Voldemort deed een hele uitleg maar toch lette ik niet op. Mijn blik was vastgelijmd aan het lichaam van Harry dat Hagrid met tranen in zijn ogen droeg.
"Draco." Hoorde ik Narcissa zeggen van aan de andere kant van het plein. "Fara. Kom."
Draco liet mijn hand terug los en liep naar zijn ouders toe. Aarzelend volgde ik hem ook. Het was zo vernederend en ik schaamde me diep toen ik overliep naar Voldemort's kant. We kregen zo veel kwade blikken. Narcissa legde haar hand even op mijn schouder en ik deed mijn best om haar toch een kleine glimlach te geven om aan te tonen dat ik haar steun wel apprecieerde. Deze keer was het Marcel dat mijn aandacht trok. Hij vertelde dat ze nog steeds konden winnen en ik begreep niet dat hij nog steeds zo veel moed kon hebben.
Mijn ogen hadden zich nog meer gevuld met tranen en ik schrok dan ook enorm toen Harry plots uit de armen van Hagrid sprong en Voldemort aan viel. Uiteraard verdedigde Voldemort zich. Er ontstond opnieuw paniek en deze keer war het Narcissa dat me tegen hield om niet naar Harry toe te lopen.
Alles ging zodanig snel dat ik geen idee had wat ik precies moest doen. Sommige dooddoeners vluchtte weg, andere gingen terug de strijd aan met de leerlingen en professoren van Zweinstein. Toen Harry en Voldemort even uit het zicht verdwenen waren zocht mijn blik naar Willow, Benno of Mattheo.
Toen ik Willow het kasteel zag in lopen liep ik snel achter haar aan. Draco probeerde me tegen te houden maar het was hem niet gelukt. Ik moest haar terug zien. Ik wou weten of Willow kwaad op me was of niet en of ze zeker in orde was.
Eenmaal binnen schrok ik enorm. Het kasteel was een ravage en ik de grote zaal brachten ze alle gewonden maar ook gesneuvelden samen. Mijn hart brak in duizenden stukjes toen ik zag hoe verslagen iedereen er bij zat. Het brak nog meer toen mijn ogen over de mensen gingen die het niet gehaald hadden. Professor Lupin lag hand in hand met een vrouw die ik niet zo goed kende. George zat bij het levenloze lichaam van zijn broer te huilen en de krop in mijn keel werd alleen maar groter toen ik ook Kate zag liggen. Ze had het dus niet gehaald naar de leerlingenkamer.
"Dit heb jij veroorzaakt!" Riep Park luid toen ze me opmerkte.
Het trok heel wat aandacht en van overal kreeg ik kwade blikken. Opnieuw liep ik beschaamd naar buiten. Hier blijven voelde niet goed aan. Ik kon niets meer voor hun doen. Eenmaal buiten zag ik hoe Marcel Nagini haar hoofd afhakte met een zwaard. Zou Hermelien toch naar me geluisterd hebben over de gruzielementen? Harry en Voldemort stonden tegenover elkaar. De rode straal dat uit Harry zijn toverstok kwam nam de overhand en Voldemort viel neer op de grond. Was het gedaan? Harry had gewonnen... Dan... Dan houdt het op toch? Ik was zo opgelucht.
"Fara!" Onmiddellijk draaide ik me om toen ik Willow haar stem hoorde.
Ze kwam naar me toe gelopen en de tranen rolden opnieuw van mijn wangen af. Het was eerder van opluchting omdat het nu eindelijk gedaan was. Willow sprong in mijn armen en blij, maar vooral opgelucht knuffelde ik haar terug. Even had ik gedacht dat ik haar nooit meer zou terug zien. Ook Willow was aan het huilen en zacht wreef ik over haar rug.
"Dit heb jij op jouw geweten!" Hoorde ik Bellatrix roepen.
Ik keek op en zag dat ze het tegen mij had. "Door jou is De Heer Van Het Duister dood! Jij hebt ons verraden is het niet!?"
Bellatrix kwam gevaarlijk dicht bij en ik zette samen met Willow een paar stappen achteruit. Ze richtte haar toverstok op mij. "Avada Kedavra." Siste ze. De groene straal kwam recht op mij af maar gelukkig kon ik net op tijd aan de kant springen.
