Vampire life..

21

Ik veeg met m'n rug van mijn hand mijn mond af en grijns. Dertien mensen om 23:57 uur vermoord. Opnieuw gaan mijn gedachten naar Ron. Waarom!? Hij is al mijn hele leven mijn vriend! Vindt je het heel gek dat je aan hem moet denken!? Zegt een stem in mijn hoofd. Ik schop tegen een gebouw aan en kleine stukjes dwarrelen van het gebouw af. Mijn mobiel gaat. Stefan. Ik negeer hem. Weer word ik gebeld. Weer negeer ik hem. Dit keer krijg ik een SMS.

'Lif, waar je ook bent, neem op! Mam is niet goed en ligt op sterven. Kom naar huis! 'T is toch je moeder, die laat je toch niet zonder jou sterven!?'

Weer belt hij me. Dit keer neem ik op.
(Ik, Lif. Hij, Stefan.)

Ik: Lif
Hij: Stefan
Hij: Kom naar huis, mam wil je nog zien!
Ik: ben onderweg
Hij: mooi zo, opschieten hé
Ik Beëindig het gesprek met een zucht. Waarom moet ook persé vandaag alles mis gaan!?
Weer zucht ik en rook komt uit mijn mond.
Ik loop de bekende straat in en klop aan bij nummer zestien. Meteen staat Stefan, Ling en mijn vader in de deuropening. Ik geef Stefan een knipoog en vader een hand en Ling laat ik zitten. 'Je hebt ook een zusje' zegt mijn vader streng terwijl hij de deur dicht doet. 'O, dat is waar ook. Bijna vergeten. Waar is mam?' Compleet vader zijn opmerking negerend. 'Ze ligt boven, op bed.' Zegt Stefan lachend.

Ik draai me om en ren de trap op. Ik klop op de deur en maak hem open. 'Hee' zeg ik.
Mijn moeder kijkt me met een glimlach aan. 'Hee' zegt ze na een tijdje. Ik ga op het randje van haar bed zitten en vraag of het goed gaat. Ik weet natuurlijk dat dát niet zo is, maar toch, ik wil het uit haar mond horen. 'Ach meisje, ik voel me zo slecht. De dokters kunnen niks meer voor me doen. Het enige wat ik kan doen is wachten tot hét zó ver is.'
Ik bijt op mijn onderlip. Ze mag nog niet! Ze is nog jong! Ze heeft twee kinderen, en een kleine kreng om voor te zorgen. Nou ja, eentje dan, ik woon al op mijzelf. Wat deed Drake ook al weer toen hij mij genas? Iets van dit;

Ik houd mijn hand boven het lichaam van mijn moeder en vorm mijn ogen tot spleetjes. Een soort kracht wordt uit mij getrokken en ik voel me moe en zwak. Alsof ik het lichaam van mijn moeder heb overgenomen. Ik kijk haar aan en zie haar stralen. 'Ik voel.. Ik voel me.. Weer beter?' Ze twijfels over haar eigen woorden. 'Hoe deed je dat?' 'Ik weet het niet' biecht ik eerlijk op. Ik weet ook werkelijk waar niet hoe ik dit deed.
Een glimlach siert de mondhoeken van mijn moeder. Goh hé, wat heb ik die lach gemist. Zó vrolijk en stralend!
Ze knippert een paar keer met haar ogen en slaat beide benen over het bedrand heen. Ze staat op en knuffelt me stevig. Nú zul je het zien, het eeuwige dankbaarheid! Waar ik, Lif, een vreselijke hekel aan heb!