Hier is de inzending van AnneH_02 , in het genre Romantiek:
------------------------------------------------------------------------------------------------
Thomas zag er zo leuk uit met zijn haar door elkaar gewoeld.
Zijn stralende glimlach liet mijn benen spontaan in pudding veranderen.
En wat stond dat shirt goed bij zijn gespierde armen, het begon te kriebelen in mijn buik...
Een vaag geluid dat van heel ver weg leek te komen begon langzaam tot me door te dringen. Een hand bewoog zich snel heen en weer voor mijn blikveld en ontnam me het zicht.
Ik schrok op en knipperde even verbaasd met mijn ogen.
Toen ik opkeek zag ik dat Emma naast me stond. Ze stond met haar ene hand in haar zij en wapperde met haar andere hand voor mijn gezicht.
"Hallo daar, EVE?! Ben je doof ofzo? Ik heb je wel 3 keer geroepen!"
Nog een beetje in de war schoten mijn ogen even heen en weer tussen Emma en haar broer. Thomas zat een stukje verderop aan de keukentafel over zijn wiskunde huiswerk gebogen.
Oeps, ik zat weer naar hem te staren. Dat had ik de laatste tijd wel vaker.
Maar ja, het was ook zo moeilijk om niet naar Thomas te staren.
Hij is zo knap, met zijn lieve puppy oogjes. En had ik al gezegd hoe leuk zijn haar zit?
Zucht, daar ga ik weer...
Ik ben verliefd op Thomas, héél erg verliefd kan je wel zeggen.
Maar Thomas is dus Emma's broer. Ja, ik ben verliefd op de broer van mijn mijn beste vriendin, echt zoiets wat mij weer moet overkomen.
Ik durf het Emma niet te vertellen en weet nu niet wat ik ermee moet doen.
Emma trekt me aan mijn arm mee.
"Ik moet je iets vertellen, kom mee." fluister ze in mijn oor.
"Laten we even naar mijn kamer gaan, WAAR WE EVEN ALLEEN KUNNEN ZIJN..." zegt ze, overdreven nadrukkelijk, met een gespeelde geërgerde blik op haar oudere broer.
Ik voel hoe mijn gezicht rood aanloopt als Thomas vrolijk naar ons terug grijnst en loop snel achter Emma aan, in de hoop dat hij mijn tomatenkop niet ziet.
Als we op Emma's kamer aankomen gooit Emma de deur dicht en draait zich dan naar me om.
Ik vouw mijn armen over elkaar en kijk haar verwachtingsvol aan.
"Nou, wat heb je me te vertellen?"
Emma glimlacht, "Oke, weet je dat met Lisa van vorig jaar nog? Toen ze zo verliefd was op Max?"
Ik lach, "Haha, ja, dat was echt leuk! Toen gingen we ze koppelen, en nu zijn ze nog steeds samen! We zijn echt goede koppelaars!"
Emma knikt, "Ja, en nu heb ik een nieuwe klus voor ons. Je kent Sanne toch wel?"
Sanne, het 17-jarige buurmeisje met die mooie blonde krullen, helderblauwe ogen en lange modellenbenen? Natuurlijk ken ik die...
"Sanne? Die ken ik wel. Met wie gaan we haar koppelen? Ik denk dat ze heel leuk is samen met Liam, je weet wel, Liam die bij de supermarkt werkt."
"Sanne en Liam zijn vast heel leuk samen, maar Sanne is al verliefd op iemand anders en heeft mij gevraagd of ik haar kan helpen."
"Oeh, wie is Sannes grote liefde?" vraag ik met een brede glimlach.
"Sanne is verliefd op Thomas!" gilt Emma enthousiast. "Zie je het al voor je? Ze zouden zo leuk zijn samen!"
"Wat?! Sanne is verliefd op Thomas?!" roep ik geschrokken, terwijl ik voel hoe de brede glimlach van mijn gezicht verdwijnt.
