ၾကဴးက သူဘာလုပ္လိုက္လဲ သူ႕ကိုယ္သူ
သိေရာသိရဲ႕လား...။
ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကို တြန္းထုတ္ပစ္တာေရာ၊ သူ႕ေရွ႕မွာ
ငိုခ်လိဳက္တာေရာ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ရေသးခင္ စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာခ်င္သလိုေျပာၿပီး အရင္ထြက္သြားခဲ့တာ...။ တကယ္ဆိုရင္ သူ ကြၽန္ေတာ့္ဆီက အေျဖတစ္ခုခုကိုလည္း နားေထာင္သြားခဲ့ရမွာ....။
အခုေတာ့ ဘာလဲ။
သူေျပာသလိုဆိုရင္ ဒီအနမ္းကို ရွိခဲ့တယ္လို႔လည္း
ယူဆနိုင္ၿပီး၊ လက္မခံခ်င္ရင္ေတာ့ အိပ္မက္တစ္ခုအျဖစ္ သတ္မွတ္နိုင္တယ္ေပါ့။
အဲ့ေလာက္ေတာင္ လြယ္သလား ၾကဴးရယ္လို႔
ကြၽန္ေတာ့္အိပ္မက္ထဲမွာ ျမင္ရတဲ့ ပုံရိပ္ေလးကို ထပ္ခါထပ္ခါ ေမးေနမိေပမယ့္ ပုံရိပ္ေယာင္ထဲကလူကေတာ့ ဘယ္ေျဖနိုင္ပါ့မလဲ။ အဲ့ဒီအစား ေနာက္တစ္ေန႕မနက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ထပ္ေတြ႕ရတဲ့ တက္သစ္ၾကဴးကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚမွာ ဘာမွမျပဳမူခဲ့သလို ေျပာဆိုဆက္ဆံေနခဲ့တာ...သူေပးခဲ့တဲ့အနမ္းက တကယ္ကို အိပ္မက္တစ္ခုသာ ျဖစ္ခဲ့သလိုမ်ိဳး...။
"တစ္ေန... လဘၻက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ဦးမွာလား။"
"မထိုင္ဘူး"
"မင္း ဗိုက္မဆာဘူးလား။ ဘာလဲ အိမ္ကေန တစ္ခုခုစားလာလို႔လား။"
"မဆာဘူး။ စားလည္း မစားလာဘူး။"
"ငါကေတာ့ ဆာတယ္။ မင္း ဘာမွမစားခ်င္ရင္ေတာင္ ငါ့ကိုအေဖာ္လုပ္ေပးပါလား။"
"တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္စားေလ။ မင္းက တစ္ေယာက္တည္းဆိုလည္း အဆင္ေျပတဲ့သူပဲ။"
ရယ္ေနတယ္ ဟုတ္လား...။ ၾကဴးကေတာ့
ကြၽန္ေတာ့္ကို ပိုေဒါသထြက္ေအာင္ လုပ္ေနၿပီ။ "ဘာလို႔
ရယ္ေနတာလဲ မင္းက အ႐ူးလား"ဆိုၿပီး ထပ္ေမးလိုက္ေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲ ေခါင္းခါျပေနတာ မ်က္ႏွာပိုးလည္း
မေသေသးဘူး။ ကြၽန္ေတာ္လည္း စိတ္တိုတိုနဲ႕
လဘၻက္ရည္ဆိုင္ထဲ သူ႕ထက္အရင္ဦးေအာင္ဝင္ၿပီး
ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ေနရာတစ္ခု ေ႐ြးထိုင္ေတာ့ ၾကဴးကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕ကခုံမွာ တန္းတန္းမတ္မတ္ ဝင္ထိုင္လာသည္။
အဲ့ဒီခုံက လမ္းမနဲ႕နီးလို႔ သူ မထိုင္ခ်င္တဲ့ခုံ...။
ဖုန္ေတြ၊သဲေတြက အစားအေသာက္ထဲ ဝင္လာတတ္လို႔
ခါတိုင္းဆို ဆိုင္အတြင္းပိုင္းက ေနရာကို သူ႕ကိုယ္တိုင္ ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ တက္သစ္ၾကဴးရဲ႕ ေနာက္လိုက္ကေလးေပါ့။
အခုလို အဆင္မေျပတဲ့ေနရာႀကီးကို ေ႐ြးထိုင္လိုက္ရင္ ၾကဴးတစ္ေယာက္ စိတ္တိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ၾကားခ်င္ေနတဲ့ စကားတစ္ခုခု ေျပာလာမလားအထင္နဲ႕ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ခဲ့ၿပီးမွ ၾကဴးကလည္း ဘာမွေျပာမလာတဲ့အျပင္ အရွိန္နဲ႕ေမာင္းလာတဲ့ ကားတစ္စီးေနာက္က ဖုန္လုံးေတြကိုျမင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ထေျပးရသည္သာ အဖက္တင္၏။
ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ ေနရာမွန္ကိုပဲ ျပန္ေရာက္သြားခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့...။
"လုပ္ခ်င္တာလုပ္ရေတာ့ ေပ်ာ္လား။"
"ေပ်ာ္ခ်င္လို႔ လုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။"
လဘၻက္ရည္ခြက္ဆီ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံး စိုက္ေငးေနတဲ့
ၾကဴးရဲ႕မ်က္ႏွာကို ကြၽန္ေတာ္ မလြတ္တမ္း ၾကည့္ေနမိရင္း ေနာက္ဆက္တြဲ စကားမ်ားကို ေျပာသင့္၊မေျပာသင့္ ခ်င့္ခ်ိန္ေနမိသည္။ ေျပာသင့္၊မေျပာသင့္ဆိုတာထက္ ေမးသင့္၊မေမးသင့္ေပါ့။
မင္းလည္း ငါ့လိုခံစားခ်က္ျဖစ္ေနတာၾကာၿပီလား။
မေန႕ညကအနမ္းက ျဖစ္လာနိုင္တဲ့အက်ိဳးဆက္ေတြကို ေသခ်ာမေတြးဘဲ ေပးခဲ့တဲ့အနမ္းလား။
တကယ္လို႔...ငါသာ မင္း ထင္ေနသလိုမ်ိဳး
မဟုတ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
ငါတို႔ေတြ သူငယ္ခ်င္းဆက္မလုပ္ေတာ့႐ုံေပါ့လို႔ေတြးၿပီး အဲ့ဒီအေတြးကို ခပ္လြယ္လြယ္ပဲ လက္ခံနိုင္တာလား။
ဒီအနမ္းက ငါတို႔အတူျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြကို
တစ္ခဏေလးမွာပဲ ပ်က္စီးသြားေစနိုင္တယ္လို႔ မေတြးခဲ့ဘူးလား။
"တစ္ေန...အမ်ားႀကီးမေတြးပါနဲ႕။"
အၾကာႀကီး ၿငိမ္ေနၿပီးေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္သြားခ်င္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚသို႔ ၾကဴးေရာက္လာသည္။ ကြၽန္ေတာ္ အေတြးမ်ားေနတာကို သူသိသားပဲ။ ေသခ်ာတာေပါ့
ဥာဏ္ေကာင္းတဲ့ တက္သစ္ၾကဴးက ေတာင္းတေန
ေတြးေနသမွ်ကို လြယ္လြယ္ကူကူသိနိုင္ၿပီး အဲ့ဒီလို သိေနခဲ့တာကိုလည္း သူမသိပါဘူးလို႔ ဟန္ေဆာင္ေနခဲ့တာ ဘယ္တုန္းကတည္းကမ်ားလဲ....။
"မင္းဆိုရင္ေရာ မေတြးဘဲေနနိုင္မလား။"
"မင္းထက္ ပိုဆိုးခဲ့တာေပါ့။ မွားသြားမွာကိုလည္း
ေၾကာက္ရေသးတယ္။ အခုက ငါမမွားဘူးမလား။"
"စဥ္းစားၾကည့္ေလ"
ထပ္ရယ္ျပန္ၿပီ။ သူကေတာ့ ခဏခဏ
ရယ္ေနနိုင္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ မရယ္နိုင္ဘူး။ ခပ္တည္တည္နဲ႕ စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့ မထင္မွတ္ထားတဲ့ အျပဳအမူတစ္ခုကို ထပ္လုပ္လာျပန္၏။ ၾကဴးက ခုံေပၚတင္ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ လက္ေခ်ာင္းေတြကို သူ႕လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႕ တတို႔တို႔ လာထိေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူထိလိုက္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈအတိုင္း ႏွလုံးသားမွာပါ ယားယံလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ခပ္ၾကာၾကာ
ၿငိမ္မခံနိုင္။ လက္ေခ်ာင္းေတြကို ခုံေအာက္မွာ ျပန္ဖြက္ထားမိရင္း သူ႕ကို စဥ္းစားခိုင္းတဲ့အေျဖကို ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာပဲ ထုတ္ေျပာလိုက္ရ၏။
"မင္း နိုင္ပါတယ္ ဟုတ္ၿပီလား။ ဒါေပမယ့္
ငါသိခ်င္တာက မင္းယူဆခ်က္ ဘယ္ေလာက္ရာခိုင္ႏႈန္းအထိ
မွန္မယ္ထင္ၿပီး ငါ့ကိုနမ္းခဲ့တာလဲ..."
