Είκοσι Μέρες

×23×

ᴅᴀʏ sɪxᴛᴇᴇɴ

Σε τέσσερις μέρες είναι ο γάμος και έχουμε αρχίσει απο τώρα τις προετοιμασίες. Δεν μπορώ. Μόνο στην σκέψη τρελένομαι.

"Αγάπη μου θα πας με τον Μιχάλη να αγοράσετε το φόρεμα σου για τον γάμο μας, εγώ δεν προλαβαίνω να έρθω μαζί σου. Εντάξει;"

Απορώ τι δουλειά κάνει ο Μιχάλης ή αν δεν δουλεύει, με τι ασχολείται, αν ασχολείται με κάτι δηλαδή. Όλη μέρα σπίτι μας την βγάζει. Μήπως απειλεί κι άλλα παιδιά; Δεν το αποκλείω.

Η μητέρα μου με κοίταξε απορημένη, επειδή δεν μπόρεσα να συγκρατήσω το γέλιο μου. Η αλήθεια είναι οτι δεν θέλω να της φέρω αντίρρηση, οπότε αναγκαστικά δέχτηκα. Ποιός την ακούει μετά.

"Μην αργήσετε πολύ. Καλά να περάσεις, να αγοράσεις οτι θελήσεις. Ακόμα και αν είναι ακριβό."

Είπε η μητέρα μου και με αγκάλιασε σφιχτά. Τύλιξα τα χέρια μου γύρω της διστακτικά. Που τα βρίσκει τα λεφτά;

Το γεγονός οτι ο γάμος που περίμενε τόσο καιρό πλησιάζει, την έχει αλλάξει τελείως. Ανέβηκα πάνω και φόρεσα πρόχειρα ρούχα. Πήρα τα χρήματα που μου άφησε η μητέρα μου και βγήκα εξω.

Κατεβαίνοντας τα σκαλιά, παρατήρησα πως στο σπίτι δεν βρισκόταν πλέον η μητέρα μου, αλλά ο Μιχάλης που είχε στηρίξει το σώμα του στην εξώπορτα.

"Περίμενε με στο αυτοκίνητο."

Είπε και ακολούθησα την οδηγία του, ενώ εκείνος έστελνε κάποιο μήνυμα βιαστικά. Περίμενα να μου φωνάξει ή να με χτυπήσει ξανά.

Για πρώτη φορά μου φάνηκε φυσιολογικός. Φαντάζομαι πως αν ήταν έστω και λίγο πιο φιλικός μαζί μου, ίσως και να τα πηγαίναμε καλύτερα. Μπήκα στο αυτοκίνητο του Μιχάλη που ήταν ήδη ανοιχτό. Δεν είχα ξαναμπει ποτέ στο αυτοκίνητο του.

Άνοιξα διστακτικά το ραδιόφωνο και σιγοτραγουδούσα τους στίχους. Λίγα λεπτά αργότερα βγήκε από το σπίτι με ενα χαμόγελο και μπήκε στο αυτοκίνητο.