"Ja, dat dacht ik dus ook toen ze het me vertelde!" lacht Emma.
"Maar, maar..." mompel ik overdonderd, "Misschien vindt Thomas Sanne wel niet leuk?"
Emma kijkt me aan alsof ik gek ben geworden.
"Eve, hoe kan hij Sanne nou niet leuk vinden? Sanne is PERFECT!"
Emma heeft gelijk, ik heb geen schijn van kans tegen Sanne.
De volgende dag zitten we met z'n drieën in Sannes kamer.
Sanne en Emma zijn op een groot papier allemaal ideeën aan het opschrijven.
Terwijl zij druk bezig zijn met schrijven en markeren, zit ik er eigenlijk maar een beetje afwezig naast.
Emma strijkt een plukje donkerbruin haar achter haar oor en kijkt me aan.
"Wat vind jij, Eve? Denk je dat plan bios werkt, of moeten we voor plan picknick gaan?"
Verrast kijk ik op, waren ze dus toch niet vergeten dat ik er ook bij was.
"Uh, wat bedoel je?"
Sanne zucht en rolt even met haar ogen.
"Heb je wel zitten luisteren net?" vraagt ze.
Emma pakt het grote papier en wijst de ideeën aan.
"Plan bios staat hier. We vragen of Thomas zin heeft om met ons naar de bioscoop te gaan, maar vervolgens komt alleen Sanne opdagen en gaan ze samen, zonder ons dus."
Ik knik, maar word misselijk bij de gedachte van Sanne en Thomas samen in de bioscoop.
Misschien gaan ze wel zoenen? Ieuw, daar wil ik niet aan denken.
Emma merkt het niet, en gaat gewoon verder.
"Bij plan picknick ga ik met Thomas Gucci gaat uitlaten. We gaan dan naar het park, waar Sanne dan klaar zit met een picknick. Haar vriendin heeft op het laatste moment afgebeld en nu heeft ze deze picknick over. Ze vraagt of wij met haar willen picknicken, maar ik moet dan weg. Sanne en Thomas gaan dan met zijn tweeën picknicken."
Samen met Thomas picknicken in het park, dat wil ik ook wel.
"Nou, wat vind je? Plan bios of plan picknick?" vraagt Sanne.
Ik weet even niet wat ik moet zeggen.
"Tja, ligt eraan wat voor weer het is..." floep ik er dan uit.
Sanne werpt me een geërgerde blik toe, maar Emma knikt begrijpend.
"Ja, het weer, nog niet aan gedacht." mompelt ze.
Ze pakt een stift en krabbelt iets op het papier.
Zo gaat de rest van de middag voorbij. Emma en Sanne werken hun plannen verder uit en markeren er vrolijk op los, terwijl ik af en toe wat vragen beantwoord maar me er niet echt mee bemoei.
Aan het eind van de middag kijken Emma en Sanne tevreden naar hun resultaat en besluiten dan dat ze voor plan picknick gaan.
Dat leek ze de beste optie, en ik ben het eigenlijk wel met ze eens.
Een picknick in het park, dat klinkt best romantisch.
En ja, het wordt mooi weer dit weekend...
Dus die zaterdag lig ik in de struikjes verscholen, met mijn verrekijker en een getekende kaart van de omgeving.
Dat is mijn deelname in het plan. Sanne en Thomas mogen lekker gaan picknicken en ik moet ze als een soort enge stalker in de gaten houden.
Ik kijk nog even goed op de kaart die Emma voor me heeft getekend.
De kaart is nogal slordig gemaakt en ik begrijp er niet veel van.
Ja, ik snap dat die blauwe vlek in het midden het meertje moet voorstellen, maar waar staat dat rode kruis voor? Wilt Emma dat ik een schatkist ga zoeken ofzo?
Ook staat er ergens een pijltje getekend, maar als ik met mijn verrekijker kijk naar waar ik denk dat het pijltje naar wijst, zie ik alleen wat struikjes.
