Met de Kerst kwamen altijd de meeste klanten, maar dat maakte de tijd van het jaar altijd het mooiste. Uur na uur drankjes schenken, eten koken en gezellig een praatje maken met alle stamgasten. Van de getrouwde mannen die het liefste nog even een drankje kwamen doen voordat ze richting hun huis, vrouw en kinderen gingen, tot de vrijgezelle vrouwen die nieuwe vrienden wilden maken in plaats van studeren voor de baan die hun ouders graag zouden willen dat ze hadden. Met haar rug naar de bar, praat Hannah breed glimlachend door en schenkt een nieuw glas Butterbeer in voor zichzelf terwijl ze de Pumpkin Pasties met haar wand uit de oven en op een presenteerblad legt.
'Hannah, heb je nog een Firewhiskey voor een oude man!'
Haar hoge paardenstaart zwiept om haar heen terwijl ze de fles al optilt en naar Gregory Fudge toeloopt om zijn glas bij te vullen. Met haar wand poetst ze de bar schoon en kruimelvrij en begroet vrolijk de nieuwe klanten die binnenkomen en hun met sneeuw bedekte sjaals op de kapstok hangen.
'Hannah?'
Haar paardenstaart zwiept weer vrolijk om haar heen, maar dan blijft ze staan. Bevroren, met de fles Firewhiskey in haar handen, kijkt ze Neville recht in de ogen. Haar man was duidelijk nog niet lang thuis, zijn wangen nog rood, net als die van haar zojuist binnengekomen klanten. Haar klanten. Ze negeert Neville, zet de fles weg en pakt twee korte barmenu's die ze bij het nieuwe koppel aan een tafeltje bij de deur neerlegt.
"Welkom bij de Leaky Cauldron, ik ben jullie gastvrouw Hannah Longbottom. Als er iets is wat ik voor jullie kan doen, geef maar een gil."
Met een brede glimlach laat ze de nieuwe gasten even zitten en zwaait met haar wand om de theepot achter de bar op te tillen. Deze zweeft onder toeziend oog naar een tafeltje in de hoek, waar een man met zijn neus in de boeken zit, zijn hand zwevend rond het oor van zijn lege theekopje. Als hij een druppel hete thee op zijn vinger voelt, kijkt hij even op, trekt zijn mondhoeken omhoog bij het zien van zijn weer volle kopje en brengt het richting zijn mond.
"Hannah?"
Ze passeert Neville weer, met de theepot achter haar aan zwevend en weer voorzichtig landend naast de kraan. Midden in de zaak zit een jong stel met hun eerste kindje, beide met een Butterbeer voor zich en het meisje wordt stukje voor stukje een Pumpkin Pasty gevoerd op het moment dat ze even stilstaat bij een van haar ouders. De rest van de tijd stuiteren twee blonde staartje op en neer terwijl het meisje rond de tafeltjes rent. Had zij ook ooit zo naar haar dochters gekeken, denkt Hannah bij zichzelf. Elke keer als kinderen de Leaky Cauldron inkwamen, stond ze er even bij stil. Ze kon nooit zo'n moment bedenken. Al haar kennis over hoe het was om een moeder te zijn was gekomen uit boekjes. Dat ze geen kinderen scheen te kunnen krijgen was een groter probleem voor Neville geweest dan voor haar. Zelfs toen het ook bij haar begon te kriebelen om toch een baby te krijgen, toen ze de zoon van haar zus had vastgehouden en de trots op haar vaders gezicht had gezien, was ze altijd bang geweest dat ze niet goed genoeg zou zijn.
"Hannah?"
Ze voelt de hand op haar schouder en stopt met het afdrogen van de glazen, iets wat ze altijd met de hand had gedaan. Haar blik valt weer op Neville.
"We moeten praten."
Hannah kijkt even rond in haar Leaky Cauldron, dan knikt ze en loopt met Neville mee naar de garderobe vlak naast de bar, waar ze uit het zicht van de meeste klanten stonden.
"Was je nog van plan om vandaag naar boven te komen? We zitten te wachten met de cadeautjes onder de kerstboom en Lizzy vroeg zich af of we vanavond een uitgebreid kerstdiner kunnen maken met zijn allen."
