Schrijfwedstrijd, door GrijzeWolf

Opdracht 2: Mimim1000k - Nimf

Dit is de tweede opdracht van Mimim1000k :

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wanneer de laatste zonnebloemen verdorren, zal de herfst de zomer aanporren en op dringende toon spreken. " Het is tijd dat het landschap er weer uit gaat zien als een grof gebreide lappendeken." De zomer begint te huilen en ziet er tegen op zich weer te moeten verschuilen, verschuilen en wachtten. Wachtten tot het weer haar beurt is om de wereld te verwarmen en naar ijsjes te laten smachten.

Een man met een dof grijze snor streek een scherpe plooi uit zijn grijze uniform en tuurde aandachtig in het rond. Hij drukte een metallic glimmende telefoon tegen zijn oor en begon duidelijk te praten: "hey mama! Het spijt me dat ik niet op tijd thuis ben voor het eten, maar ik moest een extra uur draaien. Jeweetwel beveiliging van het laboratorium en zo. Tot zo!....oh en alsjeblieft als je aardappelen gaat koken gooi er dan achteraf niet de restjes van de soep van gisteren over, geloof me dat is niet lekker en echt niet gezond." Hij grinnikte dom en zette zijn mobieltje uit. Zijn gelach ging plotseling over in een geschokt gehijg. Hij lag plotseling op de grond. Hij greep wanhopig naar zijn pistool maar een klap tegen zijn gezicht verhinderde dat. Er stond een slank meisje over hem heen gebogen. Ze had haar vuisten gebald. Haar enorme bos rode haren golfde als een Perzisch tapijt over haar schouders. "Hoe durf je! Jij vuile..." Ze werd apbrupt onderbroken door een strenge stem: "Hou jezelf bij elkaar, Berry." Er klonk een geïrriteerde zucht. "Oh kom op Ilani! Je weet wat deze mensen doen!" Snauwde het roodharige meisje tegen een ander meisje dat haar met kalm bruine ogen aankeek. "Waarom zou ik mezelf inhouden! Dat deden de mensen ook niet toen ze een plek nodig hadden om hun troep te dumpen!" Het andere meisje legde haar hand bemoedigend op Berry's schouder. Ze was klein en had haar een twinkeling in haar ogen, maar straalde een zekere volwassenheid uit die iedereen waarschijnlijk naar haar leeftijd had doen gissen. "Laten we gaan, de anderen wachten op ons." Berry leek even te willen protesteren, maar perste haar lippen binnen een paar seconden weer stil op elkaar. Ze knikte en draaide zich om. Ilani wierp nog een keer een uitdrukkingloze blik richting de man die Berry op de grond had gewerkt. Hij depte met een zakdoek zijn bebloede neus en keek haar angstig aan. Telkens als hij zijn hand om het handvat van zijn vuurwapen wilde klemmen, voelde hij een scherpe steek in zijn arm. Ilani bond haar bruine haar in een paardenstaart en wende zich tot Berry. "We moeten doorlopen als we de vergadering van vanavond nog willen halen." Zei ze. Er kwam geen antwoord. Niet dat ilani dat verwacht had, Berry kon zich soms opeens terug trekken naar haar eigen wereld, een wereld die dan op geen enkele manier te bereiken was voor anderen. Ilani begreep dat je soms behoefte had om je af te zonderen, maar ze was er van overtuigd dat het beter was om de buiten wereld tot je eigen wereld te maken.

