ညေနေစာင္းေတာ့ မာန္ဟုမ္တို႔ျပန္ေရာက္လာသည္။ ႐ြာဦးေက်ာင္းအတြက္ လိုအပ္တာမွန္သမွ်ပါလာၿပီး မေငြခင္အိမ္အတြက္ စဥ့္အိုးႀကီးလည္းပါလာသည္။ အ႐ြယ္တူကာ ပိုေကာင္းေသာ စဥ့္အိုးႀကီးေၾကာင့္ မေငြခင္မ်က္ႏွာမွာ တျပဳံးျပဳံး။
မေငြခင္အိမ္မွာ စဥ့္အိုးႀကီးခ်ေပးၿပီးသည္ႏွင့္ ႐ြာဦးေက်ာင္းကို ပစၥည္းသြားပို႔သည္။ ၿပီးမွ အိမ္အတြက္ ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ႏွင့္ ေထာ္လာဂ်ီကို ကိုယ္တိုင္ေမာင္းကာ ျပန္လာခဲ့သည္။
စကားနားေထာင္ပုံရသည့္ သုံးေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ပါထပ္တိုးၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕ကြပ္ပ်စ္၌ ပိုးလို႔ပလက္ အတုံးအ႐ုံးပင္။ ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းေတြမ႐ွိေတာ့၍ ထမင္းေတာ့ စားထားပုံရသည္။ ယခုေန သူတို႔ကိုဆင္တက္နင္းေတာင္ ႏိုးမည္မဟုတ္ေခ်။ မာန္ဟုမ္ ေျခသံကိုဖြနင္းကာ ဝယ္လာတဲ့ဟာေတြခ်ၿပီး ေရမိုးခ်ိဳးကာ ဝက္သားလုံးထားတာေတြကို ျပန္ခ်က္ၿပီး ခ်ဥ္ေပါင္႐ြက္
ဟင္းခ်ိဳပါခ်က္လိုက္သည္။
" ေဟ့ေကာင္ေလးေတြ ထေတာ့။ ေနေစာင္းေနၿပီ ဖ်ားတာ နာတာျဖစ္မယ္ "
တစ္ေယာက္ခ်င္းစီလိုက္ႏိႈး၍ အင္း၊အဲျဖစ္ကာ ေခါင္းစုတ္ဖြားျဖင့္ ထလာၾကသည္။
" ဝွားး ဦးအိမ္ ဘယ္တုန္းကျပန္ေရာက္ ဝွားး "
လက္ႏွစ္ဖက္ကိုအေၾကာဆန္႔ကာ တဝွားဝွားသမ္းေနသည့္ပုံက အိပ္ေရးမဝေသးပုံ။
" အြင္းး ဆရာျပန္ေရာက္ၿပီလား "
" အာဟီးး ဦးမာန္ျပန္ေရာက္တာေစာလိုက္တာ"
" အင္းး သားက ဆရာမနက္မွ ျပန္ေရာက္မယ္ထင္ေနတာ "
စသည့္ အိပ္ခ်င္မူးတူးသမားမ်ား၏ စကားသံေတြဟာ ပ်င္းပ်င္းရိရိထြက္ေပၚလာသည္။ မာန္ဟုမ္ကေတာ့ ကြပ္ပ်စ္ေဘးမွာ ခပ္ျပဳံးျပဳံးၾကည့္ေနသည္။
" ေလးေယာက္လုံးထေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳးၾက ညေနေစာင္းေနၿပီ။ ဂြတို မင္းအမ(အေမ)လိုက္႐ွာေနတယ္ "
" ဟာ သြားၿပီ။ ႏြားစာေကြၽးဖို႔ကိုေမ့ေနတာ ေက်ာကြဲေတာ့မွာပဲ။ သြားၿပီ ဆရာ..သြားၿပီေနာ္ ကိုႀကီးတို႔ "
