Schrijfwedstrijd, door GrijzeWolf

Opdracht 2: thisking12 - Elf

En hier is dan de laatste inzending voor deze opdracht, die van thisking12 :

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoi ik ben Roos mijn achternaam weet ik niet meer. Ik zorg al min hele leven voor mezelf helemaal alleen. Mijn familie en de andere elfen zin vermoord door wezens genaamd "de "mens" verschrikkelijk wezens. En ik was met Meira de laatste elf ter wereld, dat acht ik tenminste....

mijn uiterlijk: Ik ben erg klein dat zijn alle elfen eigelijk ik ben ongeveer 15 centimeter groot blond haar met donker en licht groen tot me middel en blauwe ogen. Ik heb de kracht van de natuur van daar groen haar en de kracht van de dieren daardoor blauwe ogen. Ik had eerst een heel groot gezin 1 broer 2 zussen 1 broertje en een zusje. Ik ben 13 jaar oud

Ik word wakker van geschreeuw ik open voorzichtig mijn ogen ik ben nog zo moe. Mijn moeder schreeuwt in paniek "KINDEREN OPSTAAN" nu wist ik dat het foute boel was. Ik stapte uit bed en pakte mijn "noodgevallen" koffer en niet veel later stonden we met zen alle in de gang van het huis. mijn moeder zei "het is zo ver we hebben hier het heel vaak over gehad nu is het zover" (we hadden het heel vaak hier over gehad dat "het zover" is als de mensen komen om ons dorp te vernietigen we moesten ons zelf redden en naar de grote eik gaan.) Ze fluisterde "klaar we hebben nog maar weinig tijd" iedereen knikte ze zwaaide de deur open. En tot mijn schrik was het halve dorp al verwoest over stonden grote reuzen (mensen) en trapten alles kapot en de elven deden ze in een grote zak. Je hoorde ze zelf uit de zak nog schreeuwen. Ik werd bang en was een beetje afgedwaald maar kwam er al snel bij van geschreeuw van mijn moeder "Roos ren." En begreep dat ik moest rennen mijn moeder en de rest rent voor me 1 voor ik worden ze vast gepakt en bij de andere in de zakken gedaan. Tranen rollen over mijn wangen mijn familie word voor me ogen weggehaald letterlijk uiteindelijk zie ik steeds minder elven rennen eerst was het het hele dorp. Maar steeds minder en minder elven rennen en voor me zie ik alleen nog van mijn familie mijn broer en mijn zus. Ik ren zo hard als ik kan ik voel de grond achter mij trillen "de mens" volgt me en rent me achterna ik ren kris kras overal doorheen totdat ik aankom bij de eik. Ik kijk om me heen en zoek mijn broer en mijn zus het was moeilijk om te kijken want het was super donker en ik weet niet of hij was gepakt of niet ik was hem uit het oog verloren toen ik achterna gezeten werd. Ik klom in de boom en ging op de hoogste tak zitten en keek in de richting van mijn dorp. Ik zag niks alleen duisternis ons dorp wat altijd verlicht was met lichten van alle kleuren was veranderd in duisternis. Ik zag alleen nog wat schimmen weglopen met grote jutte zakken waar allemaal bewegingen van kwamen. Ik ging zitten tegen de boom er rolde tranen over mijn wangen ik was alleen helemaal alleen alleen in de duisternis mijn grootste nachtmerrie was werkelijkheid geworden... Ik verloor mijn familie mijn familie waar ik zoveel van hielt.... Ik had helemaal niks meer geen huis geen familie geen spullen ik was mijn "noodgevallen" koffer kwijtgeraakt tijdens het rennen. Ik keek naar de hemel die was helder blauw de helmel die altijd verlicht was met sterren was duister. Ik ging maar liggen het was laat ik probeerde te slapen maar het lukte niet ik staarde naar de hemel de duistere hemel uiteindelijk ben ik zo moe en val in slaap. Ik word wakker van de eerste zonnestralen die me verblinden ik probeer voorzichtig mijn ogen te openen de felle zon schijnt gelijk in mijn gezicht. Ik knipper een paar keer en dan ben ik klaar wakker ik