Facebook: Rach WP
Twitter: @DreamerearthWp
Instagram: @dreamerearth_11
Official Facebook page: Dreamerearth Stories WP
Fb group: Dreamerearth (OFFICIAL GROUP)
~*~
One month later...
Racelle's POV
Dalawang buwan na ako rito sa Australia. Pagkalapag na pagkalapag pa lamang ng eroplano rito sa Australia ay agad akong nanibago, marahil hindi ako sanay. Nagkasakit pa nga agad ako dahil sa lamig. Hindi ako sanay sa tempeartura nasanay kasi ang balat ko sa init at hindi sa lamig.
Ito ako ngayon, nag fo-focus sa sketch pad ko para sa mga iginuguhit kong mga desenyo ng mga damit for our portfolio, pero hanggang ngayon wala pa rin akong naiguguhit. Wala akong maisip, hindi rin ako makapag concentrate sa mga bagay na mas importante kaya sa iba. Why I am still like this? It's been two months but I am still finding his presence. Ganito na ba ako katanga?
Ibinaba ko muna ang hawak-hawak kong sketch pad sa tabi ko. Inilabas ko ang phone ko. Matagal-tagal ko na ring hindi nabibisita ang Facebook ko. Pagbukas ko ay agad kong binisita ang mga mensaheng kailangan kong basahin. May mga chat sila Mike, Estella, Jerome, William, Claire at Justin sa akin ngunit iba ang inuna kong basahin.
Pinindot ko ang pangalan ni Tristan at inumpisahan kong basahin ang pinakauna niyang mensaheng nabasa ko in the first day of month of September. Napapangiti ako dahil hindi siya napapagod mag send ng mga messages up to May.
The few messages of him assumes me that he is like a worried best friend, ever.
Tristan: Kumusta ka na? Sana okay ka lang.
Tristan is active now
Tristan: Hi! Mabuti na lang at naabutan kita ngayon :)
Me: Hello, I appreciate your previous messages to me. Thank you, beh ♥
Tristan: I love you ♥
Me: I love you too as a friend ~♥
Tristan: • × •
Active 2 minutes ago
I scroll down from my news feed at nakita ko ang post ni Kitian. Hindi ko alam kung assuming na naman ba ako o talagang ako ang tinutukoy niya.
👤 Kitian Bentley
I am still stuck on you 'R'.
Ibinalik ko na lang ang cellphone ko sa aking bulsa. Nagmuni-muni na lamang ako sa terrace ng aking dormitory. Ipinatong ko ang baba ko sa nakapatong ko ring kamay sa bannisters na may maliit ba ngiti sa aking labi habang pinapanood ang mga taong masayang naglalakad sa labas.
Madaling sabihin ang salitang move on pero mahirap gawin, kahit ilibang mo ang sarili mo sa iba, there are times na maaalala mo siya. Pero kahit mahirap kailangan. Paano ka na mabubuhay kong hanggang ngayon ay nakakulong ka pa rin sa ala-alang iyon.
Napa buntong hininga na lang ako ng malalim at hindi sinasadyang napadako ang tingin ko sa kanang kamay ko. Ang bracelet at ang singsing na ibinigay niya sa akin ay nakasuot pa rin ang mga ito.
Wala na naman ako sa sariling kinausap ang mga ito. "Sabi mo mahal mo ako, sabi mo walang iwanan, sabi mo ipaglalaban mo ako, sabi mo pang papakasalan mo ako. Pero tang*na, sabi mo lang ang mga 'yon! Pinaikot mo lang ako. Pinaasa mo lang ako. At bakit ngayon? Dinurog mo 'yong puso ko na nagpira-pirasong plato, hindi ka pa rin mawala sa isip at puso ko..." hindi ko namalayan na tumulo na naman ang mga luha kong hindi pa rin napapagod at nauubos sa isang buwan ko ng namamalagi rito.
Inis kong tinanggal ang bracelet na iyon at balak itapon sa baba nang hindi ko kaya. "Samantalang ikaw... masaya ka na sa fiancé mo. Ang babaeng walang alam gawin sa'kin ay ang saktan ako. Akala ko ba ayaw mo sa kaniya pero bakit mo na siya papakasalan ngayon? Napaka sinungaling mo! Ang galing mong mambilog na yelo ka! Iniligaw mo na ako sa landas mo! Wala ka na... wala na akong puwesto sa buhay mo! Ang sakit!" kausap ko at iyak ko sa couple bracelet. Ang tanga ko talaga at hindi ko na ipagkakaila iyon.
