Μπερδεμένα κλειδιά

//16//

Η ώρα είχε περάσει. Ο Άρης είχε βάλει τα χέρια του βαθιά στις τσέπες με το κρύο να γδέρνει το πρόσωπο του και την πλάτη του να έχει μαζευτεί σαν ασπίδα ζεστασιάς. Η Διδώ πλάι του περπάταγε στο ρυθμό του, με γρήγορο βηματισμό, έως να φτάσουν στη στάση. Ο χειμώνας είχε βγάλει και πάλι τα δόντια του. Η θερμοκρασία ήταν εξαιρετικά χαμηλή για τις συνήθεις της περιοχής, κάτι το οποίο έφερνε ρίγος στα κορμιά τους. Το ρολόι έδειχνε πως η ώρα ήταν μια και τέταρτο. 

-Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό να σε αφήσω στο σπίτι σου νωρίς... είναι ήδη η ώρα περασμένη και λόγω αυτού και τα ταξί λιγότερα. έκανε ανήσυχος ο Άρης κοιτάζοντας με τρεχάμενο βλέμμα τα αμάξια που διέσχιζαν τη λεωφόρο 

-Μην ανησυχείς! - γέλασε εκείνη και τα χνώτα της γέμισαν το χώρο ανάμεσα τους- Ξέρουν και οι δικοί μου ότι είμαι σε καλά χέρια και φυσικά το πιστεύω και εγώ αυτό! το βλέμμα της διαπέρασε τα δυο του μάτια και ξεγύμνωσε τη ψυχή του

Ο Άρης την κοίταξε στα μάτια, με τις μελί σταγόνες του να μοιάζουν με σμαράγδια μέσα στο κρύο. Η ανησυχία του ήταν μεγάλη. Τα πόδια του τρέμανε και η στάση του σώματος του ήταν καμπυλωτή. Από το βλέμμα του μπορούσε να καταλάβει πως κάτι τον απασχολούσε. Έμοιαζε σαν να ήθελε να γυρίσει γρήγορα σπίτι του και να αποδεσμευθεί από την παρουσία της. Η σκέψη και μόνο την έκανε να νιώσει μια έντονη έξαρση στα σωθικά της. 

-Αν είναι μπορείς να γυρίσεις Άρη. Δεν πειράζει! Παίρνω μόνη μου ταξί και ειδοποιώ τους δικούς μου! έκανε με σπασμένη φωνή 

-Δεν θα είσαι με τα καλά σου! γέλασε ειρωνικά εκείνος με τα χείλια του να την κοιτούν γεμάτα περιέργεια 

-Απλά το λέω για να μην... 

-Όχι Διδώ! Αν δεν φτάσεις σπίτι με ασφάλεια, εγώ δεν ηρεμώ! Άλλωστε γιατί να χάσω χρόνο μακριά σου, ενώ μπορώ να είμαι κοντά σου; της χαμογέλασε

Εκείνο το δευτερόλεπτο όλες οι άσχημες σκέψεις εξαφανίστηκαν από το μυαλό της λες και δεν είχαν υπάρξει ποτέ. Του χαμογέλασε τόσο αχνά που μετά βίας φαινόταν το χαμόγελο της μέσα στο σκοτάδι. Ο Άρης ξανά γύρισε το βλέμμα του στο δρόμο. 

-Πάντως είσαι προστατευτικός! κουνήθηκε μερικά βήματα δεξιά αριστερά η Διδώ για να ζεσταθεί 

-Λες; χαμογέλασε και ξανά ένωσε το βλέμμα του με το δικό της

-Έτσι μου φαίνεται! του έκλεισε το μάτι θεατρικά