Hannah hoort de deur open en dichtgaan, met een luide begroeting die door de zaak schalt. Er waren duidelijk nieuwe klanten binnengekomen en aan de begroeting te horen waren het stamgasten die elke week een plekje aan de bar bemachtigden. De hand om die van haar doet haar opschrikken en ze kijkt Neville weer aan. De ogen die zowel Layla en Lizzy van hem hadden gekregen. Lily-Anne was perfect geweest, wat Hannah ook kon zeggen of opmerken, het had geen invloed. Lily-Anne Weasley-Snape had alles wat het betekende om een moeder te zijn geleerd uit praktijk, en met een natuurlijk instinct dat Hannah nooit had kunnen ontdekken, zelfs niet toen ze Lizzy kreeg. Haar wondertje, haar meisje. Dit was haar kans geweest. Ze had hem verprutst, en ze wist niet eens hoe en of ze hem nog wel wilde oplossen. Haar blik gaat weer in de richting van de bar.
"Sorry Neville, het is Kerstavond. Het is zo druk en zoals het er nu naar uitziet kan ik nog uren bezig blijven. En dat zal morgen niet anders zijn."
Neville's wenkbrauwen gaan van verbazing omhoog.
"Je wilt morgen opengaan? Op eerst Kerstdag?"
Zonder terug te kijken knikt Hannah. Dit was haar wereld, het liefst 24 uur per dag. Drankjes gieten, gesprekken aanknopen, een deel van iemands leven zijn voor slechts een uur of twee en dan iemand weer los kunnen laten. Ze wil weglopen als Neville's stem haar tegenhoudt.
"Hannah!"
De dwingende toon doet haar omkijken. Waarom brandden er tranen in zijn ogen? Neville slikt de angst weg, maar moet nog altijd zijn best doen om zijn stem stabiel te houden.
"Dit gaat niet langer zo."
De eigenaresse van de Leaky Cauldron draait zich terug naar haar man. De man die stralend tegenover haar had gestaan op een lente dag en haar op zijn knieën, omringt door tientallen bloemen, had gevraagd of ze zijn vrouw wilde worden. Die man was er nog altijd, de ondeugd in zijn ogen, met het grote hart dat haar altijd alles had gegeven wat ze wilde, tot haar eigen bar aan toe. Hannah hoort de klanken van haar klanten die roepen om haar aandacht, en automatisch draait haar hoofd ernaartoe.
"Geef me even."
Met grote passen haar bruine paardenstaart achter haar aan zwiepend maakt ze haar weg naar Gregory Fudge en zijn vrienden die als laatst waren binnen gekomen. Zonder er veel bij na te denken zet ze een rij Firewhiskey glazen neer en schenkt ze allemaal zonder knoeien in. De mannen juichen om haar prestatie en Hannah grijnst.
"Lekker bezig Han, zo kunnen we nog wel even door."
Ze zet de fles Firewhiskey weg, maakt een praatje bij het jonge gezin en geeft hen nog een verse Pumpkin Pasty. Bij het zien van het kleine meisje zou ze willen dat ze de bruine haren of de zwarte haren van haar eigen dochters weer kon zien. Maar het lukt niet om hen zo voor te stellen. In haar ogen bleven ze altijd hoe ze nu waren, koppig, geheel gehuld in zwart of met bruine haren tot op haar schouders.
Als ze weer langs de garderobe komt, ziet ze dat Neville er niet meer staat. De deur aan het einde van het gangetje leidde naar boven, naar de bovenwoning waar ze al jaren woonden nu. Het voelde als gisteren dat Hannah de Leaky Cauldron overnam. Dat ze de sleutel in het slot stak van een zaak waar ze zo verliefd op was, wiens tradities ze voort wilde zetten, wiens stamgasten altijd vrolijk en loyaal waren. Als ze het koppel bij de deur naar haar ziet kijken, de menu's op de tafel liggend, schudt ze Neville's afwezigheid tussen de mantels van zich af, pakt haar notitieblokje tevoorschijn en zwiept haar paardenstaart naar haar andere schouder op weg naar het tafeltje.
