Μπερδεμένα κλειδιά

//20//

-Σμαράγδα...! 

Η γυναίκα τινάχτηκε και μετέτρεψε το σιγανό σύρσιμο των ποδιών της σε μια αστραπιαία κίνηση ταραχής. 

-Χάρη... δεν πήγες στη δουλειά ακόμα;

-Το γραφείο μπορεί να περιμένει! σταύρωσε τα χέρια του 

Είχε καθίσει στην άκρη του καναπέ με σταυρωμένα χέρια. Τα χείλια του ήταν μαζεμένα προς τα μπρος αναδεικνύοντας την πλούσια και απαλή υφή τους. Το βλέμμα του ήταν σκοτεινό με τον προβληματισμό του να είναι εμφανής ανάμεσα στα ζαρωμένα φρύδια του. 

-Τι συνέβη; η γυναίκα του κάθισε δίπλα του με τα μάτια της πρησμένα από το πρωινό ξύπνημα 

-Αυτό θα μου το απαντήσεις εσύ. Τι συνέβη και σε βρήκα το πρωί αγκαλιά με τη Διδώ; στένεψε τα μάτια του σε μια προσπάθεια να διαβάσει τις σκέψεις της

-Δεν ξέρω ακόμα Χάρη...- κούνησε αγανακτισμένη το κεφάλι της δεξιά και αριστερά- όπως και να έχει όμως, εσένα δεν θέλω καθόλου να σε ανακατέψω! τον κάρφωσε με το βλέμμα της

-Γιατί; Στο κάτω κάτω μέλος δεν είμαι και εγώ αυτής της οικογένειας; η φωνή του καμπούριασε φλερτάροντας με τον φόβο και τη καχυποψία 

-Είσαι αγάπη μου!- τον κοίταξε γλυκά και χάιδεψε το στέρνο του- Απλά όπως σου έχω ξανά πει εσύ πρέπει να μείνεις έξω από την ιστορία μας. Εννοώ από το παρελθόν μας... 

-Το παρελθόν σας είναι και δικό μου! έκανε εκείνος δυναμικά 

-Όχι Χάρη! Μας βοήθησες όσο καιρό έλαβε χώρα η δίκη και σε ευχαριστούμε, αλλά δεν σου αξίζει να επωμιστείς και το βάρος μας! η φωνή της έσπασε στα δυο 

-Σμαράγδα, άκουσε με!- την έφερε μέσα στην αγκαλιά του- Σας αγαπώ πολύ και εσένα και τη Διδώ και ξέρεις πως θα βοηθήσω σε ό,τι κι αν χρειαστείτε! της φίλησε το μέτωπο 

-Το ξέρουμε αυτό! χαμογέλασε 

Για μερικές στιγμές κανένας από τους δυο τους δεν μίλησε. Μια ήρεμη σιωπή τους αγκάλιασε. 

-Θες να μας φτιάξω πρωινό; έκανε πρόσχαρά η Σμαράγδα 

-Αν το επιθυμείς! της έκλεισε το μάτι και οι δυο τους γέλασαν με την καρδιά τους

Πήγαιναν μόλις δύο εβδομάδες από τότε που είχε συμβεί εκείνη η ένταση ανάμεσα τους. Ο Άρης δεν είχε μιλήσει σε κανέναν για ό,τι είχε συμβεί. Κράταγε μέσα του την ίδια εκείνη λέξη.