122. Bölüm. Yan hikaye 9
****
Yakından baktığında mavi gözleri yaşlarla doluydu. Heiner acı çekiyormuş gibi inledi. Onun ıslak gözlerini görür görmez gözlerinin kenarlarından yaşlar süzüldü.
Heiner üzüldü ve onun gözyaşlarını sildi. Beceriksizce bir dokunuştu bu. Silmeye çalışsa da gözyaşları akmaya devam ediyordu ve ne yapacağını bilemiyordu.
Bir süredir gözyaşı dökmekte olan Annette ağzını açtı.
"Heiner, senden gelecek hiçbir şey umurumda değil."
"... "
"O yüzden bunu bir daha asla söyleme."
Gözleri şiddetle titriyordu. Ona boş boş baktı ve yavaşça başını salladı. Annette sessizce yüzünü onun kollarına gömdü.
Heiner onu sert kollarıyla sımsıkı tuttu. Bu sıkı temasın sıcaklığı kalbinin çarpmasına neden oldu. Düşmek üzere olan kendi gözyaşlarını geri itmek için gözlerini sıktı.
Nasıl oldu?
Bu insan hayatıma nasıl girdi?
Bu insanın kalbi benim için nasıl ayrıldı?
Gençliğimden beri bunun özlemini çekiyorum. En azından bir kez, sadece bir kez, böyle saçma bir anın bana gelmesini umuyorum.
Bütün hayatımı adadığım kadın hayatıma girmiş ve hayatımın bu kadar çirkin ve perişan olduğunu bilmesine rağmen kalbini bana ayırmış... Ne kadar saçma bir an.
Heiner ona daha sıkı sarıldı. İnanılmaz bir şekilde, özlemini çektiği mucize kısacık bir an değil, gerçeğe dönüşmüştü.
Bu gerçeklikten cehaletle şüphe ediyordu. Bir gün uyandığında, tüm bunlar bir yaz gecesinde görülen bir rüya gibi yok olacakmış gibi geliyordu.
Bu şüphe muhtemelen ölene kadar geçmeyecekti. Bu yüzden böyle yaşamaktan başka çaresi yoktu.
Eğer bu bir rüyaysa, umarım uyanmam... .
Heiner dudaklarını onun alnına bastırdı. Küçük öpücükler ıslak gözlerini, soğuk yanaklarını, küçük burnunu, ensesini ve hatta göğüslerinin üstünü takip etti.
Başını kaldırdı. Dudakları tekrar üst üste geldi. Annette ellerini uzattı ve karşılık verir gibi boynuna doladı.
Heiner elbisesinin eteğini omzundan çıkardı ve onu öptü. Öncekinden farklı olarak bu yumuşak ve yavaş bir öpücüktü.
Sert, nasırlı bir el göğsünü kavradı. Annette'in vücudu hafifçe titredi. Etraflarını saran hava hızla bayatladı.
"... Heiner."
Annette aniden ağzını açtı. Heiner hareket etmeyi bıraktı ve başını kaldırdı. Hâlâ ağlamanın izlerini taşıyan bir yüz ifadesiyle konuştu.
"Balkabağı turtası..."
Heiner aniden balkabağı turtasından bahsedilmesi karşısında şaşkın görünüyordu.
"Fırından çıkarmayı unuttum."
"... Bunu daha sonra düşünebilirsin."
"Ben yaptım...... "
Söyleyecek bir şeyi olmadığından dudaklarını büzdü. Sonunda Heiner hafif bir iç geçirdi ve dudaklarını Annette'in ensesine sürterek mırıldandı.
"Annette, lütfen kurtar beni. Fiziksel olarak gerçekten ölebilirim."
Şaka gibi görünse de, Annette bu içtenlik dolu sese küçük bir kahkaha attı. Tüy gibi bir öpücük ensesine kondu.
Heiner onu okşamak için uzun zaman harcadı. Sanki kırılgan camını sadece vücut ısısıyla, uzun bir süre boyunca ve nazikçe yavaşça ısıtıyormuş gibi.
Bu kadını zerre kadar incitmek istemiyordu. Geçmişte ona hep fazla gelmişti ve şimdi daha da fazla gelecekti. Sıcak dudakları ve elleri kadının tüm vücudunda gezindi. Annette uzak bir inilti çıkardı. Zihni nemli bir cam bölmesi gibi bulanıklaşmıştı.
Heiner'ın şakaklarında mavi damarlar belirdi. Bedeninde ağır bir arzu kabarırken ağır bir nefes verdi. Kısık bir tıslama sesi çıkardı. Heiner mırıldandı, usulca nefes alırken gözünün kenarını öptü.
"Beni deli ediyorsun......"
Annette hafif sulu gözlerle tepesindeki adama baktı.
Adamın kasvetli görünecek kadar soğuk olan yüzü arzudan çarpılmış ve darmadağın olmuştu. Bunun düşük seviyeli bir zevkten çok acıyı andırdığını söylemek yanlış olmazdı.
"Sen... benim arzusuz olduğumu düşünüyorsun... ... ... Bunun kulağa ne kadar çılgınca geldiğinin farkına varmalısın."
Çatlak ve kaba olan ses ilk bakışta şiddetli geliyordu.
Tüm vücudunun duyuları sanki uyanmış gibi daha hassas hale geldi. Zihni o kadar çok titriyordu ki korktuğunu hissetti. Annette gözlerini sıkıca kapatarak ona tutundu.
"Annette."
Annette adının söylenmesiyle gözlerini belli belirsiz açtı. Bulanık görüşünün arasından onu görebiliyordu.
"Annette... ... ."Sanki tek amacı Annette'in adını söylemekmiş gibi aynı kelimeleri defalarca tekrarladı. Annette gözlerini kırpıştırdı. Adamın iri elleri Annette'in yanaklarını kavradı.
