Dedicated this chapter to my loves!! 😍😘 rexellyn47 NicaMaeMoina kquiambao1211 michet jhoyfajiculay raChelle_wallby ❤❤❤❤❤❤
//
~ Stacy
"Don't you ever... touch her again.. She's mine.."
Napatingin ako kay monster.
He's so serious. Hindi sya nagbibiro sa sinabi nya. Nakikita ko sa mga mata nya. At hindi rin ako nabibingi.
"Friend.." bulong ni maimai habang nakakapit sakin. Kanya kanyang bulungan na din ang maririnig sa buong classroom dahil sa eksenang nagaganap ngayon.
"I didn't touch her." Relax na sabi ni engel na may kasama pang pagtaas ng dalawang kamay nya sa ere..
"Engel." Tawag ko kay engel dahil baka kung saan pa mauwi ang pag uusap nila ngayon.
Tumingin sakin si monster. Napalunok ako kasabay ng pagbilis ng tibok ng puso ko.
Shit naman.
Nag iba ang ekspresyon ng mukha nya pero hindi ko pa din sya mabasa.
Maya maya nagulat nalang ako ng bigla nya akong hinatak. Nagulat ako pero wala nakong nagawa. Nagpadala nalang ako sa kanya palabas ng classroom.
At kung saan nya ako dadalhin? Yun ang hindi ko alam.
. . . . . . . . . .
"Bakit nandito tayo?" Tanong ko sa kanya habang nakatingin sa paligid.. sa kabuuan ng dagat.
Tumingin ako sa kanya ng mapansin kong hindi sya sumasagot. Nakatayo lang sya habang nakapamulsa ang isang kamay.
Hindi ko makita ang mga mata nya dahil naka shades sya. Mataas na ang araw kaya nasa isang lilim lang kami malapit sa tabi ng dagat.
Hindi ko alam kung bakit nya ako dinala dito, pero isa lang ang alam ko..
masaya ako..
Masaya ako dahil ang lugar nato, ay kasama sa mga masasayang alaala namin. Isa ito sa mga favorite place naming dalawa.
Pero bakit nga ba dinala nya ako dito? May naaalala na kaya sya? Naaalala na nya kaya ako?
Pero malabo.
Imposible. Kung naaalala na nya ako, hindi sya ganyan ka tahimik ngayon. Hihingi sya ng tawad at sasabihin nya sakin na mahal nya ako.
But i dont care anymore. Ang mahalaga sakin ngayon, magkasama kaming dalawa, dinala nya ako dito.. ibig sabihin.. ito na yung pagkakataon ko.
Yung.. 'make a new one' na sinasabi ni shirley.
^____^
"Ahemm..." tikhim ako para makuha ko ang atensyon nyang malayo ang nararating. Nasa kalagitnaan na yata ng dagat.
Tumingin sya sa direksyon ko. Hindi naman ganun kalayo ang agwat namin sa isa't isa.
"Ang ganda noh? Ang ganda dito" nakangiting sabi ko sa kanya.
"Nagustuhan mo ba?" Tanong nya. Nagulat ako syempre sa tanong nya. Bakit hindi yata sya masungit? Goshhh.. hindi ako sanay... T____T
I mean, sanay ako dati na ganyan sya, pero ngayon parang hindi na. Siguro dahil na rin sa mga ipinakita nyang kasungitan sakin lately.
"Y--yes.." utal na sagot ko.
"Good." He said at tumingin na naman sa dagat.
"Ahm.. p-pano mo nga pala nalaman ang lugar nato?" Tanong ko sa kanya.
"I just know. I dreamed of it." He said. Nakatingin lang ako sa kanya. Pakiramdam ko, paiyak nako. Nagtutubig ang mga mata ko.
Naalala ko kasi yung mga memories namin sa lugat nato.
Dalawang beses nya na akong dinadala dito. Dalawang magkasunod na monthsary namin na nandito kami at pinuno nya ako ng mga surprises na hindi mo akalain na sya mismo ang may gawa at nag prepared lahat.
"A--ah ganun ba.. ano pang nasa panaginip mo?" Pinilit kong magsalita sabay pa simpleng punas ng patulo ko ng luha. Hindi tama to. Hindi ako magpapaapekto sa nararamdaman ko.
Tumingin sya sakin.
"I dreamed of you too..... And this place, it makes me feel something. It's like I'm very happy for no reason. I don't know." He said while staring at me. Para bang gulong gulo sya.
Bigla akong nakaramdam ng awa sa kanya. Yung tipong parang pinipilit nyang alalahanin lahat pero kahit anong gawin nya, hindi nya maalala. Gaano kahirap yun para sa kanya.
Pero ano daw? Napanaginipan nya din daw ako?
O_____o
"A--anong nasa panaginip mo? Anong ginagawa ko sa panaginip mo?" Tanong ko sa kanya at lumapit pako sa kanya ng konti.
"You gave this to me." He said sabay pakita ng suot nyang....
Omg.
Yung gift kong watch sa kanya.
Suot suot nya at bakit ngayon ko lang yun napansin.