"ရာခိုင္ႏႈန္းရယ္လို႔ တြက္ခ်က္မထားဘူး။ ကိုထူးကို အခ်စ္အေၾကာင္းေမးေနတဲ့ မင္းပုံစံကိုျမင္ၿပီး ငါေတြးခဲ့တာ ႏွစ္ခုပဲရွိတယ္။ ငါ့ယူဆခ်က္ မွန္ဖို႔နဲ႕ မမွန္ဖို႔။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငါ မင္းကိုေျပာခဲ့တာေပါ့။ ငါ့ယူဆခ်က္က မွားတယ္ဆိုလည္း အိပ္မက္တစ္ခုလို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ဖို႔...။ မွန္ခဲ့တယ္ဆိုရင္
မင္း ေဝခြဲရခက္ေနတာေတြကို ေျဖရွင္းၿပီးသားျဖစ္မယ္။
ငါ အရဲစြန့္ခဲ့တာ တစ္ေန...။ ငါ မင္းကိုယုံၾကည္ၿပီးေတာ့...။"
ၾကဴးက လူလည္ေလးတစ္ေယာက္ပဲ။ သူ႕ရဲ႕
အေၾကာင္းျပခ်က္က ရိုးရွင္းေပမယ့္ တစ္ခ်က္မွားသြားရင္ အရာအားလုံး ပ်က္စီးသြားမွာျဖစ္ၿပီး အခုခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ငယ္လြန္းေသးတဲ့အျပင္ ေယာက်္ားေလး ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ သာမန္ထက္ပိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြဆိုတာက ေရရွည္အထိ သယ္ေဆာင္သြားလို႔ေရာ ရနိုင္ပါ့မလား။
"ငါကေတာ့ အခုထိလည္း မေသခ်ာေသးဘူး ၾကဴး...။ မင္းနဲ႕ပတ္သက္ၿပီးခံစားရတဲ့ ႀကိဳးထုံးႀကီးက ေျပသြားေပမယ့္ ေနာက္တစ္ခု လာထုံးေနသလိုပဲ။"
"ငါေျပာၿပီးသားပဲ အမ်ားႀကီးမေတြးပါနဲ႕လို႔။ ငါကလည္း... ဒီလိုခံစားေနရတာက မင္းတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေစခ်င္႐ုံေလးပါ။ က်န္တာေတြကေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပါပဲ။ ငါတို႔အတူတူ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စဥ္းစားသြားလို႔ရတယ္ေလ တစ္ေနရဲ႕..."
"အဲ့ဒါဆို အခု မင္းနဲ႕ငါက ဘာလဲ"
"ေခါင္းစဥ္တစ္ခုတည္းေအာက္မွာ ရွိမေနေတာ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ...။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္နိုင္တယ္။ တစ္ခါတေလက် သူငယ္ခ်င္းလို၊ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ခ်စ္..."
