukulong samin.
Wala kang iisipin masasaktan liban sayong sarili. Walang mga taong magkekwestyon sa mga nangyari. All we have is each other, right her, right now.
Hindi marinig ang paghuni ng mga kulisap sa buong paligid at ang ihip ng hangi'y hindi malamig kundi isang mainit na yumayakap sakin.
"I will give you the whole universe Anna. Ibibigay ko ang lahat sa abot ng aking makakaya. Hindi ko maipapangako ang isang perpketong pamilya pero pipilitin kong maging masaya at kumpleto tayo. Kasama ng mga anak at magiging anak natin."
"Wala tayong iisipin ibang damdamin kundi ang satin lamang, I'm willing to give my life just to have you Anna. I will protect and love you forever."
"Please Anna, accept me; accept my imperfection, accept me completely."
Pinahiran ko ang luhang patuloy sa pag-ibis sakin mga mata.
This feeling is overwhelming.
Ito yung pakiramdam na matagal kong pinigilan at hindi naramdaman ng matagal.
Ang pakiramdam na akala ko'y hinding hindi ko na madarama.
Nakakawala ng hininga; nakakapanghina ng kalamnan.
"Yes." Mabilis ang aking pagtango. Napaawang ang bibig ni Cyrus sakin. Para itong nawala sa sarili habang nanlalaki ang mga mata.
Umiiyak pa rin ito hanggang sa muli itong nagbalik sa ulirat at dahan dahan yumugyog muli ang mga balikat,
Hindi nito binitawan ang aking mga kamay at dahan dahan tumatayo.
"Yes, Cy..Oo, tinatanggap kita. tinatanggap kita ng buong buo. Mahal na mahal kita.." Nawalan ito ng balanse sakin mga sinabi.
Tinakpan nito ang sariling mukha at parang hindi ito makapaniwala sa mga narinig.
Niyakap ko siya ng mahigpit.
Hindi ito gumaganti bagkus dinaramdam ang patuloy nitong pagluha.
Yung binubuhos niya ang lahat sa pag-iyak.
Ang lahat ng pagod at paghihirap.
Ang lahat ng takot at sakit.
Ang lahat ng pagsasakripisyo at pagtitiis.
Lahat binubuhos niya.
Naramdaman ko ang kanyang mga kamay na mahigpit na yumakap sakin.
"Oh Anna I love you so much. Thank you." Aniya.
"Hush,,, I'm sorry... kung pinahirapan kita.. I'm sorry kung umabot tayo sa ganito...I'm sorry naging mahina ako para satin."
He cupped my face and I feel his gentle kiss.
Sandali lang iyon then inabot niyang muli ang kanyang noo sakin.
"Let's not talk about what happened in the past and let's look to our future. Bubuo tayo ng panibago at masayang pamilya..yung pamilyang pangarap mo." Pinahid niya ang aking mga luha habang dahan dahan akong tumatango sa kanyang kagustuhan.
Naramdaman kong muli ang dahan dahan paglapit ng kanyang labi sakin.
Hindi ko na hinintay pa ang sandaling maglapat iyon bagkus ako na ang nag-abot mismo sa kanya.
I miss him.
I miss him so much.
Everything about him; his voice, his touch, his caress
The pleasure that he is given me every time he touch me.
Naging maalab ang halik niya sakin at nararamdaman ko ang pagtaas baba ng kanyang kamay sakin likod.
"Mommy..." Napapitlag ako ng marinig ko ang pagtawag ni Cristine at kinukoskos nito ang mga mata.
"Daddy." Si Carlo nama'y nakapangalumbaba. Nakapatong ang ulo nito sa mga kamay habang nakatuon ang tingin sakin.
Mukhang kanina pa ito gising at nakita kaming naghahalikan ng kanyang ama.
Bigla akong nakaramdam ng pag-init ng aking pisngi.
Narinig ko ang pagsinghap ni Cyrus na parang may pinipigilan.
"Sayang..tsk.." Aniya at pailing iling na inaayos ang sarili.
"Baby ba't gising pa kayo?" Baling ko kay Carlo at nilagay ko ang comforter sa kanya.
"I've heard someone is crying." Sagot nito habang inaayos ang suot na pajama.
"Daddy." Nakita ko ang paglapit ni Cyrus kay Cristine at agad naman itong kinuha ng ama.
"I have a bad dream, iniwan mo na naman daw kami." Aniya habang nakasuksok sa leeg nito.
Sinilip ko si Cyrus na nakatingin sakin.
"It's just a dream baby, I'll stay here until you sleep." Sagot nito na agad na puwesto ng higa sa anak.
"Mommy Gusto ko rin tumabi kay Daddy, pero gusto ko rin tabi kita. " Si Carlo na nakatingin sa mag-ama.
Bahagya akong nag-isip. hindi kami magkakasya sa maliit na higaan ito.
Bigla kong naalala na meron pala akong tinago tagong malaking comforter at sapin.
Kasyang kasya kaming apat sa higaan iyon. Ipepwesto ko nalang dito sa kwarto ng kambal.
"I'll get something in my room." Hindi ako napansin ni Cyrus na umalis at nagpatuloy ako sa pagkuha ng malaking comforter,
Pagkatapos ay ilang mga unan at kumot na rin.
Inayos ko ang higaan sa sahig.
"Gisingin mo si Daddy and Cristine. Let's sleep here para tabi tabi tayo." Utos ko na agad naman niyang sinunod.
Kinarga ni Cyrus ang dalawa bago binaba.
"Yehey, tabi tabi kami nila mommy!" Si Cristine at puwesto sa gitna.