အသံႏွင့္အလင္းတြင္ အလင္းကပိုျမန္သလို ဂြတို၏ေျပးႏႈန္းကလည္း အသံထက္ပိုျမန္သည္။ ဖိနပ္ေတာင္ မစီးႏိုင္ပဲ ေျပးသည့္ ဂြတိုသည္ သူ႕အေမကိုေတာ့ အေတာ္ေၾကာက္ပုံပင္။
အကုန္လုံး ေနရာကေနထၿပီး အသီးသီး ေရမိုးခ်ိဳးေနၾကသည္။ အိပ္ခ်င္ေျပသြားပုံရၿပီး အုတ္ကန္မွာ သုံးေယာက္သား တဟီးဟီး တဟားဟားႏွင့္ အေတာ္ေပ်ာ္႐ႊင္ေနပုံ။
" ေရျမန္ျမန္ခ်ိဳးၾက အပူ႐ွပ္မယ္။ ငါသူႀကီးအိမ္ ခဏသြားလိုက္အုံးမယ္"
မာန္ဟုမ္ေအာ္ေျပာကာ ႐ြာလည္႐ွိ သူႀကီးအိမ္ကို ေျခလ်င္ေလွ်ာက္လာေတာ့သည္။ ဒီေန႔ၿမိဳ႕အတက္မွာ ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ေဈးႏႈန္းေတြကိုသိခဲ့ရၿပီး သူႀကီးႏွင့္ စာရင္းဇယားတြက္ကာ အရပ္ထဲကလူေတြကိုအလႉခံေကာက္ဖို႔၊ မ,တည္အလႉေငြလႉဖို႔ သူႀကီးအိမ္သို႔လာခဲ့သည္။
" ဗ်ိဳ႕သူႀကီးေရ "
" လာကြ က်ဳပ္႐ွိတယ္ ေမာင္ရင္ "
ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာထိုင္ကာ ကြမ္းတျမဳံ႕ျမဳံ႕လုပ္ေနသည့္ သူႀကီး။ အသားညိဳညိဳ႐ွိကာ ေျဖာင့္မတ္တဲ့လူေကာင္းဟူ၍ပဲေျပာရမယ္။
" ထိုင္ကြာ။ ဒီေန႔ ၿမိဳ႕တက္တဲ့အေျခအေနဘယ္လို႐ွိေသးလဲ"
" ကုန္ေဈးႏႈန္းေတြကေတာ့ ဒီေရအလားပါပဲ သူႀကီးရယ္။ အုတ္ေက်ာင္းေလး ခိုင္ခိုင္မာမာျဖစ္ဖို႔ ငါးဆယ္ေလာက္ကုန္မယ္ထင္ပ"
" ေဟ..သိန္းငါးဆယ္လား။ ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္ရတာတုန္း "
" ဒီမွာပါ။ စုံစမ္းရသမွ် အုတ္၊သဲ၊ေက်ာက္၊သစ္၊သြပ္၊သံ စာရင္းေတြ။ လက္သမားခနဲ႔ဘာနဲ႔ဆိုရင္ ငါးဆယ္ေတာင္ေက်ာ္မယ္ "
" ေဟ..။ ေဈးတက္ခ်က္ကေတာ့ အံ့မခန္းလိလိပါပဲ။ အခုေခတ္မွ က်တာဆိုလို႔ ဒို႔လူေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ပဲ႐ွိေတာ့မယ္ ထင္ပ"
သူႀကီးက စာမတတ္ေပမယ့္ ေဈးတြက္ တြက္တတ္သည္မို႔ မာန္ဟုမ္ စုံစမ္းလာတဲ့ ကုန္ေဈးႏႈန္းေတြတစ္ခုခ်င္း႐ြတ္ျပၿပီး အားလုံးေပါင္းကို မာန္ဟုမ္နဲ႔သူႀကီး မွန္မမွန္တိုက္ၾကည့္ပါေသးသည္။ တစ္ခါတေလ calculatorေတြကေတာင္ မွားခ်င္မွားပါေသးသည္။ ေ႐ွးလူႀကီးေတြ၏ ေဈးတြက္ကေတာ့ အမွားနည္းသည္။