"ေတာ္ၿပီ ပါးစပ္ပိတ္ထားလိုက္ေတာ့"
"ငါေျပာလို႔ မၿပီးေသးဘူးေလ"
"ရၿပီလို႔... ငါသေဘာေပါက္တယ္"
"ဟုတ္လား...အဲ့ဒါဆိုရင္ ေက်ာင္းခ်ိန္နီးၿပီမို႔
သြားၾကရေအာင္ အခ်စ္ကေလး"
"ဘာႀကီး မင္း ငါ့ကို ဘယ္လိုေခၚလိုက္တာ"
"အခ်စ္ကေလးေလ"
"ဖြီးးးးးး ေတာ္စမ္း...အရင္အတိုင္းပဲ ဆက္ဆံ။
အခုကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းပဲ"
ဒီတစ္ခါေတာ့ ရယ္တာက ၾကဴးတစ္ေယာက္တည္း
မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကိုႀကီးဇင္ထူးေျပာတာ မွန္တယ္။ ခံစားခ်က္ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မညာနိုင္ဘဲ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ခ်စ္မိရင္ မ်က္လုံးေတြမွာကို ေပၚလြင္ေနမယ္ဆိုတဲ့စကားက ၾကဴးရဲ႕မ်က္လုံးေတြမွာ ရွိေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အရိပ္ကို ျမင္လိုက္ရ႐ုံနဲ႕ သံသယကင္းကင္း ယုံၾကည္သြားေစၿပီး ၾကဴးသာ သတၱိမရွိခဲ့ရင္ အဲ့ဒီပုံရိပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ျမင္နိုင္မလဲ။
ထြက္ေျပးနိုင္သေလာက္ ထြက္ေျပးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ညာနိုင္သေလာက္ ညာၿပီးတဲ့ ေျခကုန္လက္ပမ္းက်မႈ အဆုံးမွာမွ ေရွ႕တိုးခ်င္တိုးမိမွာ...။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒါဟာ အိပ္မက္တစ္ခုမဟုတ္ဘူး။
ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႕လည္း...ပု႑ရိက္ပန္း႐ုံအနားက ၾကဴးရဲ႕အနမ္းကို အိပ္မက္တစ္ခုအျဖစ္ မသတ္မွတ္လိုက္နိုင္ဘူး။
ဒါဟာ ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္သာရွိေသးတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ႐ူးမိုက္မႈတစ္ခု ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လိမ့္မယ္။ သို႔ေပမယ့္ ဒီ႐ူးမိုက္မႈက
ၾကဴးရဲ႕ အျဖဴေရာင္ျပကၡဒိန္စာအုပ္အဖုံးလိုမ်ိဳး ျဖဴစင္ရွင္းသန့္လြန္းတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္ရဲ႕ ရင္ခုန္စရာ အခ်စ္စာမ်က္ႏွာေလးတစ္ခုပါပဲ...။
>>>>>>>>>
"ခိုင္ခိုင္က ေနာက္လဆယ္ရက္ေန႕က်ရင္ ျပန္လာမယ္တဲ့။ ေန႕ခင္းတုန္းက ဖုန္းဆက္တယ္။"
"ဟုတ္လား ေမေမ။ ေရး....ေပ်ာ္စရာႀကီးကြ။ မမခိုင္
အိမ္မွာမရွိတာ ေတာ္ေတာ္ပ်င္းဖို႔ေကာင္းတယ္ေနာ္ ေမေမ။ တစ္ခုခုလိုေနသလိုႀကီး...."