probeer me te herinneren waarom ik op de boom lig. Dan weet ik het weer gisteravond. Tranen branden weer achter mijn ogen maar probeer ze tegen te houden en bedacht "ik ga terug misschien is er nog iemand in leven." Ik riep een vogel (ik heb de krachten van natuur, dieren) de vogel lande voor mijn voeten maar deed zijn vleugel een stukje om laag. Het teken dat ik mocht opstappen ik klom op zijn rug hij vloog hoog in de lucht ik liet mijn haren in de wind wapperen. Niet veel later daalde hij naar beneden en lande op de grond hij liet mij afstappen ik streelde zijn kop als bedankje en hij vloog weer hoog in de lucht. Toen ik voor me uit keek zag ik mijn dorp. Compleet verwoest ik strompelde door de verwoeste brok stukken van de huizen. Opeens hoorde ik gesnik heel zacht uit de verte ik liep erop af en het werd harder en harder. Uiteindelijk hoor ik het heel duidelijk achter brok stukken van een huis zit een meisje met haar knieën opgetrokken haar gezicht bij haar knieën verborgen. Ik ga naast haar zitten en sla een arm om haar heen verschrikt kijk ze op ik zie de tranen nog in haar ogen. Ze begint te praten "ik ben helemaal alleen ik ben iedereen kwijt" en ze begint weer te huilen. Ik word zelf ook emotioneel die woorden die ze zei horen ook bij mij. Ik heb ook helemaal alleen heb niemand anders na een tijdje was ze uitgehuild en kon ik haar gezicht zien ze had lang blauw haar tot haar middel en groene ogen een zacht witte huid. Ik stelde me voor "hoi ik ben Roos 13 jaar had 1 broer 2 zussen 1 broertje en een zusje 13 jaar, en jij?" Ze begon met praten "ik ben Meira en had 2 broers en 12 jaar" Ik zeg "we hebben nu elkaar laten we samen blijven oke?" Ze knikte en zei "oke is goed" het begon te regenen en ik zei tegen haar "kom mee naar de grote eik daar kunnen we schuilen." Ik liep voorop en ze volgde ik kroop in de holle boom die van binnen best groot was ik liep naar achteren en ze volgde. Niet veel later zaten we met ze 2e naast elkaar, het was best wel warm niet goed ofzo. Ik dobbelde weg in mijn gedachtes herinneren vlogen als een film voorbij in mijn hoofd. Ik werd ineens uit mijn gedachtes gehaald door Meira die me aantikte en zei "ik heb honger jij niet?" Ik schoot uit mijn gedachtes en dacht "ja ik heb ook honger" ik knikte de regen was inmiddels al opgehouden en we klommen uit de boom. Ik zei "ik weet waar we een plek kunnen vinden waar eten is" en ik liep naar de plek en Meira volgde me. Ik liep naar een grote open plek in het bos waar allemaal bomen en struiken stonden met bessen, bananen, aardbeien , druiven. Het was allemaal nog niet rijp de aardbeien waren nog groen de bananen ook en de druiven heel klein. Ik zette mijn hand tegen de boom waar de bananen groeide en liet mijn kracht los. En de bananen werden langzaam mooi geel. Ik haalde mijn hand weer van de boom en de bananen werden niet meer veder geel ik klom behendig in de boom en plukte een paar bananen en gooide ze in de handen van Meira en liet me via de takken weer naar beneden glijden. Toen ik beneden kwam gaf Meira de helft van de bananen en we begonnen ijverig te eten tenslotte had ik sinds gisteren niks gegeten. Nadat we klaar waren met eten waren we zo moe eigenlijk te moe om te lopen ik begon te fluiten met mijn kracht en niet veel later kwam Toby (de vogel) en we mochten op zijn rug klimmen. Na we op zijn rug zaten vloog hij hoog in de lucht in liet de wind door mijn haren wapperen. We vlogen nu recht naar beneden en we landen op de tak van de eik en we stapte af ik streelde zijn vleugel en zei "dankje" en hij vloog weer weg. We klommen weer in de eik. We hadden al een soort bedje gemaakt van takken en gingen erop liggen ik keek door het gat van de eik en keek