" စကားေကာင္းေနတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ျပန္လိုက္ပါအုံးမယ္ သူႀကီး။ အိမ္မွာ ကေလးေတြပဲထားခဲ့ရတာမို႔ "
" ေအးကြယ္။ အဲ့တာဆို မနက္ခင္းက် ႐ြာထဲကလူေတြေခၚၿပီး က်န္တဲ့အလႉေငြေကာက္လိုက္မယ္ "
" ဟုတ္ကဲ့ သူႀကီး။ ကြၽန္ေတာ္ သြားလိုက္ပါအုံးမယ္ "
မာန္ဟုမ္ အိမ္ကိုေျခလွမ္းက်ဲေတြျဖင့္ သုတ္ေျခတင္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ေမွာင္သြားေပမယ့္ မာန္ဟုမ္ထြန္းေပးထားသည့္ မီးအလင္းေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းႀကီးျမင္ရပါေသးသည္။
လယ္ထဲကျပန္လာသူေတြေၾကာင့္ ႐ြာရဲ႕လမ္းမႀကီးက လူမပ်က္ေခ်။ အိမ္တိုင္းမွာလဲ ဒီအခ်ိန္က လူအစုံဆုံးပင္။
မာန္ဟုမ္ ဝိုင္းထဲကိုေျခခ်လိုက္သည္ႏွင့္ ဝါးလုံးေခါင္းကြဲရယ္သံႀကီးကို အရင္ၾကားရေလသည္။ ဘယ့္နယ့္မ်ား ဒီေကာင္ေလးေတြ ဒီလိုရယ္ေနၾကပါသနည္း။
မာန္ဟုမ္ အိမ္ေပါက္ဝကေန မသိမသာလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ဂြတိုရယ္၊ ရန္ကုန္သားႏွစ္ေယာက္ရယ္ေပါင္းကာ သက္ႏိုင္ရဲ႕ ေျခဖဝါးကို ၾကက္ေမႊးျဖင့္ ကလိထိုးေနသည္။ သက္ႏိုင္တစ္ေယာက္ အလည္ေခါင္မွာလူးလိမ့္ကာ မ်က္ရည္ထြက္သည္အထိ ေအာ္ရယ္ေနသည္။
သနားစရာေကာင္းလိုက္တဲ့ ငါ့တပည့္ရယ္။ ဒီငေမႊထိုး သုံးေကာင္လက္ထဲမွာငါ့တပည့္ေလး လုံးပါးပါးရေတာ့မယ္။
" ေဟ့ေရာင္ေတြ ဘာလုပ္ေနၾကတာတုန္း "
မာန္ဟုမ္ အသံျပဳလိုက္ေတာ့မွာ အေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး လုပ္ေနတာမ်ားရပ္တန္႔သြားသည္။
" ဟီး ဦးအိမ္ျပန္လာၿပီလား ကြၽန္ေတာ္တို႔က ထမင္းမစားခင္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနတာ ဟီး "
" ဪ "
ေအးပါကြာ။ အက်ိဳးနည္း ေလ့က်င့္ခန္းႀကီး..!!
မာန္ဟုမ္ေနာက္ေဖးသြားကာ ဒီေန႔ဝယ္လာသမွ်ကို သူ႕ေနရာႏွင့္သူထားေနလိုက္သည္။ အေ႐ွ႕မွာေတာ့ ရယ္သံေတြစုံေနျပန္တာပဲ။
" တိုင္ေရ ေကာင္ေလးေရ လာအုံး "
မာန္ဟုမ္ ရယ္သံေတြကိုလႊမ္းေအာင္ အသံျပဳလိုက္သည္။
ေရာက္ခ်လာပါသည္။ ရထားတြဲလိုက္ႀကီး..။