"သူကပဲ ညည္းရတယ္ရွိေသး...။ အိမ္မွာ တစ္ေနကုန္ေနေနရတဲ့ ကြၽန္မ ညည္းဖို႔လည္း ထားပါဦး အစ္ကိုေလးရဲ႕။"
ေမေမက ရယ္သံႏွော၍ ေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း
ထိုရယ္သံေတြမွာ အသက္ကင္းမဲ့ေနတဲ့ ဟန္ပန္ကေတာ့ မဖုံးဖိနိုင္ေအာင္ ေပၚလြင္ေနခဲ့သည္။ ေသခ်ာသတိထားၾကည့္ေတာ့မွ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာတင္ ေမေမ့ကိုယ္လုံးေလးက ေသးသထက္ ပိုေသးသြားကာ အရယ္အၿပဳံးဆိုတာလည္း မရွိသေလာက္ ျဖစ္လာ၏။ ေဖေဖကေတာ့...ျပႆနာစျဖစ္တဲ့ေန႕ကတည္းက အိမ္မွာ ျပန္မအိပ္ေတာ့တာၾကာၿပီ။ ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္ေတာ္ မရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာမွ ေဖေဖ အိမ္ကိုေရာက္လာသလား...။ ေဖေဖ့အေၾကာင္း ေမးသင့္၊မေမးသင့္ အၾကာႀကီး စဥ္းစားၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေမေမ့ကို ေမးလိုက္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေဖေဖ့သားပဲမို႔ ေဖေဖႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် အေၾကာင္းအရာေတြကို သိခ်င္ေသးသည္။
"ေဖေဖ အိမ္ကိုလာေသးလား ေမေမ။"
"စာက်က္စရာမရွိဘူးလား"
"ေမေမေျပာတာနားေထာင္ၿပီးမွ က်က္မယ္"
"ေမေမ မေျပာခ်င္ဘူး တတရယ္"
"သားမွာ သိခြင့္မရွိဘူးလား ေမေမ။ သားက သူစိမ္းတစ္ေယာက္လား။"
"တတ စိတ္ညစ္မွာစိုးလို႔ပါ။"
ေမေမက ဒီစကားတစ္ခြန္းတည္းကိုပဲ သုံးေလးႀကိမ္မက
ေျပာခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေအာ္ထုတ္ပစ္၍ရေသာ္လည္း
ကြၽန္ေတာ္ ဒီအသက္အ႐ြယ္အထိ အသံမာမာႏွင့္ တစ္ခါမွ မဆူမေငါက္ဖူးေသာ ေမေမ့အတြက္ ထိုကဲ့သို႔ ျပဳမူဆက္ဆံပစ္ရန္ ခက္ခဲေနပုံရ၏။ တစ္ခုခုကို စဥ္းစားေနသလိုႏွင့္ တစ္ေနရာတည္းကိုသာ ခပ္ေတြေတြ စိုက္ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းတခ်ခ်ျဖစ္ေနေသာ ေမေမ့ကို ျမင္ရသည္ကလည္း ဝဋ္ေႂကြးတစ္ခုကဲ့သို႔ပင္။ ေမေမ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္ေငးၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ဆံပင္ေတြကို သပ္ေပးလိုက္သည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ ေမေမ မ်က္ရည္ဝဲေနသလိုမ်ိဳး ကြၽန္ေတာ္ပါ မ်က္ရည္ဝဲခ်င္လာသည္။
ေမေမက ေျပာသည္။
"သူက ေနာက္မိန္းမအတြက္ စက္ေလွပါ ေထာင္ေပးထားတာ...။ မုန္တိုင္းျဖစ္ေတာ့ သူတို႔စက္ေလွေတြ အပ်က္အစီးျဖစ္ကုန္တယ္တဲ့။ အဲ့ဒါပိုက္ဆံလိုတယ္။ ေမေမတို႔အိမ္ကို ေရာင္းေပးေစခ်င္တယ္။ေမေမ့ကိုလည္း ကြာရွင္းခ်င္တယ္တဲ့။"
ေမေမ ဘာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ညစ္မွာစိုးေနလဲဆိုသည့္ အေၾကာင္းရင္းက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါခံနိုင္ရည္ရွိရမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးက ထိုတဒဂၤအတြင္းမွာတင္ ၿပိဳလဲသြားသည္။ အခုေတာ့ ေဖေဖက ကိုငယ္တို႔အိမ္တင္မကေတာ့ဘဲ သူ႕ပထမမိသားစုအိမ္ကိုပါ ေရာင္းေစခ်င္ေနၿပီေပါ့။
"ေမ...ေမႀကီးက ဘာေျပာလဲ။"
"တတေမႀကီးကေတာ့ စိတ္မာတယ္ တတရဲ႕။
မေရာင္းေပးဘူး တစ္ခြန္းမေျပာဘူး ေရာင္းေပးမယ္တဲ့။ အိမ္ေရာင္းၿပီးလို႔ ပစၥည္းခြဲယူၿပီးရင္ တတအေဖကို ေမေမတို႔နဲ႕ဘယ္ေတာ့မွ လာမပတ္သက္ဖို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူနဲ႕လည္း လာမပတ္သက္ပါနဲ႕တဲ့။ သူေသရင္ေတာင္ လာစရာမလိုဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ကိုေတာ့ တတ ဆယ္တန္းေျဖၿပီးေတာ့မွ ေရာင္းမွာပါ။ ေမေမလည္း အဲ့က်မွ သူ႕ကို ကြာရွင္းမယ္။"
"ဒါဆိုရင္ ဒီအိမ္ကို တကယ္ေရာင္းမွာေပါ့။ ၿပီးရင္