en keek naar de mooie sterren hemel. Mijn moeder had me altijd verteld "als ik en papa of je broer of je zusje ooit dood gaat kijk dan naar de sterren, alle elven die doodgaan worden sterretjes dan hoef je je nooit eenzaam te voelen." Ik zag dat Meira al sliep en ik was ook al erg moe en sloot mijn ogen. (droom) ik rende door de mooie velden van het dorp met mijn broer en mijn zus en we waren tikkertje aan het spelen we rende achter elkaar we gilden van plezier maar opeens. Opeens voelde ik de grond trillen ik keek achterom mijn broer die net nog achter me aanrende was weg en mijn zus en zusje ook het enige wat ik zag was die grote reus. Ik rende en rende maar voelde hem dichterbij komen en niet veel later voelde ik een grote hand die me oppakte ik schreeuwde en spartelde om me heen. (einde droom). Ik schoot met een ruk overeind en keek om me heen ik zag Meira nog rustig en vredig slapen. Ik liep op mijn tenen naar het gat van de boom en klom eruit en ik liet me naar beneden glijden. Toen ik met beide benen op de grond stond en liep maar een beetje in de rondte ik keek naar de mooie sterrenhemel ik liet me vallen in het gras en sloot mijn ogen. Ik werd wakker van de eerste zonnestralen die op mijn gezicht schijnen ik knipper een paar keer en ben dan wakker. Ik loop teug naar de eik en klim in de boom en loop naar Meira die nog steeds vredig ligt te slapen. Ik tik haar zachtjes aan en zeg "Meira word je wakker" ze ligt een beetje te woelen en opend haar ogen. n vraagt "wat is er?" Ik tegen haar "kom ik ga eten ga he ook mee?" Ze knikt en stapt uit bed. en loopt achter me aan we lopen naar de plek van gisteren. En ik herhaal weer hetzelfde als gisteren en dan sta ik weer beneden naast Meira. *(3 jaar later)* er is inmiddels al heel veel gebeurd ik heb een fikse ruzie gehad met Meira 1 jaar geleden. We hadden het rijk mooi opgebouwd met de dieren en de natuur maar ze werd te bezitterig en wilde het rijk voor zichzelf hebben. Ze heeft me geprobeerd te vermoorden ik werd zo kwaad, ik heb de natuur haar naar de diepste bossen laten gaan waar ze nooit en dan ook nooit meer zal uitkomen . Nu ben ik alweer 16 jaar ik leef nu een jaar alleen echt alleen. Nadat Meira weg was is er een grote verandering in mijn leven gebeurd. We waren altijd samen echt altijd 2 jaar lang hebben we alles samen gedaan. Ik strompel nu ergens ik weet niet waar in ieder geval een plek waar ik nog nooit was geweest. Ineens hoorde ik spelende kinderen ik liep op het lawaai af het werd luider en luider. Tot ik opeens op een open plek stond waar huisjes stonden en ik zag spelende kinderen rennen. Er kwam een meisje op me afgelopen het was niet echt een meisje ik schat haar ouder als ik rond de 25. Ze leek best wel op mij maar dan ouder en groene ogen ze bekeek me van top tot teen en voor ik het wist omhelsde ze me. Niet veel later liet ze me los en ik keek haar met een vragende blik aan. Maar toen ik beter keek zei ik vragend "Emma?" ze knikte en een glimlacht en ik vlieg haar om de hals. En ik dacht "eindelijk geluk" na al die jaren ellende eindelijk geluk.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Commentaar:

Een leuk, origineel verhaal met veel fantasie!

Super gedaan! Je zei dat je het een moeilijke opdracht vind, je hebt het heel goed gedaan! Er zit heel veel fantasie in, dat vind ik super!

Verder zou ik de tekst de volgende keer opdelen in alinea's. Dat is overzichtelijker en leest vlotter. Ik heb elke keer een woord onderstreept, daar zou ik persoonlijk altijd een alinea eindigen. Dus, het eerste woord dat ik onderstreept heb is slaap, na dat woord zou ik een nieuwe alinea maken. Zo staan de strepen dus, tipje voor de volgende keer :-)

x GrijzeWolf