Er heerste al een aantal weken een zalige rust op Zweinstein. Gelukkig maar want zo konden Draco en ik toch een beetje ontspannen. De vergaderingen bij Draco thuis werden steeds zwaarder en Voldemort begon Draco ook meer en meer de pushen om zijn opdracht uit te voeren. Volgens mij konden we het niet zo heel lang meer uitstellen. Mijn opdracht verliep tot nu toe vlekkeloos. Voldemort geloofde mij leugen over Harry maar ik wist niet of ik lang kon blijven liegen.
Op de vergaderingen zag ik mijn vader terug, alleen zou je niet zeggen dat hij mijn vader is. Hij doet net alsof hij me helemaal niet kent. Ergens vind ik het niet zo heel erg, nu doet hij mij tenminste geen pijn. Wel vroeg ik me af hoe het met Sanura was. Hopelijk is ze oké. Misschien kon ik tijdens de kerstvakantie naar huis. Ook al wou ik dat niet, mijn vader ontweek me en mama was er nu niet meer om de sfeer gezellig te maken.
Tussen Harry en mij ging het eigenlijk wel goed. We klikten inderdaad beter als vrienden. Nog steeds probeerde ik het onderwerp Voldemort te ontwijken maar als het er toch over ging probeerde ik hem zo goed mogelijk te steunen. Ze hadden nog steeds geen flauw idee wat de laatste drie gruzielementen waren, dus veel kon ik ook niet doorvertellen aan Voldemort. Wel begon Harry zich de laatste dagen wat anders te gedragen. Niet alleen was hij op van de stress en de nachtmerries, ook leek hij met iets te zitten.
"Fara!" Hoorde ik Willow roepen terwijl ik door de gang liep.
Ik had nog geen flauw idee wat ze wou zeggen maar toch verscheen er een glimlach op mijn gezicht. "Wat is er?" Vroeg ik haar toen ze naast me liep.
"Aangezien we twee uur vrij hebben leek het mij een leuk idee om eens te gaan kijken in Zweinsveld voor een jurk." Stelde ze enthousiast voor.
"Dat lijkt me een goed idee." Gaf ik toe omdat ik ook nog geen jurk had.
Toen we naar buiten liepen dwarrelden er een paar sneeuwvlokjes naar beneden. Sommigen bleven plakken in onze haren en anderen kwamen dan weer te recht op de dikke laag sneeuw op de grond. Mijn jas trok ik wat steviger tegen me aan en daarna liepen we toch met grote passen door de straten van Zweinsveld.
"Ga je nog altijd met Harry?" Vroeg Willow toen we door de verschillende jurken gingen.
Ik knikte. "Hij had het me vorig jaar al gevraagd en ik had beloofd om met hem mee te gaan."
Willow knikte als teken dat ze dat wist. "Ik vroeg me af of het nog steeds doorging gezien de situatie."
"Hij zou beter met iemand anders naar het bal gaan maar... Ik vind het ook wel fijn dat we samen gaan. Ik had Harry nog gezegd dat ik het oké zou vinden als hij toch liever met een ander ging maar hij stond er op." Legde ik Willow verder uit die een marineblauwe jurk uit het rek haalde.
"Dat is wel lief van hem." Glimlachte Willow die toch weer opzoek ging naar een andere jurk.
"Deze jurk is perfect voor jou." Zei ik terwijl ik een jurk van het rek nam.
Willow kreeg een brede glimlach toen ze de donkergroene zijden jurk zag. "Die moet ik passen."
Ze haalde de jurk uit mijn handen en liep er snel mee naar de pashokjes. Met een glimlach op mijn gezicht liep ik achter haar aan en ik wachtte even tot ze hem aan had. Met een brede glimlach kwam ze het pashokje terug uit en ik kon niet anders dan staren. De jurk was gewoon perfect. Hij zat strak rond haar middel en had een diep uitgesneden decolleté. Aan haar taille zat de jurk erg los en hij had ook een split.
"Meid..." Zei ik zonder mijn ogen van haar af te halen. "Je doet me twijfelen aan mijn geaardheid."
Willow moest lachen. "Ik neem aan dat dat wil zeggen dat ik deze jurk moet kopen?"
"Als je hem niet koopt ben je gek!" Lachte ik.
Willow kleedde zich terug om en daarna gingen we opzoek naar een jurk voor mij. "Deze is leuk!" Glimlachte Willow na een tijdje.
"Zeker en vast maar korte mouwen is niet echt een optie meer." Mompelde ik met een zucht.
"Oh! Sorry ik had er niet over nagedacht." Reageerde Willow schuldig.
