Hallo!
- Sorry, we zitten vol! -
Dit is een schrijfwedstrijd, zoals er vele zijn. Maar ik wou er heel graag eentje maken, dus hier is ie dan!
Als je wil meedoen, kun je een privébericht naar me sturen.
...
Voorzichtig opende ik de deur van mijn vader. Gelukkig had hij niks door, althans dat dacht ik. "Maré kom eens hier," zei koning Gustaf, mijn vader dus. Hij was dè elvenkoning, en ik was de troonopvolger. Maar dat wou ik helemaal niet. Ik wou een gewone elf zijn zoals Ike. Mijn beste vriendin. Niet een kroonprinses.
"Pap ik wil geen kroonprinses zijn, en ik wil al helemaal niet met Strustas trouwen. Waarom ben ik niet een gewone elf," jammerde ik. "Hoe durf je dat nou te zeggen," zei mijn vader boos. "Jij bent de prinses, punt uit. En jij trouwt met Strustas, de trouwerij staat al gepland. En geen gemaar," zei hij streng. "Ik haat je," zei ik. Mijn vader stond op het puntje om uit te barsten. Ik gooide mijn rode haren nonchalant over mijn schouder en liep de kamer uit.
Ik liep boos naar buiten. Waarom begreep mijn vader me niet. Hij begreep niet dat ik dit niet wou. Ach er zijn zoveel elven die wel koningin zouden willen worden, en met Strustas willen trouwen, maar ik niet. Waarom ik, waarom ben ik de kronprinses. "Prinses, pas op voor de trollen en de feeën," zei een poortwachter. Ik negeerde hem en liep door. Die stomme trollen konden me even niks schelen. Ik wou weg, weg van het kasteel, weg van Strustas. Weg van alle problemen.
Mijn punt-oren staken fel af tegen mijn vuurrode haren, ik had namelijk vuurkrachten. Ik was verbonden met vuur en alles wat daarbij hoort. Zoals vuurvogels. Ik had een eigen vuurvogel, maar eigenlijk was die er niet zo vaak, ik hoefde hem namelijk niet op te roepen. Maar toch sos riep ik hem, als ik mij alleen voelde. Dat deed ik de laatste tijd wel vaker. Ook had ik een lang rood gewaad aan en een rode tiara.
Ik had niet door dat ik diep maar dan ook heel diep in het bos terecht was gekomen. Ik raakte een beetje in paniek. Waar was ik? Hoe kwam ik terug? Zaten er hier trollen? Allemaal vragen die door mijn hoofd spookten. Het was raar, ik kende dit deel helemaal niet.
Toch op de een of andere manier bleef ik best rustig. Kwam vast door die drankjes die mijn vader me iedere dag gaf voor het slapen. Hij wist al te goed dat ik geen prinses wou zijn, en daarom gaf hij me kalmeringsdrankjes.
Ik hoorde gestamp in de verte. Ik was bang heel bang. Ze zouden me ontdekken. De trollen zouden me ontdekken, ik schoof mijn rode bloemen tiara onrustig heen en weer. Ik hoorde de voetstappen steeds dichterbij komen, ze stopte recht voor de boom waar ik in zat. "Ik rik een elfju, Snottebel. Ji uk?" Zei zo'n smerige trol. Hij stak zijn hand in de boom, waar ik zat. Ik hield mijn adem in. Maar hij had me te pakken. "Blijf van me af smerige trol," probeerde ik nog. Maar hij hield me in een ijzeren greep. Ik beet hem in zijn hand en spartelde wild in het rond. Maar het had geen zin, hij had me te pakken. Hij stopte mij in een zak en alles werd zwart.