" ဦးအိမ္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေခၚတာလား "
" ဟုတ္တယ္ တိုင္။ မင္းကိုေခၚတာ..တစ္ေယာက္ထဲကိုေခၚတာ "
" ဆရာေနာ္ ကိုႀကီးဇြဲကိုပဲ မုန္႔ခိုးေကြၽးလို႔မရပါဘူး "
ႏႈတ္ခမ္းေထာ္ေထာ္ကိုဆူကာ မမွ်တသည့္အေရးကို ႀကိဳတားေနသည့္ ဂြတို။
" မုန္႔ဆိုမွေတာ့ အိမ္မွာ႐ွိတဲ့လူတိုင္းစားရမွာေပါ့ကြ။ ဒါနဲ႔ ေနပါအုံး မင္းက ဘယ္လိုျပန္ေရာက္လာတာတုန္း "
" ဒါကဒီလိုဆရာရဲ႕။ အမ(အေမ)က ဟိုဘက္႐ြာကအလႉသြားလို႔ သားကို ဦးႀကီးသန္းေအာင္ဆီသြားအိပ္ခိုင္းတာ သားက ဒီမွာအိပ္မယ္ေျပာၿပီး ဒီေရာက္လာတာ "
" ဪ ဪ။ အဲ့ဆိုလဲ ၿပီးပါေရာ "
" ဦးအိမ္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာလို႔ေခၚတာလဲလို႔ "
ေစာင့္ရတာမႀကိဳက္သည့္ ပင္တိုင္သည္ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းမသိရသည့္အတြက္ စိတ္ေနာက္ေနပုံ စူပုတ္ပုတ္။
မာန္ဟုမ္ ပင္တိုင့္ေ႐ွ႕ကို ဝယ္လာသည့္ဟာခ်ေပးလိုက္သည္။
" ဝါး အမ်ားႀကီးပဲ "
spicyအမည္းေရာင္ႀကီးပဲ ဆယ္ထုတ္ပါၿပီး က်န္သည့္ ေခါက္ဆြဲထုတ္ေတြလည္း ပါေသးသည္။ ၿပီးေနာက္ အထုတ္ေသးေသးေလးႏွင့္…
" ဦးအိမ္ ခ်ိစ္ေတြပါဝယ္လာတာလား "
တကယ္ပင္။ ခ်ိစ္ ဆယ္ျပားပါ အထုတ္ေလးထုတ္ပါေသးသည္။ ပင္တိုင္၏မ်က္လုံးေတြသည္ ဘလင္းဘလင္းႏွင့္။ အခုမွ အလိုလိုက္ခံထားရသည့္ ကေလးလိုပင္။
" အင္း။ ဆိုင္ကေကာင္မေလးက အဲ့တာေတြက ခ်ိစ္နဲ႔စားတာေကာင္းတယ္ဆိုလို႔ "
" သူမ်ားေကာင္းတယ္ေျပာတိုင္း ယူလာတာပဲလား "
ကိုင္ထားသည့္ ခ်ိစ္ထုတ္ေတြကို ျပန္ခ်ကာ စူပုတ္ပုတ္ျဖင့္ တျခားအရာကို အာ႐ုံေျပာင္းေနေသာ ပင္တိုင့္ေၾကာင့္ က်န္ေလးေယာက္မွာေၾကာင္အန္းအန္း။
ဒီေကာင္ ေပ်ာ္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား..?
တိမ္ထူသည့္ေန႔မွ တမဟုန္ခ်င္း အုံ႔မိႈင္းေမွာင္ရီေနသည့္ မိုး႐ြာေသာေန႔တစ္ေန႔သို႔ ကူးေျပာင္းသြားသည့္ မိမိစိတ္ကိုလဲ ပင္တိုင္နားမလည္ေခ်။
ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီလိုျဖစ္သြားရတာလဲ..?
