Chapter 17 - Apology
AUBREY MAE CLARK
Ang sakit. Ang sakit ng aking pakiramdam. Parang tinusok-tusok yung puso ko nung narinig ko ang mga salitang iyun. Hindi ko alam pero yun na nga. Ang sakit.
"You can think whatever you like but I'm telling you, I will never ever like that girl. She's clumsy and weak. That's why all of our plans were ruined that night. She always depends on us kaya siya napapahamak. All she did was to put all of us in trouble. Patrick, she's all yours. I don't care. Tss."
Paulit-ulit nalang. Paulit-ulit nalang at yun talaga ang palaging nag-eecho sa aking utak. Argh! Gusto ko ng matulog ulit.
Umalis na silang lahat sa kwarto ko at pati na din si Kuya Khervee. Gusto daw nilang magpahinga muna ako ng tahimik.
Hindi ko talaga alam kung bakit ako nahimatay. Hindi ko alam kung bakit ako naging ganun. Ano kaya ang nangyayari sa akin?
Naguguluhan na talaga ako. Hindi ko na iintindihan ang mga pangyayari. Pati yung witch na gustong kunin ako, yung mga narinig ko sa gabing operation dakutin ang Witch, yung lalakeng sinabihan akong pakasalan ko daw siya. Idagdag mo pa yung pagiging suspicious ni Camille
Wala na talaga akong naiintindihan. Marami ng katanungan ang nasa aking isipan at hindi na ako makapali kasi naguguluhan na talaga ang kaluluwa ko. Marami akong gustong itanong pero ang problema, sino ang aking tatanungin kung lahat naman sila ay hindi din alam kung sino talaga ako?
Gusto kong umuwi at tanungin si Mama. Alam kong alam niya kung sino talaga ako. Alam kong alam niya ang tungkol sa ama ko.
Sumakit na ang aking ulo sa kakaisip. Idagdag mo pa yung mga masasakit na salita na sinabi ni Bryl sa akin kanina.
Ganun na ba kababa yung tingin niya sa akin? Ganun ba ako kaweak? And he didn't even like me bilang isang kaibigan?
Ako naman si tanga na ang akala ay kaibigan din ang turing niya sa akin pero hindi pala. Ansaket nun bes! Ansaket!
Napabugtong hininga na lamang ako dahil hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko sa sarili ko. Naguguluhan na ako at parang sasabog na ang aking utak sa dami ng gusto kong malaman.
Nakatulala lamang ako habang nakatingin sa bintana.
"Hays.", I sighed.
"Ya."
"WAAAH!", agad akong napalingon sa aking kiliran ng biglang may nagsalita. Napahawak ako sa dibdib dahil sa sobrang gulat. Kelan pa siya nakapasok dito?
"How are you?", tanong niya sa akin at napahinga ako ng malalim. Nagbabasa lamang siya ng isang libro habang nakaupo sa isang stool na nasa kilid ng kamang inuupuan ko.
"Camille", bangit ko sa kanyang pangalan. "Wag mo naman akong gulatin ng ganun", sabi ko sa kanya at tumingin ito sa akin at ngumiti.
"Kanina ka pa nakatulala habang ako naman ay kanina lang andito sa tabi mo pero hindi mo ako pinansin. Ang lalim ng iniisip mo, ano?", tanong niya sa akin at mahina akong napatawa.
"Talaga? Sorreh", sabi ko sabay peace sign at ningitian niya lamang ako. Bigla siyang tumayo at may inilagay siyang paper bag dun sa may lamesa.
"I brought you books. Diba gusto mong hindi maging pabigat sa amin? Kaya ito. Kinuhaan kita sa library.", sabi niya at napangiti naman ako sa kanya.
"Salamat. If only I was as awesome as you Camille."
"Wag na wag mong pangarapin na ikaw ay maging ako, hindi talaga yan mangyayari.", sabi naman niya kaya napangiwi naman ako sa mga sinabi niya.
