Είκοσι Μέρες

×64×

"Αστειεύεσαι, σωστά;"

Τον κοίταξα από την κορυφή εώς τα νύχια.

"Αποκλείεται."

Έκανα μερικά βήματα προς τα πίσω.

"Με δουλεύεις. Το ξέρω."

Γέλασα μόνη μου. Κούνησα το κεφάλι μου, στην προσπάθεια μου να οργανώσω τις σκέψεις μου.

Τον κοίταξα μια τελευταία φορά. Με κοιτούσε με βλέμμα αγελάδας και ως απάντηση του έκλεισα κατάμουτρα την πόρτα.

Καλύτερα τώρα. Πολύ καλύτερα.

"Ζωή, άνοιξε γαμώ!"

Γρύλισε και στήριξα το σώμα μου στην πόρτα.

"Οχι Μπρούνο, οχι. Όχι."

Κουνούσα αρνητικά το κεφάλι μου, λες και με έβλεπε.

"Κάποιο λάθος θα έχει γίνει."

Ψέλλισα.

"Δεν έχει γίνει κανένα λάθος. Μου είπαν πως θα μοιραστώ αναγκαστικά το δωμάτιο 98 με μια κοπέλα. Δεν υπάρχει άλλο ελεύθερο δωμάτιο!"

Φώναξε και ένιωσα το σώμα του από την άλλη μεριά της πόρτας να λυγίζει επάνω της.

"Να υπάρξει!"

Τσίριξα και γέλασε.

"Ακους τι λες; Άνοιξε την κωλόπορτα να τελειώνουμε. Με κοιτάνε περίεργα!"

Μου ξέφυγαν μερικά επιφωνήματα θυμού.

"Δεν το πιστεύω. Είναι πολύ κλισέ για να είναι αληθινό."

Στριφογύρισα τα μάτια μου.

"Ενταξει, θα ανοίξεις τώρα;"

Μούγκρισα αγανακτισμένη και άνοιξα την πόρτα.

"Επιτέλους, αγαπημένη μου συγκάτοικε."

Είπε χαμογελαστά και πέταξε τις βαλίτσες του μέσα στο δωμάτιο. Αφού επεξεργάστηκε τον χώρο, πήδηξε σαν παιδί επάνω στο κρεβάτι μου.