HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
Αχιλλέας
Δεν ξέρω τι στον διάολο να κάνω.
Την Δευτέρα που ήρθε σχολείο είχε τα χάλια της, αλλά εγώ δεν το καταλάβαινα. Για εμένα δείχνει πάντα όμορφη και γλυκιά. Μου την σπάει που έχει τόσο μεγάλη επιρροή πάνω μου.
Ακόμα και με κατακόκκινα μάτια, τελείως μαστουρωμένη και με παραμορφωμένο πρόσωπο, μου αρέσει.
Πέταξα το μαξιλάρι που κρατούσα σφιχτά από τα νεύρα μου στον τοίχο και σηκώθηκα από το κρεβάτι μου. Βγήκα από το δωμάτιο μου βιαστικά, θα αργήσω πάλι.
Σταμάτα να την σκέφτεσαι συνέχεια γαμώ. Μου χει κολλήσει η εικόνα της στο μυαλό μου και τρελαίνομαι. Τι στον πούτσο παθαίνω;
Έπεσα πάνω στον αδερφό μου.
"Αχιλλέα! Θα έρθεις να-"
"Πρέπει να φύγω."
Κατσούφιασε. Τον έχω παραμελήσει πολύ τον τελευταίο καιρό, άλλα συμβαίνουν τόσα πολλά τώρα που δεν μπορώ να τα διαχειριστώ όλα μαζί.
Ξεφυσώντας, έσκυψα έτσι ώστε να βρισκόμαστε στο ίδιο ύψος.
"Όταν γυρίσω θα φέρω παγωτό και θα δούμε οτι ταινία θέλεις. Εντάξει;"
Τα μάτια του έλαμψαν από χαρά και ένα κύμα ανακούφισης με κατέκλυσε. Μεγαλώνω μόνος μου τον αδερφό μου, είναι δύσκολο. Δεν θέλω να τον αφήνω μόνο του.
Εδώ και λίγες μέρες δουλεύω σε ένα μαγαζί ως ντελιβεράς. Βγάζω καλά λεφτά, μου φτάνουν. Ευτυχώς με βοηθάει που και που και ο θείος μου. Ξέρει τι τραβάω.
Μπήκα στην πιτσαρία και φόρεσα γρήγορα την γελοία στολή. Ένα κόκκινο καπελάκι και κάτι σαν ποδιά, πάνω από μια κίτρινη μπλούζα.
"Άντε Αχιλλέα, πάλι άργησες. Ορίστε οι παραγγελίες και οι διευθύνσεις. Θα αρχίσουν πάλι τα παράπονα."
Θέλω να του τις πετάξω στο κεφάλι, αλλά κρατιέμαι. Το τελευταίο πράγμα που θέλω να γίνει είναι να με απολύσουν. Πήρα τις πέντε πίτσες, τις έβαλα στο μηχανάκι και ξεκίνησα να οδηγάω.