Pinahid ko ang luha ko at inilapag ang bracelet sa ibabaw ng bannister. Natawa ako ng mahina sa aking katangahan. "Bakit nga ba kita kinakausap na couple bracelet ka, ha? Alam kong hindi ka naman sasagot d'yan. Hindi ka naman kasi 'yong nanakit sa'kin eh. Remembrance ka lang." sabay tawa ko ng mahina.
Nagulat ako ng biglang may nagtakip sa mga mata ko. Bumilis ang tibok ng puso ko dahilan upang kabahan ako. Isa ba siyang rapist o kung sino man ang nakapasok sa dormitory ko.
“Bakit hindi mo sinabing nasa Australia ka rin pala? Nakalimutan mo na bang nandito rin ako?” nagsitaasan ang balahibo ko nang marinig kong muli ang boses niya. Dahan-dahan niyang ibinaba ang kamay niyang nakatakip sa mga mata ko.
“Hindi ko alam na nandito ka rin pala but last month, nakumpirma kong ikaw pala 'yong babaeng pamilyar sa akin na pumapasok sa Sheldon College. At ikaw din pala 'yong babaeng nagdo-dorm dito sa katabing dormitory ng mga lalaki.” salita niya. Malapad ang mga ngiti niyang nakatingin sa akin at hinawakan ang kanan kong pisngi.
Naiilang ako sa mga titig niya kaya bahagyang akong lumayo sa kaniya at iniwas ang tingin ko sa kaniya. “Stalker ko pala ang beh ko?” pabiro kong sabi sa kaniya.
“Lagi nga akong updated sa iyo, eh, I miss you. Pero bakit ka nandito?” tanong niya. “Ayaw mo bang nandito ako ngayon?” tanong ko naman sa kaniya.
“Gusto. Gustong gusto ko ngang nandito ka ngayon, kasama ko.” nakangiti niyang sabi. Iba ang pakiramdam ko ngayon sa kaniya. Naiilang sa kaniya. Hindi siya ganito sa mga huling usap namin. Nakikipag usap siya in a friendly way dati pero ngayon, parang iba siya.
“Uhm, I was about to study in Philippines pero si mama at papa, gusto akong mag-aral dito dahil nandito raw 'yong kaibigan nila mama at siya ang nagma-may ari ng dormitory ngayon which is here.” sagot ko. Tumango naman siya at nandoon pa rin ang ngiti niyang kay tamis.
“Alam mo bang nagtatampo ako sa'yo?” sabi ko sa kaniya sabay simangot. “Hindi.” sabay tawa niya.
“Seryoso ako. Nagtatampo ako sa'yo.” sabi ko. Tumaas ang isa niyang kilay ngunit nangingiti ng nakakaloko. “Bakit ka naman nagtatampo sa akin, beh?” nakanguso niyang tanong sa akin.
“Hindi ka man lang tumatawag sa akin. Akala ko kung ano ang nangyari sa'yo. Alam mo bang nangangailangan ako nang makakausap 'nong mga panahong iyon, pero wala kang tawag kaya tampo ako sa'yo.” patampo kong sabi at bahagyang tumalikod sa kaniya. Naramdaman ko naman ang pagyakap niya sa akin mula sa aking likod.
Palihim akong napangiti nang ipatong niya ang baba niya sa balikat ko. "Ito naman oh, tampo na agad. Sorry na." hingi niya ng paumanhin sa akin. Tinanggal ko ang kamay niyang nakayapos sa aking tiyan at humarap sa kaniya at ilang beses na inirapan. Ngumuso siya at napasibangot, he raised his index finger also at parang bulate niyang ipinagalaw ito sa aking harapan.
Iiwas na sana ako ngunit sinundot sundot niya ako sa tagiliran dahilan upang makiliti ako at mapahiga sa sahig ng terrace. Malakas ang kiliti ko sa tagiliran kaya hindi ako makabawi sa kaniya.
"Hahaha! oo naaa... waaa... Kitia-" napatigil ako sa pagsigaw ng muntik ko ng mabanggit ang buong pangalan niya pati rin si Tristan ay napatigil sa pagkikiliti sa akin. Napaupo ako sa sahig at nagbabadyang tumulo muli ang mga luha ko. Mahina kong pinalo ang ulo ko at tahimik na umiiyak. Pretending that I'm okay even if don't and I hate it.