"Salamat talaga Camille.", muling pasasalamat ko at ningitian niya naman niya ako.
"You're welcome", sabi niya habang inilagay niya yung libro na binabasa niya dun sa may lamesa. "And by the way, I knew everything Aubrey", medyo nagulat ako sa sinabi niya.
"A-Anong ibig mong sabihin?", nakakunot noo kong tanong sa kanya at tumingin siya sa akin ng seryoso. Biglang bumilis yung tibok ng puso ko.
"Hindi ako nasali sa pagstop mo ng time sa gabing iyun", sabi niya. "I saw everything. Pati yung lalakeng nakasuot ng cloak.", dagdag niya at gulat na gulat ako sa mga sinasabi niya
"Huh? Hindi naman ako ang gumawa nun. I didn't stopped the time that night.", naguguluhan kong pagsasalita at huminga naman si Camille ng malalim.
"You unconciously stopped the time that time, Aubrey. At dahil sa pagbiglang gamit mo sa iyong sixth sense ay natrigger yung katawan mo kaya ka nahimatay.", pagsasalita niya. Napakunot ang aking noo sa kanyang sinabi.
"Eh kung ako nga ang nagstop ng time, bakit tila'y ika'y nakagalaw sa gabing iyun?", naguguluhan kong pagtatanong sa kanya at binigyan lamang niya ako ng malaseryoso ng tingin.
Huminga siya ng malalim. "Dispelling things is my sixth sense, Aubrey. Kaya ko yun nagawa.", sabi niya sa akin.
Hindi ako makapaniwala. Meron palang ganung sixth sense?
"Eh paano mo nalaman? Eh kasi para sa akin, parang hindi talaga ako ang gumawa nun eh."
"When I say I can dispel things ay dapat ko ding malaman kung saan galing ang isang kapangyarihan. And that time, alam kong ikaw talaga yun.", pag-eexplain niya kaya napatango na lamang ako. "And I know who that person is. You know, that person in a black hood", sabi niya.
Kumunot naman ang noo ko sa sinabi niya. Eh? Kilala niya kung sino yun?
"Sino siya?"
"He is Charles Lizbryth. Naging kaibigan ng aking ina ang kanyang mga magulang kaya ko siya nakilala. Ang pagkakaalam ko ay isa siyang mage gaya ng kanyang mga magulang ngunit wala akong saktong impormasyon tungkol sa kanya.", pag-eexplain ni Camille sa akin. "Hindi ko alam na kilala ka pala niya. At mas lalong hindi ko din alam na kilala pala niya yung ama mo.", sabi niya sa akin.
Nagulat ako sa sinabi ni Camille. Kilala niya yung lalakeng iyun? Charles Lizbryth? Who the heck is he? Ano daw ang sabi niya? Papakasalan daw niya ako? No way!
"Salamat sa impormasyon, Camille. Kinagigiliwan ko ang mga narinig ko galing sayo. At least, merong nakasagot sa aking katanungan.", pagsasalita ko sa kanya at ningitian naman niya ako.
"You're welcome Aubrey.", tumayo siya sa kanyang inuupuan habang dala-dala niya yung librong binabasa niya kanina. "Sige Aubrey, aalis na ako. Ako kasi ang magluluto ng pagkain natin mamaya.", sabi niya at tumango naman ako.
Naglalakad na siya paalis at bigla siyang tumigil at tumingin sa akin. "Ay.", may kinuha siya sa kanyang bulsa. "May nagpapabigay pala neto.", sabi niya at inabot niya sa akin ang isang pirasong papel at kinuha ko naman ito.
Ngumiti si Camille sa akin bago siya nawala sa aking paningin.
Napabugtong hininga naman ako at binuklat yung papel. Nagulat naman ako sa binasa ko at mas lalong bumilis yung tibok ng puso ko dahil sa kaba.
Deym.