" အဲ့တာကေလ..ကိုယ္မွ တိုင္တို႔စားတဲ့ဟာေတြ မစားဘဲ။ အဲ့တာေၾကာင့္ ေမးၾကည့္ရတာေလ။ ေမးၿပီးေတာ့ မဝယ္ရင္ ကိုယ့္ကို လိုက္႐ိုက္မွာေပါ့ ေကာင္ေလးရဲ႕ "
တကယ္..တကယ္။ ဦးအိမ္က တရားေဟာစားဖို႔ ေကာင္းသည္။
ဒီလိုေလေျပေအးနဲ႔ေျပာမွေတာ့ ဘယ္သူက ခံႏိုင္မွာလဲလို႔။
အား..ဒီလူႀကီး မေကာင္းလိုက္တာ။
" ဟုတ္ပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ပဲမွားတာ ဟြန္႔ "
ပင္တိုင္ ေခါက္ဆြဲထုတ္ေတြကို ထပ္ၿပီး ေၾကာင္အိမ္ထဲကို ထည့္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ဟိုသုံးေယာက္ ထိုင္ေနတဲ့နား ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
မာန္ဟုမ္လည္း ရာသီဥတုမတည္ၿငိမ္မႈေၾကာင့္ ရင္တလပ္လပ္ျဖစ္ကာ ဂုတ္ပိုးကိုသာ ဖိပြတ္ေနမိသည္။
ကိုယ့္ကမ႓ာရဲ႕ရာသီဥတုက မင္းမ်က္ႏွာလွလွနဲ႔ အမ်ားႀကီး သက္ဆိုင္လြန္းပါတယ္။ မင္းမ်က္ႏွာေလး ညိႇဳးေနရင္ ကိုယ့္ကမ႓ာမွာ ေလျပင္းတိုက္ခတ္ေနၿပီး မင္းႏႈတ္ခမ္းေလးဆူေနရင္ ကိုယ့္ကမ႓ာမွာ တိမ္မည္းလိတ္တို႔ေဝေနရပါတယ္။ မင္းငိုေနရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကမ႓ာမွာ မုန္တိုင္းထန္ေနေလတယ္။ မင္းႏႈတ္ခမ္းေလးေကာ့ၫြတ္ေနရင္ ကိုယ့္ကမ႓ာလည္း သာယာေနပါတယ္ ေကာင္ေလးေရ။
" ဆရာေရ သားဗိုက္ဆာေနၿပီ "
" အင္း..ထမင္းစားၾကတာေပါ့ "
ထမင္းဝိုင္းခူးၿပီး ဝက္သားဟင္းႏွင့္ ခ်ဥ္ေပါင္းဟင္းခ်ိဳေသာက္ကာ လက္ႏွင့္အပီအျပင္ေလြးၾကပါေတာ့သည္။ ႐ြာေရာက္သည့္ ရက္အနည္းငယ္မွာ ရန္ကုန္သားႏွစ္ေယာက္သည္ လက္ႏွင့္သာ စားတတ္လာပါေတာ့သည္။
မာန္ဟုမ္ခ်က္ေပးသမွ်ကို ဘယ္ေတာ့မွ ဂ်ီးမမ်ားကာ မနက္ေစာေစာထၿပီး အိပ္ရာေစာေစာဝင္တတ္သည့္ အက်င့္ေကာင္းကိုပါရလာသည္။
ငေမႊထိုးႏွင့္ ေပါင္းၿပီး နည္းနည္းေမႊတာကလြဲလို႔ေပါ့။
စားၿပီးေသာက္ၿပီးေတာ့ ေလးေယာက္သား ပန္းကန္ေဆးတာကနည္းနည္း ေရေဆာ့တာကမ်ားမ်ား အုတ္ကန္နားမွာပြက္ေလာ႐ိုက္ေနသည္။ ၿပီးေနာက္ အိမ္ေ႐ွ႕ကြပ္ပ်စ္မွာ တစ္ေယာက္ေပၚတစ္ေယာက္ထပ္ၿပီး မာန္ဟုမ္ဝယ္လာသည့္ မုန္႔ႂကြပ္ေတြစားကာ လူ႕ဘဝ၏စည္းစိမ္ကိုအျပည့္အဝခံစားေနၾကသည္။
သခင္ေလးတို႔က လူ႕ဘဝစည္းစိမ္ခံစားေနၿပီး မာန္ဟုမ္မွာမူ ဂြတိုပါ႐ွိေသာေၾကာင့္ ေလးေယာက္အတူအိပ္မည့္ဆိုလာသည့္ သခင္ေလးတို႔ေၾကာင့္ ဘုရားခန္းေ႐ွ႕မွာ ဖ်ာေတြခင္းကာ အိပ္ရာခင္းေပးေနသည္။
" ေကာင္ေလးေတြ ျခင္ကိုက္မယ္ တက္ေတာ့ "
ဒီေန႔မွ ေဘာင္းဘီတိုဝတ္ထားတဲ့ တိုင့္ရဲ႕ေျခေထာက္ေတြက ျဖဴျဖဴအုအုရယ္ ျခင္ဆိုတဲ့ သတၱဝါက အဖုအပိန္႔႐ွင္းတဲ့ အသားကိုမွ ကိုက္တဲ့အမ်ိဳး။ သူလည္းကိုက္ေသး ငရဲလည္းေပးေသးမို႔ စိတ္ျမန္တဲ့ေကာင္ေလးက ငရဲယူမွာ အေသအခ်ာပင္။
