Gece olmuştu ve Cihat'ın bana yolladığı tarih listesiyle listedeki insanlara bakıyordum. Bunların hepsi çok saçmaydı çünkü hepsi bir kaç yıl önce olmuş bitmiş şeylerdi. Böyle bir şeye kalkışacak olsalardı çoktan kalkışmış olurlardı. Şimdi yapmalarının herhangi bir sebebi yoktu. Ama o boşluk hala beynimi kurcalıyordu.
Neydi bulmam gereken şey, neydi?
Baygın gözlerimi masada yanan ışığın altındaki bir dizi listeden kaldırıp ışığı kapattım ve yatağıma doğru yol aldım.
Yastığa kafamı koyup rahatladım. Acaba şimdi napıyorlardı? Biz kaçırıldıktan haftalar sonra nerdeydik?
Bir evin için de küçüğümle oyun oynuyor meyveler yiyorduk. Ama biz şanslıydık, karnımda Aras'ın iki tane kıymetli bebeği vardı.
Aslında, zaten asıl amaç Aras'tı, eminim Ayça ona iyi bakıyordur. O kıvrak zekayla da Allah bilir neler planlıyordur.
Bir kağıt parçası yazdı bana ve onu Aras'ın bulabileceğini tahmin etti. Bütün gözler bana odaklanırken Aras'ı sessiz sedasız kaçırdı ve amacına ulaştı. Bu plan, açıkçası ne kadar nefret etsem de bu plan şahaneydi.
Donk.
Tabi ki ya... İşte o boşluk buydu sanırım. Biz Mert'i unutmuştuk. O liste de Mert de olmalıydı.
Hemen telefona koşup gecenin bir körü olduğunu umursamaksızın Cihat'ı aradım.
"Alo Cihat."
"Buyurun Ayza hanım."
"Sen hala uyumadın mı?"dedim dinç sesine bakarak.
"Hayır araştırmalar yapıyordum Ayza hanım. Hala kim olabilir diye araştırıyordum."
"Ben, ben liste için bir isim daha buldum. Bence o olabilir."
"Kim?"dedi heyecanla.
"Mert."dedim bende heyecanlanarak.
Telefonda uzun bir sessizlik oldu.
"Alo, Cihat. Ne oldu konuşsana. Sence de o olamaz mı?"
"Anlaşılan Aras bey size anlatmamış."dedi kederli bir sesle.
"Ne demek bana anlatmamış, neyi anlatmamış?"
Bir kaç soluk ve büyük bir oflamayla konuşmaya başladı. Kelimelerin canımı yakmasından, boş beynimin içindeki hazır ki bir kaç planı canice kesip kanını akıtmaktan korkuyordu.
"Hastanedeyken, siz Sibel'le baş başa kaldığınızda Aras bey bir anda tüm sinirinden vazgeçmiş ve size yumuşak davranmıştı. Hatta eve gelmenizi teklif etmişti hatırlıyor musunuz?"
Kafamı onaylarcasına salladım. Her ne kadar onun görmeyeceğini bilsemde.
"Evet."dedim kısık bir sesle.
"Mert, Aras beye bir video gönderdi o sırada. Sizinle ilgili tüm gerçekleri açıkladığı bir video. Ayça'nın sizi kaçırma planlarını, onca ay evin içinde neler yaptığınızı, sizin asla kendinizden taviz vermediğinizi... Hatta sizin yaptığınız şeyin bir numara olduğunu bile biliyormuş. Hissediyormuş ama kendine yakın davrandığınız için asla bildiğini çaktırmıyormuş. Her şeyi ama her şeyi en ince ayrıntısına kadar anlattı."
Bir kaç saniye durdum.
Peki bana olan nefreti neden devam etti. Neden hala yüzüme bir şeyler vurma çabasındaydı.
"Şu anda aklınızdaki soruyu tahmin edebiliyorum. Ama takdir edersiniz ki sizi onunla samimi bir şekilde konuşurken bulmuştu. Bunun şokunu hala atlamamıştı. Onca gün geçmesine rağmen. Sonra zamanla size karşı daha da yumuşadı. Hatta bazı şeyler sizin günlük hayatta normalde de yaptığınız şeylere dönüşmüştü. Mesela piknik gibi."dedi.
"Doğru söylüyorsun."dedim her ne kadar Aras'ın hala bana kızgın kalmasına hak vermesemde.
"Peki sonra ne oldu? Mert'i bulamadınız mı?"
"Mert..."dedi nefesini tutarak.
"Söyle şunu artık Cihat."dedim.
"Mert videonun sonunda intihar etti Ayza hanım."
"Ne?"dedim elimden telefon düşerken.