De sterren dansten aan de hemel. De maan leek toe te kijken. Hier en daar klonk wat geritsel. Het waren bladeren. Bladeren van bomen. Verschillende bomen, bomen die je in het wild normaal gesproken nooit bij elkaar zou tegenkomen. Toch stonden ze daar. Een esdoorn, een beuk, een hazelaar, paardenkastanje, een prunus en nog veel meer plantensoorten. Plotseling lieten ze hun takken in een wolk van loof en bloemen heen en weer zwiepen. Even later waren de bomen veranderd. Veranderd in mensen. Meisjes om specifiek te zijn. Het meisje wat enkele monumenten geleden nog een prachtige prunus was geweest, blaasde een roze bloemkelk uit haar witte jurk. Ze schraapte haar keel. "Beste nimfen! Voor de nieuwelingen onder ons, ik ben Lynn. Zoals jullie weten zal ik als leider het eerste woord nemen bij deze vergadering. Het plan om de plaatstelijke vervuilingen tegen te gaan zal vandaag centraal staan" Er klonk een angstaanjagend gejuich. Dit onderwerp wakkerde zoals altijd woede aan. Lynn hief haar hand vermanend op. "Rustig iedereen! Ik ga nu de taken verdelen en alles uitleggen." Ze wachtte even om te kijken of haar boodschap was aangekomen en ging toen verder. "Jullie konden afgelopen week jullie mening laten horen en dat hebben jullie tot mijn grote genoegen massaal gedaan. Ik kon uit jullie woorden halen dat jullie het zat zijn om telkens verstrikt te zitten in plastic verpakken, om ziek te worden van al het vuil. Want als we zo door gaan, hoelang zal het dan duren voor de eerste doden vallen!?" Het was net alsof iemand de schakelaar van onzichtbare geluidsknop naar beneden had getrokken. Het werd stil. Lynn twijfelde of het nog wel verstandig was om door te gaan met haar verhaal, maar ze besloot uiteindelijk het toch te doen. "Ik weet dat dit vervelende gevoelens oproept, maar probeer je er overheen te zetten. Lily kwam met het idee om affiches te plakken op het laboratorium. Affiches met knallende teksten. Dat lijkt mij een uitstekend idee, Noor en nilisa, het is jullie taak om deze te maken en te verspreiden. Twee meisjes die sprekend op elkaar leken knikten en renden weg. Zo ging Lynn nog even door met het opsommen van namen en het verdelen van taken. Uiteindelijk bleven er nog maar vijf meisjes over. Sommige van hun begonnen een beetje zenuwachtig te kijken. Ze wisten niet zeker alsof ze het als een goed teken moesten beschouwen dat ze als laatsten over waren. Lynn glimlachte. "Ilani, Berry, zilver, amber en Esther. Jullie vragen je zeker af waarom jullie overblijven. Dat is niet zonder reden. We kunnen nog zo veel affiches uitdelen, uiteindelijk moeten we echt actie ondernemen. Ik ben van plan om het laboratorium morgenochtend binnen te sluipen, zoek naar zwakke plekken. Daarvoor zijn jullie. Amber, Berry en Ilani, zijn sterk, intelligent en ervaren. Esther is zo snel als de wind en Zilver kan haar kennis van kruiden en geneesmiddelen gebruiken, mocht het mis gaan. Ilani ik wil dat jij de leiding neemt. Ga nu maar. Ik hoop dat jullie me niet teleur stellen." De meisjes legden hun rechterhand op hun hart, een respectvol gebaar en liepen daarna weg. Ze moesten zich klaar maken. Berry wreef vermoeid in haar ogen. "En wat gaan we nou doen?" Esther begon te lachen. "Misschien moeten we het aan onze Baas vragen, ilani wat denk jij?" Ilani's mondhoeken zakten omlaag. "Hou toch je kop, het is nu geen tijd om grapjes te maken. Lynn rekent op ons. We kunnen nu het beste naar de algemene voorraad gaan en de spullen pakken die we nodig hebben." Esther murmelde zacht haar excuses en volgde haar vriendinnen naar de algemene voorraad. Hier lagen verschillende spullen opgestapeld die van pas zouden kunnen komen. Ilani trok een legergroene bodywarmer aan en pakte een rugzak. Ze stopte er een paar voedingssupplementen in en trok hem weer dicht. Daarna ritste ze een voorzakje open en legde er voorzichtige een stevig mes in. De anderen keken haar geschrokken aan. "Denk je dat we die echt nodig hebben?" Vroeg Amber. Ilani haalde haar schouders op. "Je weet maar nooit."

Een merel tjilpte een vrolijk deuntje. Toch had zijn zijn gezang een macabere ondertoon. Misschien had alles in het leven dat wel.