Samantalang siya masaya at ako nagdurusa pa rin. Yvonne and Kitian are now okay 'yan ang sabi nila William noong last time na nag-skype. Hindi ko maiwasang magtanong sa kaniya kung okay ba si Kitian at pinatingin ko pa nga kay William na kung suot-suot pa ba niya ang couple bracelet namin and William says wala na siyang suot-suot na tulad 'nong akin. And it hurts me to know the truth.
Doon ko rin nalaman na hindi pala sila nagpapansinang apat simula noong na-comatose ako hanggang ngayon. So, it's been 10 months na silang friendship over. Hindi ko naman sila masisisi kung bakit nagka gano'n ang pakikitungo nila sa kaniya, pero ang sabi ko sa kanila na hindi naman porket gano'n eh, kakalimutan na nila yung mga pinagsamahan nila. Besides the fact na siya naman ang tunay at una nilang nakilala. Matagal na ang pinagsamahan nila tapos biglang nagka gano'n. Pero ang sabi ni William ay 'Hindi ko maipapangakong maibabalik namin sa dati ang lahat. Ang nasira hindi na maibabalik pa sa dating ayos.' at nagpalungkot sa akin iyon.
Lumapit sa akin si Tristan at umupo sabay yakap niya sa akin. “Siya na naman ba?” tanong niya. Marahan akong tumango. Hinagod niya ang likod ko at hinalikan ang buhok ko.
“You need to be happy. Don't waste your time sa taong iniwan ka na, you should move on." bulong niya. Paano ko uumpisahan? Hindi ko alam.
Dinelete ko na lahat ng mga conversations namin at itinapon ko na ang lahat ng mga nagpapaalala namin para lang makalimutan ko siya. Tanging 'yong couple bracelet at sketch pad ko na naiguhit ko ang mukha niya saka ang singsing. Gustuhin ko man itapon pero nandoon rin naman ang ilang alaala ko sa tunay kong ama at sa kambal ko. Kung pupunitin ko 'yong mukha niya doon ay madadamay ang mga iba ko pang naiguhit. Ang ginawa ko na lamang ay takpan ng isang coupon bond ang mukha niya.
"Gusto ko ng mag move on but I don't know where do I begin. How I wish na gano'n lang kadaling makalimot na parang pagtatapon lang ng basura ginawa ko na. Kahit mahirap... I'm still trying to forget him. I'm still trying my best... kaya nga ako lumayo sa kaniya para makalimutan na siya. Pero kahit nandito na ako naaalala ko pa rin siya.... I'm such a desperate woman..." iyak kong sabi sa kaniya habang patuloy niyang hinahagod ang likod ko.
“Lahat naman mahirap gawin 'di ba? Maging ako ay akala ko madali lang mawala itong nararamdaman ko para sa'yo but I am still.” sabi niya. Humiwalay ako sa pagkakayakap at naguguluhang napatingin ako sa kaniya.
“Kung ako na lang sana ang minahal mo, hindi mo mararanasan ito.” sabi pa niya.
“Hindi ka pa rin naka move on?” tanong ko. Ngumiti siya at napayuko ngunit hinawakan niya ang kamay ko.
“Mapapatawad mo ba ako kapag sinabi kong oo. Oo, mahal pa rin kita.” nag-angat ako ng kamay at hinawakan ang baba niya saka iniangat ko upang magkatinginan kami. Inangat niya rin ang dalawang kamay at pinahid ang mga luha kong lumalandas. “Hindi naman kasalanan ang magmahal, pero ang masama hindi mo pa rin nakakalimutan ang nararamdaman mo para sa akin. At ayaw kong umasa ka na naman.” pahikbi kong sabi.
“Lagi naman akong umaasa.” sagot niya. Nag-iwas ako ng tingin at bahagyang nako-konsensiya. "Pasensiya na kung lagi na lang niyang nasasaktan at napapaasa.” malungkot kong wika sa kaniya na may mapupungay na mga mata.
“Beh, can I be your rebound boyfriend?” napanganga ako sa alok niya. Nang makabawi ako sa gulat ay umiling-iling ako. “Hindi.” mabilis kong sagot.
“Why?” nalilito nitong tanong. Muli akong umiling at hinawakan ang braso niya. “If you want me to love you, if there's a chance, don't do this to yourself.” sagot ko.
