Een paar maanden later, en veel beter ging het niet. Layla zit alleen in de bibliotheek met haar neus in de boeken. Albus en Scorpius leken weer heel close te zijn, Scorpius kon tenminste weer een beetje lachen, waar Layla blij mee was. Maar elke keer als ze elkaar tegenkwamen, keek ze weg, nog altijd bang dat haar vader haar zou zien. Haar hoofd schiet omhoog en ze kijkt rond, niemand te zien. Bij de gedachte aan haar vader keek ze altijd een extra keer om, om maar zeker te weten dat hij niet in de buurt was. Dan komt ze toch overeind en laat haar boeken en perkament even liggen, ze loopt naar een boekenkast toe en gaat op een opstapje staan. Met een zachte vinger gaat ze langs de boeken af, totdat ze vindt wat ze zocht en pakt het boek uit de kast. Ze loopt terug naar de tafel, die helemaal vol lag met haar spullen, en pakt ondertussen haar wand. Met een zwaai ervan slaan alle boeken tegelijkertijd dicht en gaan netjes op stapeltjes liggen. Het perkament rolt zichzelf op en gaat ernaast liggen. Layla legt met een glimlach het boek wat ze net had gepakt legt ze op de tafel neer, en ze pakt haar tas van de grond. De boeken worden er met behulp van haar wand netjes in gedaan, waarna ook het perkament in een voorvak wordt gestopt. Maar dan valt Layla's oog op iets wat ze nog nooit eerder had gezien. Een bruin, klein notitieboekje waarop staat: Property of Layla Longbottom. Verbaasd legt Layla haar wand neer en pakt ze het boekje voorzichtig uit haar tas. Ze ploft op haar stoel, het boek op de hoek van de tafel is ze helemaal vergeten. Ze bekijkt het boekje van alle kanten en opent het tenslotte op de eerste pagina, waar ook iets geschreven staat.
Notitieboek van Layla Longbottom. En van niemand anders. Dus ben je niet Layla, ophoepelen. Ben je wel Layla, hallo. Hierin mag je alles schrijven Layla, alles wat je dwarszit. Liefs, een onbekende.
Layla blijft even naar de pagina staren, maar dan pakt ze haar veer en inkt, ze slaat de pagina om en doopt voorzichtig de punt van de veer in de inkt. Dan begint ze te schrijven op het papier.
Waarom haat papa me zo? Eerst die re-sorting, en dan zeggen dat als ik omga met Albus en Scorpius dat hij me dan naar Beauxbatons zal sturen... Ik ben zo bang dat hij het echt zal doen, ik durf Albus en Scorpius bijna niet meer aan te kijken, bang dat papa het ziet. Maar ondertussen ben ik wel alleen, niemand die er voor mij is. Papa komt me niet opzoeken, gelukkig maar, maar daardoor heb ik helemaal niemand. En Ananda, ik weet niet wat ik met haar aanmoet en...
Dan verschijnt er plotseling een andere tekst in beeld op de andere pagina, in een ander handschrift dan dat van Layla, met grote ogen kijkt ze er naar.
Rustig rustig rustig, een tegelijkertijd!! Ik kan je niet bijhouden!!!
Layla kijkt nog even, maar dan gaat haar veer weer naar haar inktpot en begint ze iets lager weer te schrijven, de pagina is al bijna vol, maar er paste nog wel iets bij.
Oh, sorry, ik wist niet dat er iemand mee las die antwoord gaf...
Even gebeurd er niets en staart Layla naar de pagina waar eerder het andere handschrift verscheen, wat er nu nog steeds staat.
Ja, dat had ik er niet bij geschreven. Maar ik wil wel luisteren, als je rustig aan blijft doen.
Layla glimlacht en knikt, terwijl ze weet dat de ander, wie dat ook mag zijn, haar niet ziet.
Oké, een, mijn vader, hij heeft me in een ander house willen stoppen en... wacht, je weet wat een House is?
Langzaam verschijnt het andere handschrift weer.
Ja hoor, ik zit ook op Hogwarts.
Layla knikt opnieuw, maar dan begint ze weer te schrijven.
Nou, papa heeft me dus willen laten re-sorten, maar dat is hem niet gelukt en nu dreigt ie me van school te halen als ik nog omga met mijn beste vrienden Albus en Scorpius.
Even niets, Layla blijft toch vol spanning naar de pagina staren, dan verschijnt er onderaan.
Even pagina omslaan Layla, het paste niet.
Layla lacht en slaat de pagina om, daar staat inderdaad een langer verhaaltje.
