Vampire life..

16

Ik voel niks. Ik zie niks. Het enige wat nog normaal werkt zijn mijn gedachten. Ik denk aan van alles en nog wat naar niet over waar ik naar toe ga. Eindelijk, mijn oren beginnen normaal te functioneren. Ik hoor stemmen van.. mensen? Ik weet het niet omdat er nog steeds twee ogen gesloten zijn! Ik wil wat zeggen maar het lijkt erop dat mijn mond is afgeplakt met tape. Of het zo is, weet ik niet maar zo voelt het wel. Langzamerhand, worden mijn spieren sterker maar gelijk ook weer slap. Mijn mond is zo droog al ik weet niet wat. Misschien net zo droog als de Sahara. Nee, dat is te overdreven droog. Mijn gevoel is ook weer terug gekomen waar blijkbaar meteen gebruik van wordt gemaakt omdat ik kei hard op de grond word geduwd. Ik had verwacht dat een afkickkliniek niet zo hard handig was. Althans waar ik vroeger leefde was het niet zo, daar behandelde ze je gewoon alsof je thuis was. Maar hier denk ik niet. Mijn ogen gaan langzaam open maar weer dicht van het felle licht wat op me schijnt. Is het de lamp of gewoon de idiote zo'n!? Als dit een afkickkliniek voor vampiers was, dan zouden ze echt geen zo'n naar binnen laten schijnen!

"Ah, je bent wakker. Mooi zo!" Hoor ik een stem zeggen. Weer open ik mijn ogen en kijk recht in twee zilveren ogen. Bijzonder. 'W.. W.. Wie.-' 'wie ik ben? Ik ben Silver, ja een meisjes naam ik weet het. Maar ik ben gewoon een jongen en ik kan het bewijzen' zegt de jongen die blijkbaar Silver heet met een lach. 'Oh, hi, ik ben Lif' 'ja ik weet wie je bent, ik kan je gedachten lezen. Je zit bij mij op een kamer. Ze dachten dat we samen een goede band op zouden bouwen dus dacht ik, laat ik maar aardig zijn. Ik hoorden,-" 'je praat echt veel!' Onderbreek ik hem. 'Vind je dat vervelend?' 'Nee, wel gezellig' 'oké, kom ik laat je onzer kamer zien' ik knipper een paar keer met m'n ogen en loop Silver achterna. Wat een bijzondere naam Silver. 'Ik weet het m'n ouders vonden het ook zo'n schitterende naam voor een meisje. Maar ja, ik werd een jongen met veel geweld' 'oh.. Je kon mijn gedachten lezen' 'klopt, wat is jou gave of gave's?' 'Eh, gedachtenlezen en sterk zijn' 'vet, jij kan ons hieruit halen met jou kracht!' No way Silver!
'Oh. Oké' 'misschien' 'yeah, you're badgirl!

We komen aan bij een kamer die helemaal wit is en één bed, tv, keuken en noem maar op. Het ergste is nog wel echt alles is er maar een!
'Dus mevrouw houd van lux?' 'Ja.' Biecht ik eerlijk op. Hij begint te lachen. 'Geen zorgen, jij mag het bed hebben. Ik slaap wel op de grond' zegt Silver. Ik kan aan z'n gezicht zien dat hij het eigenlijk niet wil. 'Waar is jou oude kamer eigenlijk?' Probeer ik het onderwerp te veranderen. 'Kom mee' ik loop hem weer achterna en kom een paar andere jongen en meisjes tegen. 'Stel je even voor'
Hij duwt me naar voren en geeft me een knipoog. Ik voel mijn wangen rood worden. Kom op, het was maar een knipoog! Maak ik mezelf wijs. Ik zie in mijn ooghoek Silver staan grijnzen. Tuurlijk, hij heeft mijn gedachtes weer gehoord!

Ik begin met praten

'Ik ben Lif, zeventien jaar, kom oorspronkelijk uit Holmes Chapel, Cheshire, Engeland. Maar woon nu in Nederland.'

Ik loop door naar Silver die tegen de muur aan staat te leunen. Zodra hij mij in de gaten heeft begint hij te grijnzen. 'Wat is er?' Vraag ik zo kalm mogelijk. 'Je bloost' zeg hij. Shit. 'Ik.. Eh. Ik ga maar even naar "onze" kamer' zonder antwoord af te wachten loop ik langs hem heen naar onze kamer. Ik kom een jongen en een meisje tegen die hand in hand mij staan aan te gapen. Ik rol met mijn ogen en loop door naar de kamer. Ik begin met opruimen. Waarschijnlijk was dit ook de kamer van Silver. Echt overal liggen zijn kledingstukken. Van sokken tot tandenborstel. Ik pak mijn oortjes die ik altijd in mijn broekzak heb en mijn mobiel. Ik zet het nummer; Thinking Out Loud op van Ed Sheeran. Het is een fijn nummer om naar te luisteren. Als ik klaar ben met opruimen ga ik op bed zitten. Ik kijk een rond en vindt de kamer maar saai. Ik sta open en sluit mijn muziek af en berg mijn mobiel en oortjes weer op. Ik loop naar de grote kantine waar een vrouw in een pan zit te roeren.

'Hallo mevrouw, ik ben Lif, ben nieuw hier, kunt u mij de weg wijzen naar de baas van deze kliniek?' Ze haalt haar schouders op 'ze is hier niet. Waar kan ik je mee helpen? Wil hé soms mijn soep proberen?' Ik kijk in de enorme pan en knik dan van "nee" ze kijkt teleurgesteld weer terug naar haar soep en zegt 'ik kan hier niet meer normaal mijn eten maken. Niemand eet er wat van' 'zal ik anders boodschappen doen en koken?' 'Wil je dat?' 'Ja natuurlijk!' 'Er moet wel iemand mee. Ik roep wel iemand; Silver, kun jij je nú melden bij de keuken!'

Binnen no-time is Siver er. Hij kijk afwachtend van mij naar de vrouw. 'Jij moet met Lif naar de winkel, hier heb je geld' zegt de vrouw. 'Kom.' Zegt hij tegen mij met een dirty grijns. Hij pakt mijn hand en rent weg.