သားတို႔က ဘယ္မွာသြားေနမွာလဲ။"
"ေမေမလည္း မသိဘူး တတရယ္။ တတအဘြားပဲ စီစဥ္လိမ့္မယ္။ ေယာက်္ားက မေကာင္းေပမယ့္ ေယာကၡမ,ေကာင္းလို႔ ေမေမတို႔ ေနသာထိုင္သာရွိတာသားရဲ႕။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ အေမက သားဘက္ကမပါဘဲ ေခြၽးမဘက္ကပါလို႔....။ ဒီၾကားထဲေတာ့ ဘာမွ ထပ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တတကသာ စာႀကိဳးစားေနာ္။ေမေမ့မွာ သားေလးပဲရွိေတာ့တာ...။"
ေမေမ မ်က္ရည္က်လာသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေမေမ့ကို
ဖက္ထားရင္း "သားကို စိတ္မပူပါနဲ႕"လို႔ တတြတ္တြတ္ ေျပာေနမိေသာ္လည္း မ်က္ရည္က မထိန္းနိုင္ခဲ့...။ အိမ္မွာ ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းေရာက္တဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ့္ပုံစံက ေပ်ာ္႐ႊင္ၿပီး လူေရွ႕သူေရွ႕ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္တင္းထားနိုင္တယ္ဆိုဆို ေန႕စံညခံပုံစံမ်ိဳးျဖင့္ ရွင္သန္ေနရေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ တစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ သာမန္ႀကဳံေတြ႕ေနက် အဆင္မေျပမႈ ေသးေသးေလးကပင္ ေဒါသထြက္စရာျဖစ္လာၿပီး သည္းခံလိုစိတ္လည္း နည္းပါးလာသည္။ လမ္းမွာ ခဲလုံးေလးနဲ႕ ခလုတ္တိုက္မိတာကအစ ဆရာမ စာရွင္းျပတာကို နားမလည္သည့္အဆုံး ကြၽန္ေတာ္ဟာ ခပ္လြယ္လြယ္နဲ႕ ေဒါသထြက္တတ္လာၿပီး ထိုကဲ့သို႔ ေျပာင္းလဲသြားတာကို ၾကဴးကလည္း သိေနခဲ့၏။
"တစ္ေန...စက္ဘီးပတ္စီးခ်င္လား"
"မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီေလ"
"ခဏပဲ...ခဏဆိုရၿပီ။ မင္း ညဘက္ စက္ဘီးေလွ်ာက္မစီးဖူးဘူးမလား။ ငါ့စက္ဘီးနဲ႕ပဲ အတူတူသြားမယ္ေလ။ မင္းက ငါ့အေနာက္မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေန႐ုံပဲ။"
ၾကဴးပုံစံက စိတ္အားထက္သန္ေနေတာ့
ကြၽန္ေတာ္လည္း မျငင္းနိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုႀကီးဇင္ထူးတို႔
အိမ္က ျပန္ထြက္လာေတာ့ပဲ အခ်ိန္က ကိုးနာရီျဖစ္ေနၿပီ။ စက္ဘီးစီးဦးမယ္ဆိုရင္ ဆယ္နာရီေလာက္ ျဖစ္သြားမွာ...။ နည္းနည္းေလာက္ ေနာက္က်မယ္ဆိုရင္လည္း အဆင္ေျပမွာပါ။ ေမေမတို႔ေမးရင္ စာလုပ္စရာမ်ားတယ္လို႔ ေျဖလိုက္မယ္။ အဲ့ဒါမွ ဆူခ်င္ရင္လည္း ဆူေပါ့ကြာ။ ငါလည္း တစ္ခါတေလ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ လႊတ္ေပးသင့္တယ္....ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ တသီႀကီး ေတြးၿပီးေတာ့မွ
ၾကဴးကို ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ ၾကဴးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ပု႑ရိက္ပန္း႐ုံနားမွာ အေစာင့္ထားခဲ့သည္။ ႏွစ္ထပ္အိမ္ဆီ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဦးတည္သြားတဲ့ ၾကဴးရဲ႕ ေနာက္ေက်ာကို
ေငးေနရင္း ဝရန္တာမွာ ရပ္ေနတတ္တဲ့ သူ႕အေဖကို ျမင္ေယာင္မိေတာ့ ေၾကာက္စိတ္နည္းနည္းဝင္လာ၏။
ၾကဴးတစ္ေယာက္ စက္ဘီးယူေနတာကို
သူ႕အေဖသိရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး
အဆူခံထိေနမလား၊ အန္တီၾကဴသိရင္ေရာ
