Willow POV.
Tijdens het avond eten begon ik mij een beetje zorgen te maken omdat Fara er nog niet was. Het groepje van Potter leek er ook niet te zijn dus misschien was ze nog bij hun? Tijdens het eten was het rustig en ik dacht aan de examens die er zaten aan te komen. Ik zou beter ook beginnen studeren maar veel zin had ik daar niet in.
"Zullen we vanavond nog iets leuks doen voor we moeten beginnen met studeren?" Stelde Benno voor aan onze groep.
"Lijkt me een leuk idee!" Reageerde Mattheo onmiddellijk.
"We kunnen er nog eens een spelletjes avond van maken?" Stelde ik voor.
"Klinkt wel gezellig." Knikte Draco.
We hadden het nog even over de muziek keuze en welke spelletjes we zouden spelen. Daarna liepen we terug naar de leerlingenkamer toe. Ik keek er zo hard naar uit. Aan de andere kant... Na deze avond moesten we studeren. Ik trok me zelf op aan de gedachten dat dit de voorlaatste keer was. Op het einde van het schooljaar hadden we nog eens examens en als alles mee zit zijn dat de allerlaatste. Of ik klaar was om al te gaan werken wist ik niet. Misschien studeerde ik nog wel wat verder, of misschien nam ik een jaartje om te reizen en te ontspannen.
In de gangen kwamen we het groepje van Potter tegen. Fara leek er niet bij te zijn en we kregen nogal een kwade blik toegeworpen. Alleen Hermelien keek ons niet kwaad aan. Zij negeerde ons eerder, net zoals wij hun negeerden.
In de leerlingenkamer was Fara ook niet en ik liep naar boven om te kijken of ze op onze kamer was. Toen ze hier ook niet was vroeg ik me af waar ze heen was. Ach, ze komt zo wel terug.
"Is Fara hier ook niet?" Vroeg Draco een beetje bezorgd toen ik iets anders had aangetrokken voor onze spelletjes avond en terug naar beneden liep.
Ik schudde mijn hoofd. "Ze komt er zo wel aan." Probeerde ik ons allemaal gerust te stellen.
Mattheo had de muziek al opgezet en Benno legde nog wat spelletjes op de tafel. Draco leek even te twijfel maar uiteindelijk zaten we allemaal klaar voor ons eerste spelletje. De sfeer zat er gelukkig wel direct in maar Fara bleef toch wat in mijn achterhoofd spoken. Ik vroeg me af waar ze was. Pas toen de klok tien uur sloeg gooide ik mijn kaarten terug op tafel.
"Ik ben het beu ik ga haar zoeken." Deelde ik mee voor ik opstond en mijn schoenen aan trok.
"In jouw pyjama?" Vroeg Mattheo bedenkelijk.
Ik knikte. "Ze is nu al zo lang weg, misschien is er iets ergs gebeurt."
"Ik ga met je mee." Zei Draco die zijn schoenen ook al aan trok.
"We gaan allemaal mee." Reageerde Benno snel die ook recht sprong.
Ik blies nog een kaars uit en nam mijn jas voor we de gang op liepen. Normaal mochten we niet meer zo laat door de gangen sluipen maar dit moest gewoon. Wie weet wat er is gebeurt. Met toch een bang hartje liepen we verder. Ze was niet in de astronomietoren, ze was niet bij ons plekje aan het meer en ze was ook niet bij de terzielers.
"Moeten we dit niet melden?" Vroeg Mattheo toen we terug het kasteel in liepen.
"Ik vind van wel." Zuchtte ik nu echt heel erg bezorgd.
"Zou ze niet gewoon bij Potter zijn?" Vroeg Draco nadenkend over waar Fara zou kunnen zijn.
Als laatste hoop liepen we naar de leerlingenkamer van Griffoendor. Zoals verwacht wou de dikke dame ons niet binnen laten. We hadden achter Fara gevraagd maar ze leek van niets te weten. Het was Simon Flitser dat onze aandacht trok.
"Wat doen jullie hier?" Vroeg Flitser voor hij de leerlingenkamer wou inlopen.
"We vroegen ons af of Fara hier is." Beantwoordde ik zijn vraag.
Hij hief zijn schouders even op. "Kan je het even vragen aan Po-... Harry?" Vroeg ik hoopvol.
Simon knikte en liep naar binnen. Ik prutste ondertussen nerveus met mijn vingers en we keken allemaal onmiddellijk op toen het portret terug opende. "Simon zei dat je me nodig had?" Reageerde Potter nogal bitsig terwijl hij vooral Draco een kwade blik gaf.