Zucht, wat ben ik toch slecht in kaartlezen...
Ik pak mijn verrekijker nog eens op en speur de overkant van het meer af, maar ik zie nergens iets wat ook maar lijkt op een picknick kleedje.
Mijn telefoon gaat over. Sanne belt me, ik neem op.
"Hallo?"
"Hoi, met Sanne. Zit jij al in de goede positie?"
"Eh..." Ik voel een golf van schaamte opkomen, ik kan toch niet tegen haar zeggen dat ik helemaal niets van die kaart begrijp?
"Ja, ik lig op mijn positie." zeg ik dan maar.
Af en toe een klein leugentje mag toch wel?
Sanne zucht. "Het duurt zo lang, zie je ze al?"
Ik pak mijn verrekijker, maar heb eigenlijk geen idee waar ik moet kijken. Op de kaart zie ik wel met stippellijntjes een route uitgetekend, maar waar die vandaan komt...
"Nee, ik zie ze nog niet. Ik laat het je weten als dat wel zo is."
"Oké," Sanne hangt op.
Ik speur nog een keer de overkant van het meer af, maar zie weer geen spoor van Sanne op haar picknick kleedje of Emma en Thomas met hun hond Gucci.
Ik leg mijn verrekijker even opzij.
Waarom werk ik mee aan dit idiote plan?
Eigenlijk zou ik gewoon voor mezelf op moeten komen en Thomas moeten vertellen wat ik voor hem voel. Maar ik durf het niet, ik ben bang dat het tussen mijn vriendschap met Emma in komt te staan en dat is wel het laatste wat ik wil!
Alhoewel het idee van Thomas en Sanne samen me ook niet echt aanspreekt...
Terwijl ik lig te denken staar ik een beetje voor me uit, mijn oog valt op twee gestaltes met een klein hondje.
Wacht, twee gestaltes met een klein hondje?
Ik pak mijn verrekijker en kijk nog even goed.
Ja hoor, daar lopen Emma en Thomas met Gucci.
Ze zijn nu aan de overkant van het meer, bij de speeltuin.
Dus dat betekent dat hun route daar begint en dan vervolgens naar links gaat, dan lopen ze langs het water en komen een stukje verderop Sanne tegen.
Maar als de kaart klopt, waar ik nu maar even vanuit ga, zit Sanne niet op de goede plek.
Ik volg de route die Emma en Thomas gaan volgen, maar kom Sanne nergens tegen. Waar zit ze dan?
Hier klopt iets niet.
Ik kijk weer terug naar Emma en Thomas en zie dat ze nu bij de rand van het meer aangekomen zijn. Dus als ze dan nu naar links gaan...
Huh, wat doen ze nou? Ze gaan naar rechts!
Maar volgens de kaart moeten ze naar links, lopen zij nu ook al verkeerd?
Ik snap het niet meer. Sanne zit niet op de goede plek, Thomas en Emma lopen de verkeerde kant op.
Ze doen het helemaal verkeerd, gelukkig lig ik WEL op de goede plek. Tenminste iemand hier heeft het plan begrepen.
Nee, eigenlijk niet. Ik was juist degene die niet oplette en de kaart niet begreep. Dus als ik het plan niet heb begrepen...
O nee, o nee! Sanne en Emma hebben het plan wel begrepen, ik ben degene die het plan niet heeft begrepen. Ik lig op de verkeerde plek!
Emma vervolgt met Thomas onvermoedend haar route en ze lopen inmiddels recht op mij af.
Ik lig op de totaal verkeerde plek. Ik had aan de overkant, bij het pijltje op de kaart, moeten liggen. En Sanne, die zit bij het rode kruisje. Ik lig op de route!
Hoe dichterbij Emma en Thomas komen, hoe meer gestresst ik word. Ik probeer tot rust te komen, maar het lukt me maar niet.