အဆင္ေျပပါ့မလားဟု ေလွ်ာက္ေတြးေနခ်ိန္မွာပဲ သူ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ၾကဴးက ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူ႕စက္ဘီးေနာက္ခုံေပၚကို လက္ပုတ္ျပသည္။ သူ႕အိမ္ဘက္ လက္ညွိုးထိုးျပၿပီး အဆင္ေျပမေျပ လက္ဟန္ျပေမးခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ အဆင္ေျပေၾကာင္း လက္မျပန္ေထာင္ျပခဲ့တဲ့ ၾကဴး... မီးေရာင္မွိန္မွိန္နဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆက္သြယ္မႈက ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ဆန္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ထိုအျပဳအမူေလးေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္႐ႊင္လာေစ၏။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ၾကဴးရဲ႕စက္ဘီးေနာက္က
ေနရာေလးက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ျဖစ္လာသည္။
တစ္ခါတေလ ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္၊ တစ္ခါတေလ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ရွိခဲ့ေသာ သြားလာမႈကေန ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဆင့္တက္ခဲ့ၾကၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕မနက္မွာ ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္သြားရမွာ ဆိုေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ၾကဴးရဲ႕ေက်ာျပင္ေလးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ နားခိုရာ...၊ ဒီထက္ပိုၿပီး တင္စားရမယ္ဆို ဒီေက်ာျပင္ေလးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ေအးခ်မ္းရာပဲ ျဖစ္သည္။
"ၾကဴး..."
"အင္း"
"ၾကဴးေရ..."
"အင္း...."
"တက္သစ္ၾကဴးေရ...ငါေခၚတိုင္း ထူးမေနနဲ႕ေလ"
"အရင္ကေတာ့ မထူးလို႔ဆိုၿပီး ျပႆနာရွာတာ ဘယ္သူလဲ။"
"ငါ မင္းကို ဖက္ထားခ်င္တယ္"
ကြၽန္ေတာ္ သူ႕အေျဖကို မေစာင့္ဘဲ စက္ဘီးထိုင္ခုံ
ကိုင္ထားတဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္ကို သူ႕ခါးေပၚ ေနရာေ႐ႊ႕လိုက္သည္။ ၾကဴးက ပထမေတာ့ တြန့္သြားေပမယ့္ သူ ဘာမွမေျပာတာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ကြၽန္ေတာ့္လက္ေတြကို အခ်င္းခ်င္း ဆုပ္ကိုင္ထားနိုင္သည္အထိ ထပ္တိုးေဝွ႕လိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာနဲ႕ သူ႕ေက်ာျပင္က တစ္သားတည္း ျဖစ္သြားၾကတဲ့ ကပ္ခြာေတြလို....။
ဗိုက္သားခ်ပ္ခ်ပ္ေလးရဲ႕ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္
လႈပ္ရွားမႈက ႏွစ္ေယာက္စာ အားထည့္နင္းေနရလို႔ ေမာပန္းျခင္းေပလား၊ သို႔မဟုတ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ထိေတြ႕မႈေၾကာင့္ အဆင္မေျပျဖစ္ရျခင္းေပလား...မေရမရာေပမယ့္ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလုံးခုန္သံနဲ႕ထပ္တူ အနိုင္မခံ အရႈံးမေပး စည္းခ်က္လိုက္နိုင္သည္ကေတာ့ တိုက္ဆိုင္မႈ မျဖစ္နိုင္တာ ေသခ်ာသည္။
ၾကယ္စုံညေကာင္းကင္ေအာက္ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္
အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ထဲက အရင္းႏွီးဆုံး ေနရာေလးေတြကို ျဖတ္ရခ်ိန္ခဏေတာ့ ၾကဴးရဲ႕
ေက်ာျပင္ကေန ခြာၿပီး ထိုေနရာေတြကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ လိုက္ၾကည့္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ငွားေနက် ကာတြန္းစာအုပ္ဆိုင္၊ ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္ ရွိေနတဲ့ မုန့္တီဆိုင္ႏွစ္ဆိုင္၊ ေျခာက္ခန္းတြဲတိုက္ခန္းေရွ႕က ဂုန္နီအိတ္အခင္းေပၚ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ အ႐ူးတစ္ေယာက္၊ ငယ္ဘဝအမွတ္တရေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းကေလးနဲ႕ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားထဲက ႏွစ္ထပ္တိုက္အိမ္ကေလး...။
တစ္ခါတုန္းက ၾကဴးေျပာခဲ့တဲ့...