"Het is oké." Glimlachte ik geruststellend.
Willow leek opgelucht adem te nemen en we zochten nog even verder naar jurken met lange mouwen. Uiteindelijk hadden we er twee gevonden in mijn maat. Een bordeaux rode jurk en een zwarte jurk.
"Ik ga voor de zwarte." Zei ik voor ik ze gepast had.
"Hoezo?" Fronste Willow niet begrijpend.
"Een Zwadderaar met een rode jurk?" Grinnikte ik met een opgetrokken wenkbrauw.
"Oké, daar heb je een punt." Lachte Willow nu ook.
Voor de zekerheid ging ik de jurk toch even passen. Wie weet was hij toch te klein. Toch wat aarzelend over het teken op mijn arm keek ik in de spiegel. De jurk was qua model gelijk aan die van Willow alleen had de mijne een iets minder diepe decolleté en was hij afgewerkt met kant. De mouwen waren een deel doorschijnend maar gelukkig kwam er net een stukje kant over het teken waardoor het niet meer zichtbaar was.
"Kan er mee door toch?" Vroeg ik aan Willow die kwam piepen in het pashokje.
"Er mee door?" Vroeg Willow met een frons. "Je hebt geluk dat Benno mijn vriendje is want anders ha-"
"Dank je wel." Onderbrak ik haar lachend voor ze haar zin kon af maken.
Willow gniffelde ook even voor ik me terug omkleedde en naar de kassa liepen om de jurken te betalen. Met onze zakjes liepen we terug de winkel uit en we besloten om maar snel terug te gaan naar Zweinstein voor de les.
"Wat hebben jullie gekocht?" Vroeg Benno nieuwsgierig toen we binnen kwamen.
"Jurken voor het bal." Glimlachte Willow enthousiast.
"Laat eens zien?" Vroeg Benno terwijl hij het zakje al wou openen.
Snel trok Willow het zakje terug weg. "Niets van!" Lachte ze.
Benno keek haar even beteuterd aan maar Willow gaf niet toe. Ze liep naar boven om haar jurk weg te zetten en Benno liep achter haar aan in de hoop toch al iets te zien. Draco en Mattheo keken mij dan weer nieuwsgierig aan.
"Ga je gang." Zei ik terwijl ik in de zetel neer plofte.
Mattheo fronste even. "Kijk je er niet naar uit dan?"
Ik hief mijn schouders op. "Het voelt een beetje dubbel aan dit jaar door alles wat er gebeurt is."
Draco kwam naast me in de zetel zitten en wreef even bemoedigend over mijn schouder. "We kunnen er vast wel iets leuks van maken."
Mattheo knikte als teken dat Draco gelijk had en haalde dan toch nieuwsgierig mijn jurk uit het zakje waar hij inzat. Draco keek ook nieuwsgierig op en even was het stil. Het maakte me een beetje onzeker.
"Jij gaat er zo ongelofelijk sexy uitzien." Reageerde Mattheo dan toch.
"Wacht tot je Willow in haar jurk ziet." Grinnikte ik.
Ik stond op en haalde mijn jurk uit Mattheo zijn handen. Het was dan ook tijd om naar de les te gaan. Snel zette ik mijn jurk ook aan de kant voor we met z'n allen naar Transfiguratie liepen. De les was vooral herhaling aangezien de examens voor de deur stonden. Professor Anderling gaf os de tijd om te studeren in haar lessen en ze stond klaar voor als er vragen waren. Dat was heel anders dan hoe Professor Snape zijn lessen aanpakte. Hij gaf nieuwe leerstof tot de laatste dag voor de examens en hij verwachtte dat we ook die leerstof blindelings kenden.
"Fara heb je een minuutje?" Vroeg Harry toen we elkaar tegen kwamen op de gang.
"Ja hoor." Glimlachte ik vriendelijk.
Harry leek te aarzelen omdat de anderen er ook bij waren. Willow had het ook opgemerkt en nam de jongens mee naar de leerlingenkamer. Harry had haar een dankbaar glimlachje gegeven voor we verder liepen door de gangen. Harry had het even over de examens en uiteindelijk kwamen we buiten uit.
"Waar wou je het nu eigenlijk over hebben?" Vroeg ik bedenkelijk toen het even stil bleef.
Ik kende Harry ondertussen goed genoeg om te weten dat hij met iets zat. De examens leek me nu ook niet echt een onderwerp dat je niet kan bespreken als er anderen bij zijn. Harry was duidelijk een beetje nerveus en stopte met wandelen voor hij zijn bedenkingen vertelde.