“Okay lang naman sa aking maging rebound boyfriend mo ako. Tatanggapin ko naman na kahit hindi mo ako mahalin, I just want to... to replaced Kitian in your heart.” giit niya.
Pinahid ko ang luha ko saka ako tumayo at umupo sa kaninang inuupuan kong couch. “Hindi gano'n kadali iyon Tristan. Ilang beses ko ng sinubukang kalimutan siya pero anong nangyayari? Nandito pa rin siya," sabay turo ko sa puso at isip ko.
Tumingin siya sa akin. An emotionless expression makes me remember Kitian. “Sinasabi mong mahirap. Mahirap kasi, hindi mo pa rin siyang kayang pakawalan sa puso at isip mo.” sabi niya. Tila nasampal ako sa sinabi niya at hindi agas nakasagot. Tumayo siya at lumapit sa akin. Nanatili siyang nakatayo sa harap ko at titig na titig sa akong mga mata.
“Racelle, let him go to your mind and heart. Matagal nang nakalas ang kadena sa puso't isip mo pero ikaw lang, ikaw lang ang ayaw mo pang palayain.” makahulugang sabi niya dahilan upang hindi ako nakaimik. Walang ni isang lumabas sa aking bibig, dahil tama siya.
“Words are foolish to hide the truth but eyes can't lie.” sabay ngiti niya ng matamis sa aking harap at lumapit sa akin lalo. Hinawakan niya ang dulo ng baba ko, isang dangkal na lang ay mahahalikan na niya ako ng tuluyan kaya't napapikit ako. Naramdaman ko na lamang ang malambot niyang labi na humalik sa aking mga mata kasabay nang pagtulo muli ng aking luha at pinahid naman niya ito agad gamit ang kaniyang hinlalaki.
“I'll be here. I won't leave you anymore.” malambing niyang wika at sa huli ay humalik siya sa noo ko. Dahan-dahan akong nagmulat nang mata nang maramadaman kong humiwalay siya. Mapungay ang mga mata kong tumingin sa kaniya na hindi nakatingin sa akin bagkus ay umupo siya sa aking harap. Nag-iwas ako ng tingin nang mag-angat siya ng tingin.
This man is killing me softly too. “Can I?" tanong niya. Hindi. Ayaw ko siyang hayaang gawin ang gusto niya na mahalin ako at para paligayahin upang maibsan ang sakit na naidulot sa akin ng pag-ibig. Mali ang manggamit ng tao lalo na't hanggang kaibigan lang talaga ang nararamdaman mo.
"Tristan, sorry... but not you. I don't wanna hurt you. I don't want you to feel the pain that I feel. You just find someone who'll deserves you. Someone deserves your hea-" he cut my words.
“I'm already in pain.” sagot niya. Sa sinabi pa lang niya ay muli akong natameme. “Matagal na akong nasaktan at mas lalo akong nasasaktan sa tuwing nakikita kitang ganito. Ilang araw na kitang sinusulyapan. Madalas kitang nakikitang nakatambay sa labas at tila umiiyak. Hindi ako naaawa sa'yo, I just want to be the man who will treat you better than him.” dugtong niya.
“Kaya nga ayaw kong maging panakip butas ka 'di ba? Ayaw kong mas lalo kang masaktan nang dahil sa akin. Huwag ka nang magpakatanga sa akin Tristan, ako na nga ang lider ng mga tanga maging ikaw ay nagiging miyembro na sa club ng mga tanga.” sabay tawa ko at alam kong may mga kasakitan sa tenga ang mga binitawan kong mga salita.
"There's no wrong if we try. I don't care if you don't love me. All I know is to love you, I'm not asking to you to love me back. I just want you to be healed. Please, pagbigyan mo na ako,” pakiusap niya. Umiling ako.
Hinawakan niya ang magkabila kong kamay nang napakahigpit. “Handa akong maghintay kahit matagal para matutunan mo akong mahalin ngunit alam kong sobrang labong mangyari 'yon. Gusto ko lang iparamdam sa'yo kung gaano kita kamahal.” pagpupumilit niyang pakiusap. He's really willing to sacrifice his heart just for me. He will do everything just for me to healed me from pain that I feel from Kitian.