Daar lopen ze, op maar enkele meters afstand, en ik lig hier in de struikjes.
Ik zie Thomas met Gucci aan de lijn lopen en Emma daarnaast. Emma loopt een beetje met haar handen te friemelen en ik hoop maar dat Thomas niet opmerkt hoe zenuwachtig ze is.
Ze lopen inmiddels vlak langs me en ik houd mijn adem in.
Alles gaat goed...
Nog heel even wachten...
Ze zijn bijna weg...
En dan klinkt opeens keihard de ringtone van mijn telefoon.
Ik schrik op en probeer Sannes oproep haastig weg te klikken, maar het is al te laat, Thomas heeft het geluid gehoord.
"Wat was dat?" vraagt hij terwijl hij zich omdraait.
Emma heeft het geluid ook gehoord, "Ik weet het niet, maakt het uit?" mompelt ze ongeïnteresseerd.
"Het leek wel uit de struikjes te komen, zo raar..." Thomas bekijkt de struikjes zoekend, terwijl ik me probeer te verschuilen.
"Het zal wel een of andere zwerver zijn geweest, zullen we nu doorgaan." Emma klinkt ongeduldig, ze wilt natuurlijk snel naar Sanne toe.
"Een zwerver met een telefoon?" Thomas kijkt zijn zusje spottend aan.
"En ik weet niet wat het is, maar ik ken die ringtone ergens van. Alsof ik hem al eens eerder heb gehoord."
Emma rolt met haar ogen, "Ja vast."
Thomas kijkt nog even, maar lijkt me niet te zien. Hij staat net op het punt om te vertrekken, als Sannes ongeduld het allemaal weer verpest.
Mijn telefoon gaat weer over en Thomas hoort het gelijk.
"Aha!" Snel duwt hij de struikjes opzij. En daar lig ik dan, op de grond, tussen de struikjes, met mijn verrekijker en rugzakje.
"Wat...? Eve...?" Thomas en Emma gapen me allebei met open mond aan.
"Eh, hoi..." verbeek ik de ongemakkelijke stilte.
Thomas' blik glijdt heen en weer tussen mij en de verrekijker die naast me op de grond ligt.
"Misschien een rare vraag, maar waarom lig je met een verrekijker verstopt tussen de struikjes?"
Wat moet ik daar op antwoorden? Ik begluur jullie als onderdeel van ons plan, waarmee we jou en Sanne proberen te koppelen? Nah, klinkt een beetje eng...
"Um, ik... bekijk vogels!" improviseer ik dan maar.
Thomas knikt ongelovig. "Oké... En? Zitten er veel vogels tussen de struikjes?"
"Nou, nee." Ik ga zitten en probeer op te staan. Thomas reikt me behulpzaam zijn hand toe en ik voel een warme tinteling door mijn lichaam gaan als ik zijn hand aanpak.
"Ik ben tot de conclusie gekomen dat er niet veel vogels in die struikjes zitten, ik denk dat ik maar ergens anders verder ga zoeken."
Thomas lacht. "Weetje, ik keek vroeger altijd naar vogels."
"Echt?"
"Misschien kunnen we een keer samen vogels gaan spotten?"
Ik krijg het opeens heel warm bij de gedachte dat Thomas en ik samen vogels gaan spotten, en mijn gezicht loopt rood aan.
Emma mengt zich nu met ons gesprek. "Oké, oké. Geweldig, jullie gaan een keer samen vogels spotten, maar niet nu." ze kijkt me aan en ik begrijp meteen wat ze bedoelt.
"Hoezo niet?" vraagt Thomas, "Ik heb alle tijd vanmiddag."
"Dat zal wel, maar Eve heeft geen tijd vanmiddag, toch Eve?"
Dilemma, dilemma, dilemma. Moet ik deze kans met Thomas aannemen of moet ik naar Emma luisteren?
"Eve?" dringt Emma nog een keer aan.