"Je weet dat ik vaak visioenen heb hé?"
Ik knikte en wachtte geduldig op vervolg, ook al had ik een vermoeden dat het iets met Voldemort te maken had. "Ik weet dat je het liever niet over Voldemort hebt maar... Laatst had ik een visioen waar... Waar de vader van Malfidus een dooddoener was."
Opnieuw wachtte ik op een vervolg om te zien waar hij naar toe wou gaan. "Malfidus zelf was er ook één."
"Waar wil je naar toe?" Vroeg ik toen Harry stil bleef.
"Jij kent hun al zo lang. Malfidus en jij zien er de laatste tijd onafscheidelijk uit dus dan moet jou toch iets zijn opgevallen?" Legde Harry uit.
"Wat wil je nu precies dat ik zeg?" Vroeg ik wat ongemakkelijk.
"Ik wil weten of het een visioen was, of toch maar een stomme droom. Heb je ooit een teken opgemerkt bij Malfidus, of heeft hij er ooit iets van gezegd?"
Mijn hart zakte steeds verder weg in mijn borstkas. Het was duidelijk dat Harry me hier in vertrouwde en ik was zelf een dooddoener, alleen wist hij dat niet en had hij mij er niet van verdacht. Ik kon opnieuw niet eerlijk zijn tegen hem en ik vervloekte mezelf even.
"Ik heb nooit iets opgemerkt." Schudde ik mijn hoofd.
"Ben je zeker?" Vroeg Harry een beetje aandringend. "Het teken ziet er uit als een slang om een schedel en het zit op hun linker pols."
"Harry." Probeerde ik hem te onderbreken.
"Malfidus kan toch niet altijd met lange mouwen rondlopen? Er moet jou toch al eens iets zijn opgevallen? Of iets dat hij verteld heeft o-"
"Harry hou op!" Viel ik deze keer uit.
Harry hield onmiddellijk zijn mond en hij keek me verontschuldigend aan. "Sorry dat ik er zo over doordram. Ik weet dat je het liever niet over Volde-..." Hij stopte met praten en keek me bedenkelijk aan.
Ik durfde geen oogcontact te maken met Harry en nerveus beet ik op de binnenkant van mijn lip. Mijn ogen waren aan het prikken en ik knipperde een paar keer achter elkaar om dat gevoel te laten weg gaan. Alleen zonder succes.
"Fara?" Vroeg Harry aarzelend.
Opnieuw kon ik niet reageren. Ik schaamde me zo ontzetten hard en ik voelde me zo ontzettend schuldig. Het liefst van al vertelde ik het Harry allemaal maar dat kon ik niet. Het lukte me ook niet om alles te ontkennen dus hield ik mijn mond.
"Zeg nu niet dat... Jij... Dat jij ook..."
Harry leek niet goed uit zijn woorden te raken. Aarzelend kwam hij een beetje dichter bij en hij nam mijn hand vast. Zijn vingertoppen over mijn hand voelen gaan gaf me kippenvel, wetende dat dit de laatste keer zou zijn dat ik Harry zo dicht in de buurt had.
Twijfelend trok hij mijn hand naar zich toe. Het leek alsof hij bang was voor het antwoord. Eigenlijk zou ik me hier moeten uitpraten maar ik kon het niet meer. Ik wou niet meer liegen tegen één van mijn beste vrienden. De tranen hadden mijn ogen al gevuld maar ik deed mijn uiterste best om niet te huilen. Harry schoof mijn mouw omhoog en zijn blik ruste op het duistereteken dat op mijn pols stond. Onmiddellijk liet hij me los en zette hij een stap achteruit.
"H-Hoe kun je?" Reageerde hij kwaad.
"Harry ik kan het uitleggen." Probeerde ik terwijl ik een stap zijn richting uit zette en er toch een traan ontsnapte.
"Je hoeft niets uit te leggen." Reageerde Harry terwijl hij opnieuw achteruit ging. "Nu begrijp ik waarom je in de vakantie naar Voldemort vroeg! Nu je de informatie hebt kan het jou niets meer schelen en daarom duwde je me weer weg, is het niet!?"
"Dat is niet waar Harry." Snikte ik. "Ik geef echt om jou en i-"
"Ik hoef het niet meer te horen Jones." Reageerde hij koud.
Harry liep met grote kwade passen weer naar binnen en ik bleef alleen buiten achter. De tranen rolden van mijn wangen af en ik beefde op mijn benen. Niet veel later zakte ik door mijn benen en legde ik mijn gezicht in mijn handen. Ik heb het zo verpest. Ik heb het zo ontzettend hard verpest.