***
Naglalakad ako ngayon patungo sa isang hill na nasa loob ng campus. Ang sakit na ng mga paa ko pero pinilit ko yung sarili ko sa pagakyat dito sa mahabang staircase patungo sa tuktok ng hill.
Sa lahat ng lugar, bakit dito pa kami magkita?
Napabugtong hininga na lamang ako habang mas bumigat yung dibdib ko. Hindi ko alam pero nakaramdam ako ng kaba. Tumakas pa ako sa clinic para lang neto. Tss.
Nung nasa itaas na ako ng hill ay umupo ako sa damuhan. Hinagod ko yung mga paa ko habang hawak-hawak ko parin yung papel na ibinigay ni Camille sa akin. Ang sakit ng paa ko. Nakakainis.
Unti-unting dumilim na ang kalangitan at namangha ako sa nakita ko. Nakita ko ang kabubuuhan ng Leam Univeristy at ang ganda ng sunset. Namangha talaga ako sa nakita ko ang ganda talaga!
"Waaaah. Ang ganda.", out of nowhere kong pagsasalita habang nakatingin ako sa pag-usbong ng araw. Ang ganda talagaaaa~
"Enjoying the view?"
"Oo, ang ganda...", napablink ko yung mga mata ko sa nakita ko. "Bryl! P-Paano ka nakarating dito?!", napasigaw ako sa gulat.
Jusme santimaan! Bakit ang hilig ng mga taong gulatin ako?
"By using teleportation spell?", malainosenteng tanong ni Bryl sa akin kaya sumimangot naman ako sa kanya.
"Tse!", inarapan ko naman siya at muling tumingin sa sunset. "Ang ganda dito!", compliment ko sa nakita ko at napalingon ako sa kanya habang nakangiti.
"I always stands by here whenever I had free time. This place is my favorite here in LU.", sabi niya at bigla lang siyang ngumiti. Napangiti nalang din ako sa kanya sa kanya.
"Alam mo?", napasandal ko yung pisngi ko sa kamay ko habang nakatukod yung elbow ko sa tuhod ko habang nakatingin sa kanya. "Mas bagay sayo na ngumiti.", dagdag ko at umiwas naman siya ng tingin.
"Tss. You and your smiles again"
Ano daw?
"Anong sabi mo?", nakakunot noo kong tanong sa kanya ngunit hindi niya sinagot yung tanong ko.
"Aubrey, I'm sorry.", sincere niyang pananalita habang nakatingin sa malayo. "I'm sorry for what I said, earlier. I-I'm just pissed because of my brother.", dagdag niya at napabugtong hininga na lamang ako.
"Okay lang yun, Bryl. Naiintindihan naman kita eh. Tsaka, totoo naman yung mga sinabi mo na pabigat---"
"No!", bigla siyang lumingon sa akin na nakakunot noo. "H-Hindi ka pabigat. I mean, you're not a burden to us. It's just you still don't know what to do. You're not weak and clumsy. You are just acting like one because you don't know what you should do to help us. N-Nasabi ko lang yun dahil na pipikon ako kina Kuya. And I didn't mean that I didn't like you. I like you, Aubrey. I like you as a friend. And I'm sorry for hurting you by what I said.", pag-eexplain niya at napangiti naman ako.
Napayawn naman ako habang iniistrench ko yung mga kamay ko. "Akala ko, ayaw mo akong maging kaibigan.", sabi ko sa kanya habang ngumingiti.
"So friends?", sabi niya sabay lahad ng kamay sa akin. Tumango naman ako at kinuha ko yung kamay niya.
"Friends", sabi ko sabay ngiti.
"Miss Clark? Mr. Fernandez, are you there?", nabigla ako nung may biglang nagsasalita sa aking isipan. Boses ni Ma'am Michi.
"Yes Ma'am? We're here. We can hear you.", sabi ni Bryl kay Ma'am sa aming isipan.