Kung alam ko lang sana na mangyayari 'to hindi na lang sana ako nagmahal pa para hindi mo na gawin ito Tristan. Kung ito nga ang binigay ng panginoon sa sagot sa hiling ko, bakit siya pa? Bakit ang matalik ko pang kaibigan na 'to? Nasaktan ko na nga siya noon dahil hindi ko maibalik-balik o masuklian ang nararamdaman niya pero bakit hanggang ngayon, ganon pa rin siya? Hindi pa rin talaga siya nagbabago.
“Ayoko.” tipid kong sagot. Sumimangot siya at halos maluha-luha siyang tumingin sa akin. Agad ko namang pinunasan ang papatulo niyang luha. “Ayokong maging rebound boyfriend ka. Ligawan mo ako para sa gano'n ay maging pantay ang turing natin sa isa't isa.” sabi ko.
Napangiti siya at kumislap bigla ang kaniyang mga mata at agad na napatayo sabay yakap sa akin ng mahigpit. Natuwa ang kaibigan ko sa aking sinabi. Mas maganda na 'yong gano'n kaysa siya lang ang magmahal, ayoko ng nasasaktan siya dahil pagod na akong makitang nasasaktan siya. Bakit pa ba kasi siya nagmahal ng taong hindi siya kayang mahalin at siya pa ang naging sagot sa hiling ko? Hay, life talaga parang buhay.
Sometimes in life, you find a special friend; someone who changes your life just by being part of it. Someone who makes you laugh until you can't stop; someone who makes you believe that there is really good in the world, someone convinces you that there is an unlocked door just waiting you to open it.
"Thank you." humigpit ang yakap ko kasabay nang pagiging mahina ulit ng mga mata ko. Muling pumatak ang mga luha kong naghahalo-halo. Umiiyak dahil nasaktan ako ng sobra at nawalan ng kulay ang puso ko at umiiyak din ako sa isang dahilan na… si Tristan ang lalaking walang ibang alam gawin kundi ang alalahanin at pagaanin palagi ang loob ko. Ang lalaking laging nandiyan upang ako ay pasayahin.
Bakit ba ganito ang pag-ibig? Kailangan ba talagang may umaasa at may taong paasa sa bawat relasyon?
"Ssh... stop crying." patahan niya nang humiwalay siya sa yakap bagkus ipinagdikit niya ang aming noo at pilit na pinapatahan.
"Pagaaralan kong mahalin ka pabalik, Tristan. Sana sumang-ayon ang tadhana sa atin.” sabi ko sa gitna ng aking pag-iyak.
"Okay lang kung hindi mo maibabalik ang pagmamahal ko sayo, ang akin lang ay atleast maipaparamdam ko sayo kung gaano kita kamahal ng sobra." sabi naman niya.
Life will knock us down, but we can choose whether or not to stand back up. Hindi porket nadurog ang puso mo na parang paminta ay susuko ka na. Kahit masakit kailangan mong gawin ang nararapat, ang mag move on.
Move on and salitang madaling sabihin pero ang hirap hirap gawin. Sana nga at makalimutan ko na lang siya ng tuluyan dahil pagod na ako. Pagod na akong umiyak sa nakaraan ko.
I want to be happy.
I want to find a deserving man for me.
I want to have a stronger heart from now.
Sisiguraduhin kong pagbalik na pagbalik ko sa Pilipinas ay nakalimutan ko na ang nararamdaman ko sa'yo. Sisiguraduhin kong buo na ulit ang puso kong nawasak. Ikaw naman ang maghahabol sa akin. I won't take a revenged, ang gusto ko lang ay ipakita kong sino ang pinakawalan mo.
Minahal kita, ipinaglaban kita... hindi ako sumuko. Naging desperada ako sa harap ng maraming tao para lang sabihin mo sa'king mahal mo 'ko. Pero anong ginawa niya? Naging tanga lang ako.
Itong araw na 'to ang huling iyak ko para sa'yo. Asahan mong pagbalik ko ay masaya na ako sa iba. Asahan mong hindi na ikaw ang nakaukit sa puso ko. Isa ka na lamang bangungot sa'kin na hindi ko na sana hinayaang mabangungot pa.
“You made my heart broken and you made my heart colorless and lifeless.” sabi ko sa aking isipan. Palihim kong tinanggal ang singsing at couple bracelet at ibinulsa.
Siguro itatapon ko na lang 'to o ilalagay ko sa kahon at isasauli ko sa kaniya kapag bumalik na ako sa Pilipinas, na wala na akong nararamdaman sa kaniya.
“I love you.” wika ni Tristan.
To be continued…
NEXT EPILOGUE NA!