တဟီးဟီးနဲ႔ ေလးေယာက္သား အိမ္ေပၚတက္လာၿပီး ေျခ၊လက္ေဆးကာ အိပ္ရာထဲဝင္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ မာန္ဟုမ္လည္း အခန္းထဲ ဝင္လာခဲ့သည္။
ျခင္ေထာင္ထဲ၌ ပင္တိုင္တို႔အိပ္မေပ်ာ္ေသးေခ်။ ပင္တိုင့္၏ ဖုန္းကို ဂြတိုကိုေပးထားၿပီး Gallery (ဓာတ္ပုံျပခန္း)ထဲဝင္ကာ ပင္တိုင္ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ထားသည့္ ေနရာေတြကို ဂြတိုေမးသမွ် ပင္တိုင္ဒိုင္ခံေျဖေနၿပီး ထိုေနရာမွလုပ္ခဲ့သည့္ ျပႆနာေတြကိုပါေျပာျပကာ စခြီထေနျခင္းျဖစ္သည္။
" အဲ့တာေလ လွ်မ္းအဲ့ေန႔က အသည္းကြဲၿပီး ကန္ထဲခုန္ခ်မယ္လုပ္တဲ့ေန႔တုန္းက ဗီဒီယို"
" ဟုတ္လား သားဖြင့္လိုက္မယ္ "
ပင္တိုင္ မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ျပကာ ခြင့္ေပးလိုက္သည္။
အဲ့ေန႔က အင္ယားကန္ေဘာင္မွာ ဟုတ္တာေရာ မဟုတ္တာေရာေျပာၿပီး ေအာ္ငိုတဲ့ေန႔ျဖစ္သည္။
ဗီဒီယိုထဲ၌..
( မ ကငါ့ကိုလုပ္ရက္တယ္ကြာ။ ငါဒီေလာက္ခ်စ္ေပးတာကိုေတာင္ ထားသြားတယ္။ သူ႕ေၾကာင့္ ငါစာႀကိဳးစားၿပီး သူျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ဆရာဝန္ျဖစ္ေအာင္လုပ္မလို႔ကိုကြာ။ အခုေတာ့..အခုေတာ့ အီးဟီးး မ က ငါ့ကိုထားသြားတယ္။ ငါ့ကို မ မခ်စ္မွေတာ့ အသက္႐ွင္ေနလဲ အလကားပဲ ငါခုန္ခ်ေတာ့မယ္။
ခြီ..ဟင္း ဟင္း..
သားႀကီး လြန္မယ္ေနာ္။ မင္းစိတ္ႀကိဳက္ေအာ္ငိုလိုက္။ ဆဲျပစ္လိုက္ ရတယ္ကြာ။ ခုန္ေတာ့မခ်နဲ႔ ငါ့အမႈပတ္မယ္ ဖာေခါင္းရဲ႕။
ငါ့ကို ခ်စ္ေပးလို႔ေက်းဇူးပါကြာ။ အီးဟီးး)
volumeအကုန္ထိျမႇင့္ထားတာေၾကာင့္ လွ်မ္း၏ ေအာ္ငိုသံဟာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ထြက္ေပၚလာသည္။
ဆရာဝန္ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားမယ္ဆိုတာ စကားအျဖစ္သာေျပာတာ မ,႐ွိရင္လည္း လွ်မ္းတစ္ေယာက္ ဆရာဝန္မျဖစ္ေခ်။ ပင္တိုင္ေရာ လွ်မ္းက အေပ်ာ္အပါးမက္ကာ စာအရမ္းလုပ္သူမ်ားမဟုတ္ၾက။
" ခြီ ကိုႀကီးလွ်မ္းက တကယ္ႀကီး ေအာ္ငိုေနတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကိုႀကီးတို႔ႏွစ္ေယာက္ ငယ္ေသးတယ္ေနာ္ "
" ဟုတ္တယ္။ ဆယ္တန္းပဲ႐ွိေသးတာ "
ဗီဒီယိုသည္ ဂြတို၏လက္နဲ႔ထိမိကာ အစျပန္ေရာက္သြားေတာ့ သက္ႏိုင္ႏွင့္နားၾကတ္တစ္ခုထဲသုံးကာ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ေနသည့္ လွ်မ္းလွည့္ၾကည့္လာသည္။ လွ်မ္း၏ပုံသည္ ကင္းမုံသီးမွည့္လို မ်က္ႏွာႀကီး နီရဲေနေလသည္။
"ဇြဲပင္တိုင္ မင္းအခုထိမဖ်က္ရေသးဘူးလား.!"