"Heb jij een idee waar Fara is?" Nam ik het woord opnieuw.
"Jij bent de laatste die haar gezien heeft." Vulde Benno aan.
Potter leek even niet goed te weten wat hij moest zeggen. Ergens leek hij wat bezorgd te zijn maar aan de andere kant zag hij er ijskoud uit. Hij hief zijn schouders op als antwoord. "Ik heb geen idee, en eerlijk gezegd kan het me ook echt niets meer schelen."
Voor iemand van ons kon antwoorden liep Potter terug naar binnen. "Wat een achterlijke kever." Bromde Mattheo kwaad.
Toch wat verslagen sloften we terug naar onze eigen leerlingenkamer. "Moeten we dit melden bij Snape?" Vroeg Benno toen we er bijna waren. "Of toch onmiddellijk bij Perkamentus?"
Draco zijn gezicht trok wat bleek weg toen hij Perkamentus zijn naam hoorde en ik vroeg me af wat er aan de hand was. Toch liet ik het nu voor wat het was. We moesten echt eerst Fara terug vinden. We bleven even staan toen we Vilder met mevrouw Norks door de gang zagen dansen en toen de kust veilig was liepen we verder. Toch schrokken we toen we Vince wat verder in de gang zagen staan.
"Misschien weet hij waar ze is?" Merkte Benno op.
Zo snel we konden liepen we naar hem toe. "Vince!" Riep ik om zijn aandacht te trekken. "I-Ik bedoel professor Collins." Verbeterde ik mezelf snel toen we zagen dat Professor Lupin er ook was.
"Wat doen jullie nog zo laat op de gangen?" Vroeg Lupin onmiddellijk.
"Fara is verdwenen." Kwam Benno onmiddellijk ter sprake.
Ik knikte. "We hebben haar al overal gezocht en we maken ons echt zorgen."
"Dat is inderdaad niet goed." Mompelde Lupin. "Ik verwittig Perkamentus. Jullie gaan opnieuw op zoek. Als Vilder moeilijk doet stuur je hem maar naar mij."
We knikten en we splitsten allemaal een beetje op. Vince was al vertrokken. Benno ging met Mattheo mee en Draco en ik liepen terug de trappen op. Als de professoren er van weten vinden we haar vast snel terug toch?
Fara POV.
Het was me allemaal teveel geworden. Het liefst van al wou ik gewoon verdwijnen maar ik wist dat het niet kon. De blik in Harry zijn ogen zou ik niet meer vergeten. Hij was zo teleurgesteld in mij en het was duidelijk dat hij zijn woorden meende. Hij wou me echt nooit meer zien. Ik begreep hem wel. Als de rollen omgedraaid waren zou ik net het zelfde denken. Toch klopte het niet. Ik zie Harry echt heel graag en ik heb hem nooit willen gebruiken.
Naar de terzielers gaan was geen optie want daar zouden mijn vrienden me onmiddellijk vinden als ze naar mij zouden zoeken. Ik wou echt even helemaal alleen zijn dus was ik naar het Zwerkbalveld gelopen. Hier was nu geen kat meer en ik had een plekje op de tribunes ingenomen. Het was ijskoud maar dat kon me niet schelen.
De tranen hadden daarnet nog oven mijn wangen gerold maar nu leken mijn tranen op te zijn. Toch lukte het niet om dit gevoel te verdringen. Ik was duizelig en ik had een enorm leeg gevoel van binnen. Het kwam niet omdat ik het avondmaal had overgeslagen maar door de hele situatie. Mijn wangen deden pijn van de koude wind die er af en toe tegen blies. Het zou verstandiger zijn om naar binnen te gaan maar het leek alsof mijn lichaam niet meer reageerde.
"Fara, hier ben je. Iedereen is super ongerust." Hoorde ik Vince achter mij zeggen.
Ik wou wel reageren, of me omdraaien maar opnieuw bleef mijn lichaam emotieloos voor me uitstaren. Vince kwam naast me zitten en legde een hand op mijn rug. Even leek hij te schrikken toen hij voelde hoe koud ik aan voelde.
"Fara, wat is er gebeurt? Is alles in orde?" Vroeg hij bezorgd.
Opnieuw lukte het mij niet om te antwoorden. De woorden kwamen niet over mijn lippen en dat was maar goed ook. Ik wist niet eens wat ik zou moeten zeggen. Ik kon toch moeilijk zeggen dat Harry me nooit meer wou zien omdat ik een dooddoener ben?
