HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
Hoppsan! Denna bild följer inte våra riktliner för innehåll. Försök att ta bort den eller ladda upp en annan bild för att fortsätta.
Φόρεσα το κόκκινο φόρεμα που αγόρασα πριν λίγες μέρες. Περπάτησα λίγο και στάθηκα μπροστά στον ολόσωμο καθρέφτη.
Είναι από τις ελάχιστες φορές που μου αρέσει πραγματικά το αποτέλεσμα. Συνήθως οι περισσότερες από εμας οταν αντικρίζουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη δεν είμαστε ικανοποιημένες.
Είτε δεν μας αρέσουν τα ρούχα, είτε πιστεύουμε οτι δεν μας πηγαίνουν. Άλλες φορές πιστεύουμε οτι δεν αναδεικνύει τα σημεία του σώματος μας που θα έπρεπε και μας δείχνει πιο εύσωμες. Τώρα καταλαβαίνω οτι ολα βρίσκονται μέσα στο μυαλό μας.
Είμαι όμορφη σήμερα. Πολύ όμορφη. Είναι η πρώτη φορά που το παραδέχομαι στον εαυτό μου. Δεν έχω καθόλου χρόνο για να γκρινιάζω. Καιρός ήταν να αντιληφθώ οτι είμαι πραγματικά όμορφη.
Δεν είμαι χοντρή οπως πίστευα. Αντιθέτως, εχω χάσει πάρα πολλά κιλά τον τελευταίο καιρό.
Δεν είμαι άσχημη. Είμαι μια φυσιολογική κοπέλα με μαύρα μαλλιά και καφέ συνηθισμένα μάτια. Επειδή δεν εχω κάτι ιδιαίτερο δεν σημαίνει πως είμαι άσχημη.
Έβαλα το κόκκινο κραγιόν μου. Ταιριάζει με το φόρεμα μου. Νομίζω οτι τώρα είμαι πανέτοιμη.
Η πόρτα του δωματίου άνοιξε σιγά σιγά. Ήταν η μητέρα μου. Υπέθεσε πως δεν συνειδητοποίησα πως βρισκόταν εδω, αλλά το τρίξιμο της παλιάς πόρτας του πατρικού της, πρόδωσε την παρουσία της στον χώρο.
"Είσαι πάρα πολύ όμορφη."
Είπε συγκινημένη και σκούπισε ενα δάκρυ που δεν μπόρεσε να συγκρατήσει.
"Ευχαριστώ μαμά. Και εσυ είσαι πανέμορφη."
Την πλησίασα και με αγκάλιασε σφιχτά. Έκλαιγε βουβά. Δεν το είχα καταλάβει, αλλά οταν απομακρύνθηκε από την αγκαλιά μου παρατήρησα τα κόκκινα μάτια της.
"Γιατί κλαις τώρα;"
Ένιωσα εναν πόνο την καρδιά μου. Σαν να ράγισε, κυριολεκτικά.
