Fara POV.
Draco had de tafel al gedekt dus moest ik maar mijn voeten onder de tafel schuiven toen het eten klaar was. Het was fijn om nog eens onder ons te zijn en ik keek wel uit naar de avond, ook al hadden we niet echt iets concreet gepland.
"Jij ken echt zo geweldig goed koken." Mompelde Draco met zijn mond vol noedels.
Ik lachte er even om aangezien het geen zicht was. "Alles is lekker als je honger hebt." Wuifde ik het complimentje toch wat weg.
"Ik meen het hoor." Glimlachte Draco lief.
"Dank je wel." Accepteerde ik het dan toch maar.
Ik draaide wat noedels op mijn vork en prutste er nog wat mee voor ik uiteindelijk toch een hap nam. Draco gaf me opnieuw een lieve glimlach en dronk vervolgens even van zijn drinken.
"Vertel eens wat je straks wilt doen." Glimlachte ik toch wel wat nieuwsgierig.
"Oh... Daar had ik eigenlijk nog niet aan gedacht. Heb jij een idee?" Vroeg Draco die nog een stukje kip op zijn vork prikte.
"Het moet vooral een gezellige avond voor jou zijn, dus jij mag beslissen."
Draco dacht heel even na voor hij het gesprek verder zette. "Wat denk je om straks een gezellige wandeling te maken en daarna een filmpje te kijken?"
"Dat lijkt me heel leuk." Glimlachte ik om zijn keuze.
Na het eten hielp Draco met het afruimen van de tafel en we deden snel samen de afwas. Het was al behoorlijk laat omdat we maar niet uitgebabbeld raakten, maar toch gingen we nog op wandel. Ik liep even naar boven om een lange broek aan te doen en een T-shirtje. Het was wel lekker warm buiten maar in de avond koelde het wel nog snel af.
"Klaar?" Vroeg Draco toen ik mijn schoenen aan had.
"Helemaal." Glimlachte ik blij.
Draco trok nog snel een trui over zijn hoofd en ik deed nog een vestje aan voor we samen naar buiten liepen. De zon begon al stil aan onder te gaan maar erg vond ik het niet. De vogeltjes zongen hun laatste liederen voor de dag en de krekels waren al te horen. Een briesje speelde even met mijn haren en ik genoot even van de laatste zonnestralen dat op mijn snoet schenen.
"We zouden meer moeten gaan wandelen." Zei Draco rustig aangezien ook hij van de laatste zon aan het genieten was.
Ik knikte. "Niets weerhoudt ons om eens meer te gaan wandelen."
We liepen het zandbaantje af en verdwenen tussen de bomen in het bos. Het bos was niet erg groot maar het was gezellig om even in te wandelen. Het werd even stil maar toch vond ik de stilte niet onaangenaam. Het deed echt goed om even buiten te komen en daar leek ook Draco zo over te denken.
Draco POV.
We liepen al eventjes door het bos en ik kon niet anders dan toegeven dat het wel gezellig was. Af en toe zeiden we iets tegen elkaar maar we genoten vooral van de natuur rond om ons. Het was Fara die de stilte terug verbrak.
"Hoe gaat het nu eigenlijk met Benno?" Vroeg ze toch wat aarzelend.
"Hij heeft het soms nog wel moeilijk maar ik heb de indruk dat hij de goede richting uit gaat." Vertelde ik Fara eerlijk.
Ze knikte begrijpend en ik wreef even kort over haar rug. Fara sprak niet zo vaak meer over Willow maar ik wist dat ze zich nog steeds erg schuldig voelde en haar enorm hard miste. Fara gaf me een lief glimlachje en bukte zich vervolgens om onder een tak door te lopen.
"Benno en Mattheo wouden graag nog eens langskomen." Vertelde ik voorzichtig verder.
"Dan moet je hun uitnodigen." Grinnikte Fara.
Benno wou Fara absoluut niet meer zien en dat vond ik wel een beetje vervelend. Zo had ik het gevoel dat ik soms tussen twee vuren stond, ook al deed Fara er nooit moeilijk over. Ze keek me even aan en het leek alsof ze mijn gedachten kon lezen.