"Laten we naar binnen gaan." Stelde Vince voor toen hij ging rechtstaan.
Toen hij opnieuw geen reactie kreeg knielde hij voor me neer. Zijn handen legde hij op mijn knieën en met heel veel moeite lukte het mij toch om hem aan te kijken.
"Vertel me alsjeblieft wat er aan de hand is." Vroeg Vince niet veel luider dan een fluister.
Mijn mond opende zich wel maar de woorden ontbraken. Mijn ogen prikten zodanig hard omdat ze wouden huilen maar de tranen op waren. Vince trok me voorzichtig van de tribune af en opnieuw begon alles te draaien. Ik hoorde Vince zijn stem nog wel maar ik had geen idee wat hij zei.
Willow POV.
"Misschien moeten we toch nog eens buiten gaan kijken." Zuchtte Draco toen we heel de linkervleugel hadden doorzocht.
"Misschien wel." Mompelde ik vermoeid.
Net toen we naar buiten wouden lopen kwam Vince binnen gelopen. Hij had Fara in zijn armen en onmiddellijk sloeg mijn hart een slag over. Ze zag er lijk bleek uit, ze had donkere vlekken onder haar ogen en haar lippen hadden een paarsblauwe kleur.
"Wat is er gebeurt?" Vroeg ik in lichte paniek.
"Ik heb haar gevonden bij het Zwerkbalveld. Toen ik haar recht trok om mee naar binnen te gaan viel ze flauw. Ze moet onmiddellijk naar de ziekenzaal." Beantwoordde Vince mijn vraag terwijl hij met grote stappen richting de ziekenzaal liep.
"Nee!" Reageerde Draco. "Dat kan niet."
"Waarom niet?" Vroeg Vince met een frons.
"Omdat ze dan haar..." Draco slikte zijn woorden opnieuw in.
Het viel me in wat hij bedoelde. Ze zouden Fara haar teken zien en dan ontploft de boel hier vast helemaal. "Omdat wat Draco?" Vroeg Vince opnieuw.
Draco keek me even aan en Mattheo en Benno kwamen ook aangelopen. "Omdat ze haar teken niet mogen zien." Mompelde Draco uiteindelijk.
"Kijk, ik begrijp dat je dat niet wil maar als ze nu niet naar de ziekenzaal gaat kan het ergere gevolgen hebben." Reageerde Vince terwijl hij terug verder ging.
"Wacht... Je weet dat..." Aarzelde Draco om zichzelf toch niet te verklappen.
Vince knikte. "Ik merkte het teken op toen we even aan het meer zaten op het Halloween feestje. Geen zorgen, ik heb niemand iets verteld."
"Vince, zo iets verzwijgen kan er voor zorgen dat je jouw job verliest." Merkte ik op terwijl we de ziekenzaal in liepen.
"Jullie zijn mijn vrienden, en vrienden verraad je niet."
Draco leek wel gerust gesteld te zijn maar toch droop de bezorgdheid nog steeds van hem af. Madam pleister kwam aangelopen en had onmiddellijk een bezorgde frons op haar gezicht staan.
"Oh hemel, wat is er gebeurt met haar?" Vroeg ze terwijl ze haar handen even op Fara haar gezicht legde.
Madam Pleister Legde onmiddellijk een warmte deken over Fara heen en ze liep naar de kast met voorraden. Heel voorzichtig nam ik Fara haar hand vast en ik schrok er van hoe koud ze aanvoelde. Ze was net ijsblokje.
"Ik ga de andere professoren verwittigen." Lichtte Vince ons in.
"Bedankt." Bedankte Benno hem nog voor hij zich ook naar Fara toe draaide.
Vince liep de ziekenzaal terug uit en madam Pleister kwam aangelopen met een drankje. Ze tilde Fara haar hoofd een beetje op en goot wat van het drankje in haar mond. Vervolgens mat madam Pleister Fara's temperatuur.
"Dat is niet goed." Mompelde ze eerder tegen zichzelf.
"Wat is er?" Vroeg ik nog steeds bang.
"Haar temperatuur is veel te laag. Als ze niet snel opwarmt kan het blijvende letsels veroorzaken." Legde ze snel uit voor ze weer weg stoof naar een andere kast.
Onmiddellijk nam ik Fara haar hand wat steviger vast. Het zou niet helpen om haar op te warmen, maar je wist nooit. Draco leek niet zo goed dichter te durven komen en Benno legde even zijn hand op mijn schouder. Mattheo zijn blik ruste ook op Fara die er nog steeds lijkbleek uit zag. Als ik haar niet zou zien ademen zou ik denken dat ze dood was. Ik kreeg een koude rilling van die gedachten.
