Είκοσι Μέρες

ʙᴏɴᴜꜱ ᴄʜᴀᴘᴛᴇʀ

«Εμείς φταίμε που σε αφήσαμε τόσα χρόνια σε Ελληνικό σχολείο.»

Δυστυχώς δεν μπορώ να μπω στον ρόλο της μητέρας και δεν ξέρω εάν θα έκανε καλό στην σχέση μας μια τέτοια κίνηση, οπότε δεν τον μαλώνω ποτέ για το θέμα του σχολείου. Προσπαθώ να τον παροτρύνω, αλλά δεν δείχνει να ακούει.

«Ήταν δική μου επιλογή, δεν φταις εσύ.»

Τα κλειδιά του Αχιλλέα ήχησαν και ένα χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπο μου. Αυτή η ευφορία που με κατακλύζει όταν το άρωμα του εισέρχεται στον χώρο μας δεν θα πάψει ποτέ. Είναι ένα από τα ομορφότερα συναισθήματα που έχω βιώσει και συνεχίζω να βιώνω.

«Τι ωραία που μυρίζει.»

Είπε και στένεψα τα μάτια μου, νομίζοντας πως με ειρωνευόταν ξανά για τις μαγειρικές μου ικανότητες.

«Είναι επειδή δεν μαγείρεψες εσυ, γι'αυτό.»

Ο Πάρης πηγαίνει πολύ συχνά κόντρα στον Αχιλλέα, παρόλο ξέρουμε οτι τα συναισθήματα που τρέφει για εκείνον είναι μόνο θετικά. Ίσως του αρέσει να τον πειράζει.

«Μου την σπάει που μεγάλωσες και έβγαλες γλώσσα.»

Είπε και του πέταξε ενα μαξιλάρι στο κεφάλι. Αγνοώντας τον ανώριμο τσακωμό τους, σέρβιρα το φαγητό.

«Τρώμε!»

Και κάπως έτσι, συνειδητοποίησα ότι η ζωή μου είναι τελείως διαφορετική πλέον και μ'αρέσει αυτό.

[...]

«Εκείνο πρέπει να είναι το σπίτι μας.»

Είπε, δείχνοντας μακριά. Γέλασα και χώθηκα ακόμα πιο βαθιά στην αγκαλιά του.

«Είμαστε πολύ μακριά από το σπίτι μας για να φαίνεται από εδώ.»

Πήρε μια ανάσα και άφησε ενα γλυκό φιλί στα μαλλιά μου.

«Κουράζομαι πάρα πολύ με τις προπονήσεις.»

Η φωνή του ήταν ήρεμη, ο πιο όμορφος ήχος που έχω ακούσει ποτε μου. Ξάπλωσα στα πόδια του και έπαιζα με τα σκισίματα στο τζιν του.

«Αυτές οι μικρές στιγμές που ζούμε όταν έχουμε ελεύθερο χρόνο και οι δύο είναι που μου δίνουν ελπίδα.»

Χαμογέλασα.

«Αν δεν σε είχα Ζωή δεν θα είχε νόημα να προσπαθώ τόσο πολύ να βελτιώνομαι. Ότι κάνω το κάνω για εσένα, για εμάς, για να ζήσουμε την καλύτερη δυνατή ζωή.»