"Oeps." Grijnsde ze blij.
Ik fronste omdat ze mij helemaal niet geraakt had. Tenzij... Met een bang hart draaide ik mij om en daardoor zag ik Willow nog net op de grond vallen. Ik hoorde Benno roepen maar alles klonk van zo ver weg. Dit kan niet waar zijn toch? Dit kan niet gebeurt zijn. Ik voelde dat iemand zijn hand op mijn schouder legde maar nog steeds was alles enorm wazig. De persoon schudde even aan mijn schouder maar het enige wat ik kon doen is naar het levenloze lichaam van mijn beste vriendin staren. Benno zat naast haar te huilen en hij nam haar stevig vast. Pas toen Benno zijn blik naar mij leek te draaiden verdween de waas.
"Dit is allemaal jouw schuld!" Riep Benno furieus. "We vertrouwden jou zelfs na al die bullshit!"
"En nu... Dit vergeef ik jou nooit!"
Benno tilde het lichaam van Willow op en liep met haar naar binnen. De persoon die zijn hand al heel de tijd op mijn schouder had liggen draaide me een beetje naar hem toe en ik zag dat het Draco was. Uiteraard was het Draco. Als de rest vertrouwd me na vandaag toch niet meer. Ik zag hoe Bellatrix lachend naar de grote zaal liep maar dat negeerde ik voorlopig. Wat ik precies voelde wist ik niet. Ik dacht dat ik me niet leger kon voelen maar toch gebeurde het. Draco vroeg me een aantal dingen maar het leek alsof ik de woorden niet in mij opnam. Wel merkte ik dat de tranen opnieuw over mijn wangen rolden en verslagen ging ik neerzitten op de trapjes waar we opstonden.
Draco kwam naast me zitten en wreef heel de tijd zacht over mijn rug. Deze keer bleef hij zelf ook stil. Willow was dan ook een goede vriendin van hem. Harry liep samen met Hermelien en Wemel terug naar binnen. In het langslopen keek Harry me ijskoud aan. Hermelien leek iets te willen zeggen maar liep uiteindelijk ook verder.
"Draco... Kom we gaan naar huis." Trok Narcissa onze aandacht.
Draco leek opnieuw even te twijfelen maar stond dan toch op. Ik bleef zitten. Ik had niets of niemand om naar terug te keren. Mijn vader was ook gestorven in het gevecht. Ook al hadden we geen band meer toch voelde het raar aan om nu officieel een wees te zijn.
"Fara?" Vroeg Narcissa toen ik bleef zitten.
Als reactie keek ik haar even aan. "Kom lieverd, we gaan naar huis."
De tranen prikten opnieuw in mijn ogen. Het voelde zo goed aan om te weten dat ik nog steeds welkom was bij hun. Narcissa stak haar hand naar me uit en ik nam het aan. Daarna nam ze ook Draco zijn hand vast en samen liepen we het terrein af voor we terug naar hun huis verschijnselden.
"Zijn jullie in orde?" Vroeg ze toen we binnen liepen.
Draco knikte even en ook ik gaf een klein knikje, ook al voelde het alsof ik elk moment kon instorten. "Wat gaat er nu gebeuren?" Vroeg Draco aan zijn mama.
"Ik wou dat ik jou daar een antwoord op kon geven lieverd." Zuchtte ze moeilijk. "Ik vrees dat we even zullen moeten afwachten."
Draco knikte en daarna schrokken we enorm toen de deur opnieuw open ging. Het was Lucius dat binnen kwam gelopen. Hij zag er niet zo heel goed uit maar hij leek wel gerustgesteld te zijn dat Narcissa en Draco in orde waren.
Het bleef een hele tijd stil en het was moeilijk om nu gewoon in de zetel te gaan zitten en een spleetje te spelen, of gezellig een thee drinken. Mijn gedachten dwaalden heel de tijd af naar alle dode lichamen die we gezien hadden. Ik voelde me hier zo verantwoordelijk voor ook al wist ik dat Voldemort de grote boosdoener was.
"Ik ga naar huis." Mompelde ik stil.
