Schrijfwedstrijd, door GrijzeWolf

Opdracht 5: BooksxbyNikita - Idee 1

Hier is, een beetje later dan de anderen, de vijfde opdracht van BooksxbyNikita:

------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik opende mijn ogen. Vandaag was de grote dag! Eindelijk de grote dag! Dit zou de belangrijkste dag uit mijn leven worden, tenminste als ik met de wedstrijd door zou gaan. Als ik het zou winnen, zou ik een plekje bemachtigen bij het Nationaal Ballet, dus een plekje op de academie! Dat was vanaf kleins af aan al mijn grootste droom. Om net zo te kunnen dansen als Igone de Jongh.

'Sara, kom je?' Riep mijn moeder van onder aan de trap. 'Ja mam, ik kom. Nog even mijn spitzen pakken en dan ben ik er klaar voor!' Ik pakte snel mijn spitzen en tutu en stopte ze in mijn tas. Ik vloog de trap af en stoof op de deur af. 'Zo jij hebt er zin in,' riep mijn gamende broer vanaf de bank. 'Jazeker Joel. Duim je voor me?' 'Ik zal voor je duimen Saartje.' Ik stak mijn duim op en opende de deur en gooide hem dicht.

Snel liep ik naar de auto waar mijn moeder ongeduldig zat te wachten. 'Kon dat niet wat sneller,' zei ze lichtjes geirriteerd. 'Nou dat kon wel, maar Joel hield me tegen,' loog ik. 'Nu je er toch bent, stap maar in, we moeten weg!' Vluchtig stapte ik in en mijn moeder zoefde weg.

**

In mijn hoofd herhaalde ik de dans duizenden keren zonder mijn moeder door te hebben. 'Je moet je omkleden Sara, je moet zo je auditie doen. De wedstrijd begint zo al!' Snel liep ik naar mijn moeder. Ik deed mijn joggingbroek uit, en trok mijn tutu aan. Ik deed snel mijn knot nog wat rechter. We zouden eerst de barre oefeningen doen met een groep meiden en dan zouden we allemaal individueel onze uitgekozen dans doen.

Ik stond al klaar bij de deur, te wachten tot we gehaald zouden worden. Toen ik door kreeg dat dat nog wel even kon duren, besloot ik maar een opwarming te doen. Ik leunde met mijn hand op de muur alsof het een barre was. Ik deed de plie-oefeningen, de tendu-oefeningen, zwaaien met mijn benen en tot slot arm-oefeningen. Toen ik daar mee klaar was, kwam ze eindelijk, we werden eindelijk gehaald!

Mijn hart klopte in mijn keel toen ik, samen met de groep, naar de zaal liep. Daarbinnen zaten de jury's, ze keken nu al streng beoordelend. Ik kon nog beter dood gaan nu. Nee, Saar. Je bent nu hier, laat zien waar je al die acht jaar zo hard naar toe hebt gewerkt. Ik ademde een keer diep in en uit. Met veel moed liep ik naar de barre en ging klaar staan net als alle andere meisjes.

'We beginnen met de plie's en daarna de tendu's en als laatste op de spitzen. En daarna dansen jullie een voor een jullie stuk. Succes meiden,' zei de begeleider, en met die woorden liep ze weg. De muziek startte en we begonnen met de plie's. Ik sloot mijn ogen en volgde de muziek, de andere oefeningen liepen net zo vlekkeloos als de eerste oefening. Toen we klaar waren deed ik pas mijn ogen open. Ik zag dat de jury verbaasd naar mij keek. Ik bloosde en liep daarna de zaal uit, samen met de anderen.

Ik was weer in de kleedkamer en deed mijn spitzen weer opnieuw aan. Dit zou mijn belangrijkste stuk worden. Ik had zelf gekozen voor de stervende zwaan uit het zwanenmeer, mijn lievelingsstuk. Het zou nog wel even duren voor ik aan de beurt was, dus besloot ik wa te drinken. Toen ik mijn tas open deed, gaf ik een gil. 'Gadverdamme!' Gilde ik. In de tas zaten die smerige, gore kikker van mijn broer Joel. 'De smeerlap, ik ga je terug pakken Joel,' gromde ik zachtjes. 'Wat is er schat,' zei mijn moeder die inmiddels bij mij stond. Ik wees naar mijn tas en mijn moeder trok een vieze blik. 'Ik zal ze weghalen, maar jij bent zo aan de beurt,' zei mijn moeder nog steeds vies kijkend.

Toen ik had gehoord wat mijn moeder zei, liep ik snel naar de deur. En niet veel later kwam de begeleider met een meisje terug en kwam ze mij ophalen. 'Hoe lang moeten we trouwens wachten op de uitslag, en hoeveel gaan er door?' Vroeg ik nieuwsgierig. 'Jullie moeten uiterlijk een uur wachten, maar het zal vast wel sneller zijn. En er gaan maar vijf naar de academie, van de twintig. Het is misschien hard, maar alleen de beste worden op de academie toegelaten.' Ik slikte. Het kon zo maar dat ik eruit word geknikkerd.