"Maak je maar geen zorgen. Ik zorg er voor dat ik die dag niet in de buurt ben."
"Ik vind het echt stom dat hij je niet meer wil zien." Zuchtte ik toch wat moeilijk.
Fara hief haar schouders op. "Ach, ik begrijp hem ook wel. Je moet er echt niet mee inzitten."
Ik knikte en besloot er niet meer verder op in te gaan. Zoals ik al zei, Fara zou het nooit toegeven maar ik wist dat het haar pijn deed. Zij en Benno zijn altijd heel erg geode vrienden geweest. Misschien zou ik nog eens met Benno proberen praten.
"Gaan we terug naar huis?" Haalde Fara me uit mijn gedachten. "Ik begin het een beetje koud te krijgen."
Ik knikte en trok mijn trui uit. "Hier, doe deze even aan."
"En jij dan?" Vroeg ze bedenkelijk.
Ik hief mijn schouders op. "Ik had het toch te warm." Loog ik een beetje omdat ze de trui anders niet zou aannemen.
"Je beseft toch dat je die trui dan de eerste dagen niet terug krijgt hé?" Grinnikte Fara.
Ik lachte even en knikte voor Fara de trui dan toch aan nam en aan trok. Hij was een beetje groot voor haar maar dat maakte haar wel erg schattig. Opnieuw dwaalden mijn gedachten even af naar de woorden van mam. Fara kwam een beetje dichter lopen waardoor haar hand kort even tegen het mijne aantikte. Het gaf me een vreemde kriebel en ik twijfelde even of ik haar hand zou vastnemen of niet.
"Hoor jij dat ook?" Vroeg Fara enthousiast terwijl ze naar boven keek.
"Wat?" Schrok ik wat op uit mijn gedachten.
"Onweer."
Fara had terug een kleine glimlach op haar gezicht staan en die spiegelde ik onmiddellijk. Het onweer was nog steeds ver weg dus regende het nog niet. Fara keek af en toe naar de lucht om de bliksem te zien en het deed me goed om te zien dat ze zich toch even aan het ontspannen was.
We waren net op tijd binnen aangezien de regen tegen de ramen aan tikte. Fara keek nog even naar buiten voor ze de gordijnen dichttrok. "Zullen we onze pyjama al aan doen?" Stelde ik voor.
Fara knikte. "Ja! Dat is gezelliger voor de film."
We deden een race naar de badkamer om te zien wie zich als eerste kon omkleden. Volgens mij waren er onderweg een paar dingen op de grond gevallen en op de trap waren we bijna gevallen maar uiteindelijk had Fara de race gewonnen. Snel sloeg ze de badkamerdeur dicht en ik wachtte even op de gang terwijl ze zicht omkleedde. Lang duurde het niet voor ze terug de gang op liep. Ze droeg een lichtblauw shortje met wolkjes op en ik zag dat ze nog steeds mijn trui aan hield.
"Ik had je gezegd dat je hem niet snel ging terug krijgen." Grinnikte ze toen ze mijn blik op de trui zag rusten.
Ik hief mijn schouders op. "Als je wilt mag je hem gerust houden."
Fara schudde haar hoofd. "Nee, dan ruikt hij niet meer naar jou en dan is het ook niet leuk meer."
Die woorden zorgden er voor dat ik terug helemaal opwarmde. Fara had, als ik me niet vergiste een klein blosje op haar wangen gekregen. Even wou ik er verder op ingaan maar dat leek me niet zo een goed idee. Wie weet bedoelde ze er helemaal niets mee. Ik wisselde mijn jeans voor een losse training en ik trok een T-shirt aan. Toen ik de gang terug op liep zag ik dat Fara op mij stond te wachten.
"Heb je al een idee welke film je wilt zien?" Vroeg ze terwijl we samen naar beneden liepen.
"Geen idee." Beantwoordde ik haar vraag.