Ik kijk naar mijn beste vriendin en weet dat ik deze keer niet tegen haar in kan gaan.
Zoals ik al zei, ruzie met Emma is het laatste wat ik wil.
"Ja, je hebt gelijk. Vanmiddag viert mijn tante haar verjaardag." mompel ik, terwijl ik probeer Thomas' blik te ontwijken.
"Ik moet snel weg, doei." Dan draai ik me om en loop weg.
"Doei, tot maandag!" roept Emma nog.
Thomas blijft onthutst achter en ik vertrek mijn pijn in mijn hart.
Als ik maandag mijn fiets op school neerzet, zie ik Emma en Sanne aan de rand van het schoolplein staan. Sanne staat met haar rug naar me toe en ik kan haar gezicht niet zien.
Gister heb ik de hele dag aan Thomas gedacht. Hoe graag ik met hem was gaan vogelspotten en hoe dom het van me was om zijn aanbod te weigeren.
En het beeld van Sanne en Thomas samen picknickend bleef maar door mijn hoofd spoken. Ze hadden het vast heel gezellig gehad en nu is Thomas waarschijnlijk helemaal verliefd op Sanne. Ik ben stikjaloers op haar.
Emma ziet me staan en zwaait naar me, ik loop naar ze toe.
Als ik naast Emma sta kijkt Sanne me aan. Ik schrik van hoe ze eruit ziet.
Haar gezicht ziet bleek en om haar ogen zitten rode vlekjes.
Zelfs door de dikke laag camouflagecrème kan je duidelijk zien dat ze gehuild heeft.
"Wat is er, Sanne?" vraag ik.
Sanne verbergt haar gezicht in haar handen.
"Het is gewoon, gewoon, met Thomas..." haar stem trilt.
"Nu niet weer gaan huilen hé, kom maar." Emma geeft Sanne een knuffel en probeert haar een beetje te troosten.
"Wat is er gebeurd?" vraag ik.
"Even niet nu, Eve, ik leg het je straks wel uit." zegt Emma, terwijl ze Sanne nog steeds in haar armen heeft.
Als de bel gaat en Sanne naar een andere les moet, lopen Emma en ik samen de trap op.
"En? Ga je me nog uitleggen wat er gebeurd is?"
"Ja, ik wilde even wachten tot Sanne weg was, anders raakt ze weer overstuur."
Ik knik en luister naar Emma.
"Ik weet ook niet wat er precies gebeurd heeft, maar het gebeurde tijdens die picknick. Afgezien van die ontmoeting met jou liep het plan wel goed, tenminste, dat dacht ik. Toen ik Sanne en Thomas met zijn tweeën achterliet zag het er heel gezellig uit, ook al leek Thomas een beetje afwezig. Sanne vertelde me dat ze de picknick eerst ook heel gezellig vond. Ze heeft Thomas vertelt dat ze hem leuk heeft, maar blijkbaar heeft Thomas haar toen keihard afgewezen."
Thomas heeft Sanne afgewezen? Dat had ik niet verwacht. Het is misschien raar, maar ik heb zo'n gevoel dat het misschien door mij komt.
Dan heb ik het plan verpest. Ik weet niet of ik me nu moet schamen of er blij mee moet zijn...
Als ik na school naar huis fiets, hoor ik achter me iemand mijn naam roepen.
Ik kijk om, aan het eind van de straat fiets Thomas.
"Eve! Eve!" hij zwaait naar me.
Ik stap van mijn fiets en zwaai lachend naar hem terug.
Thomas fiets naar me toe en stapt ook van zijn fiets.
"Hoi, hoe gaat het met je?" vraag hij.
"Eh, wel goed denk ik -"
Voor ik mijn zin af kan maken en hem kan vragen hoe het met hem gaat onderbreekt hij me.
"Mooi, heb je vanmiddag tijd?"
Ik heb morgen een repetitie, maar school kan wel even wachten.