" ဟီး သားႀကီးကလဲ ငယ္ဘဝအမွတ္တရေလးေတြက မဖ်က္ေကာင္းဘူးေလ ဟဲ..ဟဲ "
ဂြတိုကိုေက်ာ္ကာ လွ်မ္း၏ေျခေထာက္သည္ ပင္တိုင့္ဘက္ေရာက္လာၿပီး ပင္တိုင့္ကို လာကန္ေနသည္။
" သားႀကီး လြန္မယ္ေနာ္။ လြန္မယ္။ အာ့.."
ပင္တိုင့္ရဲ႕မ်က္ႏွာ ႐ႈံ႕မဲ့သြားသည္။
" သားႀကီး ငါေျဖးေျဖးေလးကန္တာပါကြာ။ အေတာ္နာသြားလား "
ဗိုက္ကိုဖိကာ ႐ႈံ႕မဲ့ေနသည့္ ပင္တိုင့္ေၾကာင့္ ျခင္ေထာင္ထဲထိလူကုန္ ငုတ္တုတ္ေလးျဖစ္သြားသည္။
" ငါ့ဗိုက္..အာ့ ဗိုက္နာတယ္။ အိမ္သာသြားဖို႔ လိုက္ခဲ့ၾက "
" ခ်ီးး..အီးပါခ်င္တာမ်ား လန္႔သြားတာပဲ "
ဖင္လိမ္ကာ အေ႐ွ႕မွ တဒုန္းဒုန္းေျပးသြားသည္မွာ အိမ္သာအေရာက္ပင္။
ဒီအေျခအေနမွာ သရဲလည္း ပင္တိုင္မေၾကာက္ပါ။
ႏွစ္ခါ..သုံးခါ..ေလးခါ..ငါးခါ..ေျခာက္ခါ
ေျခာက္ႀကိမ္ေျမာက္ ဝမ္းသြားၿပီးေနာက္ ပင္တိုင္ ေျမာ့ေျမာ့သာက်န္ေတာ့သည္။ အိမ္ေ႐ွ႕ခန္းကိုေတာင္ ဟိုေကာင္ေတြတြဲပို႔ရၿပီး ျခင္ေထာင္ေတြျဖဳတ္ကာ အိပ္ရာမွာလွဲေစသည္။ သက္ႏိုင္ႏိႈးထားပုံရသည့္ မာန္ဟုမ္က စိုးရိမ္တႀကီးျဖင့္ ဟိုဘက္ေလွ်ာက္လိုက္ ဒီဘက္ေလွ်ာက္လိုက္ျဖင့္ လွမ္းေလွ်ာက္ေနေလသည္။
" ဝမ္းသြားတာဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္႐ွိၿပီလဲ တိုင္ "
ပင္တိုင္ ျပန္မေျဖႏိုင္ေတာ့သည္အထိ ေျမာ့သြားသည္။
" ေျခာက္ခါ႐ွိၿပီ ဦးမာန္ "
" သက္ႏိုင္ ေဆးမႉးေလးကို သြားပင့္ခ်ီ "
" ဟုတ္ကဲ့ဆရာ "
သက္ႏိုင္ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ ႐ြာ၏ေျမာက္ပိုင္းအစြန္႐ွိ ေဆးမႉးအိမ္ကို အျမန္ေမာင္းရသည္။ ရန္ကုန္သားက နဂိုထဲကမွ ျဖဴတဲ့အသားအေရက အခုဆို ေသြးပင္မ႐ွိေတာ့၍ သက္ႏိုင္စိတ္ပူမိပါသည္။
" ဘာေတြမ်ားသြားစားလို႔လဲကြာ "
မာန္ဟုမ္ မခ်ိတင္ကဲေရ႐ြတ္မိသည္။ ဒီေလာက္ ဂ႐ုစိုက္ေနတဲ့ၾကားက မ႐ွိတဲ့တစ္ရက္မွ ဒီအထိျဖစ္တာ လက္မခံႏိုင္စရာပါပဲ။
မာန္ဟုမ္ ပင္တိုင့္အနားမွာ တစ္ဖဝါးမွမကြာေအာင္ထိုင္ေနသည္။
