Schrijfwedstrijd, door GrijzeWolf

Opdracht 4: AnneH_02

Hier is de inzending van AnneH_02 :

------------------------------------------------------------------------------------------------

Mijn adem vormt wolkjes in de lucht en ik vouw mijn armen om me heen.

Het is vandaag 31 oktober, halloween, maar de temperatuur voelt al als december.

Ik kijk even op mijn telefoon. Het is 23.48, ik ben straks weer te laat thuis.

Tenzij... Mijn blik valt op de donkere bomen rechts van me.

Ik kan natuurlijk de weg door het park nemen, dan ben ik misschien nog net voor middernacht thuis. Maar eigenlijk mag ik 's avonds van mijn ouders niet alleen door het park.

Veel te donker en afgelegen, ik rol met mijn ogen.

Het zal wel, voor deze ene keer kan ik best even een uitzondering op de regels maken.

Dus draai ik een kwartslag en loop een stukje over het vochtige gras, tot ik bij een smal zandpaadje kom. Ik volg het kronkelende weggetje door het park en loop stevig door.

Hoe verder ik van de autoweg kom, hoe donkerder het in het park wordt.

Het valt me net op hoe stil het eigenlijk is, als ik vlak naast me wat geritsel hoor.

Ik blijf abrupt staan en luister nog even goed, maar het is doodstil.

Hoorde ik dat zojuist nou goed, of was het maar mijn verbeelding?

Langzaam draai ik mijn hoofd naar de struikjes naast het pad, maar er is niets te zien.

Ik zet een stap naar achter en struikel over iets kleins en harigs bij mijn voeten, een gil ontsnapt uit mijn mond.

"Miauw."

Twee gele kattenogen kijken me recht aan.

Met een zucht van verlichting ontspan ik weer een beetje.

"Het is maar een kat, niks aan de hand..." mompel ik voor mezelf.

"Ja, je hebt me even goed laten schrikken."

Ik breng mijn hand naar het kopje van de kat en aai haar met de rug van mijn hand.

De vacht van de kat voelt nat, snel trek ik mijn hand terug.

Het heeft niet geregend en er is geen vijver in het park... Dit is geen water...

Ik ruik aan mijn natte hand en bevestig daarmee mijn vermoedens.

Bloed. Het ruikt naar bloed.

Een rilling loopt over mijn rug, waarna ik plotseling weer wat geritsel in de struikjes hoor.

Ik spring overeind en mijn ogen schieten heen en weer tussen de kat voor me en de struikjes waaruit het geritsel afkomstig was.

Als het niet de kat is die dat geritsel veroorzaakt, wat is het dan wel?

Weet je wat, ik wil het niet weten.

Het enigste dat ik nu wil is weg uit dit donkere park.

En snel!

Ik loop stug verder over het paadje en probeer het geritsel dat me achtervolgt te negeren.

De kat achter me begint luid te mauwen en ik zet het op een lopen.

Maar het geritsel achter me blijft me achtervolgen en het komt steeds dichterbij.

In de verte zie ik het licht van de straatlantaarns langs de weg, het is nog een heel eind en ik weet dat ik dit tempo niet kan volhouden.

Toch blijf ik rennen, mijn blik strak voor me uit.

Ik kom steeds dichter bij het licht, nog een klein stukje...

Dan omklemmen twee ijskoude handen mijn enkels, waardoor ik voorover val.

Al schoppend en slaand probeer ik me los te krijgen uit zijn greep, maar het heeft allemaal geen zin. Hij laat me niet meer gaan.

Ik gil en probeer me vast te houden aan uitstekende takken terwijl hij me aan mijn benen mee sleurt, terug naar de duisternis. Steentjes en takjes op het pad veroorzaken schaafwonden op mijn buik en gezicht, ik voel hoe het bloed uit de wonden over mijn gezicht loopt en proef de ijzerachtige smaak op mijn lippen. Ik krijs het uit en smeek hem om te stoppen, maar hij negeert me en blijft me over de ruwe grond meeslepen.

Na een paar helse minuten vol pijn stopt hij en laat hij mijn enkels los.

Zwakjes probeer ik van hem weg te kruipen, maar ik ben aan het eind van mijn krachten.

Met gemakt drukt hij me tegen de grond, terwijl hij zich voorover buigt.

Zijn mager vingers pakken mijn schouder en draaien me op mijn rug, zodat ik voor het eerst zijn gezicht zie.

Een bleek gezicht...

Donkere, zwarte ogen zonder pupil...

Een breed grijzende mond met scherpe tanden...

Verstijfd van schrik lig ik op de grond, terwijl hij zijn gezicht zo dicht bij de mijne brengt dat ik zijn adem tegen mijn gezicht voel.

Hij opent zijn mond en vormt met zijn krakerige stem de laatste woorden die ik ooit nog heb gehoord...

"Happy Halloween..."

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Commentaar:

Leuk verhaal! Het genre is goed duidelijk, horror/thriller zoals je zei, klopt wel. Meteen al toen de hoofdpersoon door het park wou gaan, wist je al dat het verkeerd zou lopen. Het werd pas helemaal eng toen er op de vacht van die kat bloed zat. Heel mooi geschreven!

Ook de spelling is helemaal oké, alleen één foutje: halloween i.p.v. Halloween. 

Verder heb ik er niet echt iets over te zeggen, helemaal in orde!

x GrijzeWolf