We zochten even tussen de dvd's dat we hadden liggen en uiteindelijk kozen we voor Pirates of the Caribbean. Eerst vond ik het raar om zo een dreuzeltoestel in huis te hebben maar ik kon niet anders dan toegeven dat het leuk was om af en toe eens te ontspannen. Terwijl ik de dvd klaar zette was Fara om een kom chips gegaan en daarna zette ze de kussens in de zetel wat rechter. Ik nam er twee dekentjes bij en we installeerden ons vervolgens in de zetel.
De film was wel leuk en op sommige momenten moesten we beiden even lachen. De kom chips stond tussen ons in maar daar leek Fara na een halfuurtje genoeg van de hebben. Ze zette de kom op tafel, legde een kussen op mijn schoot en kwam tegen me aan liggen. Opnieuw maakte mijn hart een sprongetje maar dat probeerde ik te negeren. Mijn linker arm legde ik over haar heen en met mijn rechter begon ik war in haar haren te prutsen. Aangezien Fara bleef liggen ging ik er vanuit dat ze het niet erg vond.
"Je weet dat ik boten en diep water helemaal niet leuk vind, maar toch zou ik er alles aan doen om eens mogen mee te varen op de Black Pearl." Mompelde Fara een beetje moe toen de film gedaan was.
"Ach, jij wilt vooral mee met Jack." Grinnikte ik.
Fara lachte ook even. "Dat zou mooi meegenomen zijn niet?"
"Trouwens..." Ging ze verder. "Alsof jij een kans zou laten liggen met Elisabeth."
Fara draaide zich ondertussen om zodat ze op haar rug lag. Mijn schoot en ik wreef een plukje haar uit haar gezicht.
"Eigenlijk wel ja." Beantwoorde ik haar vraag.
"Dan ben je gek, ze is bloedmooi." Grinnikte Fara.
"Dat kan goed zijn, maar jij bent mooier."
Fara haar wangen kleurden een beetje rood en ik kon vast het zelfde over mijn wangen vertellen. Het was er dan ook uit voor ik het wist. Het luchtte wel op toen Fara me een klein duwtje gaf terwijl ze met haar ogen draaide. Ze bleef ook nog steeds liggen dus dat wou zeggen dat ze het helemaal niet erg vond toch?
"Heb je al een idee wanneer je de jongens wilt uitnodigen?" Veranderde ze toch een beetje van onderwerp.
"Ik wil er niet te lang mee wachten dus ik dacht aan overmorgen." Vertelde ik haar.
Fara schudde haar hoofd. "Dat lijkt me niet zo een goed idee."
"Waarom niet?" Vroeg ik wat verward.
"Overmorgen is het Willow haar verjaardag." Herinnerde ze mij er aan.
"Oh... Ik had er niet aan gedacht."
"Nodig hun morgen uit? Dan kan je jou eerste werkdag vieren."
Ik knikte. "Dat lijkt me wel een leuk idee."
Fara gaf me een kleine glimlach en ik prutste verder in haar haren. Als reactie liet Fara haar vingers over mijn arm glijden die nog over haar heen lag. Ze leek even te aarzelen maar trok mijn arm dan toch wat dichter bij.
"Denk je dat het ooit gaat weg gaan?" Vroeg ze terwijl haar vingers even over het teken gleden.
"Ik weet het niet." Antwoordde ik haar zachtjes.
Het teken was al enorm vervaagd maar je zag het wel nog steeds. Ik hoopte dat het op een dag volledig verdwenen zou zijn, maar daar vreesde ik een beetje voor. Fara haar vingers over mijn arm voelen glijden was niet zo goed voor mijn gezondheid. Mijn hart klopte volgens mij veel te snel en ik was even bang dat ze het zou kunnen horen kloppen.
"We kunnen beter gaan slapen." Zei ik zachtjes toen Fara opnieuw geeuwde.
"Ik wil nog niet gaan slapen." Zuchtte ze vermoeid.
Ik grinnikte om haar koppigheid. "Als je hier vijf minuten blijft liggen val je ook inslaap." Merkte ik op.
"Ja." Mompelde ze wat aarzelend. "Maar hier ben ik bij jou."
