Είκοσι Μέρες

×36×

"Κιάλλο."

Έσπρωξα το άδειο πλέον ποτήρι μου προς το μέρος του μπαρμαν γελώντας ανεξέλεγκτα.

Θέλω να ξεχαστώ. Τόσο κακό είναι; Δεν με νοιάζει που βρισκόμουν στο νοσοκομείο πριν λίγες μέρες.

"Έχεις πιει πολύ και-"

"Απλά γέμισε το μου!"

Τσίριξα και τράβηξα την προσοχή μερικών ατόμων δίπλα μου.

Πρώτη φορά βλέπω έναν τόσο ξενέρωτο μπαρμαν. Έλεος, η δουλειά του είναι να μοιράζει ποτά στους πελάτες, οχι να συμπεριφέρεται σαν την μάνα μου.

Πολύ ειρωνικό το τελευταίο. Η μάνα μου δεν θα ενδιαφερόταν αν αυτή την στιγμή κατέβαζα ενα ολόκληρο μπουκάλι βότκα ολομόναχη σε ένα μπαράκι.

Επειδή δεν με άκουγε, πήρα το μπουκάλι και το τοποθέτησα δίπλα στο ποτήρι μου. Θα το αδειάσω.

Άρχισα να χαχανίζω. Το ευχάριστο κάψιμο που ένιωθα ανακούφιζε τον πόνο και την πίεση των τελευταίων ημερών.

Το ένα ποτό έγινε τέσσερα. Άδειασα το μπουκάλι και άρχισα τα παράπονα. Ζαλίζομαι λίγο.

Σηκώθηκα από την καρέκλα μου και έχασα την ισορροπία μου.

Λογικό το βρίσκω με τόσο που έχω πιει.

Βρέθηκα στην αγκαλιά ενός άντρα. Ένιωθα το γεροδεμένο του στήθος καθώς με κρατούσε σφιχτά.

Γέλασε.

"Τι κάνεις εδώ μόνη σου;"

Δεν απάντησα. Απλά γέλασα.

Με άφησε και παραλίγο να πέσω. Έκατσα ξανά στην προηγούμενη θέση μου.

"Πίνω."

Απάντησα σηκώνοντας ψηλά το άδειο ποτήρι μου, γελώντας.

"Απ'οτι κατάλαβα, ο μπάρμαν δεν εχει σκοπό να σου δώσει άλλο ποτό. Θες να σου δώσω εγω κάτι δικό μου;"

Ενθουσιάστηκα με την ιδέα του.

"Ναι."

Γέλασα.