"Je kan toch niet zo maar naar huis gaan?" Vroeg Draco niet begrijpend.
Narcissa knikte. "Ik laat jou niet alleen in dat kille huis. Blijf alsjeblieft hier."
Even twijfelde ik maar ik wist dat ze mij niet zou laten gaan. "Ik zou graag wat spullen gaan ophalen en kijken hoe het met Sanura gaat."
"Zou je dat niet beter morgen doen?" Vroeg Draco bezorgd.
Ik schudde mijn hoofd. "Hoe sneller ik dit kan afsluiten hoe beter."
Draco en ook Narcissa knikte begrijpend. "Z-Zou je met me willen mee gaan?" Vroeg ik voorzichtig aan Draco.
"Natuurlijk ga ik met jou mee." Reageerde hij onmiddellijk.
Narcissa en ook Lucius besloten om het huis wat op te ruimen. Voldemort en de dooddoeners hadden er nogal een rommel van gemaakt. Draco liep met me naar buiten en we verschijnselden naar huis. Toen we er waren wou Draco mijn hand los laten maar snel nam ik zijn hand terug vast.
"Het spijt me."
Draco fronste even. "Waarvoor?"
"Voor Willow en eigenlijk ook al de rest." Mompelde ik beschaamd.
"Dat is niet jou schuld li-" Ik onderbrak hem.
"Bellatrix wou mij vermoorden, niet Willow. Als ik niet zo egoïstisch was geweest om aan de kant te springen dan... Dan had Willow nu nog..."
Hoe hard ik ook probeerde het lukte niet om mijn zin af te maken. Draco trok me in een knuffel en zei minuten lang niets. Hij hield me alleen vast en wreef zacht over mijn rug. Ik wist dat Draco het ook heel moeilijk had met heel de situatie dus ik probeerde hem ook te steunen. Stevig knuffelde ik hem terug en ik gaf hem een zoen op zijn schouder.
"Zullen we naar binnen gaan?" Stelde Draco voor. "Het lijkt me niet zo een heel goed idee om lang rond te dwalen."
"Heb jij ook het gevoel dat ze ons elk moment kunnen oppakken en naar Azkaban gaan sturen?" Vroeg ik aarzelend.
Draco knikte en ik wreef nog even over zijn arm. Draco heeft in heel dit gedoe niets mis gedaan dus misschien waren ze wel een heel pak milder voor hem. Omdat we beiden geen tijd wouden verliezen liepen we naar binnen toe. Dit voelde zo raar aan. Draco legde zijn hand op mijn schouder en dat was het moment dat ik Sanura om de hoek zag piepen.
"Juffrouw Jones!" Leek ze blij te roepen.
Ze liep naar me toe en ik knielde neer zodat we op iets of wat gelijke hoogte waren. Voor ik het goed en wel besefte vloog ze in mijn armen. Sanura is er altijd voor me geweest en we brachten veel tijd met elkaar door maar een knuffel had ik nog nooit gekregen. Toch deed het goed om te weten dat niet iedereen bang van me was.
"Oh het spijt me juffrouw Jones. Sanura had zich niet zo mogen laten gaan. Sanura is alleen erg blij dat U in orde bent." Excuseerde ze zich terwijl ze me snel los liet. "Meneer Malfidus." Begroete ze nu ook Draco.
"Maak je maar geen zorgen." Stelde ik haar gerust. "Hoe gaat het met jou?"
Sanura keek even verward op. "Met Sanura gaat het goed juffrouw Jones.
"Fara." Verbeterde ik haar voor de zoveelste keer. "Zeg alsjeblieft Fara."
"Natuurlijk juffrouw Jo-... Fara."
Ik gaf haar een lieve glimlach en ging terug rechtstaan. Sanura leek in de buurt te willen blijven maar daar maakte ik zeker geen probleem van. "Kan Sanura U met iets helpen?" Vroeg ze voor de zekerheid. Aangezien ik wist dat Sanura zich graag nuttig maakte had ik geknikt. Ze was een paar lege zakken gaan zoeken om spullen in te steken. Mijn blik gleed ondertussen over de kast waar een foto van mama en mij opstond.