"သက္မဲ့အရာေလးတစ္ခုအတြက္ေၾကာင့္လည္း
ေသမေလာက္ ခံစားရတတ္တယ္" ဆိုတဲ့စကားကို
သတိရသြားေတာ့ စိတ္႐ႊင္ေနရင္းၾကားမွ မ်က္ရည္က်ခ်င္လာခဲ့၏။
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ တန္ဖိုးထားရတဲ့ သက္မဲ့အရာေတြဆိုတာ တစ္ခုတည္းမွ မကခဲ့တာ....။
"ေနာက္ေန႕က်ရင္ မုန့္တီလာေသာက္ရေအာင္ ၾကဴး...။
မင္း မုန့္တီမႀကိဳက္ဘူးဆိုကတည္းက ငါ ကိုငယ္နဲ႕ပဲ လာေသာက္ရတာ။ ေနာက္တစ္ခါက် မင္းနဲ႕အတူတူ သြားခ်င္တယ္။"
"ၿပီးေတာ့ ငါတို႔အရင္ေက်ာင္းကို သြားၾကည့္မယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ သြားမွာေနာ္။ အ႐ူးေရွ႕ကေန
ျဖတ္ရဲေသးလား သိခ်င္တယ္။"
"ငါ ေဘာလုံးမကန္ရတာလည္း ၾကာၿပီ။
ခုႏွစ္တန္းေဆာင္ေရွ႕က ျမက္ခင္းေပၚမွာ ေဘာလုံးကန္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းေစာင့္က ငါတို႔ကို ခြင့္ျပဳပါ့မလားေနာ္။ ရပါတယ္...ဒီတိုင္းေလး သြားၾကည့္႐ုံၾကည့္ၿပီး အျပန္က်ရင္ မင္းႀကိဳက္တဲ့ ေကာ္ဖီဘူးဝယ္စားမယ္။ မင္းလည္း မစားရတာ ၾကာၿပီမလား။ အာ...ဒါေပမယ့္ ညေနဘက္ဆို မုန့္ဆိုင္က
ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။"
"ၿပီးေတာ့ မႏွစ္သၾကၤန္တုန္းကလည္း ငါ မင္းကို
ေရခဲေရနဲ႕ မေလာင္းလိုက္ရဘူးေလ။ အခုက်မွပဲ...
ေလာင္းခ်င္စိတ္ ေပၚလာတယ္။ သၾကၤန္က်ဖိဳ႕ကလည္း
လိုေသးတယ္ေနာ္။ သၾကၤန္ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေစ
ဆုေတာင္း...နိုးးးးး မဟုတ္ေသးဘူး အဲ့ဒါဆိုရင္ ဆယ္တန္းျမန္ျမန္ၿပီးပါေစ ဆုေတာင္းသလို ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။"
"ေနာက္ၿပီးေတာ့...."
ေနာက္ၿပီးေတာ့.... ကြၽန္ေတာ္ဆက္မေျပာနိုင္ဘဲ
ၾကဴးရဲ႕ေက်ာေပၚမွာ ငိုခ်လိဳက္မိၿပီ။
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
See You!!!
AN/
Ongoingလိုက္တဲ့ စာဖတ္သူေတြ
ပိုမ်ားလာလို႔ ဟန္မီ ေပ်ာ္႐ႊင္မိပါတယ္💗
Love you all❤
Han_Me
(24.7.2022)