Ilani bekeek met een nieuwsgierig blik een enorm gebouw. De deur was zeker 3 meter hoog en ook de ramen kon je niet over het hoofd zien. Dit was het laboratorium. Ze hadden de opdracht gekregen om hier naar binnen te gaan en te zoeken naar zwakke plekken. Plekken waar de nimfen gebruik van konden in hun strijd tegen het lab. "Blijven we de hele dag hier staan of wat?" Gromde Berry. Amber frummelde wat in haar zakken en pakte een kauwgumpje. Esther fronste met haar wenkbrauwen. "Sinds wanner eet jij dat mensenrubber?". "kan ik me beter concentreren" Bromde amber. Esther schudde overdreven met haar hoofd. "Stiekem vind je het gewoon lekker." Amber negeerde haar. Esther hinkte van het ene been op het andere. "Zeg het als je klaar bent met het bekijken van de deurmat, Ilani" zei ze. Ilani stapte naar binnen, toch voelde het niet goed. Er was iets. Ze voelde dat ze een grote fout maakte. Het was alsof ze iets wist, maar dat die informatie opgesloten zat in een kistje in haar hoofd en dat ze de sleutel niet had. Met een bons viel de deur achter hun dicht. Ilani had het gevoel dat ze in een horrorfilm te recht was gekomen. Niet dat ze bang was, maar de twijfel die ze had gevoeld over het betreden van het gebouw en de piepende scharnieren van de deur...

"Hallo, kan ik iets voor u doen? Als u van de vereniging der herorganisatie bent moet u bij lokaal 345 zijn." Een schrille stem schalde door de ruimte. Ilani draaide zich bliksemsnel om. Ze keek recht in de ogen van een jonge vrouw. Ze zat achter een houten balie. Ze droeg een strakke knot en een felrode bril die een modelletje te klein leek. "Nogmaals kan ik iets voor jullie doen?" Ilani zag hoe de andere meisjes er een beetje sullig bij stonden. Fijn dan knap ik het zelf maar weer op, dacht ze. "Oh goedendag, nee wij zijn de van de....." Ze maakte haar zin niet af. Want van welke "organisatie" waren zij in hemelsnaam? De vrouw keek haar vreemd aan. "Zijn jullie misschien van de pubers van de buurt?" Ilani probeerde haar verbazing te onderdrukken. Die naam Ulgh, ze kreeg er braakneigingen van. "Ehm ja! Daar zijn we van" loog ze. "Oke" murmelde de vrouw met een iets te opgewekte stem. "Ik herriner me nog het telefoon gesprek dat ik met 1 van jullie had gehad, jullie wilden een rondleiding niet waar?" Voordat Ilani nee kon zeggen, was de vrouw al achetr haar Bali vandaan gekomen en wees ze naar het plafond. "Prachtig hé?" Shit, dacht Ilani. Vanuit haar ooghoeken zag ze Esther zichzelf slaan. Berry sloeg met haar rechtermuisknop tegen haar linkerhand. Ze was van plan die vrouw te slaan. Ilani wierp haar een waarschuwende blik toe. "Mevrouw" begon Ilani. Het spijt me, maar weet u misschien waar de wc is?" Begon Ilani. Ze moest iets zeggen om van dat mens af te komen. "Ja hoor, lieve schat, daarginds" ze wees met een knokige vingers naar kerriegele deur. Ilani bedankte haar en liep rustig naar de wc. Ze duwde de helder naar benden en draaide het slot om. Plotseling voelde ze een ijskoude hand in haar nek...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Commentaar:

Eerst moet ik toegeven dat ik zelf niets over Nimfen wist, buiten dat er ook Waternimfen zijn. Ik had hier zelf nooit over willen schrijven, maar jij hebt het echt fan-tas-tisch gedaan!

Op een paar typfoutjes na, zoals het vergeten van een hoofdletter bij namen, is de spelling goed! Ik vraag me aleen af, heb je dit op je mobiel geschreven? Want er staat ergens 'rechtermuisknop', ik denk dat dat eerder rechtervuist ofzo moet zijn ;-D Ik zal het even onderstrepen, dan kun je het zien.

Het is een lang stukje, dat ik helemaal niet erg, ik heb er van het begin tot het einde van genoten!

Je schreef, toen je het inleverde, er bij dat je het abrupt hebt laten eindigen, met effect! Ik wil echt een vervolg :-) *krijgt een idee*

x GrijzeWolf