Nefesleri birbirine karışacak kadar yakın bir mesafeden göz teması kurdular. Adamın gri gözleri onunla doluydu. Belki onun gözleri de öyleydi.
Şu anda ellerinde kalan tek şey birbirleriymiş gibi hissediyorlardı.
Annette gözlerini güçlükle açtı ve ona baktı. Yüzü arzu, tutku ve... şefkat doluydu. Birdenbire bir yerlerden sevgi fışkırdı.
Bu dalgaya binerek, sıkıcı kabuslar geri çekildi. Her şey, hatta uzun zamandır kitaplıktaki tozlar gibi birikmiş olan geçmişin yan ürünleri bile.
Nedense yine ağlamaya başladı. Annette yüzünü adamın yanağını kavrayan eline gömdü. El kaba ve sertti ama sıcaktı.
Kulağına sıcak bir nefes doldu. Birdenbire vücudundaki tüm hislerin damarlarından geriye doğru aktığını hissetti. Göz kırptı. Zihni parladı.
Sonunda, uçuruma çarpan bir dalga gibi gözlerinin önünden beyaz bir ışık geçti.
***
İnce bir ışık belirdi. Loş ışık yavaş yavaş büyüdü. Ancak o zaman gözlerinin önündeki manzara yavaş yavaş netleşti.
Annette ağırlaşan göz kapaklarını kırpıştırdı. Yatağın üzerindeki ve odanın içindeki manzara gözüne çarptı. Dönmeye çalışırken farkında olmadan hafif bir inilti çıkardı.
"Oh.... "
Sanki şiddetli bir egzersiz yapmış gibi tüm vücudu ağrıyor ve zonkluyordu. Acının etkisiyle kendine geldi. Sonunda, dün gecenin anıları aklına geldi.
"Aman Tanrım.
Ne zaman uyuyakaldığını ve bayıldığını anlayamadı. Tereddütle battaniyeyi kaldırdı ve vücudunu kontrol etti. Beklediği gibi iyice tükenmiş görünüyordu.
Heiner'ın fazla arzulu olmayabileceğini tahmin ettiğinde neredeyse kıkırdayacaktı. Evlilikleri sırasında yaşadıkları yakınlığın biraz gergin olduğunu düşündü ama o zamanlar yapmaktan kaçındığı bir şey olmalıydı.
Eğer dün gece ortalama bir geceyse... Heiner'ın kendini kontrol etmesi gerçekten de övgüye değerdi.
Annette uzun süre inledikten sonra yataktan zar zor kalkabildi. Dışarıdan hafif bir su kaynama sesi duyuluyordu. Sanki kahve yapıyormuş gibi görünüyordu.
Yataktan kalkmak üzereyken bacaklarının arasındaki yapışkan bir his onu durdurdu. Bunu yeni bir farkındalık izledi.
Dün doğum kontrol yöntemi kullanıyorlardı. Zaten doğum kontrol hapı da yoktu. Zaten bunu yapmaya gerek yoktu, bu yüzden Annette sessizce düz karnını ovuşturdu.
Bir sonbaharda kısa süreliğine aklına gelen küçük bir hayatı hatırladı.
Kimsenin tebriği olmadan dünyaya gelen ve kimsenin taziyesi olmadan yalnız bırakılan bir çocuk, adı bile konulamayan bir çocuk.
Çocuk, var olup olmadığını bile bilmeden gönderildiği için sevgi ya da anne sevgisi gibi şeylerden bahsetmek zordu.
Ancak, ne zaman çocuğunu düşünse, sanki kalbinde bir delik varmış gibi aniden kendini boş ve yalnız hissediyordu. Bu, çocuğu için duyduğu üzüntü olabilir miydi? Yoksa bir daha asla sahip olamayacağı bir şeyle mi oyalanıyordu?
Bunu bir türlü çözemiyordu. Yine de, eğer o çocukla bir yerlerde tekrar karşılaşırsa... merhaba demek istiyordu. Yüzünü ve ellerini ılık suyla yıkamak, ona yumuşak giysiler giydirmek ve güneşli, esintili bir yerde otururken ona kitap okumak istiyordu.
Sonra nihayet vedalaşmak istedi.
Sessiz sabah güneşi pencereden içeri süzülüyordu. Annette güneş ışığında yavaşça süzülen küçük ışık parçalarına baktı ve sonra yavaşça arkasını döndü.
Dün çıkardığı elbiseyi giydi ve vücudunu yıkamak için odadan çıktı. Kapıyı açtığında dışarıya mis gibi kahve kokusu yayıldı.
Heiner damlatıcıya su dolduruyordu. Üstü çıplaktı. Sanki onun varlığını duymamış gibi arkasına bakmadı.
Masanın üzerinde duran işitme cihazını gördü. Annette ona doğru yürüdü, ayak seslerini kasıtlı olarak çıkarıyordu. Oldukça yaklaştığında Heiner başını ona doğru çevirdi.
Gözleri sabahın aydınlığında buluştu.
Annette gözlerini yumdu ve utangaç bir şekilde gülümsedi. Yanakları güneş ışığıyla kızarmıştı. Heiner su dökmeyi bıraktı ve şefkatli bir ifadeyle ona baktı. Su ısıtıcısını gecikmeli olarak yere bıraktı ve kollarından birini açtı. Annette onun çıplak bedenine yaklaştığında, güçlü kolları onu sardı.
Annette başını kaldırdı ve Heiner'e baktı. Adam usulca gülümsüyordu.
Ufuktan yükselen güneş gibi bir gülümsemeydi bu.
Annette'in sıcağı yeni yeni hissetmeye başladığı bir yaz günüydü.