"We need you two here, ASAP. You better hurry up or else, marami ang mamatay.", sabi ni Ma'am sa aming isipan at nabigla ako sa sinabi niya.
"Ma'am ano po ba ang nangyari?", tanong ko sa kanya.
Anong ibig niyang sabihin sa "marami ang mamatay"?
What the heck is happening?
"I will explain it to you here so please hurry up. We're running out of time", sabi ni Ma'am at napabugtong hininga naman ako.
"Tara na?", malaseryosong pagsasalita ni Bryl habang inilahad niya yung kamay niya. Napatingin naman ako dun sa kamay niya habang nagtataka. "You don't know how to chant the teleportation spell, am I right? So hurry up and hold my hand so we can go to our building as soon as possible.", sabi niya at kinuha ko naman yung kamay niya.
Ipinikit ni Bryl yung mga mata niya at ipinikit ko naman yung mga mata ko at saktong pag-buka ko sa aking mga mata ay nandito na kami sa building ng Class E.
"Aweeeee~ Bati na daw silaaaa~", biglang sumulpot si Dranreb sa kiliran namin at sinamaan naman siya ng tingin ni Bryl.
"Ahihihi. Okay na kayo?", biglang tanong ni Mai habang nakatingin sa aming dalawa ni Bryl. Tumango naman ako habang ngumiti.
"Yeah. We're friends again, right Bryl?", nilingon ko si Bryl habang nakangiti. Nakapokerface naman siyang tumango.
"A-Aray. Ang sakit nuuuun", sigaw naman ni Dranreb na pakanta. "Diba Bryl?", sabi ni Dranreb habang nagwiggle wiggle yung mga eyebrows niyang nakatingin kay Bryl.
"You want to taste another spell of my gravity magic?", pagbabanta ni Bryl at lumayo naman agad si Dranreb sa kanya.
"Sorry po. Sorry po.", paumanhin ni Dranreb habang nagbow. Napatawa naman ako.
"And how long will you two hold your hands, hmm?", biglang pagtanong ni Emy na nakataas yung dalawang kilay niya. Agad ko namang binatawan yung kamay ni Bryl habang napakamot ako sa ulo ko.
"Class, hurry up. Form a line.", biglang nagsalita si Ma'am Michi kaya agad naman kaming pumunta dun at naglinya. "We found another dungeon around Tokyo, Japan. At nanganganib na ang mga taong naninirahan dun. Halos lahat ng tao dun ay isinugod na sa mga Hospital at hindi alam ng mga doctor ang gagawin nila dahil walang gamot ang sakit nila. We need to hurry up.", pag-eexplain ni Ma'am sa amin.
Kinabahan naman ako sa sinabi ni Ma'am sa amin. So the lives of some Ningens depend on us. Waah. Nakakatakot.
"Class, the carriage is ready.", biglang pagsasalita ni Sir Arman.
"And here are your cloaks. This is new invented by Sir Arman. Mamaya ko na iexplain kung ano 'to. We need to hurry up.", pagsasalita naman ni Sir Roi at binigay yung mga cloaks namin.
Sasama siya?
"Obvious ba?", biglang tanong ni Bryl sa akin sa aking isipan. I just rolled my eyes at inirapan siya. Pumunta naman kaming lahat na taga Class E sa carriage. Este, may kulang.
"Asan si Kuya Khervee?", biglang tanong ko.
"Hindi siya sasama. He can't use his powers for now dahil may sugat siya. Pinagbabawalan siya ng doctor.", pag-explain ni Camille at nagulat ako dahil alam niya.
"Let's go people. Buckle your seat belts. We got a long journey to go.", pagsasalita ni Ma'am Michi nung nakapasok na kami sa carriage.
Let the journey begin.
***
A/N: AWEEEEEEEE! THIRD CHAPTER FOR THE DAY~ Gumawa ako ng chapter 17 ngayon as pambawi nung nakaraang araw. Ayieee~ Bukas nanaman ulet. Lab you guys~
-Ate Ay