" မနက္က ႏြားႏို႔၊ ေန႔ခင္းက ႏြားအခ်င္းသုတ္၊ မန္းက်ည္းသီးစိမ္း၊ ၾကက္သားဟင္း၊ အခုက အဲ..ဝက္သားဟင္းနဲ႔ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းခ်ိဳ..ေသပါေရာ။ ဒီမသာမွ မေသရင္ ဘယ္သူေသမလဲ "
လွ်မ္း၏ အသံေၾကာင့္ ပင္တိုင္ပါ ေမွးေနတဲ့ၾကားက ေက်ာခ်မ္းလာသည္။ ဘယ့္နယ့္ ဒီေကာင္ ေနမေကာင္းပါဘူးဆို လူကို ေသေစခ်င္ေနတယ္။ မင္း..ေနျပန္ေကာင္းမွေတြ႕တာေပါ့..!
" ဖြက္ လြဲပါေစကြာ။ ဘယ့္နယ့္ေသရမတုန္း "
ပင္တိုင္ႏွင့္လွ်မါးက အတူတူစားတာမွန္ေပမယ့္ လွ်မ္းက သက္ႏိုင္မလာတဲ့ ရက္ဆို ႏြားႏို႔မေသာက္ပါေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ဝမ္းမသြားျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာင္းလွေသာ ကိုယ့္ရဲ႕ကံကိုပဲ ေက်းဇူးတင္မိျပန္သည္။
______________
" ဝမ္းပိတ္ေဆးထိုးေပးခဲ့တယ္။ ဓာတ္ဆားေရကို ဝင္ေအာင္တိုက္ၿပီး အခုတိုက္ရမယ့္ေဆးကို ဝင္ေအာင္တိုက္ေပးပါ အကိုမာန္ဟုမ္ေရ။ ေရေျပာင္းေျမေျပာင္းဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲျဖစ္တတ္ပါတယ္ဗ်ာ "
မာန္ဟုမ္၏ စိတ္ပူေနသည့္ပုံေၾကာင့္ ေဆးမႉးေလးက စိတ္မပူေစရန္ေျပာေပမယ့္ ဝမ္းသြားျခင္း ေနာက္ကြယ္က အေၾကာင္းကို သိတဲ့မာန္ဟုမ္က ရတက္မေအးႏိုင္ပါ။
'ေရေျပာင္းေျမေျပာင္းမဟုတ္ဘဲ အစားေသာင္းက်န္းလို႔ဆရာေရ'လို႔သာ ေအာ္ေျပာခ်င္မိသည္။
______________________________________________________________________________________
#26.5.22
အလြမ္းကိုကိုပန္းကိုကို ကိုဂုဏ္ျပဳပါတယ္ေနာ္ ဟီးဟီး။
ဆိုေနၾကအတိုင္းပဲ အဆင္မေျပရင္လာေျပာပါေနာ္။ကြၽန္ေတာ္ 60MBပဲ႐ွိလို႔ လိုင္းေပၚမွာေဈးဗန္းမခင္းရေသးဘူးရယ္ ၿပီးခါနီးၿပီမို႔ ေဘလ္႐ွိတဲ့အသဲေလးတို႔က ေဈးဗန္းခင္းကူညီၾကပါအုံးေနာ္🥺
ဒါနဲ႔ သဝန္တိုေနတဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ႀကိမ်ား ျမင္မိၾကေသးလား🤐