Şu anda benden sadece telefon değil tüm masumiyetim de düşüyordu. Bir erkek benim yüzümden intihar etmişti. Dolaylı veya dolaysız bunda parmağım vardı.
Mert bana o kafe de aşık olmuştu ve benim için Ayça gibi bir baş belasına katlanıp benimle aylarca bir evin içinde tıkılı kalmıştı.
Şimdi, şimdi ise ya bütün bu kaçışmalardan bunaldığından ya da hala bana olan ümitsiz aşkından sıkılmış ve intihar etmişti.
Bu sefer göz yaşlarım Sibel ve Aras için değilde, her ne kadar beni bir evin içine hapsetse de bana deli gibi aşık olan bir erkeğin benim yüzümden ölmesinden dolayı akıyordu.
Peki ya masumiyet ölmüşse, geriye ne kalırdı? İçi boş bir ceviz ne kadar değerli olurdu? Duygularım da masumiyetimle birlikte gitmişse, duygusuz bir insan olarak yaşayabilir miydim?
...
"Polisle iş birliği yapmalıyız Cihat."
Durdu ve nefes verdi.
"Ama bu evdeolacaklarına emindim Ayza hanım."dedi biz boş evden çıkarken.
"Ayça kendi ismine yaptırdığı bi evde kalacak kadar salak değil. Bunu daha önce de söyledim Cihat, buraya gelerek zaman kaybettik."
Kafasını mahcup olduğunu belli edercesine eğdikten sonra utancından yanan gözleri yere baktı.
İçimde hala bir boşluk vardı. Mert olayı her ne kadar iyi sonuçlanmasada sonuçta sonuçlanmıştı. Ama hala içimi dürten kalbime saplanan bir konu vardı. Sanki tamamlasam o boşluğu, her şey sonuçlanacaktı.
"Ares'le ve Arsen'le vakit geçirmiyorsunuz. Haftalardır. Anneleri olduğunuzu unutacaklar."
"Geceleri beni uyutmuyorlar Cihat. Emin ol gündüzleri her ne kadar yoğun olsam da gecelerimi onlara ayırıyorum. Ben bir anneyim, onlardan ayrı kalmaya dayanamıyorum."
"Şirkette onaylanması gereken şeyler var ve sizi bekliyorlar Ayza hanım. Aras bey kendisi yokken tüm yetkiyi avukatına değil size devretmiş."
Kafamı umutsuzca salladım.
"Defalarca kez söyledim orası bana Aras'ı hatırlatıyor. Oraya asla ama asla gitmem."
"Ama Ayza hanım..."
"Aması falan yok. Onaylanması gereken belgeleri akşam evime yolla. Hepsini inceleyeceğim. Şirketle iş yapmak isteyen herhangi bir firma var mı?"
Kafasını umutsuzca salladı.
"Herkes Aras beyin başına gelenlerden haberdar. Kimse koskoca bir holdingi bir bayanın yönetmesini kabullenmiyor."
Sinirle durdum ve kaşlarımı çattım.
"Öyle mi düşünüyorlar? O zaman onlara nasıl bir iş kadını olacağımı gösterelim. Japonlar bu konu da ne düşünüyorlar."
Kafasını bir kez daha umutsuzca salladı.
"Maalesef aynı fikirdeler. Birlikte yaptığımız tüm aktiviteleri bir süreliğine dondurma kararı almışlar."
"Öyle mi beyfendi. Söyle onlara bu işe birlikte girdik bir karar verirken ortaklaşa karar vermeliyiz. Kafalarına göre bu işi dondurup kafalarına göre karar alamazlar. Hemen yarın, bizim evde bir toplantı olacak. Akşam. Bir çevirmen ayarlıyorsun Cihat. Hemen."
Ben söyleyeceklerimi bitirdikten sonra hızla yürürken Cihat da arkamdan söylediklerimi onayladı ve bir kaç yere telefon etti.
Ben amaçsız birisi değildim. Amaçsız bir insan ölü bir beyne sahip bedenin nefes alıp vermekten olan tek aktivitesinden farksızdı. Ben Aras için bir şeyler yapıyor ve çabalıyordum. Bunu yapmaya ve onun yüzünü kara çıkartmamaya yeminliydim.
...
Cihat'ın gönderdiği evrakları Ares'i ayağımda sallarken inceliyordum.
Japonlar yaptıkları tüm işleri durdurma kararı almış, bir çok inşaata ara vermişti. Finansal akıntılar durmuş sermayeyi ortak etmeyi bırakmış ve yaptığımız sözleşmelerle ortak işlerimizi kendi kaderine terk etmişti.
Onlara Ayza tarzında bir ders verme vaktiydi.
t