"Jongens, geef haar een beetje ruimte. Jullie kunnen beter terug gaan naar jullie bed."
"Ik blijf bij Fara." Sprak ik onmiddellijk tegen.
Madam pleister zuchtte toen ook Draco hier wou blijven. "Jullie starten binnen een paar dagen met jullie examens."
"Onze vriendin is veel belangrijker dan examens." Snauwde Draco haar een beetje toe.
"Oké, oké." Gaf madam Pleister toe. "Twee van jullie kunnen blijven. Hou het wel rustig en als ik vraag om even wat ruimte geven jullie mij die."
"Dank je wel." Bedankte ik haar onmiddellijk.
Madam Pleister was niet één van de kwaadste maar ze was wel altijd streng als het op de gezondheid van een leerling kwam. Ze gaf Fara nog een slijmerig drankje en stopte haar nogmaals onder met een tweede deken. Vervolgens ging ze terug naar haar bureautje. Verder kon ze niets voor Fara doen maar ze kwam wel elk uur kijken hoe het met haar ging.
"Blijf jij ook?" Vroeg ik aan Draco.
"Als je het niet erg vindt?" Mompelde hij wat somber.
Ik schudde mijn hoofd. "Volgens mij zou Fara jou er net heel graag bij hebben als ze wakker wordt."
"Ze gaat wakker worden." Wreef Benno opnieuw over mijn rug.
Benno en Mattheo wensten ons nog een goede nacht voor ze naar de leerlingenkamer liepen. Ik nam plaats op de stoel naast haar bed en Draco leunde tegen het bed naast het hare aan. Perkamentus was samen met professor Lupin en Vince nog eens komen kijken en Perkamentus had ons verzekerd dat het wel zou goedkomen. Het viel me op dat Draco zich erg vreemd gedroeg toen Perkamentus hier was, maar ik vroeg er niet achter. Het was nu de moment niet.
Na een hele tijd naast Fara haar bed te zitten had ik mijn hoofd bij op het bed laten leunen. Mijn ogen sloot ik even maar toch viel ik niet inslaap. Ik wou wakker zijn voor moest er iets gebeuren. Pas toen ik Draco zijn neus hoorde ophalen keek ik even op. Met gekruiste armen leunde hij nog steeds tegen het andere bed aan. Zijn blik ruste op Fara en er liep een traan over zijn wang. Was hij nu aan het huilen? Ik heb Draco nog nooit zien of horen huilen.
"Draco?" Vroeg ik om zijn aandacht te krijgen.
Snel veegde hij zijn tranen weg, in de hoop dat ik ze toch niet had gezien. "Waarom huil je?" Vroeg ik bezorgd. Vragen of alles oké was leek me overbodig aangezien hij huilde.
"I-Ik..." Begon hij aarzelend. "Ik had er voor haar moeten zijn."
"Draco, dit is niet jouw schuld hé." Fronste ik bezorgd.
Hij hief zijn schouders op en opnieuw rolde er een traan over zijn gezicht. Voor de eerste keer deze nacht liet ik Fara haar hand los en liep ik naar Draco toe. Hij keek me niet echt aan maar toch trok ik hem in een knuffel. Na even te twijfelen knuffelde Draco me terug en ik wreef zacht over zijn rug toen ik merkte dat hij opnieuw aan het huilen was.
"Ik kan echt niet zonder haar." Fluisterde hij mompelend tegen me aan.
Mijn hart brak toen ik hoorde hoe gebroken Draco klonk. Als reactie hield ik hem wat steviger vast en bleef ik zacht over zijn rug wrijven. "Alles komt goed Draco. Die meid houdt van je en ik ben zeker dat ze jou niet alleen gaat laten."
"Ik hou ook van haar." Gaf hij voor de eerste keer met die woorden toe.
Toen Draco terug gekalmeerd was liet ik hem rustig los. Hij gaf me een beschaamd maar wel dankbaar glimlachje en ik wreef nog eens bemoedigend over zijn arm. Ik besloot om bij Fara in bed te kruipen. Ze voelde nog steeds zo koud aan maar ik had de indruk dat de drankjes eindelijk begonnen werken aangezien ze niet meer ijs ijskoud was. Draco nam plaats op de stoel waar ik daarnet opzat en ik zag dat hij heel voorzichtig haar hand vast nam. Die jongen hield echt zo ontzettend veel van haar. Dat kon volgens mij zelfs een blinde zien op dit moment.