Hallo!
- Sorry, we zitten vol! -
Dit is een schrijfwedstrijd, zoals er vele zijn. Maar ik wou er heel graag eentje maken, dus hier is ie dan!
Als je wil meedoen, kun je een privébericht naar me sturen.
...
"HOE KON JE DIT DOEN BITCH?! Ik dacht dat we vrienden waren! Ik wil je
NOOIT meer zien!"
De woorden van Kyra dwalen door mijn hoofd. "Ik dacht dat we vrienden waren!" herhaal ik. Ze moest eens weten. Waarom beschuldigt ze mij ervan dat ik de pups van de Luna heb vermoord? Dat zou ik nooit doen... Ik verteldehaar mijn verhaal, maar ze geloofde me niet. Ze dacht dat ik loog. Ze dacht dat ik haar, en de hele pack, verraadden had. Ik zie nog goed voor me wat er écht gebeurd was...
Ik aai over het kleine hoofdje van één van de pups. Het zal nog wel even duren tot ze in hun menselijke vorm kunnen veranderen, maar ik vind ze juistschattig zo. De pup knaagt een beetje aan mijn hand. Ik glimlach. Hij is zo speels. Ik pak de bal en gooi hem een eindje verderop. De pup rent erachter aan. Ik verwachtte dat hij terug zou komen, maar dat deed hij niet. "Pup. Pup,kom hier." zeg ik paniekerig. Ik loop de kamer uit en zoek naar de plek waar ik de bal had gegooid. Daar ligt de pup aan de bal te knagen. Ik glimlach, en veeg het zweet van mijn voorhoofd. Ik moet er niet aan denken dat deze pupsiets zou overkomen.
Ik aai de pup over zijn bol. Hij draait zijn hoofd naar me toe, maar hij kijkt nietzoals ik dacht dat hij zou kijken. Zijn gezicht staat verschrikt, alsof hij bang voor iets is. "Je hoeft niet bang te zijn, kleintje." stel ik hem gerust. Hij kalmeert niet, maar kijkt naar de puppykamer, waar ik net nog zat met hem. Volgens mij probeert hij mij ergens heen te brengen. Ik volg hem, en kom weer uit in de puppykamer. Op het eerste moment zie ik niet dat er iets aan de hand is, maar daarna merk ik dat de pups niet meer rondrennen en spelenzoals ze hiervoor hadden gedaan. Ze liggen uitgeput, nog amper ademend. Zweet begint van mijn voorhoofd naar beneden te druppelen. Wat is hier gebeurd? "KYRA! KYRA, KOM SNEL!" roep ik. Ze komt direct naar me toe en vraagt aan mij wat er aan de hand is. "Ik liep dus weg om die ene pup met debal te halen, en toen ik terug kwam was dit gebeurd." zeg ik nerveus. "Ik zal de brokken laten onderzoeken." zegt ze in paniek
Een uurtje later komt ze terug. Haar uitdrukking staat niet zoals ik had verwacht. Ze kijkt me vol woede en haat aan. "HOE KON JE DIT DOEN BITCH?!Ik dacht dat we vrienden waren! Ik wil je NOOIT meer zien!"
En zo begon mijn leven als Roque. In mijn eentje dwalend door dichtbegroeide bossen, bloedhete woestijnen, enorme besneeuwde bergen. Ik weet niet waar ik heen wil gaan, maar ik wil nooit op dezelfde plek blijven. Ik wil me NOOIT meer hechten aan een bepaalde plek, of aan bepaalde mensen. Ik kan ze toch niet vertrouwen. Ironisch, hè? Ze dachten dat ze mij niet konden vertrouwen, maar eigenlijk is het andersom. Ik kan hen niet vertrouwen. Ze geloofden mij niet, en hebben mij uit de pack gestoten. Nog nooit is me zoiets ergs overkomen, ze lieten mij gewoon aan mijn lot over.
