CHAPTER ELEVEN
ZEIAH
(continuation of chapter 9)
"I'm sorry for accusing you. I know that you are innocent and didn't do anything wrong but right now, I need you to trust me."
Napahiwalay ako sa kaniya at tinampal siya sa dibdib. Pinagsasabi nito?
"Monggol ka eh!"
Napakunot naman siya ng noo dahil sa sinabi ko. Hindi niya siguro na-gets.
"Monggol?"
"Oo! Monggoloid! Alam mo na wala akong kasalanan tapos gusto mong pagkatiwalaan kita pero pinagbintangan mo ako? Gago ka ba?"
"Don't cuss," utos niya na para bang hindi siya nagmumura. "Sisiguraduhin kong hindi ka naman mapapahamak eh---"
"Anong hindi?! Eh, halos patayin na ako ng mga bampira rito," pagrereklamo ko. Hindi ko talaga siya ma-gets.
"Sorry. I didn't see that coming."
"Bakit ba kasi pinagbibintangan mo ako? Ano yun memabintang ka lang? Trip-trip mo? Kainis ka nananahimik ako rito. Ang bait-bait kong nilalang tapos... hay nako! Binubully rin tuloy ako rito. Wala na akong kalayaan!"
Isang mahabang katahimikan habang magkatitigan kaming dalawa. Walang nagsalita kahit sino sa amin. Naiinis na talaga ko sa kaniya, ang dami-dami kong sinabi tapos wala man lang siyang sinagot kahit isa. Kung may seenzoned, may hearzoned din pala.
"Ano na? Uy!" Natulala na yata siya sa kagandahan ko. Tsk. Tsk. Parehas talaga sila ng kapatid niya.
He sighed. Mapabuntong-hininga talaga siya at parang pinipigilan na mapangiti.
"Hays. I think wala na akong magagawa. Let's go to other place." Sabay hawak niya sa kamay ko at sa isang iglap lang ay nasa isang bahay na kami--- ay, mukhang kwarto yata. Ay ewan ko!
"Nasaan tayo?" tanong ko habang namamangha sa mga nakikita ko.
"My penthouse," sagot niya na parang wala lang.
"Penthouse?! Wow!" Mangha kong sabi. Penthouse pala 'to, at nandito na ang lahat. Lahat din ng gamit mukang mamahalin, parang nakakatakot tuloy na umalis sa kinatatayuan ko. Kulang pa yata ang buhay ko kapag nakasira ako rito.
"Have a seat," sabi ni King. Tinuro niya ang sofa na nasa harapan ko at dahan-dahan naman akong umupo roon. Umalis siya saglit at sa tingin ko ay pumuntang kusina. Pagbalik niya, may bitbit na siyang pagkain at inumin. Inilapag niya iyon sa table na nasa harap ko. Nagningning naman ang mata ko, sa wakas makakakain na ako! Kanina pa ako nagugutom eh!
LUXRAE
Amusement filled me while I am looking at Law right now. He is sitting on my couch that I bought from Italy.
"What now?!" He asked. I smirked at him. I am about to speak when Clair came in and as usual, she doesn't have emotions but I can read her though.
"They're asking for my help," she said coldly. I know what she's saying. Luxrill, my brother, must be looking for some evidence that Zeiah is innocent.
"Then, help them," I said. Yumuko lang siya ng konti bago umalis.
"Sino 'yun?" Law suddenly asked.
"Clair," I answered.
"Girlfriend mo?" Napakunot ang noo ko. Why are we talking about this?
"Ofcourse not!" Hindi pa ako nagkaka-girlfriend.
Hindi na siya nagtanong pa. Silence filled us. And for the first time in my life, I felt ackward. Maybe, pinakikiramdaman namin kung sino ba ang unang magsasalita.
"Ano na?" tanong niya.
"May hinihintay pa ako."
"Ano? Pasko?"
I chuckled. Parehas talaga sila ng kapatid niya. Ang hilig nila magjoke, kung joke nga ba tawag doon.
Biglang bumukas ang pintuan at pumasok doon si Luxrill and his friends.
"Kuya, we need to talk," he said seriously.
"Well, I'm expecting that. Have a seat."
"Oh, tapos? Ano nangyari pagkatapos 'non?" Zeiah asked while eating.
"I told them my plan." I crossed my arms on my chest and leaned back on my sofa. "Mrs. Restler, she's a traitor. She's the one who steal the golden bag," I said.
Bigla siyang napaubo kaya inabutan ko siya ng tubig. Mukhang hindi makapaniwala sa sinabi ko.
"Ano? Paano nangyari 'yon? Eh, napakabait 'non at saka, kitang kita ko roon sa video na kamukha ko ang may gawa," sabi niya.
"Well, I can say that she's a good actress. She's a clonipire, kaya niyang gumawa ng clone ng kahit sino. Nagkataon lang na ikaw ang naroon kaya ikaw ang ginaya niya, at para hindi siya paghinalaan," pagpapaliwanag ko.
The time in the video was exactly the time where I saw Master and Zeiah talking at the terrace. And the Zeiah in the video has a tribal tattoo in her arm, same as Mrs. Restler.
"Eh, bakit hindi mo na agad siya hinuli? Pwede mo naman siyang parusahan nang hindi ako dinadamay,"
"It might cause a war. Hindi kayo handa roon kaya kailangan natin magdahan-dahan. May tanong ka pa?"
"Bakit ako ang ginamit niyo? Ang hilig niyo talagang gamitin ako." She pouted. Fuck that lips.
Iniwas ko ang tingin ko sa kaniya. "Dahil ikaw ang ginamit niya na nakita sa video."
"Hmp! Kainis naman siya. Akala ko mabait, demonyita pala. Nabully tuloy ako. Akala ko pa naman mamatay na ako. Akala ko papatayin mo na ako."
I looked at her straightly in the eyes.
"You think I could do that? I could hurt anyone but not you, Zei."
"What's the meaning of this?!" galit na sigaw ni Mrs. Restler.
I smirked at her. Maybe she thought that she'd already fool me. But nuh-ah. No. One. Can. Fool. Me.
"What's the meaning of this... What's the meaning of this... maang-maangan pa ang gaga," rinig kong bulong ni Zeiah sa gilid.
"Stop acting. Where did you bring the golden bag?" I asked.
"Eh, bakit ako ang tinatanong niyo? Bakit hindi niyo tanungin ang babaeng yun? Siya naman ang may kasalanan!" She shouted in pain when I hold her wrist with acid in my hand.
"Don't make me stupid!"
"I'm not going to tell you!" sabi niya habang masama ang tingin sa akin.
"Babagsak kayo! Kayo! Kayong lahat! Mamatay kayo gaya ng pagpatay mo sa pamilya ko!"
I cut her head off. Fuck. Hindi ko ipinapakita ang totoong ako dahil nandito si Zeiah pero kailangan niya pa bang sabihin yon? Yes, I killed her family but I have my own reason. Hindi ko alam na may natitira pa pala sa kanila.
Pinagmasdan ko kung paano naging abo ang katawan ni Mrs. Restler. Serves her right even though I feel sorry for her. I know the feeling when you lost your family but I need to do it, for the sake of the vampire clan.
• • •