Bale ang pwesto ay si Cyrus,Cristine,Carlo, and ako.
Nang makahiga na kami'y naramdaman ko ang mahigpit na paghawak ni Cyrus sakin kamay.
Ipinatong nito ang aming mga kamay sa dalawang batang nakahawak samin mga bisig,
Napangiti ako at gusto ko na naman maluha habang pinagmamasdan ko ang mga ngiting sumasalubong sakin.
This is my family.
Yung pamilyang pinapangarap ko noon pa.
Yung pamilyang buo at masaya.
"I love you Mommy and Daddy." Nakapikit si Cristine nang sinabi iyon.
Siguro'y nananaginip na naman ito.
Tiningnan ko rin si Cyrus na nakapikit na.
Naririnig ko na rin ang kanyang paghilik.
Hindi mailarawan ang kasiyahan sakin puso.
Bakit nga ba ngayon ko lang ito naramdaman?
Kay tagal nang panahon. Ang dami kong sinayang.
Ang dami kong tinapon na mga araw.
Sana noon ko pa ito naramdaman.
Kung hindi lang sana ako nagpadala sa sakit at galit; kung sana'y naging matatag ako na tanggapin ang lahat at matuto akong tumayo kasama si Cyrus.
Pero kahit na nangyari ang mga yun,
hindi naman naging huli ang mabuo ang pamilya ko.
Iyon ang labis kong pinagsasalamat sa Diyos.
Ang pagkakataon katulad nito; kasama sila..
At ang mga tunay kong anak na nasa langit.
Alam ko naryan lang sila't nakatingin.
Patuloy kaming iniingatan at ginagabayan ng kanilang ama.
Siguro, ibinigay sakin ng diyos ang dalawa kong kambal ngayon, kapalit ng pagkawala ng mga anak ko.
Sila ang nagpuno ng lahat ng kulang at sila ang nagkompleto ng lahat ng wala.
I know, masaya na ang aking mga anak sa langit.
Hindi man nila naranasan mabuhay sa mundong ibabaw, alam ko namaý nasa mabuti silang kalagayan.
Ang Diyos na ang bahala samin lahat at sa muli kong pagtanggap sa taong nagpamulat sakin kung gano kasarap, kasakit magmahal; alam ko ito na ang simula ng panibagong yugto ng aming mga buhay.
Hindi ko maipapangakong hindi ako magkakamali, pero susubukan kong intindihin at unawain ang mga bagay na hindi ko naintindihan noon.
Magiging matatag ako kagaya ng pagmamahal ni Cyrus sakin.
Dahan dahan kong pinikit ang aking mga mata.
Mahigpit ang pagkahawak sa aking kamay ng aking asawa.
Animoý sakaling bumitaw ako ay may mangyayaring hindi maganda.
Yung galit na nararamdaman ko ay tila nawala nalang bigla at hindi ko alam kong pano nabuo ang lahat ng yun.
Siguro ay dahil naging sarado ang puso ko noon sa kahit na anong paliwanag at pag-uunawa.
Masisisi ko ba ang aking sarili, kung buong buhay ko; ako nalang ang umuunawa at nagmamahal.
Ako nalang ang nagbibigay at minsan lang tumanggap.
Ako ang nagsisilbi at nagsasakripisyo.
Walang taong ayaw maranasan mahalin at magmahal.
lahat tayo ay dumadaan sa stage kung saan mamimili tayo sa sitwasyon kailangan natin gumamit ng tamang timbangan sa lahat ng ating desisyon.
Sa sitwasyon gagawin nating bitamina ang pagiging martir wag lang tayong iwan ng taong mahal na mahal natin.
Dumarating tayo sa panahon kailangan natin maging manhid at magbulag bulagan.
Kailangan nating maging bingi sa lahat ng totoong naririnig natin at ang masakit, kapag nagbinhi ang takot, sakit, galit; nauuwi ang lahat sa pagkawasak.
Nauuwi ang lahat sayong pagkabasag.
Gumagawa tayo ng mga kagimbal gimbal na desisyon at nasasaktan natin ang mga taong mahal na mahal natin.
But at the end of the day marerealize natin, sarili rin pala natin ang masasaktan.
Bakit nga ba tayo naghihiganti?
Bakit nga ba napakahirap magpatawad?
Hindi ko alam.
Ang alam ko lang mahirap lumimot...
Ang alam ko lang ay masakit lumimot..
Ang alam ko lang ay mahirap bumitaw sa sakit, lalo pa't kaakibat nito ang paglimot rin sa mga taong ayaw mong bitawan.
Ang gusto ko lang ay marananasan ng mga taong nananakit sakin ang sakit na naramdaman ko; nang mas higit pa at sobra sobra.
Namdaman ko ang mainit na paglapat ng labi sakin.
Minulat ko ang aking mga mata and then I saw him..
I feel him.
I love him.
Ang taong kumumpleto sakin.
Ang taong magpaparanas sakin, kung gano kasarap mabuhay.
"I love you Anna..." He whisper in my ears as he lay himself to me.
Naramdaman ko ang paghinga niya sakin leeg habang dinadampiaan nito ng halik iyon.
"I love you more Cyrus." Niyakap ko siya.
I feel safe..
I feel warm..
I feel Love...
From this day on; I will forget the past.
Gagamutin ko ang lahat ng sugat at bubuksan ang aking puso.
I looked to his eyes and I burried myself to his chest.
I want to stay like this forever; Stay beside him.
Stay in love with him.
This is our life.
A picturesque of a true life