Opnieuw maakte mijn hart een sprongetje. "Wil je bij mij slapen vannacht?" Stelde ik haar voor.
Fara knikte zonder twijfelen en ik deed teken dat ze moest gaan rechtzitten. Fara en ik hadden al zo vaak samen gelegen om te slapen dus maakte ik er nooit een probleem van. Als ik eerlijk ben... Ik slaap eigenlijk ook veel beter als Fara in de buurt is. Samen ruimden we nog een beetje op voor we naar boven liepen. Fara plofte op mijn bed neer en vond haar plaatsje onder de dekens al. Ik trok mijn trainingsbroek uit voor ook ik in bed ging liggen.
"Slaap lekker Dray." Mompelde Fara volgens mij al half slapend.
"Slaapwel Faar." Geeuwde ik nu ook.
Ik trok het deken wat meer naar Fara toe zodat ze het zeker niet koud zou hebben en sloot vervolgens mijn ogen. Ook al was de avond erg ontspannen, toch kreeg ik terug wat zenuwen als ik morgen aan mijn eerste werkdag dacht.
Met een frons werd ik wakker van de wekker. Ze zouden die dingen moeten afschaffen. Snel klikte ik de wekker uit zodat Fara nog wat zou kunnen slapen. Ik rekte me even uit en draaide me vervolgens naar Fara toe om dan tot de conclusie te komen dat Fara helemaal niet meer in bed lag. Met een zucht stapte ik dan maar uit bed en liep ik naar beneden toe.
"Goedemorgen." Begroete Fara me vrolijk.
"Morgen." ik nog wat moe. "Waarom ben jij zo vroeg wakker?"
"Omdat ik jouw eerste werkdag toch niet mag missen?" Grinnikte Fara. "Ga zitten, ik moet alleen het fruitsap nog uit de koelkast halen."
"Faar, dit had je echt niet hoeven doen." Glimlachte ik toch.
Ze hief haar schouders op en kwam er bij zitten. "Het was maar een kleine moeite en voor jou is niets te veel."
Haar woorden zorgden er voor dat ik opnieuw een glimlach op mijn gezicht kreeg. Mama stond ondertussen ook op en we wreef even langs mijn schouders. "Goedemorgen." Begroete ze ons beiden voor ze plaats nam aan tafel.
"Zie je het een beetje zitten?" Vroeg mama vervolgens.
Ik knikte. "Ik ben wel wat zenuwachtig." Gaf ik opnieuw toe.
"Ach, het komt zeker en vast goed." Knipoogde ze geruststellend.
Na het ontbijt ging ik mezelf snel klaarmaken. Ik twijfelde even over wat ik moest aantrekken. Ik moest een goede indruk maken maar ik wou ook niet te stijfjes overkomen. Ik wist wel dat ik in St. Mungo's uiteindelijk het gebruikelijke uniform moest dragen maar toch... Uiteindelijk ging ik voor een jeans en een hemd. Het was niet te overdreven opgemaakt maar het kwam ook niet over alsof ik er een feestje zou bouwen. Eenmaal beneden zag ik dat Fara nog een flesje water en een brooddoos in een rugzak stak.
"Voor onder de middag." Glimlachte ze lief en vooral enthousiast. "En er zit ook nog een koek in voor moest je tussendoor honger krijgen. Je ziet er trouwens erg goed uit."
"Dank je wel Fara." Bedankte ik haar oprecht. "Jij ziet er trouwens erg schattig uit."
Fara had dan ook nog steeds haar pyjama en mijn trui aan en haar haren zaten in een warrige dot. Ik nam de rugzak van haar aan en gaf haar een kus op haar wang om haar te bedanken. Haar wangen kleuren een beetje roze en ze gaf me nog een lieve glimlach.
"Veel succes lieverd." Glimlachte mam voor ik de deur kon uitgaan.
"Je gaat het super doen!" Riep Fara er nog achter aan.
Met een buik vol zenuwen maar wel met volle moed liep ik de deur uit. Ik had niet verwacht dat St. Mungo's me effectief een kans zou geven maar na heel de oorlog wou ik gewoon heel erg graag mensen helpen.