Είκοσι Μέρες

ʙᴏɴᴜꜱ ᴄʜᴀᴘᴛᴇʀ

«Πότε φεύγουμε;»

Ρώτησα τον Αχιλλέα που περπατούσε από πίσω μου, νιώθοντας ανυπόμονη για μια καινούργια αρχή.

Σταμάτησα και γύρισα προς το μέρος του, μιας και με εγκλώβισε στην αγκαλιά του.

«Σε είκοσι μέρες.»

5 χρόνια μετά

Κάνεις δεν μπορεί να αρνηθεί μια βόλτα στο κέντρο της Ρώμης.

Τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής μου κύλησαν ομαλά σε αυτή την πανέμορφη πόλη. Η αλήθεια είναι οτι μου λείπει η Ελλάδα και οι ιδιαιτερότητες της, αλλά έχω εγκλιματιστεί πλήρως πλέον.

Δεν άργησα να εξοικειωθώ με τα Ιταλικά. Μπορώ να πω με σιγουριά οτι επικοινωνώ με ευκολία με τους ντόπιους.

Λίγους μήνες μετά την αποφοίτησή μου από το πανεπιστήμιο ώς ψυχολόγος είμαι σε θέση να εργαστώ επίσημα. Το όνειρο μου είναι να ανοίξω το δικό μου γραφείο, αλλά δυστυχώς το εισόδημα μου από την δημόσια υπηρεσία δεν αρκεί για να το επιδιώξω.

Ο Αχιλλέας ζει αυτό που πάντα ονειρευόταν, παίζει επαγγελματικά ποδόσφαιρο με τεράστια επιτυχία—η τεράστια καριέρα του μας συντηρεί οικονομικά.

Ο Πάρης είναι ένα πανέμορφο αγόρι, δεκαέξι ετών πια. Μου θυμίζει πάρα πολύ τον αδερφό του όταν ήμασταν ακόμη μαθητές λυκείου. Χαμογέλασα, καθώς τον αντίκρισα να βαράει νευριασμένος το πληκτρολόγιο του υπολογιστή του.

«Μη γελάς!»

Φώναξε και σηκώθηκε ξεφυσώντας.

«Πότε θα έρθει ο άλλος;»

Ρώτησε εννοώντας τον αδερφό του και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα, όπου έπλενα τα πιάτα.

«Σε λίγο, έχει προπόνηση. Εσύ γιατί δεν διαβάζεις;»

Ρώτησα και γέλασε.

«Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει, αλλά ζω τα τελευταία πεντέμισι χρόνια στην Ιταλία και το μόνο που ξέρω να λέω ειναι arrivederci. Και αυτό μη φανταστείς, από μια ταινία το έμαθα.»

Είχαμε καταλάβει και εγώ, αλλά και ο Αχιλλέας οτι ο Πάρης δεν περνάει τόσο καλά εδώ. Έχει πολλές μαθησιακές δυσκολίες, οι οποίες δεν απορρέουν μόνο από την έλλειψη γνώσεως ιταλικών, αλλά και απο την βαρεμάρα που τον διακατέχει μονίμως.