"Ja, hoezo?"
"Nou, misschien kunnen we samen vogels gaan spotten. Dat gingen we nog een keer doen, weet je nog?"
Ik moet zeggen dat het me eigenlijk heel saai lijkt om vogels te gaan spotten, maar samen met Thomas, dat lijkt me wel wat...
"O ja, lijkt me wel leuk! Gaan we dan nu?"
"Ja, ik heb mijn verrekijker bij me. Weet jij een goede plek om vogels te gaan spotten?"
"Misschien kunnen we naar het bos gaan? In de struikjes in het park zitten niet zoveel vogels, dus daar hoeven we het niet te proberen."
Thomas lacht en we vertrekken op onze fietsen richting het bos.
"Ja, daar zie ik iets! Laat mij eens kijken met de verrekijker."
Ik geef Thomas de verrekijker en hij kijkt tussen de takken van de boom voor ons.
"Ik denk dat het een mus is."
"Een mus?" ik lach. "Die hebben toch bruine veren? Deze vogel is zwart! Zelfs zonder verrekijker kan ik dat zien."
Thomas en ik vonden in het bos een boomhut en zijn er in geklommen, nu zitten we al de hele middag vanuit die boomhut vogels te spotten.
En het gaat verschrikkelijk slecht! Ik ben geen vogelkenner, maar zelfs ik snap dat Thomas geen idee heeft waar hij mee bezig is. Kraaien ziet hij aan voor mussen en koolmeesjes ziet hij aan voor spechten, die vogels lijken niet eens op elkaar.
"Oké, ik geef het op. Ik snap echt niet wat nou het verschil tussen al die vogels is."
"Jij keek toch bij je opa altijd naar vogels? Ik dacht dat je een echte pro was!" lach ik.
Thomas zucht. "Ja, over dat van die vogels spotten, dat was gelogen..."
"Gelogen, waarom zou je daarover liegen?"
Thomas haalt een hand door zijn haar en kijkt me aan.
"Het was eigenlijk een smoesje zodat ik je mee uit kon vragen..."
Mijn mond valt open. Thomas wilde me mee uit vragen? Dit was te mooi om waar te zijn. Ik kneep even in mijn arm, maar dit was geen droom.
"Maar ik snap het als je dat niet wilt hoor." voegt Thomas er snel aan toe.
"Ik... Ik..." stotter ik, niet wetend wat ik hierop moet zeggen.
Thomas vraagt me mee uit, natuurlijk wil ik dat!
Maar dan denk ik aan Emma, kan ik dit wel doen?
"Weet je wat, laat maar zitten. Het was een stomme vraag, vergeet maar gewoon wat ik net gezegd heb." Thomas draait zich om en klimt de boomhut uit, hij pakt zijn fiets en racet weg.
Nu is hij degene die vertrekt. En ben ik degene die onthutst achterblijft...
Emma opent de deur, ze lijkt verbaasd me te zien.
"Eve, wat is er?"
"Emma, we moeten praten."
Ik volg Emma naar boven en zie op de gang dat Thomas' deur op een kier staat. Zou hij daar nu zitten? Wat zou hij aan het doen zijn?
Ik schud mijn hoofd en zet gedachtes aan Thomas van me af. Nu gaat het even over Emma en mij.
Emma schopt haar kamerdeur dicht en we ploffen op haar bed.
Ik friemel een beetje zenuwachtig aan mijn trui, niet wetend hoe ik moet beginnen.
"Dus...?" Emma kijkt me verwachtingsvol aan.
"Ik moet je iets vertellen, ik ben verliefd." Niet het beste begin, maar ik kon even niks beters bedenken.
"Serieus?" Emma lacht, "Ik dacht dat je iets heel ernstigs zou gaan vertellen, maar je bent verliefd? Dat is toch juist leuk?"
Ik bijt op mijn lip en staar naar de grond.
