HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Ηλίθια. Αυτό είμαι, μια ηλίθια.
Γυρνούσα σπίτι καθώς μούτζωνα νοητά τον εαυτό μου. Χαζή, χαζή.
Έφυγα σχεδόν τρέχοντας μετά το φιλί.
Βασικά οχι σχεδόν, έφυγα κυριολεκτικά τρέχοντας.
Ηταν απότομο και δεν το περίμενα.
Γιατί το έκανε αυτό; Μετά από τόσο καιρό με έκανε να νιώσω ξανά οπως τότε.
Σταμάτησα αφού είχα κουραστεί πλέον.
Σωριάστηκα σε ενα παγκάκι. Εγω και η γυμναστική δεν τα πηγαίναμε ποτέ καλά.
"Ζωή, γαμώτο!"
Άκουσα την φωνή του, η οποία με ενθάρρυνε, έτσι ώστε να ξεκινήσω ξανά το περπάτημα.
Έχω κοκκινήσει ήδη, χωρίς να γυρίσω να τον κοιτάξω.
Σηκώθηκα απο το παγκάκι και αποφάσισα να φύγω, αγνοώντας τον τελείως. Ναι, είναι λίγο κακό εκ μέρους μου, αλλά δεν μπορώ να τον αντιμετωπίσω.
Το χέρι του τυλίχτηκε γύρω από τον καρπό μου. Πως περίμενα οτι θα ξέφευγα; Είναι αδιανόητο.
Ξεφύσηξα.
"Τι στο διάολο έπαθες;"
Έδειχνε θυμωμένος.
"Πως ήθελες να αντιδράσω; Με απέφευγες τόσο καιρό και τώρα ξαφνικά με αρπάζεις και με φιλάς. Σου ανοίχτηκα. Δεν νοιάζεσαι καθόλου για τα συναισθήματα μου;"
Φώναξα τραβώντας την προσοχή ενος ηλικιωμένου ζευγαριού.
Έκλεισα το στόμα μου με την παλάμη μου. Τι χαζομάρες κάνω;
Κοκκίνισα και ένα χαζό χαμόγελο δεν έλεγε να ξεκολλήσει από το πανέμορφο του πρόσωπο.
Σοβαρέψου Ζωή.
"Άφησε με!"
Μόλις του είπα οτι με επηρεάζει και εκείνος χαζογελάει. Υπέροχα.
Ρεζίλι. Απλά ρεζίλι.
"Δεν έχεις να πας πουθενά."
Με γύρισε απότομα προς το μέρος του με αποτέλεσμα να βρεθούμε αρκετά κοντά.