T____T
Hindi ko na napansin na pumapatak na pala ang luha ko. Hindi ko na mapigilan. Naiiyak talaga ako habang nakatingin sa wristwatch na suot nya na regalo ko sa
ko sa kanya nung last monthsary namin. At dito din yun mismo.
Lumapit sya sakin ng sobrang lapit. As in sobrang lapit. Dahan dahan nyang inilapit ang kamay nya sa mukha ko.. pinunasan nya ang luha sa pisngi ko.
"Don't cry. It makes me feel sad.." sabi nya na lalong mas nakapag paiyak sakin.
"K-kasi.. n--naiiyak l--lang a-ako.. huhuhu.. k-kasi.. naman.. n--naalala ko. Huhu" umiiyak na sabi ko.
Nagulat nalang ako ng bigla nya akong niyakap.
Napatigil ako sa pag iyak ko. Natulala ako at di makapag salita.
He is now hugging me. He's comforting me like before.
Na miss ko to. Yung yakap nya. Para bang ayoko ng matapos ang araw nato. Yung sana ganito nalang kami.
Maya maya lang ay humarap na sya sakin.
"I'm sorry. I'm sorry for making you feel sad. Nasaktan kita. Napahirapan kita. I'm sorry for the wrong things i did to you. I'm a total jerk."
Tumulo na naman ang mga luha ko. Pinipigilan ko pero wala. Kusa nalang umaagos galing sa magkabilang mata ko.
"Hindi kita maalala. Pero bakit pakiramdam ko mababaliw ako kapag hindi kita nakikita?" Dagdag nya pa. Hindi ko na napigilan. Ako na ang kusang napayakap sa kanya at humagulgol sa dibdib nya.
Haplos haplos nya ang buhok ko habang mahigpit akong nakayakap sa kanya.
. . . . . . .
♡ The next day ♡
"Yes iha. Totoo yun. Pagkatapos nung huling araw na pagpunta mo dito, kinabukasan hinahanap ka nya at ilang araw na nagtatanong sa mga maids namin kung dumating ka na ba, oh kung nandito kana ba" nakangiting bulong sakin ni tita maricar habang nasa kitchen kami. Gumagawa kami ng grahams for snacks later. It's saturday naman kaya walang pasok.
"Talaga po tita?" Tanong ko naman kay tita habang nakangiti ng malapad.
"Yes iha. And I'm so comfortable that time at naging masaya ako kasi alam ko... yung araw palang na yun, nabihag mo ng pangalawang beses ang puso ng anak ko" nakangiting sabi ni tita sakin. Napangiti ako.
"Thanks tita." Sabi ko nalang kay tita. Niyakap nya ako.
"You are always welcome darling. For me, you are already my daughter in law." Sabi nya habang hinahaplos ang likod ko.
"Salamat po" nakangiting sabi ko. Speechless nako. Sa mga oras na to, my heart's filled with joy.
_
Sa buong maghapon, puro kwentuhan ang nangyari sa pagitan namin nila tita maricar at monster sa may garden nila.
Sobrang daldal ni tita. Tapos ngayon ko lang din nakitang ngumiti ulit si monster after ng aksidenteng nangyari sa kanya.
Maghahapon na ng magpaalam si tita na may emergency meeting daw sa company nila. Tumawag na din sakin si dude at ipapasundo na daw ako kay jorge.
"Gusto mo na ba talagang umuwi?" Malungkot na tanong ni monster sakin.
Sa totoo lang, ayoko pang umuwi talaga pero ito lang sila dude, kung maka tawag sakin wagas.
"Ahm.. hindi pa naman per----"
"Then stay. Ihahatid nalang kita mamaya" putol nya sa sinasabi ko.
"Okay fine." Sabi ko. Nakita ko ang biglang pag liwanag ng mukha nya at nagulat nalang ako ng hatakin nya ako bigla.
Okay.. the hatak moves ni monster. ^__^
_
Lingon.
Lingon.
I saw my picture frame on his table besides his bed. A smile draw on my face.
Hindi nya pala inalis yun. Akala ko, inalis nya na yun nung unang araw palang.
Sa tabi ng picture frame ko, nandun din ang picture nila ng kambal nya. Naaalala ko pa nung unang kita ko dun, para akong pinagsakluban ng langit at lupa.
Pero ngayon, tanggap ko na. Bahala na.
"Siguro naman, nakwento ko na sya sayo" Napalingon ako kay monster na nakaupo sa pala sa couch nya. Sinesenyasan nya ako na umupo sa tabi nya.
I just nod and obey him. Mabilis akong pumunta sa pwesto nya at umupo sa tabi nya.
"Uhm.. i know him" sagot ko sa kanya habang nakangiti. Yung kambal nya ang tinutukoy ko.
"Really?" Di makapaniwalang tanong nya.
"Yes. He died because of a girl" malungkot na sabi ko naman. Hindi nako tumingin sa kanya. Binaling ko sa ibang direksyon ang tingin ko.
"Yes. But he's not really died because of that girl." Sabi nya dahilan para muli akong mapatingin sa kanya.