Het is vreemd wat je vader heeft gedaan, waarom zou hij dat willen doen? Is hij zo tegen Slytherins (ja ik weet echt wel wie je bent hoor) dat hij je daar zo graag weg wil hebben? En over die vrienden van je, dat zijn toch net zulke buitenbeentjes als jij nu? Misschien wil hij daarom liever dat je met andere mensen omgaat?? Niet dat dat het goedmaakt, maar het klinkt logisch toch?
Layla denkt even na, maar dan begint ze weer te schrijven.
Misschien wel, maar papa wil me verplichten om alleen met Ananda om te gaan. En begrijp me niet verkeerd, ik mag Ananda echt heel graag, maar afgelopen jaar in de Hogwarts Express ben ik met ballonnen met zwarte verf bekogeld en toen vond ze haar boeken belangrijker dan mij. Als Albus en Scorpius me toen niet hadden gered... ik weet niet of ik hier dan nog wel had gezeten.
Layla kijkt naar wat ze had opgeschreven, met tranen in haar ogen. Het leek zoiets kleins, waterballonnen in een treincoupe, maar voor haar was het groot geweest. Het was een bevestiging geweest dat ze echt niet op de school hoorde waar haar vader zo enthousiast over was geweest altijd. Voor hem was het als een tweede thuis geweest, maar voor haar was het vreselijk, de enigen die het goedmaakten waren Albus en Scorpius, die haar hadden geleerd het allemaal te blokken, alsof het niet bestond. Maar nu zij er niet meer waren had ze alleen maar haar boeken, en hoeveel ze ook van ze hield, ze wilde ook wel weer een keer echt met iemand praten, en niet als met Nagini, die weer op haar bed in de Dorms lag. Dan kijkt Layla weer naar het handschrift dat verschenen was.
Maar misschien bedoelde ze het niet zo...
Even niets, maar voordat Layla iets kan terugschrijven, verschijnt er nog een zin.
Zeg eens eerlijk, als Ananda je nu om vergeving zou vragen, zou je dat doen?
Layla blijft even kijken en denkt na, maar dan pakt ze vastberaden de veer vast.
Ja natuurlijk, Ananda is mijn vriendin, mijn enige vriendin, en ik wil haar niet kwijt.
'Layla?'
Layla kijkt om en ziet Madame Pince, de bibliothecaresse in de deuropening staan, ze glimlacht beleefd naar Layla, die ze dagelijks zag en die in haar ogen de perfecte leerling was, toegewijd, netjes en ook nog eens heel aardig voor iedereen die haar een blik waardig gunde.
'Ja Madame Pince?'
Madame Pince komt in beweging naar de tafel, de enige waar het licht nog aan was.
'Ik wilde de bibliotheek dichtdoen, dus ik moet je vragen om naar je Common Room te gaan om verder te studeren.'
Even blijft ze stil, maar dan bedenkt ze zich iets anders en begint weer breed te glimlachen.
'En ik weet dat je hier al een keer hebt geslapen, maar dat wil ik de volgende keer graag eerder weten.'
Layla glimlacht verlegen, Madame Pince glimlacht ook breed, ze kon het meisje niets kwalijk nemen. Als ze hield van boeken en er goed mee omging, dan kon ze alles maken. Maar Layla knikt, pakt al haar spullen in en slaat haar tas over haar schouder. Dan valt haar oog op het boek dat ze eigenlijk had willen lezen, Alchemy, een vak wat niet werd gegeven op Hogwarts, tenzij je een 6e jaars was en er veel vraag naar was. Ze pakt het op en onder het waakzame, maar zachte oog van Madame Pince zet ze het voorzichtig weg. Als ze van het opstapje stapt, kijkt ze weer naar Madame Pince, die glimlacht en knikt als bedankje. Layla loopt langs haar af naar de deur, in de deuropening draait ze zich nog een keer om.
'Welterusten Madame Pince.'
Layla verdwijnt zonder op antwoord te wachten uit de deuropening en loopt richting haar Common Room, Madame Pince blijft naar de lege deuropening kijken.
'Welterusten meisje.'
In gedachte gaat ze een paar jaar terug, toen twee jongens ook elke avond in diezelfde deuropening stonden en haar welterusten wensten. Twee jongens, broers, maar zo verschillend als dag en nacht. Toch waren ze onafscheidelijk. Layla had wel iets van hen weg, in haar doen en laten, dan draait Madame Pince zich om en begint de laatste spullen recht te leggen en op te ruimen, voordat ze het licht uitdoet en de bibliotheek deuren sluit.