"Nee, vind je het niet leuk? Op wie ben je verliefd?" vraagt Emma, ze klinkt nu iets serieuzer.
Ik weet niet hoe ik dit aan Emma moet vertellen. Hoe vertel je je beste vriendin dat je verliefd bent op haar broer?
"Eve, je kan me alles vertellen, dat weet je toch?"
Emma heeft gelijk, ik kan haar alles vertellen, zelfs dit.
"Ik... Ik ben verliefd op Thomas." mompel ik.
"Wat?!" Emma spring verbaasd op.
"Zeg me alsjeblieft dat ik dat verkeerd verstaan heb! Ben je verliefd op mijn broer?"
Ik knik, terwijl ik mijn gezicht verschuil in mijn handen.
Hier was ik bang voor, deze reactie. Ik had het niet moeten vertellen aan Emma, wat ben ik toch dom!
Als ik niks meer hoor van Emma kijk ik voorzichtig op.
Emma staat met haar hoofd tegen de muur en houdt haar handen bij haar gezicht.
Langzaam draait ze zich om.
"Het plan, in het park. Je lag op de verkeerde plek, deed je dat expres?" vraagt ze verrassend rustig.
"Nee, echt niet! Dat was gewoon een domme fout van me!"
"Eve, als je het plan expres gesaboteerd hebt, vertel het me dan eerlijk." Emma's stem trilt.
"Ik heb het plan niet expres gesaboteerd, ik zweer het!"
"LIEG NIET TEGEN ME!"
Ik schrik door Emma's harde stem.
"Waarom zou je meewerken aan dit plan als je verliefd bent op Thomas? Je wilde het saboteren hé? Vanaf het begin af aan had je je plannetje al bedacht, en ik had niks door..." Emma schudt haar hoofd terwijl ze door de kamer ijsbeert, "Wat vreselijk achterbaks van je, jij vals kreng..."
Ik sta op en pak Emma's arm. "Emma, echt waar -"
"Raak me niet aan!" Emma trekt haar arm terug en doet een paar stappen naar achter.
"Blijf van me af, vuile verrader!"
Ik voel tranen in mijn ooghoeken prikken, waarom gelooft ze me niet?
"Emma, ik -"
"Nee, bespaar me je zielige gejengel. Ik wil je nooit meer zien! Hoe kun je dit doen, tegen Sanne, tegen mij!"
Emma slaat haar handen voor haar gezicht en draait zich om.
"Ga weg."
Ik voel me misselijk en heb buikpijn, maar het ergste is de pijn die ik vanbinnen voel. Ik zat al zo lang met dit probleem, nu durfde ik eindelijk eerlijk te zijn tegen Emma, maar ze snauwt me af en noemt me een verrader.
Steeds meer tranen lopen over mijn wangen, ik moet hier weg, en snel!
Met een snik gooi ik de kamerdeur open en ren ik naar beneden. Nadat ik mijn jas heb gepakt en naar buiten ben gerend spring ik op mijn fiets en begin ik te trappen.
De tranen blijven maar komen en ik blijf ze maar wegvegen met mijn mouw. Ik ben bijna thuis, nog maar een bocht...
De tranen ontnemen me het zicht en ik ga met een veel te hoog tempo de bocht om.
Eerst klinkt het schelle geluid van piepende banden, dan volgt de klap.
Daarna, duisternis...
Als ik mijn ogen weer open word ik verblind door de felheid van de lampen boven me. Ik bescherm mijn ogen met mijn handen tegen het licht en realiseer dan pas dat ik geen idee heb waar ik ben.
"Ze is wakker! Kijk!"
Ik knipper met mijn ogen en kijk slaperig om me heen.
Het eerste wat in me opkomt is wit, dan merk ik de piepende geluidjes op en mijn moeder die op me af komt stormen.
Mijn moeder geeft me een knuffel en kust me op mijn voorhoofd.