Met de laatste resten thee in een eigen mok, met Pumpkin Pasties en Rock cakes in een zakje loopt Hannah de trap op naar boven. Ze klopt voorzichtig op de deur die leidt naar de woonkamer en duwt de klinkt naar beneden. Misschien was Neville nog wakker, dan konden ze even praten. Ze praatten te weinig de laatste tijd, niet zoals ze vroeger hadden gepraat. Tegenwoordig vond ze haar man vaak slapend in bed, of soms zelfs op een bed in de gastenkamer, alsof hij daar beter zou slapen dan in hun eigen bed. Als ze de deur opent, ziet Hannah dat het licht wat ze vanaf de trap had gezien alleen maar de kerstverlichting was geweest. Ze zet voorzichtig de thee en cakejes op de salontafel en op haar tenen loopt ze richting de slaapkamer. Niets. Ook de gastenkamer was leeg. Verbaasd komt Hannah terug in de woonkamer, waar ze ziet dat Lizzy, Layla en Neville de kerstcadeautjes wel hadden uitgepakt, gezien ze niet meer onder de kerstboom te vinden waren. Voor haar lagen er nog twee cadeautjes. Een klein, plat, rechthoekig pakketje met een strik erop en iets was leek op een envelop met haar naam erop. Hannah pakt de thee en cakejes en gaat op de grond naast de pakketjes zitten. Als eerste pakt ze het cadeautje uit, de strik voorzichtig loshalend en oprollend. Ze tilt een bordje uit het doosje, met daarop de woorden : "Welkom bij de Leaky Cauldron" met daaronder een rokende geel met zwarte cauldron. Ze glimlacht. Dit kon ze achter de bar hangen, en elke dag naar kijken als ze haar dranken inschonk en gebakjes en gerechten kookte. Ze legt het weer terug in het doosje en pakt nu de envelop van de grond. Ze scheurt hem open en vindt tot haar verrassing een stuk papier met bovenaan haar naam opnieuw. De kop thee, die ze had opgetild om van te drinken, zet ze weer terug op de grond en ze haalt de brief uit de rode envelop. Ze vouwt het papier open en ziet dat de voorkant is volgeschreven met het handschrift wat ze herkende van Neville. Ondanks dat het handschrift niet netjes was, stonden er geen krassen over doorgestreepte woorden in, waardoor het meer gedrukt leek.
Hannah,
Ik wil beginnen met zeggen dat ik nog steeds van je houd. Een feit dat waarschijnlijk nooit meer zal veranderen. We zijn samen volwassen geworden, hebben jaren een huis en een leven gedeeld, maar ik voel steeds meer dat er iets is verandert.
Toen je me vanmiddag liet staan om naar je klanten te staan, klikte het in mijn hoofd op zijn plek. Wat ik zei is nog nooit zo waar geweest: Hannah, dit gaat niet langer zo. Ik neem je niets kwalijk, maar zoals het nu gaat, zo ga ik het niet langer volhouden. En ik ben niet de enige. Onze dochters zijn mijn alles, maar tot vorig jaar leek het alsof ik hen niet kende. Nu ik hen weer herken, merk ik dat ik nu mijn eigen vrouw niet meer herken. Je ontvlucht ons, bent liever bij je klanten in je eigen Leaky Cauldron wereld dan bij je familie. Die realisatie deed pijn, Hannah, maar ik neem het je niet kwalijk.
Het gaat niet meer zo, dus ik en de meiden zijn weg. Ik ga je hen niet ontzeggen, je mag ze altijd zien, maar ik betwijfel of je dat zelf nog wel wil. In de envelop vind je mijn laatste cadeau aan je lieve Hannah. Je vrijheid terug.
Ik zal altijd van je houden, maar we zijn elkaar ontgroeid. Ik moet nu kiezen voor wat ik het belangrijkst vind, en dat zijn voor mij nu de kinderen.
Neville
Een traan vervaagd de inkt die haar mans naam had geschreven. Zonder te bewegen blijft Hannah de brief lezen, ondanks dat er verder niets meer geschreven was. Hij was weg, had zijn dochters verkozen boven haar. Met een bevende hand pakt ze de envelop en keert hem om. Een gouden ring tinkt tegen de houten vloer aan en rolt tegen de theekop aan, waar hij tot stilstand komt. Haar blik blijft hangen op de trouwring, die ze zo overtuigd om zijn vinger had gedaan op een bijna stormachtige herfstdag. Ze sluit haar ogen en voelt een nieuwe traan over haar wang stromen. Voor haar ogen ziet ze de man waar ze zo van had gehouden, voor wie ze alles had willen doen. Maar nu, te laat, realiseerde ze zich pas dat ze alleen maar naar zichzelf had gekeken, en dat hij haar was ontglipt.