Είκοσι Μέρες

ᴇᴘɪʟᴏɢᴜᴇ

"Σε πέντε λεπτά."

Είπε η Αριάδνη και δάγκωσε το χείλος της.

Η μπάλα βρισκόταν στην αντίπαλη ομάδα, η οποία κατευθυνόταν προς το τέρμα.

"Τέσσερα λεπτά. Θα χάσουμε!"

Κλαψούριζε και της έκανα νόημα να σωπάσει. Ήθελα να παρακολουθήσω.

Η Αριάδνη είχε σχεδόν πέσει στα μπροστινά καθίσματα από την αγωνία της.

"Δεν καταλαβαίνεις. Αν δεν κερδίσουμε δεν υπάρχει περίπτωση να τους πάρουν σε καμία ομάδα."

Ξεφύσηξα. Είχαν έρθει να παρακολούθησουν τον τελευταίο και επίσημο αγώνα άτομα από διάφορες ιταλικές ομάδες ώστε να πάρουν κάποιους παίκτες.

Δύο λεπτά.

Ο τερματοφύλακας της ομάδας μας απέκρουσε την μπάλα και την κλώτσησε προς τον Αχιλλέα.

Τα βλέμματα μας συναντήθηκαν και μου χάρισε το χαμόγελο που λάτρευα. Τσίριξα ενθουσιασμένη και σηκώθηκα από την θέση μου.

Η Αριάδνη με μιμήθηκε και άρχισε να ουρλιάζει.

Ένα λεπτό.

Όλοι είχαν σηκωθεί από τις θέσεις τους για να δουν εάν μπήκε το γκόλ.

Φυσικά και θα έμπαινε.

Οι οπαδοί της ομάδας μας χειροκροτούσαν ενθουσιασμένοι, ενω τα παιδιά που έπαιζαν στον αγώνα, μαζί με τις μαζορέτες, φώναζαν χαρούμενοι.

Η Αριάδνη έτρεξε προς τον Τεό ουρλιάζοντας, κερδίζοντας την προσοχή του μισού γηπέδου.

Τον Αχιλλέα τον είχαν περικυκλώσει όλοι οι μαθητές. Κατάφερε να ανατρέψει το σκόρ.

Γύρισα προς το μέρος του Πάρη που κοιτούσε έκπληκτος το γήπεδο.

Χαμογέλασα όταν τον αντίκρισα. Έχει μεγαλώσει πλέον και μοιάζει υπερβολικά πολύ με τον μικρό Αχιλλέα που ήξερα.