"Ha?" Takang tanong ko sa kanya.
"It's because of me" Seryosong sabi nya.
Silence..
Ano bang sinasabi nya?
Anong... dahil sa kanya??
"Dahil sakin kaya sya namatay. Dahil sakin kaya wala na sya ngayon. Ako dapat ang namatay nun. Pero sya lang ang napagkamalang ako. Dahil pareho kami ng itsura." Mapait na ngiting sabi nya.
Hindi ko maintindihan. Naguguluhan ako sa sinasabi nya.
"A--anong ibig mong sabihin??" Tanong ko sa kanya.
"There is a girl when i was ten years old. I saved her life. When i first saw her that time, my heart got stolen by her. I don't know. She caught my heart off guard. It's just a simple question.. 'Hi girls! Wheres the clinic?' And there she can't even speak. I remember that time, i had an injury and a small cut in my lips due to my practice of basketball." Kwento nya sakin habang nakatingin sya sa picture nila ng kambal nya.
Pero ako? Hindi ko maabsorb ang mga sinasabi nya.
"Akala ko, yun na ang huling pagkikita namin. Pero mali ako. Dahil ilang minuto lang, nakita ko sya ulit. Pero hindi nga lang sa magandang sitwasyon. May gustong pumatay sa kanya. At ilang beses kong binuwis ang buhay ko para iligtas sya. Gumawa ako ng paraan para malaman kung bakit gusto syang patayin ng mga taong yun, pero isang walang kwentang bagay lang ang nalaman ko. Dahil dun, mas lalo akong naging eager na proteksyunan sya, makilala sya at malapitan. Simula ng makita ko sya, walang araw na hindi ko sya inisip, at gustong gusto ko syang makita. Hanggang sa dumating yung time na, nalaman kong wala na sya. Kahit anong gawin ko hindi ko na sya makita. Hinanap ko sya. Pero hindi ko sya nakita. Hindi ko alam kung anong tawag sa ginagawa ko, hanggang sa malaman kong mahal ko pala ang babaeng yun. Hanggang sa mag high school ako, sya pa rin ang nasa isip ko. And my twin brother, i always told him about her, how badly i want to see her, tell her i like her... No, i love her.. He's the only one knows how crazy Ia'm with that girl."
(Silence..)
"Pero dumating yung araw na hindi ko inaasahan. Yung araw na hindi ko ine-expect. Na kahit sino, walang makapag paliwanag kung bakit nangyari yun. Sa kalagitnaan ng pasukan, sa mismong cafeteria, sa mismong harapan ko, namatay ang kambal ko. Binaril sya ng ilang beses na naging dahilan ng pagkamatay nya. Ex business partner nila dad sa company ang akala nilang gumawa nun sa kanya. Pero mali silang lahat. Ako mismo, napatunayan kong iisa ang taong pumatay sa kanya, at sa mga taong ilang beses kong binangga dahil sa pagliligtas ko sa isang babae. Ako ang habol nila. Ako ang kailangan nila. Ako ang dapat papatayin nila, pero ang kambal ko ang napagkamalan nila. Sobrang sakit. Sobrang hirap tanggapin, na halos ilang taon ko ng kinikimkim sa puso ko... yung pagtago ko sa katotohanan na ako ang tunay na may kasalanan sa pagkamatay nya. Nung una, sinisi ko lahat sa babaeng niligtas ko ang nangyari. Pero habang tumatagal, naisip kong ako ang may kasalanan ng lahat. Buhay pa dapat sya, kung hindi dahil sakin."
"Tinago ko sa lahat. Hanggang sa ilibing ang kambal ko wala akong pinag sabihan nang tunay na nangyari, even with my friends and my parents. But instead... I'd switched the story. Ang alam nila, kamabal ko ang nagligtas sa babaeng niligtas ko. Natakot akong sisihin ako ng lahat. Natakot ako wala akong magawa kundi kasamang ibaon sa limot ang katotohanan. I don’t know why I'm telling you this, but i feel so good. Pakiramdam ko, nakatakas nako sa kasinungalingan ng kahapon. It's sucks of being like this. It's killing me. I'm sorry for telling you such a thing, but it's all the truth." He sadly said. Namumula na ang mga mata nya. Anytime parang iiyak na sya.
Habang ako, hindi makapaniwala sa mga sinabi nya. Gulat na gulat at halos nanginginig ang mga kamay ko sa nalaman ko.
Hindi ko alam ang mararamdaman ko. Halo halong emosyon ang nararamdaman ko.
Isa isa na ding pumatak ang mga luha ko.
Im shaking.
Napatingin sya sakin.
"Why? I know, its a sad story. I'm sorry for telling you"
Hindi ako nagsalita.
Totoo ba to?
All this time.. nasa harapan ko lang pala sya..
Ang night and shinning armor ko...
♡♡♡
ITUTULOY..
I'm sorry for the wrong typos error and wrong grammar kung meron man.. peace po tayo! Nagpuyat ako para sa inyo. Malapit na tayo sa ending guys! Keep voting, don't forget to click the star button if you like this chapter! Thank you.. ❤