"Ik heb haar terug gezien." Vertelde ik Draco die daardoor erg in de war was. "Als inferieur op Zweinstein."
Ik hoorde dat Draco zuchtte en opnieuw legde hij zijn hand op mijn schouder. "Ik had bij jou moeten blijven."
Ik schudde mijn hoofd. "Ik begreep wel dat je Benno graag wou terug vinden."
Met een zucht stak ik de foto in één van de zakken dat Sanura was komen brengen. Eigenlijk had ik geen idee wat ik wou meenemen. Vooral kleren denk ik en herinneringen aan mama. Daarom liepen we ook naar mijn slaapkamer. Draco keek even rond voor hij plaats nam op mijn bed en Sanura wachtte zoals altijd op de gang.
"Kom gerust binnen." Vertelde ik haar.
Sanura kwam nooit binnen zonder toestemming ook al zou me dat absoluut niet storen. Ik heb haar ook nooit als een meid gezien maar eerder als één van ons. Sanura keek naar hoe ik de meeste kleren in mijn koffer probeerde te proppen. Ik nam nog een paar foto's mee en ook stak ik mijn lievelingsknuffel in mijn koffer. Draco had daardoor een kleine glimlach op zijn gezicht gekregen. Ik had die knuffel dan ook al zo lang. Draco had me de knuffel gegeven voor mijn vierde verjaardag. Uiteraard hadden zijn ouders de knuffel betaald maar Draco had me trots verteld toen dat hij de knuffel had uitgekozen.
"Ik wist niet dat je die nog steeds had." Merkte hij op.
"Hoe kan ik Snuffels nu zo maar weg gooien?" Glimlachte ik toch zacht terug.
Ik stak het knuffel konijn bij in mijn koffer en ik draaide me terug naar mijn kleerkast. Ik had nog een trui van Willow liggen die ik had mogen lenen en ook die nam ik mee. Helemaal achter in mijn kast stond een doos met allemaal oude kleren in van toen ik nog klein was.
"Sanura kom eens even hier."
Sanura deed wat ik vroeg en keek me afwachten aan. Ik haalde een T-shirt uit de doos die voor haar zou vallen als een kleedje. "Hier neem aan." Glimlachte ik zwakjes.
"Als Sanura dat aanneemt is Sanura vrij." Leek ze mij te willen waarschuwen.
"Je hebt genoeg voor ons gewerkt. Ook jij verdiend een eerlijk en vrij leven. "
"B-Bedankt juffrouw Jones."
"Ik moet jou bedanken." Zei ik terwijl ze het T-shirtje aan nam. "Dankzij jou heb ik ontelbaren keren moeten lachen. Je gaf me altijd zo een goed gevoel. Je was een geweldige vriendin." Vertelde ik haar terwijl ik de tranen opnieuw probeerde te onderdrukken.
Sanura had de T-shirt aangetrokken en keek erg trots naar hoe hij net over haar knietjes viel. "Sanura zal altijd jouw vriendin blijven... Fara."
Haar woorden zorgden er voor dat er toch een traan langs mijn wang gleed. Sanura keek me bezorgd aan en wreef de traan weg toen ze een beetje dichter bij was komen staan. "Ga nu maar." Glimlachte ik door de tranen door.
Ze schudde haar hoofd. "Sanura wil graag nog even helpen."
Ik probeerde haar opnieuw een glimlach te geven en wreef kort even over haar hoofd om te laten zien dat ik dit echt apprecieerde. Daarna liep ik naar de kamer van mijn ouders waar ik ook nog een paar spulletjes van mama in één van de zakken stak. Draco en Sanura hielpen me waar ze konden en dat zorgde toch even voor een iets warmer gevoel.
"Ik denk wel dat ik alles heb." Zei ik terwijl ik de voordeur achter me dicht trok.
Sanura gaf me nog een dikke knuffel voor ze eindelijk haar eigen leven kon beginnen en Draco stak zijn hand naar me uit om samen terug te verschijnselen naar zijn huis. Het zou voorlopig ook mijn thuis worden maar elke seconde dat voorbij ging vreesde ik dat ze mij zouden overplaatsen naar Azkaban.