Die avond zit Layla alleen in haar Dorm, niemand anders ging al naar bed, en dat vond ze alleen maar fijn. Met het notitieboekje in de lucht kijkt ze er liggend naar, terwijl Nagini naast en over haar heen ligt
'Ik weet echt niet wie me dit heeft gegeven Nagini'
Layla kijkt even op en kijkt naar de slang.
'Wie zouden het kunnen zijn, alsss je goed nadenkt meisssje?'
Layla draait haar gezicht terug naar het boekje, ze opent het weer en kijkt naar het handschrift.
'Ik weet het niet, misschien Albus, of Scorpius, of papa die probeert dichter bij me te komen door dit soort trucjes.'
Nagini sist zacht, als een soort van lach.
'Maar meisssje, denk je nu echt dat je vader zoietsss zou doen?'
Layla kijkt Nagini weer aan, maar schudt dan haar hoofd.
'Nee, ik denk het niet. En Scorpius is het ook niet, zijn handschrift zou ik meteen herkennen.'
Nagini sist weer, Layla denkt weer aan vorig jaar, toen ze met Scorpius huiswerk zat te maken op hun oude plek. Zijn handschrift, van alles had ze dat onthouden, terwijl het zo onbelangrijk had geleken.
'En Ananda?'
Layla schrikt op uit haar gedachten, ze kijkt even naar het boekje, dan naar Nagini en dan terug naar het boekje.
'Ja, Ananda, zou kunnen.'
Ze kijkt weer naar Nagini glimlachend.
'Maar ja, dan mag zij bij het lijstje.'
Nagini kijkt Layla recht aan.
'Noem eenssss op dan.'
Layla kijkt weer naar het boekje.
'Het is niet iemand die me in de maling wil nemen, dus het is niet James of Rose. Dus misschien Albus, Ananda, of misschien McGonagall, die houdt me volgens mij ook in de gaten sinds die re-sorting, en er hing een portret van Severus Snape naast haar bureau, misschien heeft hij het haar gevraagd....'
'Of het issss een of andere creep.'
Layla kijkt Nagini aan en begint te lachen.
'Nagini, als het mogelijk zou zijn, echt waar je zou mijn moeder kunnen zijn.'
Nagini kijkt Layla een tijdje aan, dan kronkelt ze dichterbij zodat ze tegen Layla's wang kan gaan liggen.
'Dat probeer ik ook voor je te zijn meisssje, totdat jij zeker weet dat je je moeder hebt gevonden, ben ik het voor je.'
Layla kijkt Nagini vanuit haar ooghoeken aan.
'Dank je Nagini.'
Nagini kronkelt een stukje terug.
'Waarvoor meisssje?'
Layla steekt haar hand uit en strijkt de slang over haar kop.
'Dat je er altijd voor me bent.'
Nagini sist zachtjes.
'Natuurlijk meisssje.'
Layla buigt zich weg en legt het boekje op haar nachtkastje.
'Ik denk dat ik ga slapen, ik ben moe.'
Nagini knikt en kronkelt langzaam terug naar haar plek bij het voeteneind, maar Layla houdt haar tegen.
'Nagini, wil je alsjeblieft hier blijven liggen.'
Nagini draait zich zonder een woord te zeggen om en kronkelt terug, zodat ze weer naast Layla ligt. Die graait even onder haar kussen en haalt het krantenartikel van Lily-Anne tevoorschijn, zachtjes drukt ze er een handkus op.
'Welterusten Lily.'
Nagini kijkt naar het krantenartikel.
'Je wil echt dat zij je moeder is he?'
Layla kijkt naar de slang en knikt.
'Ja, zij is echt de enige waar ik het gevoel van heb dat ze misschien wel mijn moeder zou kunnen zijn, maar er is verder helemaal niets over haar te vinden, nergens, alsof ze nooit heeft bestaan. Alleen Severus Snape lijkt van haar bestaan te weten, en Harry Potter misschien. Maar ik durf het hem niet te vragen.'
Layla kijkt weer terug naar de foto en het artikel.
'En al ben je niet mijn moeder, dan is het een mooie droom.'
Ze legt de foto terug onder het kussen en draait zich dan naar Nagini toe.
'Welterusten Nagini.'
Ze drukt een zachte kus op de kop van de slang, die haar beste vriendin ooit was, niemand kon aan haar tippen, zelfs Albus en Lizzy niet.
'Welterusssten meisssje.'