"Eve, wil je me nooit meer zo laten schrikken?"
Huh, wat is er gebeurd? Ik knijp mijn ogen dicht en langzaam komen de herinneringen aan de vorige dag terug. Emma's woede, mijn verdriet en het daaropvolgende ongeluk.
Ik kijk nog eens goed om me heen en herken dan eindelijk de kamer, ik lig in het ziekenhuis.
"Eve!" Emma komt de kamer binnen en rent naar me toe.
"Ik ben zo blij dat het goed met je gaat!"
"Huh, wat?"
Emma pakt mijn hand vast.
"Gisteravond, na onze ruzie, zat ik boos op mijn kamer. Mijn vader riep dat er iemand voor me belde en ik liep naar beneden. Het was je moeder, ze zei dat je een ongeluk had gehad en dat je in een ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht! En ze vroeg of ik misschien wist wat er was gebeurd, ik schaamde me zo! Het spijt me, het is allemaal mijn schuld."
Ik schud mijn hoofd. "Nee, nee... Het is niet jouw schuld. Je had gelijk, ik ben een vreselijke vriendin, ik moet Thomas uit mijn hoofd zetten..."
"Eve, ik was in de war toen ik al die dingen zei. Ik meende het niet, echt waar. En over Thomas, als je verliefd op hem bent is dat oké. Ik weet dat hij niet tussen ons in komt te staan. Trouwens, toen hij van je ongeluk hoorde is hij hier zo snel mogelijk naar toe gekomen. Hij staat in de wachtruimte te popelen om je te zien!"
Emma helpt me uit bed en begeleidt me naar de deur. Ik heb gelukkig niets gebroken en heb, behalve dan wat blauwe plekken, niets van het ongeluk overgehouden.
In een hoekje van de wachtruimte zit Thomas wat op zijn telefoon te klooien, als hij me ziet staat hij gelijk op en loopt naar me toe.
"Gaat het met je?" vraagt hij.
"Ja, ik ben alleen nog een beetje in de war."
Thomas knikt begrijpelijk.
"Weetje, ik ben ook in de war. Door jou. Ik denk de hele tijd aan je. Aan je mooie blauwe ogen, aan die schattige kuiltjes in je wangen als je lacht..."
Ik lach even verlegen.
"Ja, die kuiltjes ja."
Thomas pakt mijn gezicht en komt doet een stap naar voren.
"Ik weet dat ik de broer van je beste vriendin ben en dat de moeilijk voor je is, maar ik heb het er met Emma over gehad en ze is oké met ons."
Ik word helemaal warm vanbinnen en vlinders fladderen in mijn buik.
"Ik ben verliefd op je, heel erg verliefd kun je wel zeggen.
Thomas haalt even diep adem.
"Eve, wil je verkering met mij?"
De temperatuur lijkt wel 10 graden te stijgen en mijn buik lijkt wel te ontploffen door alle vlinders.
Ja, ja, ja! denk ik.
Dus ik knik.
"Ja..."
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Commentaar:
Het eerste verhaal van Romantiek/Tienerfictie is binnen!
Ik vond het heel leuk om te lezen, al vanaf het begin! En je bent heel creatief geweest, met dat hele koppel-plan enz., daar was ik zelf nooit opgekomen!
Alles is heel leuk voorgesteld en beschreven, en het karakter van Eve komt ook goed naar voren: de onhandigheid en ook die "vrijgevigheid", ik weet niet goed hoe ik het moet noemen: ze saboteerde niks toen Sanne en Thomas een picknick hadden, terwijl ze zelf verliefd is op Thomas! Dat maakte het leuk om te lezen.
De spelling is oké, ik heb één keer iets onderlijnt, je had per ongeluk twee keer achter elkaar "mijn" geschreven. Voor de rest: "stikjaloers" moet eigenlijk niet aan elkaar, "oke" is met een accent. Voor de rest is alles goed!
x GrijzeWolf